Motorpsycho, Dury Dava @ Fuzz Club, 20/09/19

Λίγο καλύτερος να ήταν ο ήχος και θα είχαμε απογειωθεί

Από τον Παντελή Κουρέλη, 23/09/2019 @ 12:02

Όταν μιλάμε για τους Motorpsycho, μιλάμε για μια από τις πιο φορμαρισμένες μπάντες «εκεί έξω» τα τελευταία πολλά χρόνια. Παρ’ όλο που βρίσκονται 30 χρόνια στο κουρμπέτι, οι δίσκοι που κυκλοφορούν (κάθε 1-2 χρόνια συνήθως, μιας και είναι πολυγραφότατοι) πάντα έχουν κάτι λιγότερο ή περισσότερο καινούργιο να πούνε. Στο μυαλό μου τους έχω ως ένα progressive συγκρότημα όσον αφορά τη νοοτροπία τους, που τους ωθεί να μη μένουν στάσιμοι ηχητικά και να εξερευνούν συνεχώς νέα είδη.

Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι κατά βάση δεμένες, συμπαγείς, μακροσκελείς εκτελέσεις κομματιών από όλον τους τον μακρύ κατάλογο, με ενσωματωμένους επιδέξιους αυτοσχεδιασμούς. Αυτό ακριβώς περιμέναμε πώς και πώς να δούμε και στην Αθήνα μετά την ανακοίνωση της επιστροφής τους ύστερα από 18 ολόκληρα χρόνια και με μια ακόμα δισκάρα, το "The Crucible", να συνεχίζει το τρομερό σερί κυκλοφοριών τους.

Μπαίνοντας στο Fuzz, η εικόνα προσέλευσης ήταν άκρως απογοητευτική, με μόλις λίγες δεκάδες κόσμου να βρίσκονται στον χώρο. Απτόητοι από αυτό, οι Dury Dava ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους για να μας παρουσιάσουν τραγούδια από τον ομώνυμο δίσκο τους που κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στη χρονιά. Κινούμενοι σε ψυχεδελικά μονοπάτια και με σύμμαχο τον καλό ήχο, τα τρία τέταρτα της ώρας που κράτησε η εμφάνισή τους πέρασαν ευχάριστα, με το αποκορύφωμα να έρχεται στο κλείσιμο, που έγινε με ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι που κράτησε γύρω στο τέταρτο. Ξεπερνώντας τη λίγο πεζή κατ’ εμέ επιλογή ονόματος, η μουσική τους πρόταση μπορεί να σταθεί κι έχει ενδιαφέρον και η σκηνική τους παρουσία έδειξε ότι είναι δουλεμένοι.

Dury Dava

Σε αυτό το show οι Motorpsycho δεν είχαν μαζί τους τον Reine Fiske ή τον Kristoffer Lo, με τους οποίους εμφανίζονται συχνά-πυκνά χωρίς όμως να είναι κανονικά μέλη του συγκροτήματος, επομένως είχαμε ένα trio show. Ακριβώς στις 22:30 ο Hans Magnus Ryan ή αλλιώς Snah, ο Bent Sæther και ο Tomas Järmyr ανέβηκαν στη σκηνή, με τον κόσμο από κάτω να φτάνει με το ζόρι τα 300 άτομα, παραμένοντας απογοητευτικά λίγος.

Το ξεκίνημα έγινε με τρία κομμάτια μεγάλα έτσι κι αλλιώς σε διάρκεια ακόμα και χωρίς τη σπέσιαλ μεταχείριση που επιφυλάσσουν οι Motorpsycho στα έργα τους όταν τα παρουσιάζουν στο σανίδι. Έτσι, το εναρκτήριο "Year Zero" μας έβαλε σιγά-σιγά και αργόσυρτα στο κλίμα της βραδιάς. Ο Bent ανέλαβε να ντύσει το "In Every Dream Home" από το υπέροχο προπέρσινο "The Tower" με τα γλυκά του φωνητικά. Πόσοι είναι αυτοί που μετά από 30 χρόνια καριέρας βγάζουν τόσο εξαιρετικούς δίσκους άραγε;

Motorpsycho

Σε κάποιο αυτοσχεδιαστικό σημείο κάπου στο μέσο του "Triggerman" ο Bent και ο Snah έφτασαν να στέκονται αντικριστά ο ένας από τον άλλον ακριβώς μπροστά από το drum kit του Tomas. Οι μουσικοί κοιτάζονταν όλοι μαζί και έδιναν την εικόνα μιας σφοχτοδεμένης ομάδας, μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Ένιωθες ότι θα μπορούσαν να παίζουν και με κλειστά τα μάτια, χωρίς να έχουν οπτική επαφή ο ένας τον άλλον.

Το τρίο είναι ειδική κατηγορία στη μουσική, μιας και δεν μπορεί να κρυφτεί καμία αδυναμία. Εδώ όμως μιλάμε για τρεις top class μουσικούς που έχουν λιώσει στις πρόβες και στην εξάσκηση, γεγονός που φαινόταν σ’ αυτό που βλέπαμε. Όπως μας είχε πει ο Bent στη συνέντευξη που μας έδωσε σχετικά πρόσφατα, όταν δεν περιοδεύουν οι Motorpsycho, συναντιούνται σχεδόν καθημερινά στο προβάδικό τους και περνάνε αρκετές ώρες παίζοντας μαζί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο «νέος» Tomas έπρεπε να μάθει σχεδόν όλον τους τον κατάλογο για να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις αλλαγές setlist από βράδυ σε βράδυ.

Στο "Greener" γυρίσαμε για λίγο στα '90s και η σκηνή πλημμύρισε με πράσινο φως, το οποίο και συνόδευσε την αρχική riffάρα και τα pop περάσματα στη συνέχεια. Το μειονέκτημα ήταν ότι ο ήχος στο σημείο που ήμασταν, δηλαδή στη μέση και αριστερά, έβγαινε κάποιες φορές ελαφρώς μπουκωμένος και δε βοηθούσε στο να επέλθει η απογείωση, παρ’ όλο που τα κομμάτια ήταν όλα ένα κι ένα.

Motorpsycho

Στο "August" διατράνωσαν την αγάπη τους για τον Arthur Lee και τους Love, με το rhythm section να είναι κάργα στιβαρό και τον Bent στο μπάσο να κεντάει βγάζοντας ήχους ‘60s πλήκτρων συνεπικουρούμενος από τα πετάλια που είχε στη διάθεσή του. Τα ψυχεδελικά visuals συνέβαλαν κι αυτά ώστε να έχουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το συγκεκριμένο κομμάτι.

Σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "The Tower", δηλαδή στο ομώνυμο, η παραμόρφωση στην κιθάρα έκανε όλον τον χώρο να τρέμει. Στο μέσο του κομματιού οι κιθαριστικές λούπες βοήθησαν τον Snah να «γεμίσει» το κομμάτι, χωρίς να είναι το μοναδικό σημείο της βραδιάς στο οποίο έγινε αυτό. Γενικώς σε όλο το live οι λούπες του Snah, ο οποίος φέρνει λίγο στο μυαλό τον γερο-Bobby Liebling φυσιογνωμικά, χρησιμοποιήθηκαν σεμιναριακά.

Στο "Starhammer" από το "Heavy Metal Fruit" νιώσαμε τι θα πει όγκος μπάσου, ενώ και το αυτοσχεδιαστικό κιθαριστικό solo στην κιθάρα ήταν επίσης καταπληκτικό. Τα ψιλά φωνητικά του Bent ήταν εντυπωσιακά, ενώ και ο Snah σιγοντάρισε άξια με τα δικά του δεύτερα. Πλέον στη μπόχα του τσιγάρου και του μπάφου που επικρατούσαν στην ατμόσφαιρα είχε προστεθεί και το ηλεκτρονικό τσιγάρο, αλλά αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα στη διαχρονική ελληνική κανονικότητα που θέλει τσιγάρο και κλειστους χώρους να πηγαίνουν αγκαζέ.

Motorpsycho

Το set έκλεισε με ένα medley του "Mountain" και του "Into The Sun", με τον αυτοσχεδιασμό να φτάνει σχεδόν στα άκρα. Όμως, ο αυτοσχεδιασμός που παρακολουθούσαμε όλο το βράδυ δεν ήταν στα κουτουρού, αλλά είχε υπόβαθρο και νοήμα. Οι δε μουσικοί φαινόντουσαν να ζούνε κυριολεκτικά τις στιγμές και να «χάνονται» μέσα σ’ αυτές, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι περνούσε και στο κοινό, κρίνοντας από την προσήλωση με την οποία παρακολουθούσε αλλά και με τα ειλικρινή και δυνατά χειροκροτήματα στο τέλος κάθε τραγουδιού.

Κάπου εκεί προχωρώντας μπροστά και πλησιάζοντας πολύ κοντά στη σκηνή, έφτασα να ακούω πλέον από τους ενισχυτές της μπάντας και όχι από τα ηχεία του Fuzz, με αποτέλεσμα για κάποιον λόγο να ακούω πολύ καθαρότερα. Μακάρι να το είχα κάνει από την αρχή. Οι ωτοασπίδες πάντως είναι προαπαιτούμενες σε συναυλίες σαν αυτή, που οι εντάσεις χτυπάνε εύκολα «κόκκινο» και ενίοτε το ξεπερνάνε κιόλας. Μας είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Bent στη συνέντευξή του, άλλωστε!

Μετά το διαδικαστικό του διαλείμματος για το encore, η μπάντα επέλεξε το εναρκτήριο "Psychotzar" ως τη μοναδική στιγμή που μας παρουσίασε από το "The Crucible". Είχα απορία πώς θα αποδοθούν ζωντανά τα διπλά φωνητικά αν τελικά το έπαιζαν, όμως ο Snah και ο Bent παραείναι καλοί για να κολλήσουν σε τέτοιες λεπτομέρειες. Πολύ ωραία εκτέλεση κι αυτή.

Η συναυλία έκλεισε με το "Walking On The Water / You Lied" (τι riffάρα κι αυτή!!!) από το έπος "Angels And Daemons At Play" του μακρινού '97, με το οποίο παλιότερα έχουν κάνει πλάκα στη νορβηγική τηλεόραση όταν τους έβαλαν να το «παίξουν» playback. Περίπου στο μέσο του κομματιού ο Tomas έχει παρεμβάλλει ένα μικρό σε διάρκεια αλλά εντυπωσιακό σε παίξιμο solo.

Motorpsycho

Στο setlist, ανάμεσα στα δύο τελευταία κομμάτια ήταν γραμμένο και το "Hogwash", αλλά τελικά δεν παίχτηκε. Αυτά όμως είναι αναμενόμενα πράγματα όταν μια ζωνταντή εμφάνιση είναι αυθόρμητη και όχι προκαθορισμένη.

Όσον αφορά την έλλειψη merch, όπως μας ενημέρωσε ο φιλικός Tomas σε συζήτησή μας πριν το live, επειδή ήρθαν αεροπορικώς ειδικά για την αθηναϊκή συναυλία, δεν μπόρεσαν να φέρουν μαζί τους τίποτα. Κρίμα, γιατί ο πάγκος τους είναι από τους πλουσιότερους που έχω δει ποτέ, με δεκάδες βινύλια και CDs, αλλά και αρκετά μπλουζάκια. Το καλό είναι ότι το κατάστημα της Stickman Records τα έχει όλα αυτά διαθέσιμα και με πολύ λογικά ταχυδρομικά έξοδα, οπότε οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να τιμήσουν από εκεί.

Μία από τις αγαπημένες μου μπάντες εμφανίστηκε επιτέλους μετά από πολλά χρόνια στην πόλη μου και το αποτέλεσμα με χαροποίησε πολύ και δικαίωσε σχεδόν απόλυτα τις μεγάλες μου προσδοκίες. Αν ήταν τέλειος και ο ήχος, θα μιλούσα για μια ιστορική εμφάνιση. Οι Motorpsycho είναι σε μεγάλη φόρμα και στο studio και στη σκηνή, ο Tomas έχει ενσωματωθεί πλήρως, οι δίσκοι τους είναι τρομεροί εδώ και πολλά χρόνια. Αυτή η συναυλία ήταν ένα ακόμα λιθαράκι στην όμορφη ιστορία τους ως συγκρότημα, ενώ ομόρφυνε και τη δική μου ιστορία μαζί τους και μ’ έκανε να τους γουστάρω λίγο παραπάνω – το ίδιο ελπίζω και για τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Αν υπάρξει επόμενη φορά, μακάρι να είμαστε περισσότεροι αυτοί που θα τους τιμήσουμε.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης

SETLIST

 

Year Zero (A Damage Report)
In Every Dream Home
Triggerman
On A Plate
Greener
August (διασκευή Love)
The Tower
Starhammer
Mountain
Into The Sun

Encore:

Psychotzar
Walking On The Water / You Lied

 

  • SHARE
  • TWEET