Drab Majesty, Dead Gum @ Temple, 06/01/18

Ας αρχίσουμε με το μεγάλο αρνητικό της βραδιάς, ούτως ώστε να πάει στην άκρη και να συνεχίσουμε με την ουσία. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να κακολογήσω το Temple, ειδικά μετά το εξαιρετικό ξεκίνημα με το Fraternity Of Sound και το ακόμα πιο εντυπωσιακό μπάσιμό του στα συναυλιακά δρώμενα με συναυλίες που ουδέποτε θα βλέπαμε διαφορετικά. Ωστόσο, όταν ανακοινώνεται το ακριβές πρόγραμμα το ίδιο απόγευμα, έχεις καθυστέρηση πάνω από μία ώρα χωρίς να βγεις να πεις κάτι σε όσους περιμένουν και κάνεις δημόσια στο Facebook το εξής απαράδεκτο σχόλιο αντί να ζητήσεις συγγνώμη (εκ μέρους όποιου έφταιγε εν πάση περιπτώσει), τότε κάτι δεν πάει καλά: «δεν μπορούμε να εκβιάσουμε τον μουσικό. Σ' αυτό το ιδιαίτερο πράγμα που κάνει, σεβόμαστε την ώρα του.» Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και το λέω πραγματικά καλοπροαίρετα γιατί έχω σκοπό να γίνω θαμώνας του Temple που πολύ μου έχει αρέσει μέχρι στιγμής.

Στα της μουσικής λοιπόν, το ξεκίνημα ανέλαβε ο Παναγιώτης Σπούλος υπό το moniker Dead Gum με το οποίο δισκογραφεί τους ακραιφνώς πειραματικούς ήχους του. Μπορείτε να ακούσετε το full-length "G A I N E R" και τα υπόλοιπα «τζαμαρίσματά» του εδώ. Φτιάχνοντας επί τόπου και αρκετές φορές με αναλογικό τρόπο χαοτικούς ήχους με την κιθάρα και τη φωνή του, το αποτέλεσμα ταίριαζε στον χώρο αλλά όχι τόσο στο ύφος του headliner της βραδιάς, εξ ου και δεν κέρδισε την συντριπτική πλειοψηφία του κοινού. Για να λέμε και του λόγου το αληθές, οι ήχοι των Dead Gum, ένα αποδομημένο post-punk μέσα από ένα industrial κενό χιλιομέτρων δεν είναι για όλα τα αυτιά ούτε προσφέρει κάτι για να πιαστείς. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα καθώς το αποτέλεσμα έμοιαζε χαμένο ως προς το τι ατμόσφαιρες και συναισθήματα θέλει να επιτύχει, αλλά ενδεχομένως σε σωστές περιστάσεις και αυτιά να πετυχαίνει το σκοπό του.

Πριν από λιγότερο από ένα χρόνο, οι Drab Majesty είχαν επισκεφθεί ξανά την Αθήνα, τον Μάιο του 2017 στο Death Disco. Ένα live που μπορείτε να παρακολουθήσετε στην ολότητά του μέσω YouTube. Οι Drab Majesty κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους το 2015, ωστόσο ο δίσκος που πραγματικά αξίζει της προσοχής μας είναι το περσινό "The Demonstration", μια σκοτεινή new wave/synthpop που έχει έρθει κατευθείαν από '80s underground υπόγεια. Και για να κάνουμε και μια σύσταση, ο mainman/mainwoman Deb DeMure (είναι δίχως φύλο αυτή η περσόνα που χρησιμοποιεί στους Drab Majesty ως statement) είναι ο ντράμερ των φοβερών post-rockers Marriages - υπενθυμίζουμε τη δισκάρα "Salome".

Σαν ντουέτο, οι Drab Majesty εμφανίστηκαν στη σκηνή πάλλευκοι, από τα ρούχα, μέχρι το βάψιμο στο πρόσωπο και τις περούκες, με μόνη αντίθεση τα μαύρα φουτουριστικά τους γυαλιά. Αυτή τους η σκηνική παρουσία ήταν άκρως ευπρόσδεκτη, δίνοντας, σε συνδυασμό με τον κοκκινοπράσινο φωτισμό, τη σωστή αίσθηση της ρετρό-εητίλας. Η σχεδόν απογυμνωμένη από ανθρώπινα στοιχεία εμφάνισή τους ταίριαζε με τους ρομποτικούς ρυθμούς των προηχογραφημένων ντραμς, τα οποία ακολουθούσαν σε κάθε τραγούδι μια απλή μανιέρα ικανή να σε κάνει -όχι να χορέψεις- αλλά να κουνήσεις το κεφάλι σε goth ρυθμούς (βλέπε South Park).

Οι αιθέριοι ήχοι των αρπισμάτων της κιθάρας του/της DeMure σε συνδυασμό με τα synth σε δυνατή ένταση και τον καλό ήχο συνετέλεσαν σε μια πολύ ωραία και ιδιαίτερη βραδιά που άφησε όλους ικανοποιημένους. Σίγουρα, δεν πρόκειται για μουσικές που θα σε σοκάρουν ή θα αποτελέσουν εμπειρία ζωής. Όλα όσα μας παρουσιάστηκαν έχουν ακουστεί παμπολλές φορές στο παρελθόν και οι αναφορές είναι παραπάνω από άμεσες, ορισμένες φορές σε σημείο παρεξηγήσεως. Όμως, οι περισσότερες συνθέσεις τους είναι ποιοτικά αρκετά πάνω του μέσου όρου και το αποτέλεσμα δικαίωσε όσους αποφάσισαν να περάσουν μια βόλτα από το Γκάζι να τους δουν.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος