Lamb Of God, Aetherian @ Gazi Music Hall, 03/07/19

Μακελειό made in the U.S.A.

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 04/07/2019 @ 16:10

Holy shit. Αυτές τις λέξεις χρησιμοποίησε ο Randy Blythe απευθυνόμενος στον κόσμο που γέμισε το venue της Ιεράς Οδού στην πρώτη παύση στο σετ των Lamb Of God. Ο τρόπος που βγήκαν οι λέξεις δεν ήταν στημένος ή προβαρισμένος. Ήταν απόλυτα ευθύς και ειλικρινής. Όχι άδικα, καθώς το πακέτο των όσων γίνονταν πάνω και κάτω από τη σκηνή θα μπορούσε να καταγραφεί και να μπει στα καλύτερα εγχώρια rock συναυλιακά βιβλία. Πέρα από ταμπέλες, είδη και άλλα τέτοια ανούσια. Όπως εκείνη η εμφάνιση στο Fuzz το μακρινό 2010. Και ακριβώς όπως ειπώθηκε αυτή η φράση, έτσι ήταν και η βραδιά· δεν είχε δηθενιές, δεν είχε κόσμο να χαζεύει τη φάση, δεν είχε τίποτα το κονσερβοποιημένο. Αν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν μόνο δύο λέξεις για να την περιγράψουν, θα ήταν αυτές: holy shit.

Ξεκινώντας από την αρχή, τον όχι απαραίτητα εύκολο ρόλο των special guests ανέλαβαν οι Aetherian. Το ζέσταμα της ατμόσφαιρας θεωρητικά δεν ήταν δύσκολη υπόθεση, με δεδομένες τις υψηλές θερμοκρασίες της πρωτεύουσας και τον κόσμο που αυξανόταν σταθερά όταν η πεντάδα πήρε τις θέσεις της στη σκηνή. Έχοντας δει ωστόσο πολλά, μικρότερα και μεγαλύτερα, σχήματα να φεύγουν με χαμηλά το κεφάλι από τη θέση του δεύτερου ονόματος, δεν μπορώ να κρύψω ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα από τον συνδυασμό απόδοσης, ήχου και αντιδράσεων του κοινού στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Aetherian

Η προσμονή για τον headliner που άλλες φορές γυρίζει μπούμερανγκ, εδώ λειτούργησε ευεργετικά. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η προσέγγιση της μπάντας, που άφησε το υλικό της να μιλήσει, χωρίς να πιέζει καταστάσεις ή να παίρνει πόζες. Οι δύο κιθάρες ξεχώριζαν πεντακάθαρα, τα φωνητικά στέκονταν ένα επίπεδο ψηλότερα χωρίς να θάβουν το σύνολο, και τα συγχρονισμένα headbanging έδιναν μια ωραία πινελιά. Έτσι όταν πριν το ξεκίνημα του "The Rain", που θα ολοκλήρωνε το σαραντάλεπτο σετ των Αθηναίων, έγινε η πάσα για φωνές και moshing, οι αντιδράσεις ήταν αναπάντεχα εκκωφαντικές.

Aetherian

Στο μισάωρο που ακολούθησε η σκηνή άδειασε από ενισχυτές, προβολείς και φώτα πήραν τη θέση τους, οι φωνές επανέρχονταν ανά τακτά διαστήματα, και ο χώρος γέμισε, ευτυχώς όχι τόσο ασφυκτικά όσο μια μέρα πριν. Ττα πάντα ήταν έτοιμα για τους Lamb Of God. Με το που χαμήλωσε ο φωτισμός, το σύνθημα δόθηκε και όλο το venue φώναζε τον κανόνα της τιμής. "If I die, you are forgiven", το riff του "Omerta" έσκασε σα βόμβα μεγατόνων και το pit μπροστά στη σκηνή άνοιξε αυτόματα. Δεν θα έκλεινε παρά μόνο αφού οι Αμερικάνοι θα μας καληνύχτιζαν. Ο ήχος παρέμεινε δυνατός αλλά πεντακάθαρος, με την κιθάρα του Mark Morton να κερδίζει στις λεπτομέρειες.

Lamb Of God

Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε, το "Ruin" γύρισε ακόμα παραπίσω το χρόνο, τα sing along δυνάμωσαν και τα φώτα λειτούργησαν ως έκτο μέλος της μπάντας. Ο τρόπος που  ο Blythe φτύνει στίχους τόσο μαύρους είναι υπέροχος, ενώ ο Art Cruz γεμίζει όσο το δυνατόν καλύτερα το θεόρατο κενό του Chris Adler πίσω από το drumkit. Για το breakdown τα λόγια περιττεύουν. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς ενώ έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από το "As The Palaces Burn", η οργή αυτού του σχήματος παραμένει άθικτο. Κάπως πιο ώριμη ίσως, και σίγουρα όχι τόσο χύμα, αναμφίβολα όμως βρίσκεται εκεί. Για όνομα τέτοιου του μεγέθους, μόνο αυτονόητο δεν είναι αυτό.

Lamb Of God

Μετά την απαραίτητη απολογία για την δεκαετή (sic) απουσία, ο Blythe έριξε στο τραπέζι την πρόσκληση για να περπατήσουμε μαζί του, και όλα πήγαν βάσει σχεδίου. Οι κιθάρες των Morton και Willie Adler ανέλαβαν τα ηνία και τα κεφάλια άρχισαν αυτόματα να πηγαίνουν πάνω-κάτω. Αν μέχρι εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα ήταν το λιγότερο ζεστή, πλέον το πάτωμα γέμιζε ιδρώτα. Χωρίς παύση, "Now You've Got Something To Die For", για να θυμηθούν και οι τελευταίοι το λόγο που το "Ashes Of The Wake" έχει δικαιωματικά καπαρωμένη μια θέση ανάμεσα στις κορυφές της περασμένης δεκαετίας. Ιδιαίτερη αναφορά στο υπέροχο χάος από crowdsurfing και στο sing along που πρέπει να ακούστηκε μέχρι την Τεχνόπολη.

Lamb Of God

Η επιλογή των κομματιών είχε έναν απολύτως greatest hits χαρακτήρα, αλλά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και κάποια λιγότερο κλασικά/πιο πρόσφατα. Αν και για να λέμε την αλήθεια, στο "Sturm Und Drang" υπάρχει κάμποσο υλικό που τέσσερα χρόνια μετά δικαιωματικά μπορεί να χωρέσει στην πρώτη κατηγορία. Το "512" είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, με το ρεφραίν να τραγουδιέται δυνατά και τον ταιριαστό κόκκινο φωτισμό να δίνει έναν άρρωστο αέρα. Από κοντά ακολούθησε το "Engage The Fear Machine", ενώ οι διπλές κιθάρες του "Blacken The Cursed Sun" γύρισαν το ημερολόγιο μια δεκαετία πίσω και άνοιξαν το pit σχεδόν από τη μια μεριά του χώρου ως την άλλη.

Lamb Of God

Το σεμιναριακό σερί των "Hourglass", "Descending" και "Still Echoes" διακόπηκε από μια μεγάλη παύση, που λειτούργησε ιδανικά για ανάσες, και δεν στοίχησε σε καμία των περιπτώσεων στη ροή. Αν υπάρχει ένα παράπονο, αυτό έχει να κάνει με την υπερβολική πίστη του σχήματος στο σετ της περιοδείας. Προφανώς δεν έχω την απαίτηση από ανθρώπους που παίζουν κάθε βράδυ για ολόκληρους μήνες για ριζικές αλλαγές ή πειραματισμούς. Με δεδομένο το διάστημα που μεσολάβησε, όμως, μια-δυο εκπλήξεις θα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Κάτι από "Wrath" ή "Resolution", που για κάποιον ακατανόητο λόγο αγνοήθηκαν πλήρως, θα ήταν το πιο προφανές. Ή το καταραμένο το "Vigil", διάολε.

Lamb Of God

Σε κάθε περίπτωση, η απόδοση της πεντάδας από τη Virginia ήταν αρκετή για να σβήσει τα όποια παράπονα. Μαζί με το όλο κλίμα και τις αντιδράσεις του κοινού, η κατάσταση γύρισε ανάποδα. Το "Laid To Rest", μετά τα περίπου-σουρεάλ σχόλια για ούζο και σπασμένα πιάτα στη σκηνή του συγκεκριμένου venue, διάλυσε σβέρκους, έφερε μπουκάλια στον αέρα κι επανέφερε το pit σε επικίνδυνο μέγεθος. Στο "Redneck", δε, τα πάντα ανέβηκαν στο έντεκα. Το πρώτο κουπλέ ακούστηκε σαν το καλύτερο metal karaoke, ολόκληρος ο χώρος έγινε ένα μεγάλο mosh pit και κυριολεκτικά ούτε ένας δεν έμεινε ακίνητος. Τα εβδομήντα πέντε λεπτά μπορεί να μοιάζουν λίγα, αλλά με τόσο νεύρο, τόση ένταση και τόσο ιδρώτα, είναι πρακτικά αδύνατο κάποιος να έφυγε με οτιδήποτε λιγότερο από ένα τεράστιο χαμόγελο. Ή/και κάμποσες μελανιές. Πραγματικός χαμός. Αγγλιστί, holy shit.

Lamb Of God

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST
 

Omerta
Ruin
Walk With Me In Hell
Now You've Got Something To Die For
As The Palaces Burn
512
Engage The Fear Machine
Blacken The Cursed Sun
Hourglass
Descending
Still Echoes
Laid To Rest
Redneck

  • SHARE
  • TWEET