Pelican @ Fuzz Club, 11/10/19

Οι Pelican είναι μια τεράστια μπάντα, χωρίς όμως ίχνος εμπορικότητας και ακραίου επαγγελματισμού. Είναι γαμώ τα άτομα και κατά καιρούς έχω συμφωνήσει και κοινωνικοπολιτικά μαζί τους. Είναι ερασιτέχνες και αγαπούν αυτό που κάνουν. Δεν θα τους κατακρίνω για οτιδήποτε πήγε λάθος, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι επιεικής καθώς τιμώ ότι αγαπώ και εκτιμώ την καλή προσπάθεια.

Θα το πάρουμε από το τέλος, οπότε θα μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Το δεύτερο encore ήταν και το αποκορύφωμά της βραδιάς. Μια κομματάρα, βαριά και άγουρη όπως πρέπει, από το πρώτο τους ομώνυμο EP του 2003, το οποίο πιθανότατα είναι και ένα από τα πρώτα κομμάτια που έφτιαξαν ποτέ. Μιλάμε για το μακρινό πλέον 2001 όταν και άρχισαν να φτιάχνουν κομμάτια και να ηχογραφούν. Το "Mammoth" με το κοφτό και βαρύ του riff ήρθε σαν έκπληξη, ουσιαστικά σαν δώρο και έσωσε όλη τη βραδιά. Τα κεφάλια όλων ακολούθησαν ευλαβικά την αργή και σάπια πορεία της σύνθεσης και τα αυτιά ευχαριστήθηκαν κάθε θορυβώδη παραμόρφωση που έβγαινε από τα έγχορδα. Απίστευτη έως και συγκινητική στιγμή που αντάμειψε όσους περιμέναμε, απορούσαμε και γκρινιάζαμε νωρίτερα.

Στην ώρα τους λοιπόν, χωρίς κάποια μπάντα να ανοίξει για αυτούς, δώδεκα χρόνια μετά την εμφάνισή τους με τους High On Fire στο An Club τον Δεκέμβρη του 2007, ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν με το "Midnight Αnd Mescaline". Ειλικρινά ο ήχος ήταν πιο χαμηλά και από τα ηχεία στο αμάξι μου. Δεν μπορούσε κάνεις να καταλάβει και σίγουρα κανένας μα κανένας δεν ένιωσε ότι πραγματικά ξεκίνησε κάτι. Παρ’ όλα αυτά η τετράδα στη σκηνή από το πρώτο δευτερόλεπτο ξεκίνησε το κοπάνημα και μια δημιουργική ένταση και σκηνική παρουσία που δεν ταίριαζε καθόλου με τον ήχο που ακούγαμε. Προφανώς ο ήχος επί σκηνής από τα monitors δεν ήταν άσχημος και τα παλικάρια άκουγαν ότι έπρεπε να ακούνε. Εμείς από κάτω νιώθαμε ότι πίναμε την μπύρα μας σε κάποιο ήσυχο bar της πόλης όμως.

Παρότι το δεύτερο κομμάτι ήρθε από τον δίσκο "Forever Becoming", το "Deny Τhe Absolute" επίσης θάφτηκε πίσω από τον κακό έως ανύπαρκτο ήχο. Δεν είναι ωραίο να κράζω έτσι, αλλά ούτε στο επόμενο "Abyssal Plain" κατάφερα να χαρώ το σημείο με τα blastbeats και να νιώσω αυτό που ένιωσα ακούγοντας το στο "Nighttime Stories". Σιγά σιγά τα πράγματα έφτιαχναν. Το άχαρο ήταν ότι η τετράδα στη σκηνή συνέχιζε και τα έδινε όλα. Ίδρωνε πραγματικά και παρά το ξεβίδωμα ενός πιατινιού και την αναγκαστική διακοπή για λίγα δευτερόλεπτα, δεν φάνηκε να κολλάει πουθενά. Το έγραψα και παραπάνω. Είναι σίγουρο ότι δεν άκουγαν ότι (δεν ακούγαμε) και εμείς. Κάπου στα μισά ο ήχος άρχισε να δυναμώνει και να καταφέρνει να έρθει σε επίπεδα που οφείλει να είναι σε ορχηστρικά, χωρίς φωνητικά, κομμάτια. Αυτό που πρέπει να σε πονάει βαθιά. Αυτό που πρέπει να σου βαράει το στέρνο. Αυτό το δυνατό που σε καθηλώνει. Εκεί στα "Vestiges" και "Immutable Dusk", ειλικρινά όλα ακούγονταν μια χαρά για να έρθει η απίθανη riff-άρα του "Cold Hope" και να τα ισοπεδώσει όλα. Ευτυχώς να λες, που το δεύτερο μισό ήταν τόσο δυνατό και όμορφο και σχεδόν αυτόματα μας έκανε να αφήσουμε πίσω τα προβλήματα της αρχής και να χαρούμε το βουητό που άφησαν πίσω τους καθώς αποχωρούσαν από τη σκηνή. Μια ώρα και κάτι. Ήταν πολύ λίγο. Δεν μπορεί θα ξαναβγούν σκεφτήκαμε και το έκαναν γρήγορα και επίσης εμφατικά. Οι ήχοι, η αρχική ταχύτητα, τα γυρίσματα, το βάθος και το βάρος, αλλά και οι όμορφες αλλαγές του "Arteries Οf Blacktop" ήταν ότι πρέπει για επιστροφή. Για το κλείσιμο τα έγραψα. Έσωσαν όλη τη βραδιά με μια βόμβα από το παρελθόν. Στα τελειώματα φάνηκε η διάχυτη ενέργεια που έχουν και η αμεσότητα των συνθέσεών τους όπως και η μελωδικότητα τους που ποτέ δεν έφυγε από την ουσία των συνθέσεων τους.

Ότι και να πήγε στραβά, από τον χώρο φάνηκε ότι όλοι φύγαμε ικανοποιημένοι. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί, αλλά σίγουρα το τέλος ήταν μια ιδανική ανταμοιβή. Προφανώς και αν το πρώτο μισό ήταν σαν το δεύτερο θα μιλάγαμε για μια επική εμφάνιση. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό τώρα, αλλά κρατάμε μόνο τα καλά και θυμόμαστε ότι είδαμε μια μπάντα που στήριξε και καινοτόμησε σε ένα μουσικό είδος που ακολουθούμε, ακούμε και συγκινούμαστε ακόμα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography