Nick Waterhouse, Coal Miner @ Fuzz Club, 08/11/19

Άγιος ο Buddy Holly, άγιος ισχυρός, rock 'n' roll αθάνατο, ελέησον ημάς

Από τον Παντελή Κουρέλη, 11/11/2019 @ 19:08

Λίγους ξένους καλλιτέχνες μπορώ να σκεφτώ που να μας επισκέπτονται δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες για την προώθηση του ίδιου δίσκου. Μετά το εμφατικό sold out του Μαρτίου όμως και εφ' όσον ο Nick Waterhouse βρέθηκε ξανά στην Ευρώπη, εμφανίστηκε στο Fuzz μόλις επτά μήνες μετά την τελευταία φορά, έχοντας πάλι τον ομότιτλο φετινό και πολύ καλό του δίσκο στα μπαγκάζια του.

Tο μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε από το άνοιγμα των πορτών μέχρι την εμφάνιση της μπάντας του Waterhouse φρόντισε να γεμίσει το dj set που επιμελήθηκε αποκλειστικά από επτάϊντσα σαρανταπεντάρια ο... Coal Miner. Τα δύο πικάπ που είχε μπροστά του δε σταμάτησαν να υποδέχονται δισκάκια που εναλλάσσονταν συνεχώς. Κατά τη διάρκεια λοιπόν που ο χώρος γέμιζε σιγά-σιγά από κόσμο, ήταν «γεμάτος» και από rock ‘n’ roll ήχους από τις δεκαετίες του '50 και του '60, προϊδεάζοντας και προετοιμάζοντάς μας γι’ αυτό που θα βλέπαμε λίγο αργότερα. Ενώ στην αρχή είχα δει ελαφρώς επιφυλακτικά αυτό το dj set όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της βραδιάς, τελικά πέρασα ωραία, όπως φαντάζομαι ότι πέρασαν ωραία και οι υπόλοιποι που βρέθηκαν στο Fuzz από νωρίς.

Coal Miner

Με τον dj να αποχωρεί από τη σκηνή κοντά στις 22:15, μεσολάβησε μόλις ένα τέταρτο μέχρι να σβήσουν τα φώτα και η επταμελής μπάντα να βγει στη σκηνή. Το κάτω μέρος του Fuzz ήταν γεμάτο, ενώ και στον εξώστη βρισκόταν αρκετός κόσμος. Το ξεκίνημα μου φάνηκε λίγο χαλαρό και νομίζω πως έπρεπε να φτάσουμε στο "Wreck The Rod" - στο video clip του οποίου παίζει ο... Danny Trejo - και το "I Had Some Money (But I Spent It)" για να ζεσταθεί και να αρχίσει να μπαίνει στο κλίμα της συναυλίας το κοινό. Πάνω που έγινε αυτό όμως, οι τόνοι έπεσαν και πάλι λίγο με τη διασκευή στο "Don't You Forget It" των Allah-Las - που εμφανίστηκαν στον ίδιο χώρο μόλις πριν δυο βδομάδες - και το "Thought & Act".

Nick Waterhouse

Από εκεί και μετά όμως, η συναυλία πήρε για τα καλά την πάνω βόλτα. Τα αγαπησιάρικα "I Can Only Give You Everything" και "Wherever She Goes (She Is Wanted)" διαδέχτηκε η γκαραζοδιασκευή στο "Pushin' Too Hard" των Seeds. Πριν από το "Black Glass", που το έχει γράψει για τις συνέπειες από τις οποίες υποφέρουν διάφοροι αστικοί τουριστικοί προορισμοί από τη λαίλαπα του Airbnb, παραλλήλισε τη δική του πόλη με τη δική μας. Ίσως κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να μας αισθάνεται και λίγο σαν «σπίτι του».

Ο ήχος καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς ήταν πραγματικά κρυστάλλινος και μπορούσες να ξεχωρίσεις το κάθε όργανο. Η "Moist" Paula Henderson στο βαρύτονο σαξόφωνο πάντως αποτέλεσε ατραξιόν της βραδιάς, όπως επίσης όμως και ο έτερος σαξοφωνίστας. Είναι αλήθεια ότι τα πνευστά αποτελούν συνήθως την ειδοποιό διαφορά που σε «λύνει» και σε κάνει να θέλεις να ξεβιδωθείς στον χορό. Αυτό λοιπόν όσο περνούσε η ώρα, κλιμακωνόταν όλο και περισσότερο, έτσι ώστε όταν φτάσαμε στο "LA Turnaround" όλο το μαγαζί να χορεύει.

Nick Waterhouse

Στο "Down In Mexico" είχαμε μέχρι και sing-along, ενώ το set έκλεισε με ένα ταιριαστό medley των "(If) You Want Trouble" και "This Is A Game", στο τέλος του οποίου ο Waterhouse μας παρουσίασε (για άλλη μια φορά) τη μπάντα και όλοι μαζί αποχώρησαν. Είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα.

Για το encore το "Dead Room" αποδόθηκε μόνο με το βαρύτονο σαξόφωνο, ενώ στο "Say I Wanna Know" ο τενόρος σαξοφωνίστας επανέκαμψε και έκλεψε την παράσταση, σε συνδυασμό με την πανδαισία από δεύτερα φωνητικά που συνεισέφεραν σχεδόν όλοι. Μετά το "En Viv", όπου και πάλι ο Nick μας παρουσίασε τη μπάντα, οι μουσικοί αποχώρησαν φαινομενικά για τα καλά. Το ίδιο άρχισε να κάνει κι ο κόσμος, όμως μετά από λίγο η μπάντα ξαναβγήκε εν μέσω αποθέωσης από τους παραμένοντες (που ήταν οι περισσότεροι, εντάξει), με το "Song For Winners" να είναι το όγδοο κομμάτι από τον φετινό δίσκο που παίχτηκε.

Nick Waterhouse

Μου άρεσε πολύ που δεν υπήρχε κάποιος ξεκάθαρος πρωταγωνιστής, αλλά το επίκεντρο άλλαζε ακόμα και εντός του ίδιου κομματιού - πότε ήταν μπροστά η κιθάρα, πότε σόλαραν τα σαξόφωνα, πότε τα τύμπανα. Επίσης, για μια ακόμα φορά τον τελευταίο καιρό η κατάσταση με τον καπνό στο Fuzz ήταν αρκετά καλή, πράμα πολύ ενθαρρυντικό.

Ο Nick Waterhouse μετά το τέλος του live εμφανίστηκε στην είσοδο του club, δίπλα στον πάγκο του merchandise, εμφανώς κουρασμένος και καταπονημένος. Πράγμα λογικό, δεδομένου ότι η εμφάνισή του κράτησε σχεδόν δυο ώρες. Παρ’ όλα αυτά, είχε την υπομονή να φωτογραφηθεί με όποιον του το ζήτησε και να υπογράψει σε ό,τι του έφεραν μπροστά του, χωρίς βέβαια να δούμε υπερβολές και ακρότητες που έχουμε δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι την επόμενη ημέρα στις 4 το απόγευμα θα έπαιζε στο φεστιβάλ Rolling Stone σε ένα δάσος στη Γερμανία...

Nick Waterhouse

Σε μια υποτιθέμενη βαθμολόγηση, η συγκεκριμένη συναυλία μπορεί να μη σκόραρε τον υψηλότερο βαθμό αναφορικά με την Τέχνη, μιας και αυτό που παίζει ο Nick Waterhouse δεν είναι και το πιο πρωτότυπο πράγμα που μπορεί να ακούσει κανείς, σκόραρε όμως μεγάλο βαθμό αναφορικά με τη διασκέδαση. Γι’ αυτό και την επόμενη φορά, το (εκάστοτε) Fuzz θα είναι και πάλι (δικαίως) γεμάτο. Δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος που δεν πέρασε καλά το βράδυ του.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης

SETLIST

 

Some Place
Is That Clear
Which Was Writ
Wreck The Rod
I Had Some Money (But I Spent It)
Don't You Forget It (διασκευή Allah-Las)
Thought & Act
I Can Only Give You Everything
Wherever She Goes (She Is Wanted)
Pushin' Too Hard (διασκευή The Seeds)
I Feel An Urge Coming On
Black Glass
Sleepin' Pills
LA Turnaround
Raina
Down in Mexico (διασκευή The Coasters)
Katchi
Tracy (All I Have Is You)
(If) You Want Trouble >
This Is A Game

Encore:

Dead Room
Say I Wanna Know
El Viv

Encore:

Song For Winners

  • SHARE
  • TWEET