Eyehategod, Sadhus, Gagulta @ Temple, 24/06/18

Ένα εκατοστό. Δεν υπερβάλω. Ακριβώς ένα εκατοστό μακριά από τη μούρη μου βρισκόταν η κιθάρα του Jimmy Bower κατά τη διάρκεια ολόκληρης της συναυλίας. Εγώ ένιωθα άβολα, ο Bower το απολάμβανε μαζί με τα 700 τσιγάρα που έκανε και όλο το κοινό απλά ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν ένα ασύλληπτο παροξυσμό.

Για πάνω από δύο ώρες, μία μπάντα και οκτώ χορδές συνολικά, αφού ο αγόραρος ο Bower παίζει με τετράχορδη κιθάρα μας ξετίναξαν με ένα αυτοσχεδιαστικό σετ, το οποίο περιείχε όλα τα oldies but goodies των Eyehategod.

Δεν υπάρχει setlist, κανείς δεν το ξέρει, ξεκάθαρα ούτε και οι ίδιοι, αφού ανάμεσα σε κάθε κομμάτι σχεδόν διαπραγματευόντουσαν ποιο τραγούδι θα παίξουν επόμενο. Τα κενά μεταξύ τραγουδιών κάθε φορά ήταν μεγάλα και ο Bower -ακόμα και όταν έκανε δύο φορές μια άκυρη βόλτα προς τα παρασκήνια- με σαδομαζοχιστικό τρόπο άφηνε το feedback της κιθάρας να σφυρίζει μέχρι να αποκτήσουν πονοκέφαλο και οι θεατές από το θέατρο δίπλα.

Όμως όσα εκτυλίχτηκαν σε αυτή την συναυλία δεν τα περιγράφουν οι λέξεις εύκολα. Δεν είναι υπερβολή, αλλά μάλλον είναι και αυτός ο λόγος που κάνει τους Eyehategod τόσο ξεχωριστούς, αφού κάθε τραγούδι ήταν πιο σάπιο και πιο βαρύ από το προηγούμενο. Και όλα αυτά παρά την απώλεια της δεύτερης κιθάρας του Brian Patton των Soilent Green, ο οποίος, για άγνωστο λόγο, δεν έχει συμμετάσχει σε ολόκληρη την περιοδεία.

Ο μικρός συναυλιακός χώρος δημιούργησε ένα αίσθημα οικειότητας μεταξύ μπάντας και κοινού και όλοι ένιωθαν άνετα όπως στο σαλόνι του σπιτιού τους. Και αυτήν ήταν ίσως η αιτία που η ατμόσφαιρα ήταν τόσο γιορτινή για όλους. Όλους είπα; Όχι. Εγώ έχοντας την φαεινή ιδέα να παραμείνω κοντά στα αχαμνά του Bower, δέχτηκα μια επική αγκωνιά στην σπονδυλική στήλη γιατί το mosh pit δεν έλεγε να ηρεμήσει, έφαγα ένα βρωμερό κόκκινο allstar-ακι στην μούρη ενός νεανία stagediver και μου πρήστηκε και λίγο το χειλάκι αφού έγλυψα και τη σόλα και τέλος έφαγα και μερικές ξώφαλτσες χλέπες του μικροσκοπικού, αλλά τεράστιου Mike Williams. Χαλάλι όμως.

Οι εναλλαγές από λασπώδη riff του αμερικάνικου νότου σε punk εξάρσεις που ρίχνουν κυβερνήσεις, μαζί με τα χαρακτηριστικά χαστούκια που ρίχνει στον πρόσωπο του ο Williams και τα αυτάρεσκα σαρδόνια χαμόγελα του Bower, ο οποίος δεν έπαψε να ευχαριστεί διακριτικά με την μπύρα του το κοινό αποζημίωσαν και τους πιο δύσπιστους θεατές. Το πάρτι δεν έλεγε να τελειώσει, δεν ξέραμε κυριολεκτικά τι μας γίνετε, αλλά πλέον η διάθεση του κοινού δεν χωρούσε στο λιγοστό χώρο. Ακούγοντας την μισή δισκογραφία των Eyehategod ζωντανά καταλαβαίνεις πολύ εύκολα πόσα τους χρωστάνε 3-4 μουσικά είδη, αλλά καταλαβαίνεις και πόσο υποτιμημένοι τελικά είναι.

Σε κάποια φάση -αφού έχει περάσει πάνω από μιαμιση ώρα ανελέητης γκρούβας- αισθάνομαι ότι τα έχω δει όλα και είμαι πια έτοιμος για αναχώρηση. Μάλλον και αυτοί και μας αποχαιρετούν. Ανάβουν τα φώτα και μπαίνει η μουσικούλα που μας λέει «τέλειωσε, φύγετε». Αλλά ο Bower έχει άλλη άποψη και συνεχίζουν. Πλέον οι διαπραγματεύσεις του setlist μεγαλώνουν, αφού έχουν παίξει ότι έχουν και δεν έχουν προβάρει ποτέ τους. Κάποιες φορές ξεκάθαρα κιόλας, αλλά δεν νοιάζει κανέναν. Εκεί από άλλον έναν καταιγισμό και μερικά ακόμα ανελέητα mosh pit μας αποχαιρετούν για δεύτερη φορά και ανοίγουν τα φώτα. Ο Bower αράζει πάνω σε ένα μόνιτορ, λέμε δύο μα*&#ίες και βλέπουμε ότι και πάλι έχει άλλη άποψη. Και συνεχίζουν. Δεν μας έχει μείνει και πολύ ενέργεια και πόσα υπέρβαρα riff μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους πια;  Αλλά ακόμα και το mosh pit κουράστηκε. Ομολογώ εκεί εγώ κάπου, γέρος άνθρωπας κιόλας κουράστηκα και θέλω πλέον διακαώς ένα burger και bourbon, σαφώς επηρεασμένος από την υπερβολική δόση NOLA. Αλλά έχω μείνει τόσο υπερβατικά ικανοποιημένος από την ζωή μου και αφού άκουσα και τα αγαπημένα μου "Blank" και "Sisterfucker" τελικά πήγα σπίτι και κοιμήθηκα, ενώ τα αυτιά μου ακόμα και τώρα, μια μέρα μετά, βουίζουν.

Λίγο πριν όμως από την εποποιία των Eyehategod, οι Sadhus ως το δεύτερο συγκρότημα της βραδιάς με στεναχώρησαν. Με στεναχώρησαν γιατί δεν είναι τόσο πιο μεγάλο συγκρότημα απ' ό,τι του αξίζει. Αυτή η «στεναχώρια» κάπως εκτονώθηκε αφού το πλήρες set τους τα είχε όλα. Η τιτάνια παρουσία του τραγουδιστή τους, ο οποίος είναι απλά ο Paul Giamatti του metal, υποστήριξε τις συνθέσεις των Sadhus όχι μόνο με την απόδοση του στο λαρύγγι, αλλά και από την σκηνική του παρουσία. Στο τέλος του set γνήσια αισθάνθηκα ότι αν τελείωνε εκεί η συναυλία για απόψε δεν θα είχα κανένα παράπονο, αφού όλα ήταν μόνο βούρτσα και ψύλλο. Πραγματικά πιστεύω ότι αν μαζέψουν λίγο την τεράστια διάρκεια των συνθέσεων τους, θα ανέλθουν στα ψιλότερα κλιμάκια του metal. Οι Sadhus άλλωστε πλέον έχουν το δικό τους κοινό και είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτούν την δυναμική που έχουν αναπτύξει.

Η εξαιρετική επιλογή για το άνοιγμα της βραδιάς αφορούσε όμως και το πρώτο συγκρότημα. Οι Gagulta όπως ανακάλυψα ήταν γνώριμες φάτσες. Προς ευχάριστη έκπληξη μου το project είναι γόνος μεταξύ μελών των Corpses και των House Anxiety, με τους οποίους έχω μοιραστεί την σκηνή στο παρελθόν. Τρία άτομα, τύμπανα, φωνή, κιθάρα. Η κιθάρα κουρδισμένη σε Σι. Ρώτησα. Έχοντας με διαφορά τον πιο εκκωφαντικό ήχος της βραδιάς, μας έστειλαν αδιάβαστους προς το πίσω μέρος του venue γιατί απλά κουφαθήκαμε. Το sludge των Gagulta με έκανε αρκετές φορές να σκεφτώ περήφανα «τι θα λένε οι Eyehategod, αν ακούνε αυτό από τα παρασκήνια». Η φωνή βέβαια δεν ξέρω αν τραγουδάει στίχους, αλλά ο συνδυασμός Tardy με κρασαρισμένο Anselmo μου αρκεί. Η κιθάρα είναι προφανώς εξωφρενικά βαριά, για να αντισταθμίζει και την έλλειψη μπάσου και τα καταφέρνει μια χαρά με τα πελώρια riff. Αλλά όπως και να έχει ένα και μόνο έγχορδο φέρνει αρκετούς περιορισμούς στην ενορχήστρωση και αυτό στις προσπάθειες μελωδικών προσθηκών ή ενός τύποις solo αναδείκνυε την ανάγκη ενός ακόμα οργάνου.

Το πρόγραμμα βέβαια δεν τηρήθηκε απόλυτα, αλλά η καθυστέρηση ήταν αρκετά μικρή για να γκρινιάξω. Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω την -έστω ελαφρά- ολιγωρία του Temple να βάλει τον κόσμο μέσα αφού έξω έβρεχε και δεν υπάρχει υπόστεγο, αλλά έτσι και αλλιώς και μέσα εκεί που έκατσα βρεχόμουν και από το ταβάνι που έσταζε, αλλά -όπως είπα- και από όλα τα υγρά που εκτοξευόντουσαν από και προς τη σκηνή. Τεράστια βραδιά κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com