Poem, Nochnoy Dozor, Groove Therapist @ Κύτταρο, 15/02/19

Η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε άνθηση και η παραγωγικότητά της βρίσκεται στα ύψη τα τελευταία χρόνια, με τον χώρο δράσης των ελληνικών συγκροτημάτων να είναι πολυποίκιλος. Πολλά ονόματα ξεπηδούν συνεχώς, μας προσφέρουν αξιόλογες κυκλοφορίες που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ξένες και ορισμένα καθιερώνονται κιόλας. Η prog σκηνή μας έχει δώσει αρκετές καλές δουλειές, με το "Unique" των Poem να είναι μια από τις πιο ξεχωριστές. Έχοντας περιοδεύσει αρκετά στο πλαίσιο προώθησης του εν λόγω δίσκου, ακόμα και ως headliners στο εξωτερικό, οι Poem εμφανίστηκαν στο Κύτταρο για να συνοψίσουν την περίοδο "Unique" της ιστορίας τους.

Σε ένα μισογεμάτο Κύτταρο, η βραδιά ξεκίνησε με την πεντάδα των Groove Therapist να μας παρουσιάζει αρχικά ορισμένα κομμάτια από το αξιοσημείωτο προ τετραετίας concept ντεμπούτο τους "Mr Funker, The Myth". Το παίξιμό τους είναι δεμένο, επιδέξιο και εμπλουτισμένο με γερές δόσεις από folk και θεατρικά στοιχεία, με την κιθάρα όμως να πρωταγωνιστεί.

Στο "Mirror Of Reality", το επιδέξιο παίξιμο όλων των μουσικών προκάλεσε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό. Ακολούθησαν τρία νέα προφανώς κομμάτια, το τελευταίο των οποίων "Anger" ξεχώρισε με τη γρήγορη μπασογραμμή και τα φαντεζί πλήκτρα του. Ελπίζουμε σύντομα να έχουμε νέα τους από το στούντιο.

Setlist: Mr Funker / Orphanrage / Drop D. / Dreams To Nightmares / Mirror Of Reality / Broken Dreams / Denial / Anger

Με τον κόσμο να πυκνώνει και εν μέσω οχλαγωγίας, φαινομένου που δυστυχώς έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας, στη σκηνή ανέβηκαν οι φρέσκοι Nochnoy Dozor. Μέχρι στιγμής έχουν στο ενεργητικό τους την κυκλοφορία ενός EP, όμως κρίνοντας από τη δραστηριότητά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν ήδη έτοιμο και καινούργιο υλικό.

Σήμα-κατατεθέν της μπάντας είναι τα διπλά γυναικεία φωνητικά Ρεβέκκας και Λίνας, γύρω από το οποία χτίζεται μια doom ατμόσφαιρα, η οποία σε αρκετά σημεία μου φάνηκε ότι έχει και στοιχεία από grunge. Εκτελεστικά τα παιδιά είναι άρτια, όπως και τις προηγούμενες φορές που τους έχουμε δει.

Setlist (ελλιπές): Ben-Hur / All Mine / Closer / Stains / Mr. Liar / Black Hand

Η σκηνή ετοιμάζεται για να υποδεχτεί τους headliners της βραδιάς, σε έναν χώρο που έχει πια γεμίσει τόσο στην πλατεία, όσο και στον εξώστη. Οι τέσσερις Poem ξεκινάνε με την πρώτη τριάδα κομματιών από το "Unique", με τον Γιώργο Προκοπίου να φαίνεται σε φόρμα από τις πρώτες κιόλας νότες που τραγουδάει στο "False Morality". Το "My Own Disorder" είναι πολύ στιβαρό ενώ στο "Four Cornered God" το μπάσο του Τάκη Φοίτου κλέβει την παράσταση, ειδικότερα στα πιο ήρεμα σημεία.

Ο ήχος είναι πραγματικά φοβερός - ογκώδης και ευκρινής. Έχουμε ακούσει κι άλλες φορές ήχο-καμπάνα στο Κύτταρο, αλλά αυτή τη βραδιά σα να μου φάνηκε πως υπήρχε αυτό το «κάτι παραπάνω».

Μετά από μια μικρή εισαγωγή από τον Προκοπίου περί σχετικής ενημέρωσής μας για το setlist της βραδιάς από τον γνωστό ρουφιάνο που λέγεται Facebook, πήγαμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο. Η επόμενη τριάδα κομματιών ήταν από τον αμέσως προηγούμενο δίσκο "Skein Syndrome". Στο "Weakness" είχαμε μια ελαφρώς αποτυχημένη απόπειρα sing along από το κοινό. Στο "Passive Observer" παρά τις αρκετές αλλαγές ρυθμών και μελωδιών, μεγαλύτερη εντύπωση έκαναν τα φωνητικά του Προκοπίου, ο οποίος έδειχνε να μη στομώνει πουθενά. Στο "Fragments" το groovy σόλο του Laurence Bergstrom στο τέλος ήταν το κερασάκι σε μια πολύ ωραία εκτέλεση.

Επιστροφή στο "Unique" με το "Discipline", στο οποίο ο Προκοπίου δεν προφύλαξε καθόλου τη φωνή του, αλλά την έφτασε πραγματικά στα όριά της. Μετά το επίσης απαιτητικό "Euthanasia", στο οποίο τα φωνητικά είχαν γερή δόση από Tool, ο Προκοπίου διαμαρτυρήθηκε αστειευόμενος προς τους συμπαίχτες του ότι τον ταλαιπωρούν πολύ με την επιλογή των κομματιών. Η συνέχεια που δόθηκε με το "Giant", πρώτη εκπροσώπηση από το ντεμπούτο για τη συγκεκριμένη βραδιά, στη μέση του οποίου απολαύσαμε το μπάσο να γκρουβάρει.

Πριν το ομότιτλο "Unique", η μπάντα προς τιμήν της ευχαρίστησε από σκηνής τις άλλες δύο μπάντες που έπαιξαν μαζί τους, τους τεχνικούς τους, το Κύτταρο και όποιον άλλον ένιωθε την ανάγκη να ευχαριστήσει. Ειδική μνεία έγινε και στα μέλη από άλλες μπάντες που βρίσκονταν ανάμεσα στο κοινό, δείγμα της αλληλοϋποστήριξης που υπάρχει στη σκηνή.

Στο "Instinct", απολαύσαμε τα γεμίσματα του Σταύρου στα τύμπανα. Έπειτα ο Προκοπίου εγκατέλειψε την κιθάρα του και επικεντρώθηκε μόνο στα φωνητικά για το "Brightness Of Loss", το οποίο «έκλεισε» το άλμπουμ "Unique" και ταυτόχρονα «έκλεισε» και το set, με εντυπωσιακές, καθαρές κιθάρες και ωραία δεύτερα φωνητικά.

Μετά από όχι και πολλά παρακάλια, μιας και το τελετουργικό του encore δεν έχει πλέον και ιδιαίτερο νόημα, η τετράδα επανήλθε στη σκηνή για το "Remission Of Breath" από τον δεύτερο δίσκο, με το οποίο και τελείωσε η βραδιά.

Από τη συναυλία - ανακεφαλαίωση της περιόδου "Unique" των Poem αυτό που μας έμεινε είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια επαγγελματική μπάντα που προσέχει πολύ τις λεπτομέρειες των ζωντανών εμφανίσεών της και που έχει πλέον το υλικό για να στήνει τις δικές της συναυλίες. Κλείνοντας το κεφάλαιο "Unique", πλέον προχωράνε στα επόμενα βήματά τους, που δεδομένου τα οποία και αναμένουμε. Όσο για τους Nochnoy Dozor και Groove Therapist που ανοίξανε τη βραδιά, πρόκειται για επίσης αξιόλογες μπάντες, οι οποίες χρειάζονται 1-2 δισκογραφικά βήματα, παρόμοιας ποιότητας με αυτά που έχουν ήδη κάνει, για να ακουστούν σε ακόμα περισσότερο κόσμο.

Τα πηγαδάκια που στήθηκαν από όσους είχαν παραμείνει στον χώρο μετά το τέλος της συναυλίας ήταν ο επίλογος μιας ωραίας βραδιάς progressive μουσικής ελληνικής προέλευσης. Να τιμάτε τις μπάντες μας παιδιά, είναι αληθινά καλές.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography