Plisskën Festival - Day 2 @ Τεχνόπολη, 27/06/19

Η πρώτη μέρα του φετινού, καλοκαιρινού, Plissken συγκέντρωσε έναν αριθμό σημαντικών act της εναλλακτικής και ηλεκτρονικής μουσικής, με τους λάτρεις αυτών των ειδών να δίνουν το παρόν στο καθιερωμένο ραντεβού τους. Ως φετινός χώρος διεξαγωγής επιλέχθηκε η Τεχνόπολη και ομολογουμένως η βιομηχανική αισθητική της ταιριάζει αρκετά με το ύφος που φέρει η διοργάνωση, ειδικά με τις μουσικές των καλλιτεχνών που έπαιξαν στο Tunnel και στο Aquarium.

Η δεύτερη μέρα ήταν εξίσου πλήρης και τα όργανα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) άρχισαν στις 18:00, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Η άφιξη μου γύρω στις 21:00 συνέπεσε με τα τελευταία κομμάτια των Kap Bambino, οι οποίοι έπαιζαν στο main stage. Δυστυχώς δεν κατάφερα να δω το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, οπότε δε κατάφερα να σχηματίσω άποψη. Πάντως οι Γάλλοι έβγαλαν πολλή ενέργεια επί σκηνής και αυτό φάνηκε να κερδίζει τον κόσμο που τους παρακολουθούσε, αν και ο πειραματικός ηλεκτρονικός ήχος τους (electropunk, όπως τον ονομάζουν οι ίδιοι) θα κολλούσε περισσότερο στις μεγαλύτερες ώρες της βραδιάς.

Η συνέχεια είχε Tunnel και Jacques Greene. Ο ταλαντούχος μουσικός από το Μόντρεαλ ευχαρίστησε το κοινό, με μία ικανοποιητική -για την μέχρι τότε προσέλευση- μερίδα να λικνίζεται στους ρυθμούς του. Η ηλεκτρονική βάση διανθιζόταν με RnB και ambient στοιχεία, με το σύνολο να μην εμπνέει για έξαλλο χορό, είχε όμως ενδιαφέρον για τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα και συνέχισα την περιήγηση μου πάρκο της Τεχνόπολης.

Το δεύτερο μεγαλύτερο όνομα της ημέρας είχε ήδη ανέβει στη σκηνή, και δεν είναι άλλο από τους Peter Bjorn & John. Παρότι είναι ενεργοί εδώ και είκοσι χρόνια, αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους, την οποία παραλίγο και να ακυρώσουν τελευταία στιγμή! Όπως μας είπε ο, πιο επικοινωνιακός του συγκροτήματος, Peter, την προηγούμενη μέρα έπαιζαν στην Κροατία και οριακά πρόλαβαν την πτήση για Ελλάδα. Προσωπικά δεν περίμενα πολλά από τους Σουηδούς, οι οποίοι έχουν συνδεθεί αποκλειστικά με τρία χιτάκια, αλλά η συνέχεια με εξέπληξε. Και τα τρία μέλη απέδωσαν πολύ καλά τα κομμάτια, ενώ ο ενθουσιασμός τους ήταν διάχυτος. Ο περισσότερος κόσμος πηγαινοερχόταν κάτω από τη σκηνή, ενώ οι μουσικοί συνέχιζαν απτόητοι να παίζουν με νεύρο και ενέργεια, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν το ακροατήριο. Το momentum προφανώς και ήταν το "Young Folks", όταν ο Peter Moren κατέβηκε από τη σκηνή και χόρεψε με έναν ξετρελαμένο τύπο. Αν αυτή η εμφάνιση των Peter Bjorn and John θεωρείται επαγγελματική, τότε μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να δίνουν τέτοιου είδους "επαγγελματικές εμφανίσεις". Διασκεδαστικοί και εύθυμοι, εύχομαι να μας επισκεφτούν ξανά και να λάβουν την προσοχή που τους αξίζει.

Επόμενη στάση το εξαιρετικό stage του Aquarium, κλιματιζόμενο και γεμάτο από όσους γύρισαν την πλάτη στην indie rock για την dream house της D. Tiffany. Καλό το set της με επιρροές από space και acid, όμως το πρόγραμμα και ο «ανταγωνισμός» με τις υπόλοιπες σκηνές απέτρεψαν πολύ κόσμο να μεταφερθεί στο υπόγειο για να την ακούσει.

Την ίδια ώρα στο Tunnel ηχούσαν τα beats των Boy Harsher. Η φήμη που υπάρχει γύρω από το όνομά τους μάζεψε πολλούς, λάτρεις των ηλεκτρονικών αλλά και περαστικούς. Η δυναμική synthpop με συνοδεία καθηλωτικών φωνητικών έκανε τους πάντες να χορεύουν στους σκοτεινούς ήχους τους και το ντουέτο έβγαλε έναν χαρακτήρα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δυστυχώς γι ακόμα μια φορά πήρα μία βιαστική δόση, αφού έπρεπε να μεταφερθώ ταχέως προς τη μεγάλη σκηνή, όπου θα εμφανιζόταν και το "μεγάλο" (μέσα σε πολλά εισαγωγικά) όνομα του φεστιβάλ.

His name is Giovanni Giorgio but everybody calls him Giorgio. Ο Giorgio Moroder λατρεύεται για την επίδραση που είχε στη σύγχρονη μουσική και δικαίως αποκαλείται "πατέρας της ντίσκο". Οι συνθέσεις και οι καινοτόμες συλλήψείς του πίσω από την κονσόλα του παραγωγού έθεσαν θεμέλια σε πάμπολα -για να μη πω σε όλα- τα μουσικά είδη. Το πλήθος στην κεντρική σκηνή πλήθαινε και από τις πρώτες κιόλας νότες άρχισε το χοροπήδημα και οι κραυγές ενθουσιασμού. Ο Moroder μας χαιρέτησε συγκρατημένα και σέρβιρε ένα best of από τις διαχρονικές επιτυχίες του. Περάσματα από τη θρυλική Donna Summer μέχρι τον Avicii και τον David Guetta, πάντα με το προσωπικό του ύφος, συμπυκνώνουν σε ένα σετ μιάμιση ώρας το έργο και την κληρονομιά που δημιούργησε, χωρίς την οποία δε θα υπήρχε κανένα από τα σχήματα που ακούσαμε στο Plissken.

Οι επικαιροποιημένες version των συνθέσεων που τον ξεχώρισαν και οι τόνοι κομφετί μαζί με τα μπαλόνια δημιούργησαν ένα οπτικοακουστικό σύνολο-απόλαυση. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών χόρευαν στους ρυθμούς των επιτυχιών του Moroder, με τον ίδιο να αφήνει συχνά πυκνά την κονσόλα του για να κάνει βόλτες στη σκηνή, ή ακόμα και να παίξει με τις τεράστιες μπάλες που αναπηδούσαν στο κοινό. Ο Giorgio είναι ο παππούς όλων μας και παραμένει δημιουργικός και συναρπαστικός στα 79 του έτη, χαρίζοντας το ιδανικό κλείσιμο.

Κλείσιμο είπα; Γράψτε λάθος. Τα live στο Plissken συνεχίζονται κάθε χρόνο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, πράγμα που δε κατάφερα να εκμεταλλευτώ- μεσοβδόμαδα γαρ-. Λίγο πριν αποχωρήσω από την Τεχνόπολη επισκέφτηκα για τελευταία φορά την υπόγα του Aquarium και βυθίστηκα σε ένα ηλεκτρονικό set που ακροβατούσε ανάμεσα στην ανατολίτικη γοητεία και τη δυτική house αισθητική. Ο Mehmet Aslan ήταν το ηλεκτρονικό act που θεωρώ πιο κοντινό στις προσωπικές μου προτιμήσεις αλλά, το προσκύνημα στον Giorgio δε μου επέτρεψε να τον ακούσω για πολλή ώρα. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον. Η συνέχεια της βραδιάς περιελάμβανε τους Deena Abdelwahed, Hunee, Inga Mauer και Optimo.

Σε μία καταληκτική συνολική κριτική, το Plissken είναι ένα festival-σταθμός για την ηλεκτρονική και εναλλακτική Αθήνα, που γουστάρει τα urban ηχοχρώματα και τα αναπνέει εκεί όπου γεννιούνται και αναπτύσσονται: στο κέντρο της πόλης. Η πολυσυλλεκτικότητα και η ετερότητα δένουν αρμονικά, μουσικά και συμβολικά, στα πλαίσια ενός γεμάτου event. Στα αρνητικά θα συμπεριλάβω την διαπίστωση του Αντώνη για την πρώτη μέρα, σχετικά με την ύπαρξη τριών σκηνών ηλεκτρονικής μουσικής παράλληλα αλλά και το ότι οι μέρες διεξαγωγής ήταν μεσοβδόμαδο, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μη μπορεί να μείνει μέχρι αργά. Πέρα από τη μικρή κρίση γκρίνιας, το Plissken ήταν γι’ ακόμα μια φορά καινοτόμο και απολαυστικό. Once again, we were Plisskened!

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης