Dream Theater @ Eventim Hammersmith, Λονδίνο, 22/02/20

Ένα live όπως θα έπρεπε να είναι* για το σπουδαίο "Metropolis Pt 2, Scenes From A Memory"

Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 25/02/2020 @ 19:34

30/06/2005. Η αποφράδα μέρα όπου συνέβη κάτι το οποίο μέχρι πρόσφατα μετάνιωνα πικρά. Οι Dream Theater στα πλαίσια της περιοδείας για το Octavarium πέρασαν και από τη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία που έμεινε στα χρονικά από τις καλύτερες που είδε ποτέ αυτή η πόλη. Ο 25χρονος εαυτός μου αν και λάτρης των Theater για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο σνόμπαρε την εν λόγω συναυλία με αποτέλεσμα εδώ και 15 χρόνια να μου τη λένε συνεχώς φίλοι και γνωστοί και να με κάνουν να αισθάνομαι άσχημα που έχασα μια τόσο σημαντική συναυλία στα μέρη μου.

Fast forward στο 2020 και με αφορμή τον πραγματικά υπέροχο νέο δίσκο "Distance Over Time" αλλά και λόγω των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του σπουδαίου concept prog δίσκου "Metropolis Pt 2, Scenes From A Memory" οι Theater περιοδεύουν ανά τον κόσμο προωθώντας το νέο άλμπουμ αλλά και παίζοντας ολόκληρο το Scenes και μάλιστα ‘έτσι όπως έπρεπε να παρουσιάζεται live’ όπως ισχυρίζονται. Και εννοείται πως με τη παρουσία τους στη πόλη μου πλέον δεν υπήρχε περίπτωση και αυτή η ευκαιρία να χαθεί, ειδικά όταν μιλάμε για ένα άλμπουμ που μάλλον είναι από τα λίγα που έχω ακούσει αμέτρητες φορές από την αρχή μέχρι το τέλος και γνωρίζω όλους τους στίχους απέξω.

Dream Theater

21 και 22 Φεβρουαρίου λοιπόν και οι Dream Theater στο Eventim Hammersmith, δυτικά του Λονδίνου σε μια πολύ ζωντανή και ιστορική περιοχή μουσικά και μη. Και μάλιστα μας ενημέρωσαν ότι και οι δυο βραδιές θα κινηματογραφηθούν για ένα μελλοντικό DVD (μάλλον blu-ray αλλά τέλος πάντων) οπότε ευγενικά μας παρακάλεσαν να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας ως κοινό και να κάνουμε όσο περισσότερη φασαρία γίνεται. Απ’ ότι φαντάζομαι όμως αν κρίνω από το Σάββατο βράδυ, ο σκηνοθέτης του DVD θα έχει πάρα πολύ δουλειά για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι μάλλον το κοινό αγνόησε τις συμβουλές των παραγωγών του show. Δεν βοήθησε και ο χώρος βέβαια. Το Hammersmith είναι ένα υπέροχο θέατρο αλλά είναι αυτό ακριβώς. Θέατρο 2,500 θέσεων, με καθίσματα και όλοι μα όλοι ήταν καθισμένοι στα εννιά δέκατα της παράστασης και από θόρυβο καλύτερα ας γελάσω. Παλαμάκια και ελάχιστος ενθουσιασμός που με κάνει να απορώ αν τελικά ήταν το Hammersmith το κατάλληλο venue για την κινηματογράφηση. Φανταστείτε απλώς κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Ο δεύτερος λόγος θα τον αναφέρω παρακάτω.

Dream Theater

Το πρώτο μέρος της συναυλίας, που δώθηκε μπροστά από μια γιγαντοοθόνη που συνόδευε με εικόνα τα τραγούδια, αποτελούνταν κυρίως από το “Distance Over Time” με έξι τραγούδια και ενδιάμεσα τα “A Nightmare to Remember” και “In the Presence of Enemies, Part I”. Δεν νομίζω χρειάζεται να αναλύσω την τεχνική, το παίξιμο, τον ήχο, το πόσο φανταστικός ντράμερ είναι ο Mangini, το πόσο ρομπότ είναι ο Myung, την αρτιότητα του Rudess και τις κιθαριστικές ικανότητες του Petrucci ο οποίος δεν έχασε ούτε νότα, ο οποίος αν τον έβαζες να σολάρει για 15 ώρες θα το έκανε στον υπέρτατο βαθμό με απίστευτη άνεση. Άφησα για το τέλος τον δεύτερο λόγο που η συναυλία δεν άγγιξε τον άριστα (ο αστερίσκος στον τίτλο του άρθρου) που θα έπρεπε και που μάλλον οι Theater πρέπει να ζήσουν με αυτό αλλά αδικούν τους εαυτούς τους. Αλλά καταλαβαίνω ότι ο LaBrie είναι μέρος του DNA των Theater όσο και από αυτό που άκουσα και είδα το μόνο που μπορώ να πω είναι κρίμα. Γιατί δυστυχώς είτε γιατί απλά δεν μπορεί είτε επειδή είπε «Δεν γαμ@@ται θα τον φτιάξω τον ήχο στο editing» η φωνή του απλά δεν έβγαινε. Από το πρώτο τραγούδι άρχισε να κόβει συλλαβές ενώ μέχρι το τέλος η φωνή έγινε ψίθυρος και στις ψηλές νότες απλά ανοιγόκλεινε το στόμα.

Dream Theater

Και ήταν κρίμα γιατί στο δεύτερο μέρος της συναυλίας είχαμε την τιμή και το προνόμιο να ακούσουμε ολόκληρο το Scenes From A Memory συνοδευμένο από οπτικό υλικό που αφηγούταν την ιστορία παράλληλα με την μουσική. Μουσικά, αποδόθηκε φανταστικά. Με ταξίδεψε, με συγκίνησε, με απογείωσε και είναι λίγες οι στιγμές στη ζωή σου που μπορείς να νιώσεις τέτοια ρίγη -να το πω λαϊκά-πώρωσης και ευεξίας μέσω της μουσικής. Μετά το “Through Her Eyes” με την γλυκιά κιθάρα του Petrucci να μας ταξιδεύει στο μυαλό της Βικτόρια, ο LaBrie προσπάθησε -ματαίως- να κάνει ένα ελαφρύ interaction με το κοινό με μια μικρή εισαγωγή για το ‘metal’ κομμάτι της βραδιάς παρακαλώντας μας ξανά να τραγουδάμε “HOME” μαζί του. Φυσικά υπήρχε θερμή ανταπόκριση στην πιό ξεσηκωτική στιγμή της βραδιάς και το φινάλε του άλμπουμ είναι που είναι κάτι το μαγικό, ομολογώ πως δεν περίμενα να το ακούσω έτσι live. Τόσο διαολεμένα δυνατά και τέλεια!

Dream Theater

Με την τελευταία νότα του “Finally Free” ένιωσα σαν να συμμετείχα σε μια λιτανεία, σε μια μαγική, μυσταγωγική εμπειρία όπου η ψυχή βγαίνει από το σώμα, συμμετέχει σε κάτι ουράνιο και ξαναμπαίνει στο σώμα αναγεννημένη και καθαρισμένη από οτιδήποτε αρνητικό. Όχι δεν είχα πιεί κάτι. Απλά συζητούσα με την παρέα μου και φανταζόμασταν πώς θα ήταν αυτό το υλικό να το τραγουδούσε ο Russell Allen (Symphony X). Και μόνο στη σκέψη ανατριχιάζω. Το τελευταίο “At Wit’s End” φάνταζε αχρείαστο και παράταιρο αλλά δεν παραπονιόμαστε. Κάθε δευτερόλεπτο των Dream Theater στη σκηνή είναι ευπρόσδεκτο. Ένα μεγάλο κουτάκι στην μουσική μου bucket list τσεκαρίστηκε εμφατικά. Ένα επετειακό live “Images And Words” το 2022 (30 χρόνια από τη κυκλοφορία του) και κλείσαμε.

SETLIST

 

Atlas (Instrumental intro)
Act 1:
Untethered Angel
A Nightmare to Remember
Fall Into the Light
Barstool Warrior
In the Presence of Enemies, Part I
Pale Blue Dot
Act 2 (Metropolis, Part 2: Scenes From a Memory):
Scene One: Regression
Scene Two: I. Overture 1928
Scene Two: II. Strange Déjà Vu
Scene Three: I. Through My Words
 Scene Three: II. Fatal Tragedy
Scene Four: Beyond This Life
Scene Five: Through Her Eyes
Scene Six: Home
Scene Seven: I. The Dance of Eternity
Scene Seven: II. One Last Time
Scene Eight: The Spirit Carries On
Scene Nine: Finally Free

Encore:

At Wit's End

  • SHARE
  • TWEET