Myrkur, Labri Giotto @ Fuzz Club, 11/11/18

Η πρώτη εμφάνιση της/των Myrkur σε ελληνικό έδαφος είχε ελάχιστα ψεγάδια. Αυτό που μου έμεινε, δεν είναι κάποιο από αυτά, ούτε το σοκ από τα άψογα φωνητικά, ούτε τα ρίγη σε αρκετά ατμοσφαιρικά σημεία, ούτε η απόδοση του συγκροτήματος που έβαλε τα γυαλιά σε όσους χωρίς την παραμικρή ιδέα φωνάζουν για ένα hyped κατασκεύασμα. Αυτό που μου έμεινε είναι πόση ανάγκη έχει ο σκληρός ήχος ανθρώπους σαν την Amalie Bruun. Ανθρώπους που ξεφεύγουν από τα προφανή, που δεν φοβούνται να πειραματιστούν με διαφορετικά, μη εμφανώς ταιριαστά πράγματα. Κι ας έχουν απέναντί τους ένα τείχος κλειστομυαλιάς.

Η Bruun δεν καινοτόμησε ρίχνοντας στην ίδια μαρμίτα στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική του τόπου της και βασικά στοιχεία του rock/metal ήχου. Κάπου ανάμεσα στον τρόπο που τα συνδυάζει, τις προσεγμένες παραγωγές, την παρουσίαση με τις pop-ish πινελιές και το γυαλισμένο image, το όνομά της βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία, πιο συμβαίνει-τώρα του ευρύτερου σύγχρονου heavy χώρου. Σε εκείνους που στραβώνουν για τις ταμπέλες, δεν έχω κάτι να αντιπαρατάξω· και για μένα παραμένει απορία, ιδιαίτερα μετά το "Mareridt", η χρήση του όρου "black", αλλά αυτό σε τελική ανάλυση ελάχιστη σημασία έχει.

Το κλίμα της βραδιάς φάνηκε από νωρίς. Η προφανής επιλογή για άνοιγμα, πιθανότατα θα ήταν κάποια μπάντα από τον ακραίο/ατμοσφαιρικό metal χώρο. Η Labri Giotto (κατά κόσμον Λαμπρινή Γιώτη), από την άλλη κινείται σε έναν τελείως διαφορετικό μουσικό κόσμο. Οι διασκευές της σε folk κομμάτια βόρειων χωρών, μόνο με φωνή κι ένα nyckelharpa ή ένα παραδοσιακό κρουστό, σε οποιαδήποτε άλλη συναυλία όπου θα χρειαζόταν κόπος για να κρατηθεί μέτρημα από μπλουζάκια Mayhem στον χώρο, θα έμοιαζε παταγωδώς αταίριαστη. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσα σε ένα κλίμα ιδιοτροπίας, όλα δούλεψαν ρολόι.

Όλα; Όχι όλα, γιατί μια μερίδα από το κοινό προτίμησε να επιδοθεί σε μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας κι έντασης συζητήσεις. Στο σημείο που βρέθηκα, ωστόσο, σε μέση απόσταση από τη σκηνή, η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από αποδεκτή. Η πλειοψηφία του κόσμου, μετά το αρχικό μούδιασμα και ιδιαίτερα στα πιο ρυθμικά κομμάτια, έδωσε την προσοχή του κι έδειχνε να το ευχαριστιέται. Παρά το ελεύθερο από την καλλιτέχνιδα, χορούς μπορεί να μην είδαμε, αλλά τα αυθόρμητα ρυθμικά χειροκροτήματα σε συνδυασμό με τα κάμποσα ξαφνιασμένα χαμόγελα, ήρθαν ως απόδειξη για ένα πετυχημένο σετ.

Ακριβώς στις 22.00, τα φώτα χαμήλωσαν και η τριάδα που συνοδεύει την μπροστάρισσα παρατάχθηκε στη σκηνή. Η Myrkur δεν άργησε και ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα τα πάντα έδειχναν να βρίσκονται στη θέση τους. Ο υπερβολικά καλά ισορροπημένος ήχος, η ανθρώπινη ένταση, τα εξωγήινα φωνητικά, οι πρασινάδες πίσω απ' τις οποίες κρυβόταν η Bruun. Ομολογώ ότι, από αδικαιολόγητο φόβο ή από απλή βαρεμάρα, δεν είχα καμία επαφή με το πώς ακούγεται το σχήμα ζωντανά. Η βασικότερη ανησυχία μου είχε να κάνει με την απόδοση των φωνητικών. Εκ του αποτελέσματος δεν θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, οι γραμμές αποδόθηκαν άψογα στα όρια του τρομακτικού. Τόσο στα καθαρά, όσο και στα σκισμένα. Εκείνοι που αρέσκονται σε πιο ακραία ακούσματα πιθανότατα να έμειναν με παράπονο με τη δομή του setlist, καθώς το βάρος έπεσε στα μελωδικά, ενώ ακόμα και κάποια brutal σημεία παρουσιάστηκαν εξευγενισμένα. Δεν ήταν κάτι που ήρθε τελείως αναπάντεχα. «Δεν σκέφτομαι πραγματικά τον εαυτό μου ως black metal», πόσο πιο απλά να το θέσει. Μιλάμε για μια καθαρά καλλιτεχνική επιλογή που, αντικειμενικά, υποστηρίχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και διατηρώντας στο ακέραιο την ταυτότητα της δημιουργού.

Η ταξιδιάρικη ερμηνεία του "Ulvinde" πάγωσε τον χώρο, οι διπλές κιθάρες και τα blast beat των "Dybt I Skoven" και "Onde Børn" ακούστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο, ενώ το σερί της υπέροχης a capella εισαγωγής του "Vølvens Spådom" και η συνέχεια με το ξέσπασμα του "Jeg Er Guden, I Er Tjenerne" έφεραν για λίγο τα φιόρδ πολύ κοντά στον Ταύρο. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η δουλειά που έγινε στο κομμάτι του φωτισμού, με τα συγχρονισμένα "παιχνίδια" και την χρήση των προβολέων ως μέρος της συνολικής ατμόσφαιρας να ανεβάζει τα πάντα ένα επίπεδο ψηλότερα. Όχι ότι με περάσματα σαν αυτά του "De Tre Piker" υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, αλλά λέμε.

Η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με το μαύρο-ish "Skøgen Skulle Dø" (προς κάθε σχήμα που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει προηχογραφημένα, αυτή ήταν η ιδανική ένταση) και το, ίσως κορυφαίου του "Mareridt", "Måneblôt", να επαναφέρουν τις χαμηλές θερμοκρασίες. Η μεγάλη απορία ακολούθησε μετά από λίγο, όταν η μπάντα καληνύχτισε κάτι λιγότερο από τη συμπλήρωση μιας ώρας. Μέχρι ενός σημείου η φάση έμοιαζε με παίζανε-τόσο-καλά-που-κοίτα-πώς-πέρασε-η-ώρα και, σίγουρα, οι συναυλίες δεν κρίνονται με το κιλό. Θεωρώ δεδομένο, ωστόσο, ότι ένα δεκάλεπτο παραπάνω κανονικής διάρκειας γέμιζε άνετα και ούτε περαστικός δεν θα βαριόταν.

Η επιστροφή της Bruun χρύσωσε το μικρό χάπι, με το "Crown" να κερδίζει μια θέση ανάμεσα στις κορυφαίες του σετ, αλλά το παράπονο για τους απαιτητικούς να παραμένει. Όπως και να 'χει, τα θετικά της βραδιάς ήταν υπερβολικά πολλά για να μειωθεί το πρόσημο. Ακόμα και η μικρή ανησυχία που είχα σχετικά με την επιλογή του χώρου αποδείχθηκε αβάσιμη, καθώς η ατμόσφαιρα ήταν όσο θερμή επέτρεπε η περίσταση και το ποτήρι της προσέλευσης έμοιαζε τουλάχιστον μισογεμάτο. Όσο για την ανοιχτομυαλιά, η χαρούμενη έκφραση του μπλακμεταλλά που ακούει μια πιανίστικη διασκευή ενός σουηδικού folk κομματιού φτάνει και περισσεύει.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης