Primal Fear, Gus G, Terra Incognita, The Silent Rage @ Κύτταρο, 13/01/19

Σε μια από τις πρώτες σημαντικές συναυλιακές προτάσεις για το 2019 - και, σίγουρα, την πρώτη σε ό,τι αφορά τον heavy/power metal χώρο, η κοινή σύμπραξη των Primal Fear με τον Gus G και την προσωπική του μπάντα έμοιαζε αδύνατο να χαθεί για τον οποιοδήποτε λόγο. Έτσι κι έγινε, λοιπόν, και με τις εμφανίσεις δύο τιμιότατων εγχώριων συγκροτημάτων να προσθέτουν επιπλέον πόντους στην όλη βραδιά, η Κυριακή που μας πέρασε είναι δεδομένο πως θα μείνει χαραγμένη στους απανταχού φίλους του είδους που βρέθηκαν στον ιστορικό χώρο της οδού Ηπείρου.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, όπου και μετά από μια αισθητή (αν και - μεταξύ μας - λίγο συνηθισμένη σε ό,τι αφορά τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα) καθυστέρηση στην έναρξη του προγράμματος, οι ανανεωμένοι The Silent Rage ανέβηκαν στη σκηνή σχεδόν αμέσως μόλις μπήκε ο πρώτος κόσμος στο χώρο. Με νέο line-up πλέον, στο οποίο ξεχωρίζει η παρουσία του Μιχάλη Ρινακάκη (ex-Air Raid) πίσω από το μικρόφωνο, οι Αθηναίοι power metallers θα μας κρατούσαν σε εγρήγορση για κάτι παραπάνω από μισή ώρα, παρουσιάζοντας τραγούδια από το σύνολο της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους.

Η κίνηση τους να μοιράσουν δωρεάν το πιο πρόσφατο τους single (το ανανεωμένο "My Race Won't Last" από το "The Deadliest Scourge") χρίζει αναφοράς αλλά και ευσήμων, αν και η απόδοση τους επί σκηνής ήταν η σημαντικότερη προσφορά τους στη βραδιά. Πραγματικά, θεωρώ πως η ερασιτεχνική φύση της μπάντας - με την πιο αγνή της μορφή, εκείνη του εραστή της τέχνης που υπηρετεί κι αρέσκεται - υπήρξε προφανής αλλά λειτούργησε υπέρ του δέοντος θετικά, με το άσβεστο πάθος της να επισκιάζει τυχόν εκτελεστικά λάθη ή προβλήματα ήχου. Όσο, δε, για τη διασκευή στο "Between The Hammer And The Anvil" των Αρχιερέων, με την οποία έκλεισαν την εμφάνιση τους, υπήρξε το κερασάκι σε μια καθ’ όλα εύγευστη εμφάνιση, η οποία ζέστανε το μισογεμάτο μαγαζί και μας προετοίμασε για τα ακόμη καλύτερα που θα ακολουθούσαν.

Δέκα λεπτά αργότερα, οι Terra Incognita θα έπαιρναν τις θέσεις τους επί σκηνής, εκκινώντας το set τους με το "My emptiness" από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, "Fragments Of A Ruined Mind". Την άποψη μου για τη μουσική τους την έχω εκφράσει έτσι κι αλλιώς πολλάκις, θεωρώντας τους μια ανερχόμενη μπάντα με αρκετές προοπτικές για ακόμη καλύτερα πράγματα στο εγγύς μέλλον και η προχθεσινή τους εμφάνιση απλά επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές.

Αρκετά δεμένοι μουσικά, με ικανό υλικό στις αποσκευές τους (κατά τα γνωστά heavy/power - βλέπε Judas Priest, Iced Earth μεταξύ άλλων - πρότυπα) και με την περσόνα του Billy Vass να τραβάει τα βλέμματα, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που συνεχώς πλήθαινε εντός του μαγαζιού. Το μόνο «επιλήψιμο» γεγονός, πάντως, υπήρξε ο προβληματικός τους ήχος ανά στιγμές, τομέας που ξεκάθαρα δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά μετρίασε κάπως τις τελικές εντυπώσεις της εμφάνισης τους, η οποία ωστόσο επιτέλεσε ιδανικά τους σκοπούς της.

Φθάνοντας στον co-headliner της βραδιάς, θαρρώ πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια ή συστάσεις για τον Gus G και τους Dennis Ward και Felix Bonhke (drummer των Edguy και Avantasia) που τον συνοδεύουν ζωντανά σε αυτήν τη φάση της προσωπικής του καριέρας. Ο Έλληνας κιθαρίστας έχει κερδίσει με το σπαθί του το προνόμιο να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον ικανούς και δεξιοτέχνες σύγχρονους γητευτές της εξάχορδης, πραγματοποιώντας αξιοζήλευτες συνεργασίες με θρυλικά ονόματα του χώρου και κυκλοφορώντας σταθερά δουλειές με τις οποίες ασχολείται όλος ο κόσμος της σκληρής ηλεκτροδοτούμενης μουσικής.

Δίχως πολλά - πολλά, η εμφάνιση που μας επιφύλασσε το hard & heavy power trio ξεπέρασε ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες μας, με τον Gus G να βγαίνει αναμενόμενα μπροστά και να καθοδηγεί με τους κιθαριστικούς του παιάνες κοινό και bandmates από την αρχή κιόλας, με το "Fearless" να αποτελεί ένα φανταστικό opener. Άλλωστε, μπροστά σε ένα κοινό που δεδομένα τον λατρεύει και προερχόμενος από τη θριαμβευτική εμφάνισή του «εντός έδρας» (στη συμπρωτεύουσα, μια μέρα πρωτύτερα), ο Gus απέπνεε τον αέρα του θριαμβευτή βιρτουόζου που έχοντας εδραιώσει και αποδείξει τη θέση του, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να περάσει καλά ανάμεσα στους «δικούς του ανθρώπους», σε ένα μεγάλο γλέντι με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Ακριβώς έτσι μπορούν να περιγραφούν τα όσα είδαμε επί σκηνής, σαν ένα μεγάλο party με οικοδεσπότη τον Gus G και συμπρωταγωνιστές τους εκλεκτούς συνοδοιπόρους του και τις δύο ασπρόμαυρες Jackson του που πήραν φωτιά. Με συνεχόμενα, ασταμάτητα και αλαβάστρινα solo σε κάθε δυνατή ευκαιρία, τα "Cold Sweat" και "Money For Nothing" ευχάριστες προσθήκες από αγαπημένους καλλιτέχνες, τα περισσότερα από τα εντυπωσιακά instrumental κομμάτια του να παρουσιάζονται ζωντανά σε όλο τους το μεγαλείο και αποκορύφωμα το αποθεωτικό encore (και την παρουσία των "I Am The Fire" και - ω ναι - "Bark At The Moon"), δεν ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Ίσως μεγαλύτερο set και ακόμη περισσότερο υλικό με τον Gus να ξεδιπλώνει τα ταλέντα του, αλλά δεδομένων των συνθηκών, τα όσα είδαμε έφταναν και περίσσευαν, αλλά έθεσαν και ψηλά τον πήχη για τους επανελθόντες Γερμανούς που θα ολοκλήρωναν τη βραδιά.

Primal Fear, κύριες και κύριοι. Μια μπαντάρα συνώνυμο της σταθερότητας και της heavy metal συνέπειας, με frontman ένα από τα ικανότερα λαρύγγια που έχουμε ακούσει στο είδος, την οποία ευτυχήσαμε να δούμε ξανά ζωντανά, αμέτρητα σχεδόν χρόνια έπειτα από την προηγούμενη επίσκεψη της εδώ. Με μπροστάρη τον γεροδεμένο Ralf Scheepers και στυλοβάτη τον ευδιάθετο Matt Sinner, οι Γερμανοί metallers δεν δυσκολεύτηκαν διόλου να μας παρασύρουν στους ρυθμούς τους, με τα κολλητά "Final Embrace" και "In Metal We Trust" να ανοίγουν την αυλαία επιβλητικά.

Τα ελληνικά του Scheepers (που εξασκούσε και πάλι με κάθε ευκαιρία, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στον κόσμο, όπως άλλωστε κάνει σε κάθε τους εμφάνιση εδώ από το 1998 κι έπειτα) έδωσαν μια διαφορετική διάσταση στα μεσοδιαστήματα ανάμεσα στα τραγούδια που μας παρουσίασαν, με το "Apocalypse" άλμπουμ να έχει αναμενόμενα την τιμητική του - αν και αυτό λίγο μας χάλασε, μιας και αποτελεί εξαιρετική δουλειά - και παλιότερα αγαπημένα τραγούδια από το back catalogue τους να εντείνουν μια ήδη κολασμένη βραδιά. Ποια στιγμή να πρωτοξεχωρίσουμε, άλλωστε, το "Under Your Spell" (που ταρακούνησε το μαγαζί από το sing along που προκάλεσε), το speed metal δυναμίτη "Nuclear Fire", το instant classic "Metal Is Forever" ή το "The End Is Near" (και το παιχνίδι ανάμεσα σε μπάντα και κοινό, με «στόχο» να ξεπεράσουμε σε φωνή και πάθος το αντίστοιχο κοινό της συμπρωτεύουσας);

Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον το "Chainbreaker" στο encore, καθώς το πρώτο χρονικά Primal Fear κομμάτι παραμένει αναλλοίωτα ψυχαγωγικό, 20 και πλέον χρόνια από τη στιγμή που το πρωτοακούσαμε, και αποδόθηκε όπως του αρμόζει και δίχως καμία ηχητική έκπτωση. Κατά τα λοιπά, η επιλογή του χώρου αποδείχθηκε απόλυτα εύστοχη, καθώς το γεμάτο Κύτταρο έσβησε τους όποιους ψιθύρους είχαν ακουστεί κάποιες μέρες πριν τη συναυλία, τα προηχογραφημένα σημεία ήταν ευτυχώς λιγοστα ενώ ο επίσης κάπως «ανισόρροπος» ανά στιγμές ήχος δεν προβλημάτισε (απλά δεν κυμάνθηκε σταθερά στα επίπεδα που έχουμε συνηθίσει σε αυτόν το χώρο). Όσο, δε, για τον πολύ καπνό και τα αμέτρητα τσιγάρα εντός του συναυλιακού χώρου, το «παράπονο» του ευδιάθετου κατά τα άλλα Scheepers ήταν ενδεικτικό της κατάστασης, αν κι επάνω, στον εξώστη, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ανεκτά.

Η συναυλιακή heavy/power χρονιά ξεκίνησε ιδεατά, πάντως, με τους Primal Fear να δίνουν το έναυσμα για ένα κορυφαίο έτος γεμάτο σπουδαίες εμφανίσεις, αλλά και την υπόσχεση για μια όσο το δυνατόν συντομότερη επιστροφή τους στη χώρα μας. Αυτό, άλλωστε, είναι και το heavy metal που γουστάρουμε: με όλα τα κλισέ του παρόντα αλλά με το τσαγανό να περρισεύει, με φωνητικάρες στο θεό και ρεφρέν που μπορούν να τραγουδηθούν έπειτα από μισό άκουσμα τους, με τραγουδάρες που σου θυμίζουν τα πάντα αλλά και τίποτα τη στιγμή που τις ακούς και με τους μουσικούς του, οποιασδήποτε ηλικίας, να δίνουν επί σκηνής τον καλύτερο τους εαυτό και να σε κάνουν να ψάχνεις να μαζέψεις το σαγόνι απ’ το πάτωμα. Κοινώς, Metal Is Forever.

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας