Plisskën Festival - Day 1 @ Τεχνόπολη, 26/06/19

Δεν σας κρύβω ότι μου είχε λείψει αρκετά η καλοκαιρινή εκδοχή του Plisskën Festival, ενός πραγματικού Φεστιβάλ που σπάνια, μέχρι σήμερα, μας έχει απογοητεύσει με τις επιλογές του. Η επιστροφή του λοιπόν φέτος στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων αποτέλεσε μια εξαιρετική πρόταση για τους φίλους της εναλλακτικής και της ηλεκτρονικής μουσικής καθώς στο line-up συνυπάρχουν μερικά πραγματικά μεγάλα ονόματα αλλά και πολλά μικρά, και όχι και τόσο γνωστά, διαμαντάκια. Φυσικά, με τρεις σκηνές είναι δύσκολο να καταφέρει κανείς να δει όλα όσα συμβαίνουν στο φεστιβάλ.

Προσωπικά, έφτασα στον συναυλιακό χώρο λίγο πριν τις 19:00 καθώς στην κεντρική σκηνή οι K-X-P ξετύλιγαν το φασαριόζικο, και αρκετά ενδιαφέρον τολμώ να πω, ηλεκτρονικό τους όραμα. Με επιρροές που ξεκινάνε από το krautrock και φτάνουν στην trance, το συγκρότημα σίγουρα τράβηξε τις εντυπώσεις, αν και η ζέστη σε συνδυασμό με την ώρα είχε ως αποτέλεσμα το κοινό που τους είδε να είναι ελάχιστο. Αυτό βέβαια δεν αποθάρρυνε σε καμία περίπτωση τους Φινλανδούς, οι οποίοι δεν απογοητεύσαν όσους παρευρέθηκαν στην εμφάνισή τους.

Από εκεί κατευθύνθηκα στο Tunnel Stage προκειμένου να δω από κοντά τον Black Milk. Το ίδιο μάλλον σκέφτηκε και αρκετός κόσμος ο οποίος έσπευσε να παρακολουθήσει τον 35χρονό καλλιτέχνη από το Detroit. Ηλεκτρονική μουσική και hip-hop ρυθμοί μπλέκονται με μαεστρία από έναν ταλαντούχο δημιουργό που έχει ψυχή και ξέρει να ξεσηκώνει το κοινό, το οποίο βέβαια ομολογώ πως ήρθε «ψημένο» για το live χορεύοντας και τραγουδώντας μαζί του καθώς, έστω και για λίγο, αυτός μας μετέφερε τις μουσικές εξελίξεις που συμβαίνουν στον ευρύτερο χώρο της hip-hop σκηνής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Επικοινωνιακός και με μπόλικη διάθεση, ο Black Milk έδωσε ένα εξαιρετικό show και θα ήθελα πολύ να τον ξαναδούμε κάποια στιγμή από τα μέρη μας. 

Επιστρέφοντας στην κεντρική σκηνή συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος είχε αυξηθεί αισθητά εν αναμονή της εμφάνισης του Nicola Cruz. Με όπλο του την κονσόλα, ο δημοφιλής καλλιτέχνης εξαπέλυσε δυνατά beats στο κοινό που τον παρακολούθησε με ενθουσιασμό χορεύοντας non-stop υπό τις μελωδίες του που μπερδεύουν παραδοσιακούς ήχους της Λατινικής Αμερικής με την ηλεκτρονική μουσική.

Κάπου στα μέσα της εμφάνισης του όμως ομολογώ ότι κουράστηκα και, είπα να κάνω μια βόλτα από το Tunnel Stage όπου οι Giant Swan είχαν στήσει ένα μετααποκαλυπτικό πάρτι με τον κόσμο να τα σπάει και να κοπανιέται υπό τους καταιγιστικούς ρυθμούς τους που συνδυάζουν εξωφρενικά δυνατά μπάσα με χορευτικούς ρυθμούς και noise πινελιές. Πόλεμος πραγματικός. Οι ίδιοι μάλιστα δεν σταματούσαν να χορεύουν πάνω στη σκηνή δημιουργώντας μια τρομερή ατμόσφαιρα.

Την ίδια ώρα όμως στο Aquarium Stage, η Object Blue έδινε το δικό της show. Αρκετά ενδιαφέρουσα ηχητικά με πειραματική προσέγγιση της ηλεκτρονικής μουσικής, η dj κέρασε μεγάλες δόσεις techno που δυστυχώς όμως βρήκαν ελάχιστους αποδέκτες καθώς ο κόσμος είχε μοιραστεί στις άλλες δύο σκηνές. Κι εδώ θα πω πως, έχοντας παρευρεθεί στο παρελθόν στο Plisskën Festival, βρήκα λίγο ατυχής την φετινή επιλογή των διοργανωτών να έχουν παράλληλα από τόσο νωρίς τρεις σκηνές ηλεκτρονικής μουσικής. Πρώτον, γιατί αν κάποιος δεν είναι fan του είδους αναγκάζεται να φάει το χρόνο του κάνοντας κάτι άλλο και, δεύτερον, γιατί, όπως αποδείχθηκε, ο κόσμος δεν μοιράζεται ομοιόμορφα σε όλα τα stage αδικώντας κάποιους καλλιτέχνες.

Όπως και να έχει, στις 21:30 οι θρυλικοί Tinariwen ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή παρουσιάζοντας στο Αθηναϊκό κοινό το ιδιαίτερο μείγμα blues, rock και αφρικανικής μουσικής που παίζουν. Ποτέ μου δεν υπήρξα θαυμαστής της ethnic μουσικής όμως αυτοί οι Τουαρέγκ ομολογώ πως έχουν κάτι ιδιαίτερο που τους έχει κάνει να ξεχωρίσουν. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το ότι το 2012 εξασφάλισαν κι ένα Βραβείο Grammy για το άλμπουμ τους, "Tassili". Ο κόσμος χόρεψε, διασκέδασε και καταχειροκρότησε το συγκρότημα που με τον ήχο του μας ταξίδεψε σε καυτές εξωτικές ερήμους.

Πριν όμως τελειώσουν, εγώ είχα αλλάξει stage προκειμένου να δω από κοντά τους Lebanon Hanover, ένα συγκρότημα που είναι αρκετά πιο κοντά στα γούστα μου. Το ντουέτο γέμισε το συναυλιακό χώρο και, μέσα σε καπνούς, ξετύλιξε το σκοτεινό ηχητικό του όραμα. Cold Wave αισθητική, gothic ατμόσφαιρα και μουσικές που παραπέμπουν στις θρυλικές μέρες της πρώιμης 4AD, καθήλωσαν το κοινό που τους παρακολούθησε. Με έντονες επιρροές από τα '80s, οι Lebanon Hanover, χωρίς να πρωτοτυπούν, αποδείχθηκαν απολαυστικοί δικαιώνοντας το θόρυβο που υπάρχει γύρω από το όνομα τους.

Στη συνέχεια, λίγο πριν επιστρέψω στην κεντρική σκηνή για τους άτυπους headliners της βραδιάς, κατευθύνθηκα ξανά στο Aquarium Stage. Εκεί, ο Interstellar Funk είχε στήσει το δικό του γλέντι ηλεκτρονικής μουσικής μπλέκοντας new-wave σύνθια με τρανταχτά μπάσα και techno ρυθμούς. Μου άρεσε αρκετά όσο τον άκουσα ενώ ο κόσμος που είχε γεμίσει τον χώρο δεν σταματούσε να χορεύει.

Κάπου εκεί όμως είχε έρθει η ώρα των Jungle. Οι Βρετανοί ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 23:00 και για περίπου μία ώρα παρέδωσαν ένα εξαιρετικό show που έκανε τους πάντες να διασκεδάσουν ανεξαρτήτως του πόσο μυημένοι ήταν στη μουσική τους. Ορεξάτοι και άκρως επικοινωνιακοί, οι Jungle εμφανίστηκαν ξεδιάντροπα pop αλλά με soul και disco επιρροές, ανεβάζοντας κατακόρυφα την ψυχολογία του κοινού που τους παρακολούθησε. Παράλληλα, τα φώτα του stage ταίριαζαν άψογα με τη σκηνική τους παρουσία η οποία, σε κάποιες στιγμές, ήταν οριακά εκρηκτική. Με τραγούδια όπως το "Beat 54" και το "Casio", οι Jungle αποδείχθηκαν απολύτως άξιοι για να κλείσουν συναυλιακά τη βραδιά η οποία θα μπορούσε να διαρκέσει και λίγο παραπάνω αν και, όπως έχει αποδειχθεί, στην Τεχνόπολη οι συναυλίες πάντα τελειώνουν σχετικά νωρίς.

Μετά από ένα τόσο δυνατό live, η πλειοψηφία του κοινού, αγνοώντας τη ζέστη, μεταφέρθηκε στο γεμάτο Tunnel Stage για την εμφάνιση της Black Madonna, η οποία εκείνη την ώρα ξεκινούσε το set της που περιλάμβανε techno σφυροκόπημα και house μελωδίες που μας τράνταξαν σύσσωμους. Και φυσικά, όπως πάντα, οι βραδιές στο Plisskën Festival είναι μεγάλες σε διάρκεια καθώς στα decks θα ακολουθούσαν οι Jane Fitz και Lena Willikens, που όμως δυστυχώς δεν είδα καθώς έπρεπε κάποια στιγμή να αποχωρήσω.

Συνολικά, η πρώτη μέρα μας θύμισε γιατί το Plisskën αποτελεί μια σταθερή αξία στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας. Στη διάρκεια του, μπορείς να ακούσεις πληθώρα διαφορετικών μουσικών, να χορέψεις, να διασκεδάσεις και να ζήσεις από κοντά ένα Φεστιβάλ που μπορεί να περηφανεύεται πως αποτελεί μάλλον το πιο πολυσυλλεκτικό εγχώριο μουσικό γεγονός της χρονιάς.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης