Over The Wall III (Coroner, Diamond Head, Need κ.ά.) @ Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου, 04-05/08/18

Σπουδαίοι Coroner, συγκινητικοί Diamond Head και ένα φεστιβάλ που καθιερώνεται και μεγαλώνει

10/08/2018 @ 12:41

Μέρα πρώτη: Below The Bottom, Speedrush, Acid Death, Need, Coroner

Η Κρήτη έχει πλέον μπει για τα καλά στο συναυλιακό χάρτη της χώρας. Εκτός από τα Χανιά και το κλασικό πλέον Chania Rock Festival, η λεβεντομάνα νήσος έχει αποκτήσει και δεύτερο φεστιβάλ με ονόματα Α' εθνικής, πράγμα που προφανώς καθιστά τον ντόπιο πληθυσμό πολύ ευτυχή. 

Τρίτη συνεχόμενη χρονιά για το Over The Wall festival φέτος, με μπόλικες μπάντες για όλα τα γούστα και δύο εντυπωσιακούς headliners για κάθε μέρα που τίμησαν το όνομά τους. Προσωπικά μιλώντας και στα πλαίσια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, το Over the Wall είναι μέσα στην καρδιά μου, καθώς για να βγει τρέχουν (understatement) παιδιά - διαμάντια που γνωρίζω προσωπικά, ενώ η οργάνωσή του είναι (και) στα χέρια συγγενικού προσώπου α' βαθμού. Kαμαρώνουμε και αγαπάμε, μην ανησυχείτε, δεν σκοπεύω να χρυσώσω τίποτα. Δεν χρειάζεται κιόλας καθώς η εμπειρία Over The Wall (όπως και η εμπειρία Chania Rock Fest και υποπτεύομαι κάθε τέτοιου χαρακτήρα event, πχ Horns Up στα Τρίκαλα) δεν περιορίζεται στις ώρες του live. Επεκτείνεται στο πριν, στο μετά, στις παρέες που σμίγουν από διάφορα μέρη, από τον χαβαλέ που κατακλύζει τον πεζόδρομο της Χάνδακος που βρίσκεται το Route 66 και εδράζει ο σύλλογος του Over The Wall (τα παιδιά - διαμάντια που λέγαμε), όπου οπαδοί και μουσικοί - τοτέμ του εκτοπίσματος του Brian Tatler και του Tommy Vetterli γίνονται ένα μεγάλο παρεάκι μέχρι τα ξημερώματα. Δεν υπάρχει τίποτα να χρυσώσεις, ανατρέξτε στα social media και ρουφήξτε vibes από περιγραφές και φωτογραφίες επισκεπτών και θα καταλάβετε.

What happens in Heraklion, stays in Heraklion όμως, συνεπώς θα περιοριστώ στα απολύτως μουσικά. Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με μια καθυστέρηση από μέρους μου και της εκλεκτής παρέας από την Αθήνα, οπότε χάσαμε δυστυχώς τους Below The Bottom, την hardcore μπάντα εξ Ηρακλείου και έχουν την ειλικρινή μου συγγνώμη. Αυτό που μου μεταφέρθηκε από αξιόπιστα άτομα ήταν μια εμφάνιση hardcore τσίτας «υπό αντίξοες συνθήκες», τουτέστιν λίγου κόσμου και πολλής ζέστης.

Στη σκηνή βρίσκονταν ήδη οι Speedrush στα πλαίσια προώθησης του περσινού τους ντεμπούτου, του πολύ καλού "Endless War". Καθώς μπαίναμε στον συναυλιακό χώρο ακουγόταν το κομμάτι Speedrush που ουσιαστικά ανοίγει τον δίσκο τους, οπότε υποθέτω δεν χάσαμε άλλο κομμάτι. Ο χώρος καλός, μέγεθος ιδανικό για το εκτόπισμα του φεστιβάλ, με σκιές για την δύσκολη ακόμη ώρα. Δεν είχε μαζευτεί όλος ο λαός ακόμη και όσοι είχαν μαζευτεί παρακολουθούσαν συγκρατημένα, με κυρίαρχη την εικόνα διάσπαρτων παρεών να κουνάνε επιδοκιμαστικά και ρυθμικά το κεφάλι αλλά όχι στην ένταση που αρμόζει στο speed/thrash των παιδιών.

Ο ήχος ήταν λίγο βαβουριάρικος, αλλά όχι σε σημείο να χαλάει το αποτέλεσμα και το καλό δέσιμο της μπάντας βοήθησε ιδιαιτέρως σε αυτό. Ακόμα περισσότερο οι συνθέσεις που δεν εξαντλούνται σε στείρα τούπα-τούπα αλλά είναι πραγματικά πιασάρικες. Highlight θα έλεγα κανονικά το αγαπημένο "Malevolent Torture" και το "Reprisal Steel", μαζί και η διασκευή στο "Rotten To The Core" που αναψοκοκκίνησε λίγο παραπάνω τα κάρβουνα της πόρωσης μιας και δεν ξέρω ποιος μπορεί να αντισταθεί στο ρεφρέν του. Το αυτό για το "Curse Of The Legions Of Death" (Testament). Αλλά τελικά το highlight ήρθε στο τέλος, όταν ο frontman Nir Beer γονάτισε επί σκηνής και έκανε πρόταση γάμου στην ανυποψίαστη φωτογράφο και κοπέλα του, η οποία δέχτηκε εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών. Να ζήσουν!

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Acid Death, μιας και οι Ιρανοί Azhirock ακύρωσαν την εμφάνισή τους. Η Ιρανική πρεσβεία αρνήθηκε εν τέλει να επιτρέψει στο συγκρότημα να ταξιδέψει στο εξωτερικό, παρόλες τις εγγυήσεις και διαπραγματεύσεις από την μεριά της διοργάνωσης. (Τρου) θεοκρατία, κοινωνικός ρατσισμός, ανασφάλεια; Το γιατί μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε, πάντως χάσαμε την ευκαιρία να δούμε κάτι πραγματικά διαφορετικό. Ο μόνος κερδισμένος από αυτή την υπόθεση ήταν ο Niclas Etelävuori, πρώην μπασίστας των Amorphis και συμπαθέστατος τύπος γενικά, ο οποίος είχε έρθει ως σεσιονάς των Azhirock και εν τέλει βρέθηκε με ένα ωραίο τριημεράκι διακοπών, το οποίο εννοείται δεν τον χάλασε καθόλου!

Acid Death - Over The Wall Festival

Οι Acid Death έχουν πλέον παράδοση ως support των Coroner και η προσθήκη τους στο φεστιβάλ έμοιαζε σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Έκδηλη η χαρά τους για αυτό, όπως και η χαρά του αρχηγού Σάββα που βρισκόταν στην πατρίδα του, μιας και κατάγεται από την μεταλλομάνα νήσο! Τους έχω δει στην περιοδεία του Hall Of Mirrors καθώς βέβαια και στη συναυλία των Coroner το 2011 στην Αθήνα και ξέρω τι να περιμένω. Kαλοπαιγμένο τεχνικό death που λοξοκοιτάει πότε προς το λυσαλλέο παρελθόν και πότε προς τον πιο σύγχρονο ήχο (να πούμε melo-;) του παρόντος σε ένα ομοιογενές μίγμα. Εν μέρει αυτό είναι και το πλεονέκτημα και το μειονέκτημά τους ταυτόχρονα. Από την μία παρουσιάζουν ένα πολύ ενδιαφέρον μιξ, από την άλλη για κάποιους είναι πιο γκρουβάτοι από ότι θέλουν, για άλλους πιο τεχνικοί από ότι θέλουν κ.ο.κ. Λίγο το δύσκολο και ιδιαίτερο υλικό που θέλει τριβή για να το εκτιμήσεις, λίγο και ο ήχος που δεν βάζει φωτιά στο δρόμο, η εμφάνιση δεν είναι αυτό που θα λέγαμε θριαμβευτική αλλά παρόλο που φαινομενικά τουλάχιστον είναι για λίγους, η πίστη και το συναίσθημα σε αυτό που κάνουν τόσα χρόνια είναι ολοφάνερη. Ο κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτό αρκετά ζεστά, πλέον έχει πυκνώσει κιόλας και έχει πλησιάσει την σκηνή και το φεστιβάλ έχει πάρει μπρος για τα καλά!

Οι Need ήταν η μπάντα που ήμουν πιο περίεργος να δω καθώς έρχονταν με θερμότατες συστάσεις από πολύ αξιόλογες μεριές και μάλιστα από άτομα που γνωρίζουν ότι δεν είμαι ο θερμότερος προγκ οπαδός εκτός αν μιλάμε για την αφρόκρεμα. Με το που ξεκίνησαν να παίζουν η αναβάθμιση του ήχου ήταν ολοφάνερη από το πρώτο δευτερόλεπτο, εξαιρετικός ήχος - δουλειά του ηχολήπτη τους και της μπάντας που το έχει. Το δεύτερο πράγμα που έκανε μπαμ άμεσα ήταν αυτή η μορφάρα που παίζει κιθάρα, ο Γιώργος Τζαβάρας, που προσωπικά μου απέσπασε την προσοχή για το μεγαλύτερο μέρος τους σετ τους. Και αυτό όταν ο front man Jon V. ήταν εξαιρετικός πραγματικά στο ρόλο του. Αλλά οι γκριμάτσες και το πώς έβγαινε η πόρωση του Γιώργου είναι κάτι που πρέπει να το βιώσετε για να το εκτιμήσετε.

Need - Over The Wall Festival

Εντυπωσιακό κόντραστ στη σοβαρότητα του υλικού, που κυμαίνεται γύρω από τους Fates Warning των ευχάριστων γκρι αποχρώσεων, τους Dream Theater και βέβαια τους Nevermore. Κάποιοι κουράστηκαν από το προγκ, άλλοι βυθίστηκαν στην απόλαυση. Προσωπικά μου άρεσαν πραγματικά πολύ. «Τελευταίο κομμάτι για απόψε» και 22 λεπτά αργότερα(!) μας αποχαιρέτισαν αφού έπαιξαν το ομώνυμο από το "Hegaiamas", κλείνοντας με πραγματικά μεγαλειώδη τρόπο (τι φινάλε πράγματι!) μια θαυμάσια εμφάνιση. Ένιωσα ότι είδα μια πρωτοκλασάτη προγκ μπάντα με πάθος και τσαγανό που ξεπερνάει αρτηριοσκληρωτισμούς καθώς και μια πολύ καλοδεχούμενη δόση τρέλας (είπαμε, μορφάρα). Τους ξαναβλέπω άνετα.

Αλλά, κακά τα ψέμματα, όσο καλά και να έπαιξαν όλοι οι προηγούμενοι, υπάρχει κάτι πολύ σπέσιαλ σε αυτό που κάνουν οι Coroner. Έχουν ένα κάτι, μια κλάση, μια αύρα του απολύτως μοναδικού, με κάτι κομμάτια που νιώθεις ότι σε κάνουν εξυπνότερο την ώρα που ξεβιδώνεις το κεφάλι σου ή κουνάς το κορμί σου στις δονήσεις του Βαρώνου. Σε τέτοιο βαθμό που εκμηδενίζουν πάντοτε ο,τιδήποτε έχει προηγηθεί. Σαν να μπήκες σε άλλη διάσταση. Υπερβολάρες ενός φανμπόη; Ίσως. Πάντως από την στιγμή που ξεκίνησαν με το "Golden Cashmere Sleeper" για να συνεχίσουν χωρίς πολλά-πολλά στο "Divine Step", το εναρκτήριο έπος του "Mental Vortex" δηλαδή, η συναυλία βιώθηκε προσωπικά από μένα ως ένα γεγονός που κράτησε κανά μισαωράκι (έπαιξαν μιάμιση ώρα), σαν ενα σώου που ήταν ένα highlight oλόκληρο.

Coroner - Over The Wall Festival

Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να μείνει ασυγκίνητος από την επιστημονική τους γκρούβα ή από τη μουσικότητα που ξεχειλίζει αυτός ο τιτάνιος κιθαρίστας και σίγουρα δεν ξέρω πώς γίνεται να μην ψαρώσει κανείς όταν συνειδητοποιήσει ότι αυτά που ακούει γράφτηκαν το 1991 και το 1993. Ακούγονται υπερσύγχρονα μέχρι σήμερα. Εκτελεστικά αψεγάδιαστοι. Ήχος μάλλον κατώτερος από την τελειότητα του 2011 στο Gagarin αλλά μιλάμε για λεπτομέρειες, τα πληκτροχασίματα και τα μπλιμπλίκια αυτά κάπου χάνονταν αλλά πραγματικά ξεψειρίζω τώρα χάριν αντικειμενικότητας. Κατά τα άλλα ούρλιαζα «Ναι! ΝΑΙ!» όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Grin" ανατρίχιασα την ζωή μου στα μισά σόλο και στο "Son Of Lilith", το αγαπημένο μου Coroner και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια γενικώς, έχασα την μπάλα και σεληνιάστηκα. Δύο μέρες μετά δεν είχα φωνή, good times! Γύρω μου κόσμος λικνιζόταν στις γκρούβες, χτυπιόταν, άναψε πυρσό στο "Masked Jackal", υποθέτω περνάγανε το ίδιο καλά. Δεν πρόσεχα πολύ να πω την αλήθεια. Μια τελειότητα σας λέω!

Coroner - Over The Wall Festival

To μοναδικό κρίμα αυτής της εμφάνισης είναι ότι το απόλαυσαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους θα το εκτιμούσαν πραγματικά. Και ας μην το ξέρουν. Και αν οι μη-Κρητικοί έχουν την εύλογη δικαιολογία του κόστους μετακίνησης, οι ντόπιοι που έλειψαν οφείλουν να κοπανάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Από εκεί και πέρα, ειλικρινά πιστεύω ότι αυτήν την εμπειρία πρέπει να την βιώσει περισσότερος κόσμος, πέρασαν πολλά χρόνια από το 2011. Ας το θέσω αλλιώς. Αν με το καλό μας έρθουν οι Metallica του χρόνου όπως θέλουμε όλοι να πιστεύουμε, δοκιμάστε να κοτσάρετε κάπου και τους Coroner. See what happens.

Coroner - Over The Wall Festival

Η μέρα έκλεισε με τον λαό να μετακομίζει στο Route 66 του διοργανωτή, με τις μπάντες να πίνουν παρέα με τις οπαδάρες, Αθηναϊκά παρεόνια μπλέκονται με Κρητικά, συναντώ και μιλώ με τον Τόμι φάκιν Μπάρον, επικά πράγματα. Και αυτή ήταν μόνο η πρώτη μέρα.

Μέρα δεύτερη: Diamond Head, Spitfire, Keepers Of Jericho, Bandemonic, Project Renegade, Skandal

Η δεύτερη μέρα άργησε να πάρει μπρος. Οι Skandal που άνοιξαν είναι ένα τρίο που αποδίδει πολύ καλά καλό Doom ‘n’ Roll όπως το λένε οι ίδιοι, χέβυ ροκ/στόνερ θα έλεγε κάποιος άλλος. Πολύ φιλότιμοι και όλα καλά, απλώς όπως το φαντάζεστε, ο κόσμος είναι ελάχιστος, ο ήλιος βαράει και υπάρχει αυτή η κλασική αμηχανία κοινού που παρακολουθεί ευγενικά αλλά δεν έχει ξυπνήσει ακόμη από την προηγούμενη, βρίσκεται σε αναγνωριστικό mode. Το γεγονός ότι η ημέρα έχει πόλους έλξης πιο κλασικομεταλλάδικους δεν βοηθάει ακριβώς. Συμπαθέστατοι πάντως και οι οπαδοί του ήχου αυτού πρέπει να δώσουν βάση. Σε άλλες συνθήκες (live με «δικούς τους») μπορούν να τα σπάσουν.

Περίπου το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι Project Renegade, μια μοντέρνα μπάντα με γυναικεία φωνητικά και έναν ντράμερ με μάσκα (ωραίος, βάραγε και έδινε πόνο) που σε μια υπεραπλουστευτική απόπειρα να περιγράψω τι άκουσα θα έλεγα για μια nu metal εκδοχή των Evanescense ίσως, χωρίς να το εννοώ καθόλου υποτιμητικά. Όμως ήταν αταίριαστοι για την ημέρα συν τα προαναφερθέντα προβλήματα, η μέρα δεν έχει πάρει συναυλιακά μπρος ακόμη, παρά τις προτροπές της τραγουδίστριας Μαριάννας ο κόσμος δεν πλησιάζει τη σκηνή πλην 3-4 πολύ φιλότιμων. Μένοντας στην σκιά προσωπικά τους παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον. Δεν είναι το φόρτε μου το στυλ τους αλλά έπαιζαν πραγματικά καλά, η φωνή έφερνε λίγο σε Anneke (όχι τόσο ιδιαίτερη χροιά βέβαια) και συνολικά μου άφησαν θετική εντύπωση. Θα τους πρότεινα σε φίλους του ήχου χωρίς ενδοιασμό. Δεν θα τους πρότεινα σε οπαδούς Helloween και Diamond Head όμως.

Project Renegade - Over The Wall Festival

Συνέχεια με τους Bandemonic. «US Power από Γιάννενα» ήταν η περιγραφή που μου δόθηκε, κάπως έτσι ήταν και αυτό που άκουσα. Δυνατή φωνή που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του είδους και καλό υλικό, τα παιδιά δώκανε πόνο και σχεδόν τα κατάφεραν να ξυπνήσουν τον κόσμο που περιφέρεται στο χώρο με καφέδες κάνοντας πηγαδάκια. Ακόμα υπάρχει μια διάχυτη διάθεση «συνερχόμαστε από τις χτεσινές κραιπάλες» αλλά σιγά-σιγά η μουσική κάνει δουλίτσα. Εισπράττουν τα χειροκροτήματα και δικαίως, εισπράττουν κολακευτικά σχόλια στα πηγαδάκια που λέγαμε και βλέπω και κόσμο να κατευθύνεται στο merch πάγκο (γεια σου Μελίνα!) να τσιμπήσει τα δέοντα. Δεν πήρανε κεφάλια αλλά η εμφάνιση σαφώς κρίνεται θετική.

Bandemonic - Over The Wall Festival

Ώρα για την πρώτη μου ανυπομονησία της ημέρας. Keepers Of Jericho. Τρίμπιουτ στη ΣΩΣΤΗ εποχή των Helloween (αυτή που περιλαμβάνει στην σύνθεσή της τον Kai Hansen δηλαδή) με ομάδα ισχυρότατη. Μπάσιμο με "Victim Of Fate" με το καλημέρα και κυρίες και κύριοι το Over the Wall, day 2 ξεκινάει τώρα για τα καλά. Ο κόσμος μαζεύεται σωρηδόν από κάτω, η συμμετοχή είναι άμεση και το κέφι κορυφώνεται στο πι και φι. Άλλη μορφάρα ο κιθαρίστας με λαχανί κιθάρα και κούρεμα από μπαρμπέρη του Αμβούργου το '86, στιβαρότατη φυσιογνωμία και παιχταράς ο Jim στο μπάσο και ο Λίβας στα φωνητικά δεν κωλώνει πουθενά. Αποδίδει όλες τις νότες με θράσος και αέρα και βγάζει με άνεση κομμάτια τοτέμ του power metal. Δεν έχει την υπέροχη χροιά να πάθεις πλάκα αλλά έχει τα υπόλοιπα. Όταν ξεπάρει και τελείως με την επικοινωνία με τον κόσμο (μια χαρά, απλά όχι το κάτι άλλο) θα γράψει στην σκηνή.

Keepers Of Jericho - Over The Wall Festival

Τα κομμάτια αυτά καθ’εαυτά είναι τέτοια κολοσσιαία αριστουργήματα και αποδίδονται τόσο καλά που ακόμα και ο βαβουριάρικος ήχος δεν καταφέρνει να ανακόψει την φόρα και το κέφι που βγαίνουν από κάτω, η μπάντα είναι τόσο καλή που επιβάλλεται στις κακουχίες. Σπουδαία εμφάνιση. Αν ακούσετε ότι ήταν και η καλύτερη της ημέρας, δεν μιλάμε καθόλου για υπερβολή. Τους έβλεπα πολλές φορές ακόμη πάρα πολύ ευχαρίστως.

Μετά από τέτοιο ζέσταμα ήταν η ώρα για τους Spitfire, την ενσάρκωση της ιστορίας του ελληνικού heavy metal. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένος με το “First Attack” και δεν είναι το φόρτε μου η μουσική των Spitfire οπότε έμεινα σε απόσταση ασφαλείας για να παρακολουθήσω ένα καλό live μιας ιστορικής μπάντας. Τιμής ένεκεν σαν να λέμε. Ομολογώ ότι διαψεύστηκα πανηγυρικά, εξεπλάγην πολύ ευχάριστα από αυτό που είδα και τα κομμάτια τους μου ακούστηκαν πιο απολαυστικά από ποτέ.

Spitfire - Over The Wall Festival

Προφανώς όσοι έχουν τους Spitfire στην καρδιά τους (δηλαδή οι περισσότεροι στο χώρο) πέρασαν ακόμα καλύτερα. Σε στιγμές είχαμε αποθεωτικές αντιδράσεις, πόνος μέγιστος στα "Lady Of The Night", "Macedonia" ή το "Lead Me On". Πολύ καλή δουλειά από τον Τάσο Κροκόδειλο στα φωνητικά και έχει χάρισμα επικοινωνιακό, το οποίο δούλεψε δεόντως, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται, συμμετέχοντας και φωνάζοντας, με τα χέρια ψηλά κλπ κλασικά. Αλλά περισσότερο από όλους μαγνήτιζε η φιγούρα του Ηλία Λογγινίδη, τι να πεις, ελληνική μέταλ ιστορία στο σανίδι με την flying V ανά χείρας. Δεν γίνεται να μην εμπνεύσει σέβας, τόσο απλά.

Η βραδιά πάει πολύ καλά αλλά είχε έρθει η ώρα και για το κυρίως πιάτο. Οι Diamond Head δεν είναι μόνο η μπάντα που λάτρευε ο Lars και που οι Metallica έχουν ηχογραφήσει πάνω από το μισό τους ντεμπούτο. Πρόκειται για μια από τις κορυφές που έβγαλε το NWOBHM κίνημα, «οι επόμενοι Zeppelin» όπως έλεγαν οι προσδοκίες, η μπάντα με έναν από τους καλύτερους δίσκους του 1980. Αν αναλογιστείτε τι defining χρονιά είναι αυτή για το χέβυ μέταλ αντιλαμβάνεστε το μέγεθος. Από την αρχική ομάδα παρών είναι μόνο ο βασικός συνθέτης Brian Tatler και κακά τα ψέματα, όλη η κουβέντα πριν το λάιβ είναι αν ο τραγουδιστής που έχουν μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του Sean Harris. Ειδικά εφόσον η μία και μοναδική εμφάνισή τους στην Ελλάδα πριν 12 χρόνια με τον Nick Tart στα φωνητικά δεν ικανοποίησε. O προπέρσινος δίσκος με το όνομα "Diamond Head" είναι εξαιρετική περίπτωση και τα δείγματα του Δανού Rasmus Bom Andersen λίαν ενθαρρυντικά, συνεπώς είχαμε λόγους να αισιοδοξούμε (= να τρέχουν τα σάλια).

Spitfire - Over The Wall Festival

Βγαίνοντας με το "Play it Loud" και στο καπάκι το "Borrowed Time" δύο πράγματα ήταν φανερά. Στις μπροστινές σειρές υπήρχε δύναμη και διάθεση για τραγούδι. Πιο πίσω που ήμασταν εμείς κάτι έλειπε. Οι κιθάρες συγκεκριμένα. Ο Rasmus μου φάνηκε άψογος. Εξαιρετικός. Του έλειπε η τρέλα του Harris, δηλαδή έβλεπες έναν πολύ καλό και ολόσωστο τραγουδιστή αλλά όχι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που ήταν ο Sean στα ντουζένια του. Αυτά εξαντλώντας την αυστηρότητά μου αλλά υπήρχαν άτομα στον χώρο που δεν τους συγκίνησε ή θεώρησαν ότι του έλειπε ο τσαμπουκάς, αν και η λέξη «τσαμπουκάς» δεν είναι ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι για τους Diamond Head. Οι μελωδιάρες ήταν όλες εκεί πάντως, με άνεση, αυτό μου έφτασε και μου περίσσεψε. Το πρόβλημά μου παρέμεινε το γεγονός ότι σε ένα σχεδόν άψογο ήχο, οι κιθάρες ήταν πίσω. Το "Helpless" θυσιάζεται στο βωμό της ηχοληψίας, αφού έπρεπε να φτάσουμε στο κόψιμο για να ακουστούν επιτέλους οι κιθάρες. Μέχρι εκεί. Δεν έχω κάτι άλλο αρνητικό να σας πω.

Diamond Head - Over The Wall Festival

Από εκεί και πέρα ταξίδεψα στο χρόνο και απόλαυσα μια σειρά συγκινητικότατων και ψαρωτικότατων ύμνων του heavy metal. Τι λέγαμε για τους Coroner και το 1991; Το αυτό για τους Diamond Head και το 1980. Κάποιες συνθέσεις ήταν πραγματικά μπροστά, στρώνοντας το δρόμο για τις περιπετειώδεις συνθέσεις κάποιων πολύ μεγάλων. Άλλο να σας το λέω και άλλο να ακούτε το "Sucking My Love" ή αυτό το συγκλονιστικά υπέροχο "In The Heat Of The Night" (πλησιάσαμε στο βούρκωμα εκεί, στις μπροστινές σειρές έπαιξαν κόμποι στο λαιμό) και φυσικά αδύνατον να αποδοθεί με λέξεις ο χαμός στο "Am I Evil?". Μεηντενικού μεγέθους έπος επών, μεηντενικές και οι αντιδράσεις από κάτω, στην γρήγορη αλλαγή και το ρεφρέν και το σόλο ανοίγουνε οι κάνουλες του εγκεφάλου με ότι ευφορικό βιοχημικό είχε, ο ήχος είναι καλός γιατί έχουμε πλησιάσει μπροστά, ψελλίζουμε λόγια λατρείας... και αυτός ο Brian που να πάρει, τον κοιτάς, σκέφτεσαι τι έχει γράψει, τι παίζει και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχει ξύσει ακόμα η Ιστορία το μέγεθος της προσφοράς του. Σίγουρα πάντως μπροστά λαμβάνει το σέβας που του ανήκει, είναι ευτυχισμένος όπως και η λοιπή μπάντα με τον χαμό, μοιράζει πένες σε συγκεκριμένα άτομα που έχουν εκσπερματώσει στα πόδια του από την συγκίνηση. Κλείνουν με το σπιντάτο Streets of Gold, φανταστικό, αν και έχει κλέψει τη δόξα το "Am I Evil".

Diamond Head - Over The Wall Festival

Mια καταπληκτική εμφάνιση αλλά και διχαστική. Οι μπροστινοί εκστασιασμένοι. Οι πιο πίσω πολύ περισσότερο συγκρατημένοι. Ανήκω στους πρώτους. Λίγο πιο δυνατή κιθάρα και θα μιλούσα για μια αδιάκοπη τελειότητα. Επαναλαμβάνω την προτροπή στους κατά τόπους διοργανωτάς πάντως: Φέρτε τους και για τον υπόλοιπο λάο. Έχουν πολύ συγκίνηση και πόνο να μοιράσουν ακόμη.

Ένα ακόμα Over the Wall είχε φτάσει στο τέλος του. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Συνέχεια πάλι στην οδό Χάνδακος, με κοσμοσυρροή μεταλλάδων σε τρελά κέφια να τσουγκρίζουν με παιδικούς ήρωες. Παρέες και παλιοσειρές από όλη την χώρα επιδίδονται σε μεταλλοκουβέντες, κέφι στα κόκκινα και υποσχέσεις (ή μάλλον όρκοι) για επιστροφή στην μεταλλικότερη νήσο και του χρόνου. Εννοείται θα είμαστε εκεί.

Από τον Vic

  • SHARE
  • TWEET