Mogwai, Afformance @ Piraeus Academy, 01/12/18

Οι Mogwai γέμισαν το Academy σε ένα άνισο set με το φινάλε να σώζει τη βραδιά

Από τους Αντώνη Μαρίνη, Αντώνη Παπαδόπουλο, 03/12/2018 @ 10:38

Ανάμεσα στην πληθώρα ονομάτων που κινούνται στον πειραματικό οργανικό, post-rock για όσους προτιμούν τις ταμπέλες, ήχο, δεν θα ήταν παράξενο αν κάποιος περαστικός με μια βιαστική ματιά αντιμετώπιζε τους Mogwai σαν ένα ακόμα από αυτά τα συγκροτήματα. Ακόμα και παραβλέποντας ότι ήταν εκεί πολύ πριν την εδραίωση του ύφους, οι Σκωτσέζοι έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι απέχουν πολύ από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Τόσο μέσα από τη δισκογραφία τους, όσο, αν όχι περισσότερο, κι από τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Το εγχώριο κοινό έδειξε να μην ξεχνάει αυτό το γεγονός, παρά την όχι ακριβώς σύντομη απουσία τους, γεμίζοντας το venue της Πειραιώς και δημιουργώντας μια πραγματικά ζεστή ατμόσφαιρα.

Τη βραδιά ξεκίνησαν, με απόλυτη συνέπεια, οι Afformance στις 20:50. Ο χώρος μπροστά στη σκηνή έμοιαζε μισογεμάτος ή μισοάδειος, ανάλογα με την οπτική. Εκ των υστέρων προσωπικά θα έκλινα έντονα στο πρώτο. Από την πλευρά της η μπάντα παρουσιάστηκε καλά προετοιμασμένη και απέδωσε το υλικό της με όλη την απαραίτητη ένταση και το βάρος στις post ατμόσφαιρες. Αυτή τη φορά οι «εμπορικές» λεπτομέρειες του "Pop Nihilism" (όσο εμπορικά μπορούν να θεωρηθούν κομμάτια σαν το "Here, Now, A Million Years") έκαναν μερικά βήματα στο πλάι, αφήνοντας τους προβολείς στις κιθάρες και τα ξεσπάσματα.

Afformance

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σχετίζεται με αυτή την επιλογή, με την μαζεμένη ένταση των ηλεκτρονικών στοιχείων ή με την παρουσίασή τους ως πεντάδα, αλλά το αποτέλεσμα μου έβγαζε έναν περισσότερο shoegaze αέρα απ' ότι συνήθως. Κι αν αυτή ήταν μια καλοδεχούμενη έκπληξη, η κατάσταση κάτω από τη σκηνή ήταν το ακριβώς αντίθετο. Αναμονή για το μεγάλο όνομα της βραδιάς και post-rock κλίμα, σε στιγμές όμως η ένταση των συζητήσεων ξεπερνούσε τα όρια του ενοχλητικού. Όχι ότι όποιος έχει την παραμικρή επαφή με τα συναυλιακά δρώμενα του χώρου θα περίμενε κάτι διαφορετικό, αλλά κρίμα όπως και να 'χει.

Α.Μ.

Τελικά, οι Ελληνες αγαπάμε το post-rock. Οσο πλέον αδόκιμο είναι να αποκαλείς και τους Mogwai τέτοια μπάντα -πλέον- δύσκολα ξεκολλάς. Δεν θα γεμίσουμε στάδια, αλλά γέμισε πέρσι το Gazi με τους GY!BE, φέτος το Fuzz με τους God Is An Astronaut και ασφυκτικά το Piraeus Academy με τους Σκοτσέζους. Πολλοί άνω των 40, και πάρα πολλοί κάτω των 25. Πώς αλλιώς θα διπλασιαζόταν ο κόσμος από το τελευταίο τους club show; Είναι από τα αξιοπερίεργα του κοινού, και δεν το λέμε με κακία, παρά μόνο με απορία...

Mogwai

Η -δική μας- αλήθεια είναι πως το 90λεπτο show των Mogwai θα λειτουργούσε καλύτερα και με καθήμενους θεατές. Το χαλαρό ξεκίνημα με τα "Heard About You Last Night" και "Crossing the Road Material" δεν αποτελούν και τις πιο δυνατές τους πρόσφατες συνθέσεις, σε αντίθεση με το "We’re Not Done" από το φετινό soundtrack του sci-fi "ΚΙΝ".

"Rano Pano" και "Coolverine" δεν είχαν την ένταση που αναμέναμε, αποδόθηκαν επαγγελματικά. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, αλλά ίσως χαμηλός -τουλάχιστον στο πρώτο μισό. Για να μην... παρεξηγηθούμε, οι Mogwai παραμένουν δυνατοί επί σκηνής, αλλά πιθανότατα το στρίμωγμα, η απάθεια μεγάλου μέρους του κοινού και τα κλασικά πηγαδάκια, δεν επέτρεπαν να είσαι 100% προσηλωμένος στη μουσική.

Mogwai

Το "I'm Jim Morrison, I'm Dead" παραμένει highlight ενώ το "Don't Believe The Fife" υπόσχεται μια ηρεμία που απλά περιμένει να ξεσπάσει, όπως και το ογκώδες "Old Poisons", που ωστόσο δεν λειτούργησε μέσα στο set. Τα πανέμορφα -και γνωστά στο ευρύ κοινό- "Hunted By A Freak" και "Auto Rock" κάνουν για λίγο το venue να κοιτάζει μόνο τη σκηνή και να πείθουν πως οι Mogwai έχουν τη μελωδία μέσα τους.

Το μοναδικό encore ξεκίνησε με το "Remurdered", πιθανότατα το καλύτερο τραγούδι τους την τρέχουσα δεκαετία, να "εκτοξεύεται" live με την α λα Vangelis και Carpenter ηλεκτρονική ραχοκοκκαλιά και το κρεσέντο στο φινάλε. Αψογο!

Mogwai

Το φινάλε ήρθε με "Mogwai Fear Satan" από το κλασικό ντεμπούτο του "Mogwai Young Team" του 1997. Παραμένει ένα πυρηνικό όπλο, μια έκρηξη εφάμιλλη ενός σεισμού και μαζί, ότι πιο όμορφο μπορείς να ακούσεις. Mάθαμε πως στη Θεσσαλονίκη η τύχη τους χαμογέλασε, καθώς παίχθηκαν και τα "Take Me Somewhere Nice" και οι... κατακλυσμοί "Like Herod" και "My Father, My King". Φανταστείτε δηλαδή το φινάλε της Αθήνας, συν 20 λεπτά ακόμα γλυκιάς «φασαρίας».

Η αλήθεια είναι πως οι Mogwai έχουν διανύσει έναν μακρύ αλλά μόνιμα ενδιαφέροντα δρόμο. Επιλέγουν να τιμούν κάθε περίοδό τους (ακούσαμε τραγούδια από εννέα δίσκους), γιατί παραμένουν ζωντανή μπάντα. Αλλά ακούγοντας -ξανά- το "Satan" απλά θυμάσαι γιατί τους πρωταγάπησες πριν 20 και βάλε χρόνια...

Α.Π.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

Heard About You Last Night
Crossing The Road Material
We’re Not Done (End Title) (KIN OST)
Rano Pano
Coolverine
I'm Jim Morrison, I'm Dead
Hunted By A Freak
Don't Believe The Fife 
Auto Rock
Old Poisons
2 Rights Make 1 Wrong
We're No Here

Encore:

Remurdered
Mogwai Fear Satan

  • SHARE
  • TWEET