Olafur Arnalds @ Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, 20/05/19

Ένα πανέμορφο, παγωμένο όνειρο

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 22/05/2019 @ 14:18

Αν μου έλεγε κάποιος πριν μερικά χρόνια ότι θα βλέπαμε ζωντανά επί ελληνικού εδάφους τον Ólafur Arnalds, θα τον έλεγα αισιόδοξο. Την ίδια ώρα από μέσα μου θα χαμογελούσα και θα διατηρούσα κάποιες ελπίδες, καθώς έχουμε δει πιο τρελά πράγματα να συμβαίνουν σε τούτον τον τόπο. Ή ίσως επειδή κατά βάθος κι εγώ δεν είμαι εντελώς απαισιόδοξος. Αν η παραπάνω δήλωση συνοδευόταν από τη σημείωση ότι ο Ισλανδός θα έπαιζε δύο παραστάσεις την ίδια ημέρα, επειδή η πρώτη θα ξεπουλούσε μέσα σε μερικά λεπτά, το χαμόγελο αυτόματα θα γινόταν γέλιο και οι όποιες ελπίδες θα εξαφανίζονταν πίσω από το απίθανο του σεναρίου.

Olafur Arnalds

Ζούμε σε παράξενες εποχές, όμως, και ο ενθουσιασμός της ανακοίνωσης για την επίσκεψη του Óli στα πλαίσια της σειράς συναυλιών Cosmos του ΚΠΙΣΝ δεν άργησε να δώσει τη θέση του στο σοκ του sold out που χρειάστηκε λιγότερο από τρία λεπτά. Η σχέση του εγχώριου κοινού με τον contemporary classical ήχο είναι δεδομένη. Δεν είναι τυχαίες οι τακτικές επισκέψεις καλλιτεχνών όπως ο Yann Tiersen ή ο Ludovico Einaudi. Αντίστοιχα, το γεγονός της πρώτης εντός συνόρων συναυλίας και η απουσία αντιτίμου στο εισιτήριο σίγουρα έπαιξαν κάποιο ρόλο. Ακόμα και με όλες αυτές τις παραμέτρους κατά νου, ωστόσο, η ανταπόκριση για ένα μη καθιερωμένο όνομα ήταν αναπάντεχη.

Olafur Arnalds

Φθάνοντας στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το θέαμα ήταν υπέροχο· από τα αναμενόμενα κοστούμια μέχρι τις όχι-και-τόσο αναμενόμενες μπλούζες metal σχημάτων, ο χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο με διαφορετικά υπόβαθρα και εντυπωσιακό ηλικιακό εύρος, που παρά τις διαφορές του δεν άφηνε την αίσθηση ότι βρισκόταν στο συγκεκριμένο event τυχαία. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την δισκογραφία του συμπαθέστατου Ισλανδού, ή έστω άκουσαν το "Re:member", μπορούν να καταλάβουν το γιατί. Η μουσική δίκαια πέφτει κάτω από την ταμπέλα του σύγχρονου κλασικού, αλλά οι επιρροές και κυρίως η προσέγγιση του δημιουργού της συχνά γέρνει την ζυγαριά περισσότερο στο πρώτο συνθετικό.

Olafur Arnalds

Ο τρόπος που ο Arnalds στήνει τις συνθέσεις του έχει μια φρεσκάδα που λίγοι στον χώρο μπορούν να περηφανευτούν ότι πετυχαίνουν. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από λίγα λεπτά για να γίνει σαφές αυτό και επί σκηνής. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, η τεχνική αρτιότητα και η απόδοση των μουσικών σε αναμενόμενα σεμιναριακά επίπεδα και ο φωτισμός έδινε μια big-budget indie αίσθηση. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος, όμως, ανήκε ξεκάθαρα στις μελωδίες. Άψογες οι εναλλαγές από το πιάνο στα έγχορδα, υπέροχη η λεπτομέρεια με την επί τόπου ηχογράφηση φωνητικών από το (πάντα γεμάτο αυτοπεποίθηση) κοινό, αλλά μόνο το θέμα από το ομώνυμο κομμάτι του περσινού δίσκου ήταν υπέρ αρκετό για να σταματήσει ο χρόνος.

Olafur Arnalds

Παρά τα ηλεκτρονικά ξεσπάσματα που έχει κυρίως το πρόσφατο υλικό, ο ήχος παραμένει βαθιά εσωστρεφής. Από αυτή την άποψη, η επιλογή του χώρου ήταν ιδανική. Τα πετάλια μπορεί να μην ακούγονταν τόσο καθαρά όσο στο στούντιο, με λίγη προσοχή όμως μπορούσες να τα εντοπίσεις. Τα τρία πιάνα ξεχώριζαν άψογα και βρίσκονταν σε πλήρη ισορροπία με τα βιολιά, το τσέλο και τα ηλεκτρονικά. Σε πλήρως μη-rock λογική τα κρουστά στέκονταν ένα σκαλί χαμηλότερα. Σε στιγμές όπως το "Unfold", με το πέρασμα από το "Broadchurch" και το συγκινητικό "Saman", δεν μπορούσες παρά να χαζέψεις έναν άνθρωπο που έπαιζε λες και βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του. Ή να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις.

Olafur Arnalds

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο η βραδιά, ήταν γεμάτη συναίσθημα. Υπήρχε γαλήνη, υπήρχαν εκλάμψεις χαράς, υπήρχαν κορυφώσεις και ξεσπάσματα, υπήρχε εκείνη η αξιοζήλευτη παγωνιά της Ισλανδίας, υπήρχαν στιγμές που ένιωθες την καρδιά σου να σφίγγεται γλυκόπικρα. Συναισθήματα που βρίσκονται στους δίσκους και αποδόθηκαν ιδανικά στη σκηνή. Ο τρόπος που ακολουθούσαν τα φώτα ήταν εντυπωσιακός. Άλλοτε χαμηλωμένα, άλλοτε έντονα και σε περιπτώσεις παίζοντας ως άλλο όργανο, προσθέτοντας ένα επιπλέον επίπεδο στο σύνολο. Το εντυπωσιακό, ωστόσο, ήταν ότι σε κανένα σημείο δεν καπέλωσαν τη μουσική, αφήνοντάς την, μαζί με τον δημιουργό, της στο προσκήνιο.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, αν δεν είχα κοιτάξει το ρολόι μου, θα πίστευα ότι η συναυλία κράτησε το πολύ τρία τέταρτα. Στην πραγματικότητα ήταν το διπλάσιο. Κάποιος αυστηρός θα τρέξει να προσθέσει ότι ήταν τόσο με τις σύντομες αφηγήσεις του Óli για το "Imagine" και τα δύο μηχανικά πιάνα του, για το techno και τους Kiasmos, για το punk και την όμορφη πλύση εγκεφάλου που υπέστη από τη γιαγιά του με pancakes και Chopin. Ακόμα κι έτσι όμως μιλάμε για ένα πλήρες show, που έμοιαζε σύντομο επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν καλλιτέχνη του οποίου η μουσική χτυπά με τόση επιτυχία που ξεχνάς για λίγο τις βασικές αρχές της φυσικής.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη

SETLIST
 

Árbakkinn
Brot
Only The Winds
Re:member
Unfold
Beth's Theme
Saman
Ypsilon
Undir
Ekki Hugsa
Nyepi
Doria
3055

Encore:

Lag fyrir ömmu

  • SHARE
  • TWEET