Λευκή Συμφωνία, Αρνάκια, Διόνυσος, Final Act @ Κύτταρο, 30/03/19

Με αφορμή τα τρία χρόνια δράσης για την εκπομπή "Unknown Sound" του Άγγελου Αλιγιάννη στη συχνότητα ΕΡΤ Open 106.7, τρεις γενιές του ελληνόστιχου rock πέρασαν το βράδυ του Σαββάτου από την σκηνή του Κυττάρου. Μεγάλη ατραξιόν ήταν τα Αρνάκια και η Λευκή Συμφωνία, σχήματα με σημαντική πορεία από την δεκαετία του '80 που έχουν επανακάμψει τα τελευταία χρόνια, οι Διόνυσος, παρότι σχετικά άγνωστοi στο ευρύ κοινό κουβαλούν την δική τους ενδιαφέρουσα ιστορία, ενώ την συναυλία θα άνοιγε ένα από τα σχήματα της τελευταίας γενιάς.

Οι Final Act λοιπόν βρέθηκαν στην σκηνή περίπου στις 9:30, όταν όχι πολύς κόσμος είχε περάσει τις πόρτες. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, hardrockάδικη προσέγγιση, απόλυτα ικανοποιητικό δέσιμο και αρκετά διαβασμένο κιθαρίστα, παρουσίασαν σε ένα καθαρό 40λεπτο επτά δικές τους συνθέσεις και τρεις διασκευές, υπερασπιζόμενοι τους πρόσφυγες ("Ποιος Έχει Σειρά") και στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα των playlist στο ραδιόφωνο ("Έντεχνός Οργασμός"). Το φινάλε με "Μέρες Αργίας" από Διάφανα Κρίνα, "Δεν Χωράς Πουθενά" από Τρύπες και "Ο Παλιάτσος Κι Ο Ληστής" (ελληνική απόδοση του Διονύση Σαββόπουλου στο "All Along The Watchtower" του Bob Dylan) σε μουσική του "The Trooper" των Iron Maiden απέδειξε το πολύ καλό γούστο της τετράδας, που άφησε συνολικά καλές εντυπώσεις.

Μπορεί οι Διόνυσος που ακολούθησαν να μην είχαν τόσο καλό ήχο όσο οι Final Act, πιθανότατα λόγω του σχήματος με δύο κιθάρες, μπορεί να μην ανήκουν στα φημισμένα σχήματα των προηγούμενων δεκαετιών ή μια βόλτα από το διαδίκτυο αν δεν έχεις επαφή να μην σου πει πολλά, η εμφάνισή τους όμως ήταν εξαιρετική, κερδίζοντας μη σχετικούς ή δύσπιστους. Με περίσσιο τσαμπουκά, σωστό rock attitude και αξιοζήλευτο δέσιμο, βάσισαν το ημίωρο και κάτι σετ τους στο πιο πρόσφατο υλικό τους, πατώντας με το ένα πόδι στο κλασικό ελληνικό ροκ που διαθέτει λόγο ύπαρξης και με το άλλο στον μη αναχρονιστικό σκληρό ήχο. Εάν στο μέλλον πετύχω κάποιο live που θα συμμετέχουν θα αποτελέσουν σίγουρα πόλο έλξης, οπότε, στην παρούσα φάση τους, ειδικά για τους οπαδούς του ελληνόφωνου ροκ, συστήνονται ανεπιφύλακτα.

Αναμφισβήτητα η μία από τις δύο μεγάλες ατραξιόν της συναυλίας-γιορτής ή του μίνι αυτού φεστιβάλ ήταν τα Αρνάκια, ειδικά από την στιγμή που, όπως και η Λευκή Συμφωνία, έχουν επανέλθει τα τελευταία χρόνια στην ενεργό δράση μετά από πάρα πολλά χρόνια απουσίας. Φυσικά δεν είναι μόνο η χρονική διάσταση, αλλά κυρίως η ιστορία που κουβαλά το συγκρότημα, τόσο στην σκηνή από τα μέσα των '80s, αλλά και στην δισκογραφία με δύο σπουδαία άλμπουμ στα '90s. Έχοντας στο μυαλό μου τα τραγούδια και τον ήχο του συγκροτήματος από τις στούντιο ηχογραφήσεις δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, καθώς φαινόταν ότι κάτι έλλειπε.

Το ελαφρύ σχήμα του τρίο επέτρεπε τον καλό ήχο, ο Θεοδόσης Τσατσαρώνης στα τύμπανα ήταν πολύ καλός, ατομικά η απόδοση των παλιών Χάρη Παπασιδερή στην κιθάρα και Δημήτρη Παπαθεοφίλου στο αντικριστό μπάσο ήταν ικανοποιητική, η φωνή όμως του Παπαθεοφίλου φαινόταν πως δεν κούμπωνε σωστά με τα υπόλοιπα μέρη και το σύνολο δεν ακουγόταν ως μία γροθιά. Ακόμη κι έτσι, έξι τραγούδια από το ντεμπούτο "Στο Στόμα Του Λύκου" και πέντε από το "Αρνάκια" σε ένα σκάρτο 50λεπτο ήταν αρκετά για να θυμηθούμε την αξία και την σημασία του πρωτότυπου υλικού και συνολικά το κοινό φάνηκε να διασκεδάζει αρκετά, με αποκορύφωμα τα τρία τελευταία του σετ, "Ζεις Για Να Πεθάνεις", "Ανελέητα" και "Ο Κακός Σου Εαυτός" (ή αλλιώς «σκότωσε τον μπάτσο που έχεις μέσα σου»). Ελπίζω ότι την επόμενη φορά τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά, για ένα συγκρότημα που ούτως ή άλλως αξίζει να δει κανείς για αρκετούς λόγους.

Αν και γενικότερα αργήσαμε, για τους Λευκή Συμφωνία που ήταν καθ' όλα άξια επικεφαλής της βραδιάς, τα είπαμε σχεδόν όλα σε μια χορταστική συνέντευξη με τον Θοδωρή Δημητρίου και τον Διογένη Χατζηστεφανίδη και είδαμε πάρα πολλά τον περασμένο Δεκέμβριο στο Gagarin. Και επειδή μία φορά δεν μπορούσε να είναι αρκετή, τους ξαναείδαμε στο An, τα ξαναείπαμε πριν από λίγες μέρες μαζί με τα Αρνάκια, τους απολαύσαμε βεβαίως στο Κύτταρο και με την πρώτη ευκαιρία θα τους ξαναδούμε. Με τον πολύ καλό ήχο που εγγυάται ο χώρος, τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό που χαρακτηρίζει το συγκρότημα, τα πολλά σπουδαία τραγούδια και τις αναμενόμενα θερμότατες αντιδράσεις του κοινού σε πλατεία και πατάρι, όλα κύλησαν ιδανικά εξαρχής και μέχρι τέλους.

Ο Κώστας Μίχαλος με την υπερvintage Jaguar που έχει πλέον αντικαταστήσει τον Σωτήρη Καστάνη, όχι μόνο φαίνεται σαν να βρίσκεται χρόνια στην μπάντα, αλλά συνεισφέρει εξαιρετικά σόλο που κάποια στιγμή σταμάτησα να καταγράφω, ο Θοδωρής Φοινίδης με guitar synth αυτή την φορά πιθανότατα για χωροταξικούς λόγους είχε πιο περιορισμένο αλλά ξεκάθαρο ρόλο, ο τρομερός Βαγγέλης Τσιμπλάκης στα τύμπανα με τον Διογένη έχουν χτίσει μια εξαιρετική ρυθμική βάση, και τέλος, ο μεγάλος Θοδωρής είναι εκεί για να καθορίζει με τον ιδιαίτερο λόγο του τα υπέροχα τραγούδια που έγραψαν οι Λευκή Συμφωνία, περνώντας με χαρακτηριστική άνεση από διαφορετικά είδη χωρίς να χάνουν ποτέ την ταυτότητά τους.

Μιας και αναφερθήκαμε στα τραγούδια, χωρίς μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα, κορυφαίες στιγμές αποτέλεσαν τα "Θα Είμαι Εκεί", "Κάθε Στιγμή" και "Μυστικοί Κήποι", σε μια εμφάνιση που άγγιξε το 90λεπτο και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το πιθανότατα απρογραμμάτιστο encore. Προσωπικά σκοπεύω να ξαναδώ τους Λευκή Συμφωνία με την πρώτη ευκαιρία μιας και δεν τους πρόλαβα πριν την παύση τους, ανεξαρτήτως όμως προσωπικού γούστου και καθαρά λόγω απόδοσης, προτείνονται ανεπιφύλακτα. Τέλος, αξίζει να απονείμουμε τα εύσημα στην άψογη διοργάνωση και να ευχηθούμε στον Άγγελο Αλιγιάννo και την εκπομπή του "Unknown Sound" μακροημέρευση και όρεξη για αντίστοιχες, εξίσου επιτυχημένες προσπάθειες στο μέλλον.

Φωτογραφίες: Τάκης Κυριακουλάκος