God Is An Astronaut, Head On @ Fuzz Club, 06/10/18

Οι Ιρλανδοί post-rockers επισκέφτηκαν τη χώρα μας για τέταρτη, αισίως, φορά την τρέχουσα δεκαετία, επιβεβαιώνοντας μια σχέση αγάπης με το ελληνικό κοινό. Εκείνο, φυσικά, αποκρίθηκε στο κάλεσμα γεμίζοντας μετά ευκολίας το Fuzz Club. Η ιδιαιτερότητα φέτος, όπως μας ενημέρωσαν στη συνέντευξη που μας έδωσαν, ήταν πως για πρώτη φορά κατέβαιναν στα μέρη μας με λεωφορείο. Αυτό σημαίνει πως για πρώτη φορά θα έφερναν μαζί τους τον πλήρη εξοπλισμό που συνήθως χρησιμοποιούν κατά τις «βόλτες» τους στη γειτονιά της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Βέβαια, αυτό ήταν το γεγονός που στην πορεία συνέβαλε σε ένα ευτράπελο, από αυτά που δεν συναντάμε συχνά σε συναυλίες...

...Και μιλάμε για το περιστατικό κατά το οποίο ο ηγέτης των God Is An Astronaut, Torsten Kinsella, ανέβηκε εξαγριωμένος στη σκηνή κατά τη διάρκεια που έπαιζε το support, οι Head On. Τους διέκοψε και τους απαγόρεψε να συνεχίσουν το σετ τους. Η ελληνική post-punk μπάντα κατάφερε να παίξει μόλις ένα τέταρτο και δεν ξαναβγήκε στη σκηνή. Κάμποσα λεπτά αργότερα είδαμε τον Kinsella να ανεβαίνει ξανά στη σκηνή, να παίρνει το μικρόφωνο και να απολογείται για το περιστατικό, αλλά να επιμένει πως η παρέμβασή του ήταν αναγκαία. Κατά τα λεγόμενά του, κακομεταχειρίζονταν τον εξοπλισμό της μπάντας, ο οποίος βρισκόταν στημένος στο πίσω μέρος του stage, κάτι που τον έκανε να χάσει την ψυχραιμία του και τον ανάγκασε να σταματήσει τη συναυλία για να τον προστατέψει.

Λίγοι συνειδητοποίησαν τι ακριβώς είχε συμβεί και ακόμα λιγότεροι έδωσαν βαρύτητα, αφού κατά τα άλλα η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά. Οι God Is An Astronaut βγήκαν στην ώρα τους και το Fuzz είχε ήδη γεμίσει από πάνω έως κάτω, όπως συνηθίζεται στις συναυλίες της μπάντας στην Ελλάδα. Όσοι τους έχουν παρακολουθήσει ξανά στο παρελθόν, γνωρίζουν κάποια πράγματα που επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο για ακόμη μια φορά. Πρώτον, πως είναι όλοι τους τελειομανείς με τον ήχο, καταφέρνοντας εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα - το οποίο αυτήν τη φορά μεγεθύνθηκε ακόμα περισσότερο, αφού είχαν ανώτερης ποιότητας εξοπλισμό. Δεύτερον, πως τα heavy σημεία τους πάνε ακόμα περισσότερο στο σανίδι και αυτό μεταδίδεται σε όλους τους παρευρισκομένους.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως το live ξεκίνησε κάπως μουδιασμένα. Όμως, μετά το πέμπτο κομμάτι τα πράγματα πήραν την ανιούσα και το υψηλό επίπεδο συνεχίστηκε μέχρι τέλους. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο Kinsella εξήγησε πως το επόμενο κομμάτι το ξέρουν όλοι, αναφερόμενος στο ομώνυμο τραγούδι από το magnum opus τους, "All Is Violent, All Is Bright". Απολαύσαμε κι άλλες κλασικές συνθέσεις του συγκροτήματος, όπως τα "Suicide By Star" και "Forever Lost", τα οποία σε συνδυασμό με τον έναστρο νυχτερινό ουρανό του background μας συνέδεσαν με ονειρικές εικόνες. Οι μουσικές του συγκροτήματος ερμηνευμένες live αποτελούνται από δύο στοιχεία στον πυρήνα τους: Ταξιδιάρικη διάθεση και δυναμικά ξεσπάσματα. Δεν εστιάζουν σε βιρτουόζικο παίξιμο ή ρυθμούς, μα σε ατμόσφαιρες και εναλλαγές συναισθημάτων.

Το "Centralia" που έκλεισε την κανονική διάρκεια του set με το riff-άτο ξέσπασμα αποτέλεσε το μεγάλο highlight της βραδιάς. Το εν λόγω κομμάτι προέρχεται από τον έβδομο δίσκο της μπάντας, "Helios/Erebus" (2015), αποδεικνύοντας ότι, αν και οι μεγάλοι τους δίσκοι κυκλοφόρησαν την περασμένη δεκαετία, υπάρχουν στιγμές που θα γίνουν αναντικατάστατα συστατικά των setlist τους και στις επόμενες. Η πιο τρανή απόδειξη αυτού, βέβαια, είναι το φετινό "Epitaph". Πρόκειται για το ποιοτικότερο άλμπουμ που έχουν βγάλει οι Ιρλανδοί από τις χρυσές εποχές του post-rock έως σήμερα. Αυτό αποτυπώθηκε με εμφατικό τρόπο στο live: το ζευγάρι "Séance Room" και "Medea" σκοτείνιασε και απογείωσε το live, περικυκλωμένο από συνθέσεις του "All Is Violent, All Is Bright".

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography