Primordial, Embrace Of Thorns, Nefarious Spirit @ Temple, 20/09/19

Η συναυλιακή επιστροφή των αγαπημένων Ιρλανδών, παρά τα τεχνικά ζητήματα, ήταν όπως προβλεπόταν, μια συναισθηματικά αξέχαστη εμπειρία

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 21/09/2019 @ 18:28

Οι σπουδαίοι Primordial έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Κάθε φορά που ανακοινώνεται η επιστροφή τους για εγχώριες συναυλίες, η προσμονή είναι ίδια με την πρώτη φορά που τους έχει δει κανείς. Ο λόγος, έχει να κάνει κυρίως με το συναίσθημα και την ειλικρίνεια που εκπέμπουν τόσο οι συνθέσεις καθαυτές, όσο και το ίδιο το συγκρότημα, με κύριο εκφραστή τον σπουδαίο frontman που ονομάζεται Alan Averill. Με ένα sold out Temple να είναι γεμάτο από νωρίς για να υποδεχθεί και δυο άξιους εγχώριους εκφραστές του extreme metal, η βραδιά είχε τα εχέγγυα για μια αξέχαστη συναυλία.

Με μια μικρή καθυστέρηση των δέκα λεπτών, οι Nefarious Spirit ανεβαίνουν στη σκηνή, ανοίγοντας τη βραδιά. Με ένα παρουσιαστικό βγαλμένο από τις πρώιμες μέρες της Νορβηγικής σκηνής, η μπάντα, με έναν ικανοποιητικό ήχο για σύμμαχο, για τα επόμενα 40 σχεδόν λεπτά, παρουσίασε αποφασιστικά και δυναμικά το υλικό της. Ο τραγουδιστής, με πόζα και ύφος που παρέπεμπαν στον μακαρίτη Dead, με τα φωνητικά του φρόντισε να εγκληματίσει το κοινό. Μπορεί ο ήχος των τυμπάνων να ήταν πιο ψηλά στη μείξη, αυτό δεν εμπόδισε όμως τις κιθάρες να ακούγονται αρκετά διαυγείς και έτσι ο κόσμος να γίνει μάρτυρας μιας εμφάνισης που επικεντρώθηκε γύρω από το demo της μπάντας. Με το "Thrones" να ξεχωρίζει, οι Nefarious Spirit τίμησαν και την ύψιστη κληρονομιά του Quorthon, με μια διασκευάρα στο "Equimathorn", που οφείλω να ομολογήσω πως δεν βρήκε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό.

Nefarious Spirit

Χωρίς μεγάλη καθυστέρηση, οι έμπειροι Embrace Of Thorns του πολυπράγμονα Archfiend Devilpig ανέβηκαν στη σκηνή για soundcheck. Τότε, αφού φαινομενικά το ολοκλήρωσαν και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν, αποχώρισαν από τη σκηνή. Επανήλθαν κανά δεκάλεπτο αργότερα, υπό τους ήχους ενός σχετικού intro, και τότε ξεκίνησαν την ηχητική τους επίθεση. Με σκηνική παρουσία και ήχο που θυμίζουν ευθέως την black/death μανία της νοτιοαμερικάνικης σκηνής και φυσικά των Blasphemy, παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα, απέδωσαν εξαιρετικά το υλικό τους. Μπορεί ο κόσμος, που είχε έρθει κυρίως για τους Ιρλανδούς, να μην ήταν εξοικειωμένος με την μπάντα, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να κάνουν πέρασμα από όλες σχεδόν τις κυκλοφορίες τους. Οι στιγμές δε που τα, στυλ Archgoat, doom περάσματα έσπαγαν τον καταιγισμό, ήταν και αυτές που ξεχώριζαν με χαρακτηριστική άνεση. Θα προτιμούσα βέβαια να τους ξαναδώ υπό συνθήκες πιο ταιριαστές για το είδος τους.

Embrace Of Thorns

Τα drums στήνονται, όλα είναι έτοιμα και η αθροιστική καθυστέρηση της τάξης της μισής ώρας δεν πτοεί τον κόσμο. Το "Dark Horse On The Wind" από αυτήν τη συλλογάρα της Season Of Mist είναι το καθιερωμένο τους intro και δίκαια, αφού προκαλεί ανατριχίλες. Είναι οι Primordial λοιπόν και μας ήρθανε από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Και εμείς τους περιμέναμε. Αρχής γενομένης με το "Where Greater Men Have Fallen", από τον ομότιτλο δίσκο, το Temple άρχισε να σείεται. Όχι, αυτό δεν είναι κάποια «δημοσιογραφική» υπερβολή, αφού μέχρι τις τελευταίες σειρές στο πίσω μέρος, όλοι τραγουδούσαν όλους τους στίχους. Ο ήχος, καθ’ όλη τη βραδιά δεν έφτασε ποτέ σε σταθερά υψηλά επίπεδα, κάτι που απασχόλησε και την ίδια την μπάντα, με τον Averill να απευθύνεται συχνά στον ηχολήπτη.

Primordial

Φυσικά αυτό δεν τους αποσυντόνισε από το να χτίσουν μια απαράμιλλη χημεία με το κοινό. Ο Nemtheanga απευθυνόταν διαρκώς στον κόσμο, τον ξεσήκωνε, άπλωνε τα χέρια του, ανέβαζε τους crowd surfers στη σκηνή, έδινε τα χέρια, έσκυβε στα γόνατα, και μέσα σε όλα αυτά δεν έχανε νότα με τη φωνή του σε εξαιρετική κατάσταση, παρά το μπουκάλι κρασί που έπινε επί σκηνής. Οι αντιδράσεις του κόσμου δε, ήταν το καταλληλότερο feedback, με τα pits να καταφέρνουν να υφίστανται ακόμη και σε sold out venue, με κραυγές λατρείας, ζούσε ο ένας για τον άλλον. Φυσικά, η αγάπη του κοινού εκδηλώθηκε και στα τραγούδια του πιο πρόσφατου "Exile Among The Ruins", όπου το "Nail Their Tongues" τραγουδήθηκε έξαλλα, μέχρι που το εκπληκτικό του outro, με την τεράστια riff-άρα, μάγεψε τον χώρο. Η συνέχεια με τα κλασικά "Gods To The Godless" και "No Grave Deep Enough" επέφερε τον απόλυτο χαμό, με το δεύτερο ειδικά να ηχεί στα αυτιά μου το ίδιο επιβλητικό και αξεπέραστο, όσες φορές και να το ακούσω, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Primordial

Μπορεί στα πιο δυναμικά και συναισθηματικά μέρη των συνθέσεων τους ο ήχος να μην ήταν σύμμαχος και πολλά τραγούδια να πνίγονται, αλλά η ατμόσφαιρα είχε πάρει την τροπή μιας αρένας, ή καλύτερα της κερκίδας ενός κατάμεστου γηπέδου. Ακόμη και τα πιο ήπια και ατμοσφαιρικά τραγούδια των Ιρλανδών όπως το "Babel’s Tower" ή το "The Burning Season" επέφεραν κινητικότητα ειδικά στις μπροστινές σειρές. Σε μια βραδιά με έντονες συναυλιακές μνήμες για τον φανατικό κόσμο, το έπος που ονομάζεται "As Rome Burns", κατάφερε με χαρακτηριστική άνεση να ξεχωρίσει. Με το μικρόφωνο του Nemtheanga παρατεταμένο στον κόσμο και μια θηλιά περασμένη στον λαιμό του, με την οποία «πειραματιζόταν» σε όλη τη βραδιά, να φορτίζουν το κλίμα, όλοι ανεξαιρέτως τραγουδήσαμε στους σκλάβους τον εμπρησμό της Ρώμης.

Primordial

Κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα τραγούδι για λύκους. Οι Primordial όμως που δεν είναι ένα απλό συγκρότημα, έχουν ένα τραγούδι χωρισμού και πόνου ως αλληγορία για μια συντροφιά λύκων. Το "Lain With The Wolf", ακόμη ένα τραγούδι από τη δισκάρα που ακούει στο όνομα "Redemption At The Puritan’s Hand", ομολογώ πως προσπάθησε με τα παθιασμένα φωνητικά και το μεσαίο συγκλονιστικό του τμήμα να συνεπάρει τον κόσμο, αλλά δεν τα κατάφερε κυρίως λόγω ήχου. Η συνέχεια δε, με το αγαπημένο από το ελληνικό (και θέλω να πιστεύω όχι μόνο) κοινό, "Wield Lightning To Split The Sun", ήταν μαγική. Η ερμηνεία και το κατανυκτικό κλίμα ανέδειξαν τον πνευματικό δεσμό στον οποίο αποσκοπεί αυτή η σπουδαία σύνθεση. Και τότε, ήταν η σειρά ενός από τα καλύτερα τραγούδια του αιώνα, να ξεδιπλωθεί ζωντανά. Το "Coffin Ships" όπως και να ακουστεί, θα προκαλεί συναισθηματική φόρτιση. Το κοινό, όχι απλά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αυτής της σύνθεσης, αλλά μου χάρισε και μερικές αξέχαστες εικόνες. Οι στίχοι τραγουδήθηκαν από όλους, ο ρυθμός των τυμπάνων επέφερε τις κατάλληλες «χορευτικές» αντιδράσεις, τα riffs συγκίνησαν και εκτόνωσαν. Η απόδοση της μπάντας δε, για ακόμη μια φορά ανεπιτήδευτη και ειλικρινής, δεν γίνεται αλλιώς όταν έχεις τέτοια σύνθεση στο ενεργητικό σου.

Primordial

Με τη διάρκεια της εμφάνισής τους να ξεπερνάει τις δυο ώρες, οι Primordial οδηγούνταν προς το κλείσιμο της βραδιάς. Οι τελευταίες δυο συν μια συνθέσεις, επέφεραν τον απόλυτο πόλεμο. Τι και αν το "Sons Of The Morrigan" δεν ήταν υποτίθεται στο setlist, ευτυχώς για όλους μας το παίξανε και ο ωμός καταιγισμός του συνδυάστηκε με τη μελαγχολία των φωνητικών, κάτι που κορυφώθηκε με το "Empire Falls" από το "Το The Nameless Dead" που ακολούθησε. Αν και ο fuzz-αριστός ήχος δεν ανέδειξε την οργή της σύνθεσης, λίγο ένοιαζε τους παρευρισκόμενους που απλά είχαν επικεντρωθεί στον fighting man. Ο Averill σε υπερένταση ξεσήκωσε το ακούραστο Temple ξανά, τους καθοδήγησε στη μάχη, στην επανάσταση, ή οπουδήποτε τέλος πάντων ήθελε, αφού όλοι είχαμε παραδοθεί στα χέρια του. Η μπάντα τότε φεύγει από τη σκηνή, με μόνο όρο της επιστροφής της για ένα encore, να είναι να πείσει το κοινό τον ιθύνοντα νου, Ciáran, να αναθεωρήσει. Ένα έργο, που αποδείχθηκε προφανώς εύκολο, και έτσι μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, η μπάντα επέστρεψε. "Heathen Tribes" λοιπόν, και όλοι μια μάζα, όπως αρμόζει σε αυτήν την εκπληκτική σύνθεση. Οφείλει να αναφερθεί πως το κλείσιμο της βραδιάς με αυτόν τον ύμνο, ήταν κάτι που είχαν ανάγκη και οι ίδιοι οι Primordial, καθώς είναι ένα τραγούδι που τους «μιλάει» σε ένα διαφορετικό βαθμό.

Primordial

Εμείς από την άλλη, δεν σταματήσαμε τις εκδηλώσεις λατρείας προς την μπάντα και μάλλον ούτε το άνω του δίωρου setlist ήταν αρκετό, ούτε ο ήχος μας πτόησε. Η συναυλία αυτή, ήταν μοιραία προδιαγεγραμμένη να κινηθεί σε υψηλά stadar, όποιες και αν ήταν οι συνθήκες. Ο κόσμος λατρεύει τους Primordial, και αυτοί όντας ειλικρινείς και σπουδαίοι, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Η συναυλία αυτή ήταν μια εμπειρία κυρίως συναισθηματική. Μέχρι την επόμενη φορά, εμείς θα τους περιμένουμε ενθυμούμενοι άλλη μια συναυλιακή εμπειρία, απολαμβάνοντας τις δισκάρες τους.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST
 

Where Greater men Have Fallen
Nail Their Tongues
Gods To The Godless
No Grave Deep Enough
Babel’s Tower
The Burning Season
Stolen Years
As Rome Burns
To Hell Or The Hangman
Lain With The Wolf
Wield Lightning To Split The Sun
Coffin Ships
Sons Of The Morrigan
Empire Falls

Encore:

Heathen Tribes

  • SHARE
  • TWEET