Peter Murphy featuring David J. @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 14/12/18

Πέρασαν 40 χρόνια από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Bauhaus, την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1978, στην pub Cromwell στο Wellingborough. Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησε η ανάδειξη του συγκροτήματος σε πρωτοπόρους μιας ολόκληρης σκηνής, η διάλυσή τους, και η συνέχεια της καριέρας τους μέσα από διαφορετικά μονοπάτια καθώς και μερικά reunion τα οποία ωστόσο αποδείχθηκαν ατελέσφορα καθώς τα περιθώρια συνεργασίας μεταξύ των τεσσάρων μουσικών μάλλον είχαν εξαντληθεί από καιρό.

40 χρόνια μετά λοιπόν, οι Peter Murphy και David J. Haskins αποφάσισαν να βγουν μαζί σε περιοδεία ερμηνεύοντας όλο το "In The Flat Field" καθώς και κομμάτια από τη δισκογραφία των Bauhaus. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, την Παρασκευή το βράδυ, έκαναν και μια στάση στην Αθήνα με σκοπό να συνεχίσουν το ταξίδι τους στη Θεσσαλονίκη.

Τη βραδιά άνοιξαν οι psych rockers The Steams οι οποίοι μετά από δυναμικές εμφανίσεις στο six d.o.g.s, στο Gagarin 205, και στο Westside Festival της Πάτρας, μεταξύ άλλων, ανέβηκαν στη σκηνή του Tae Kwon Do λίγο μετά τις 21:00. Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή του συγκροτήματος με είχε παραξενέψει αρχικά καθώς περίμενα κάποιο σχήμα που να είναι κάπως πιο κοντά στον ήχο των Bauhaus. Mε την προσέλευση του κόσμου να συνεχίζεται, το συγκρότημα εμφανίστηκε αρκετά δεμένο παρουσιάζοντας κομμάτια από το πρόσφατο ντεμπούτο τους με τίτλο "Wild Ferment".

Γεμάτοι ενέργεια και δείχνοντας να πατάνε γερά πάνω στη σκηνή, οι Steams ξεπέρασαν τις όποιες προσδοκίες μπορεί να είχα και κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν την προσοχή του κοινού που, μπορεί να μην παρασύρθηκε απολύτως από την ενέργεια του συγκροτήματος, όμως φάνηκε να περνάει καλά, κάτι που επιβεβαίωσαν και τα θερμά χειροκροτήματα ανάμεσα στα τραγούδια. Από το εθιστικό riff του "Perfect Storms From Afar" μέχρι το ψυχεδελικό "Amdajitr" (the odyssey of young) και φυσικά το ξεσηκωτικό "The Harvest", με το οποίο τελείωσαν και την εμφάνιση τους, οι Steams έδειξαν να υπηρετούν με επιτυχία το μουσικό τους όραμα παίζοντας συνολικά επτά κομμάτια και καταφέρνοντας να ζεστάνουν επαρκώς το κοινό.

Γύρω στις 22:30, κι ενώ ο κόσμος είχε αυξηθεί αρκετά, τα δύο πρώην μέλη των Bauhaus, Peter Murphy και David J., παρέα με τον Mark Gemini Thwaite στην κιθάρα και τον Marc Slutsky στα ντραμς ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με το "Double Dare" το οποίο έγινε δεκτό με χειροκροτήματα κι επιδοκιμασίες από το κοινό. Και από εκεί συνέχισαν παίζοντας back-to-back, σχεδόν χωρίς ανάσα, ολόκληρο τον πρώτο δίσκο των Bauhaus. Πιο «σκληροί» σε ήχο απ’ ό,τι περίμενα, απέδωσαν με επιτυχία τα εννιά κομμάτια του δίσκου παρασέρνοντας το κοινό σε μια, σχεδόν μυσταγωγική, εμπειρία που γινόταν ακόμη πιο έντονη χάρη στο απόλυτο σκοτάδι που επικρατούσε στον χώρο πλην της σκηνής.

Και φυσικά όταν μιλάμε για ένα δίσκο που εμπεριέχει τραγούδια όπως το "Stigmata Martyr" και το "St. Vitus Dance" είναι τρομακτικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια κορυφαία στιγμή όμως νομίζω ότι το "Nerves" με το οποίο έκλεισε ουσιαστικά το πρώτο μέρος της συναυλίας ξεχώρισε χάρη στη συγκλονιστική ερμηνεία του Murphy. Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές καλός, παρά τις έντονες θορυβώδεις ανησυχίες του συγκροτήματος, με μόνο ίσως πρόβλημα ότι στα πρώτα κομμάτια μου φάνηκε ότι χανόταν ανά φάσεις η φωνή του Murphy, κάτι που όμως ξεπεράστηκε γρήγορα.

Μετά λοιπόν το αφιέρωμα στο "In The Flat Field", είχε έρθει η στιγμή να περάσουμε σε επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας των Bauhaus με το "Burning From The Inside" να ανοίγει το δεύτερο μέρος της συναυλίας και τον Murphy να απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό. Και στη συνέχεια τα πράγματα κορυφώθηκαν με την τριπλέτα των "Silent Hedges", "Bela Lugosi's Dead" και "She's In Parties" κατά τη διάρκεια των οποίων υποχώρησε αυτή η αίσθηση τελετουργίας που επικρατούσε κι αντικαταστάθηκε από έντονη συναυλιακή ατμόσφαιρα με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά τραγουδώντας και χορεύοντας. Ακολούθησε το "Adrenalin" από το "Go Away White" το οποίο, χωρίς να είναι κακό, αποτέλεσε μάλλον την πιο αδιάφορη στιγμή της βραδιάς που συνεχίστηκε με τους «ύμνους» "Kick In The Eye" και "The Passion Of Lovers" με τα οποία το συγκρότημα μας αποχαιρέτισε αφήνοντας το κοινό σαφώς ενθουσιασμένο να χειροκροτεί και να ζητάει κι άλλο.

Οι τέσσερις μουσικοί επέστρεψαν στην σκηνή λίγα λεπτά αργότερα ερμηνεύοντας τα "King Volcano" και "Kingdom's Coming", από το "Burning From The Inside" του 1983, ενώ επέλεξαν να κλείσουν την εμφάνιση τους, η οποία διήρκησε συνολικά λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα, με τη διασκευή τους στο "Severance" των Dead Can Dance. Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα γεγονότα που συνέβησαν την Τετάρτη το βράδυ, όμως χωρίς σε καμία περίπτωση η βραδιά να είναι υποτονική, έχω την αίσθηση ότι το συγκρότημα ήταν λίγο περισσότερο «μαζεμένο» απ’ ό,τι συνήθως. Σε αυτό το πλαίσιο νομίζω εντάσσεται και η επιλογή τους να μην παίξουν δεύτερο encore όπως έκαναν στις περισσότερες συναυλίες της φετινής τους περιοδείας. Παρ' όλα αυτά βέβαια, ο Murphy έδειξε χαρούμενος που βρισκόταν στην Ελλάδα ενώ η αντιμετώπιση του από το ελληνικό κοινό ήταν πολύ θερμή.

Συνολικά, η συναυλία νομίζω ότι εμπεριείχε όλα αυτά τα στοιχεία που ανέδειξαν τους Bauhaus σε ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής τους, ενώ ακούσαμε τα περισσότερα από τα τραγούδια που περιμέναμε να ακούσουμε. Ο Peter Murphy έδειξε ότι παραμένει ένας εξαιρετικός performer πάνω στη σκηνή ενώ η παρουσία του David J. ήταν καταλυτική, όπως εξάλλου ήταν πάντα και ο ρόλος του στο συγκρότημα. Από εκεί και πέρα, Mark Gemini Thwaite και Marc Slutsky αποδείχθηκαν σε κάτι παραπάνω από δύο απλοί αντικαταστάτες καταφέρνοντας να αποδώσουν αψεγάδιαστα τα κομμάτια προσθέτοντας ταυτόχρονα σε αυτά και τη δική τους πινελιά. Ίσως τα άλλα 2/4 των Bauhaus να απείχαν, όμως το πνεύμα και η κληρονομιά του συγκροτήματος ήταν παρόντα σε αυτήν τη βραδιά που σίγουρα θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά