Damnation Festival (Opeth, Mayhem, Alcest, κ.α) @ Leeds, UK, 02/11/19

Ένας ολοήμερος μαραθώνιος extreme metal πανδαισίας και πανζουρλισμού

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 07/11/2019 @ 16:58

Περί Damnation Festival:

Το Damnation Festival ξεκίνησε το 2005 και, έπειτα από τις πρώτες εκδόσεις που έλαβαν χώρα στο Manchester, βρήκε πια τη μόνιμη στέγη του στο πανεπιστήμιο του Leeds. Πρόκειται για ένα ημερήσιο event (ξεκίνησε με δύο και τώρα έχει φτάσει αισίως τις τέσσερις σκηνές) που στριμώχνει σε μια 13ωρη διαδικασία μερικές από τις καλύτερες μπάντες - underground και μη - του extreme, κυρίως, metal. Το Damnation αγαπάει πολύ το death και το black, γουστάρει όμως πολύ και doom, punk, hardcore και γενικώς είναι ανοιχτό και προοδευτικό στις ιδέες του, όπως κάθε καλό festival που μένει προσανατολισμένο στις αξίες του underground. Μοιάζει πάρα πολύ με μονοήμερη εκδοχή του Roadburn Festival, ίσως με λίγο λιγότερο πειραματισμό. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε την πολύ προσιτή του τιμή: 65 ευρώ για 28 καυτές μπάντες, σε μία πόλη αισθητά πιο φτηνή από το Λονδίνο, κάνουν το ταξίδι για το Damnation πολύ ελκυστικό. Παρακολουθούσα το line-up της φετινής 15ης έκδοσης του να χτίζεται με ενδιαφέρον κι όταν ανακοινώθηκαν οι Mayhem και οι Opeth, η απόφαση είχε ήδη παρθεί.

Damnation Festival

Άφιξη:

Μετά από νυχτερινό ταξίδι Galway-Δουβλίνο και πρωινή πτήση για Leeds, έφτασα στο κέντρο της πόλης στα τελειώματα του πρωινού. Επισκέφτηκα το Leeds με τη φαντασία πριν από έναν μήνα μα, δυστυχώς η πραγματική περιπλάνηση ήταν πολύ σύντομη, με τη βροχή να είναι αδιάκοπη και δυνατή, σ' ένα σκηνικό όχι ειδυλλιακό και ιδανικό για βόλτα. Γενικώς όμως το Leeds είναι πόλη μεταλλομάνα, είναι γραφικό και industrial ταυτόχρονα και η τεράστια έκταση του University of Leeds είναι απλά εκπληκτική. Έφτασα καταμουσκεμένος στο κτίριο του φεστιβάλ στις 12.00 και οι πόρτες είχαν μόλις ανοίξει.

Διαπίστωση 1η: το κτίριο που στεγάζει το φεστιβάλ είναι ένας πραγματικά λαβυρινθώδης πολυχώρος. Αν και όλα τα venues είναι σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, είναι πανεύκολο να χαθείς ανάμεσα στα cafés, τα food stands και τους χιλιάδες διαδρόμους. Μου πήρε μία ώρα μόνο για να χαρτογραφήσω καλά τον χώρο. Διαπίστωση 2η: φανταστικό merch! Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχω ξαναδεί ποτέ σε event τόσο γεμάτο merchandising. T-shirts ακόμα κι από αρκετά obscure underground μπάντες, βινύλια, CD και ΆΠΕΙΡΑ ραφτά. Ειδική μνεία στο περίπτερο με τα βιβλία, δεν είχα πάρει είδηση ότι υπάρχουν τόσες πολλές underground metal εκδόσεις.

Η ώρα όμως είχε φτάσει 13.00 και τα live ξεκινούσαν. Όπως πάντα, οι επιλογές είναι τρεις. 1. Αράζεις στο main stage και βλέπεις άνετα όλα τα μεγάλα ονόματα. 2. Βλέπεις όσες μπάντες μπορείς από αυτές που δεν συγκρούονται. 3. Τρέχεις σαν παλαβός από σκηνή σε σκηνή και βλέπεις λίγο από όσες περισσότερες μπάντες μπορείς. Ξεκίνησα με την τρίτη επιλογή κατά νου, οπότε οι σκέψεις που ακολουθούν είναι περισσότερο εντυπώσεις και όχι φουλ reports, αφορώντας live που είδα κατά μέσο όρο για 20-45', με κάποιες εξαιρέσεις.

Damnation Festival

Το κυρίως event:

Το Damnation ξεκινάει κι επίσημα με τους Σκωτσέζους Godeater στην Tone MGMT σκηνή - το δεύτερο σε χωρητικότητα αλλά με διαφορά το καλύτερο venue του φεστιβάλ, με πολύ ωραία κλιμακωτή χωροταξία και θαυμάσιο ήχο. Σχετικά πιτσιρικάδες αλλά με το ολόφρεσκο ντεμπούτο τους "All Flesh Is Grass" για αέρα στα πανιά τους, έπαιξαν με πολύ πάθος και αρτιότητα το technical progressive death metal τους. Με σεβασμό σε όλους τους μεγάλους του είδους αλλά και ωραιότατα μοντέρνα στοιχεία, το υλικό και η πολλά υποσχόμενη εμφάνιση τους κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού. Κλασικό, στυλιζαρισμένο «παίζω παπάδες» στήσιμο στη σκηνή, πάντα εντυπωσιακό στο μάτι. Αντιθέτως, το vintage occult doom rock των Alunah δεν με κέρδισε ιδιαίτερα, όχι επειδή είναι εκνευριστικά της μόδας αλλά επειδή δεν είχε κάτι ξεχωριστό. Το κοινό στο Eyesore Merch stage - τρίτο venue σε χωρητικότητα, μέτρια διαρρύθμιση, καλός ήχος - μάλλον διαφωνεί μαζί μου δείχνοντας να γουστάρει το κουαρτέτο από το Birmingham, εγώ όμως δεν μπορώ να ξεπεράσω τα λίγο πάνω του μετρίου φωνητικά της Sian Greenaway.

Damnation Festival - Godeater

Η πρώτη μου απόπειρα να μπω στο Cult Never Dies stage (το μικρό venue 400 ατόμων) για να δω τους The Infernal Sea στέφεται με απόλυτη αποτυχία αφού το μέρος είναι πίτα. Επιστρέφω λοιπόν στο Eyesore για τους Wheel. Τους είδαμε και τους ακούσαμε πρόσφατα εδώ στο Rocking.gr και θα συμφωνήσω κι εγώ με τους εκλεκτούς συναδέλφους: οι Αγγλοφινλανδοί είναι μια μπάντα με πολύ καλά progressive/alternative στοιχεία που πρέπει να τιθασεύσουν τις άπειρες Tool επιρροές τους και να τονώσουν τον δικό τους χαρακτήρα. Πρόκειται όμως αναμφισβήτητα για καλή μπάντα και ικανοποίησαν πλήρως το κοινό που τους παρακολούθησε να παίζουν υλικό από το φετινό τους ντεμπούτο, μέσα στα μαύρα τους hoodies. Πάω ξανά στο Tone stage όπου με περιμένει η πρώτη μεγάλη έκπληξη της ημέρας: δεν είχα ιδέα για τους Βέλγους Carnation, παρόλα αυτά οι τύποι μας ξετίναξαν με το ευθύ, πατροπαράδοτο death metal τους με χαρακτηριστική άνεση. Μορφάρα ο αιματοβαμμένος τραγουδιστής Simon Duson, οι κιθάρες να θυμίζουν τόσο, μα τόσο τους Entombed και η κομματάρα "Supposed To Rot" να αντηχεί στα αυτιά μου γι αρκετή ώρα. Δεν ξέρω πώς ακούγονται στουντιακά, συναυλιακά πάντως οι τύποι σαρώνουν.

Damnation Festival - Carnation

Επιτυχημένη απόπειρα εισόδου στο Cult Never Dies αυτήν τη φορά, για ένα από τα must του φεστιβάλ: όσα μας είπε ο Αποστόλης Ζαμπάρας για τους Dawn Ray'd - αλλά και αυτά που μας είπαν οι ίδιοι - με έκαναν να θέλω να τους δω ιδίοις όμμασι. Ευτυχώς που το έκανα κι έζησα την πιο true underground φάση του festival! Το black metal τους σε γυρίζει σε άλλες εποχές, ηχώντας τραχύ, αυθάδες, ξερό και αρχέγονο. Είναι όμως και γεμάτο πάθος, φωτιά και αγνή πίστη. Ο Simon Barr σε φωνητικά και βιολί κρατάει όλα τα βλέμματα πάνω του και τα φλογισμένα του performance πείθουν ότι παρακολουθείς έναν καινούριο underground μύθο. Μια αληθινή, μια πολύτιμη μπάντα. Είχε έρθει όμως η ώρα για την πρώτη μπάντα του main stage και θα έβλεπα τους Raging Speedhorn για πρώτη φορά. Παρά τη χωρητικότητα του (2.500), όταν μπαίνω στο Jägermeister Stage νιώθω μια μικρή απογοήτευση: μακρόστενο και χαμηλοτάβανο, το venue δεν είναι ιδανικό για τέτοια live ούτε οπτικά, ούτε ηχητικά. Οι Speedhorn δεν πτοούνται καθόλου όμως. Όντας παλιοί γνώριμοι του Damnation και με τον αέρα πραγματικών βετεράνων, παραδίδουν το εντελώς εκτός εποχής sludgy nu metal τους με πειθώ και γνήσια χορευτική διάθεση. Ο κόσμος τους γουστάρει πάρα πολύ, μοιάζει όμως να φυλάει ακόμα δυνάμεις.

Damnation Festival - Dawn Ray'd

Πίσω στο Tone, οι επίσης θρυλικοί Blood Red Throne παραδίδουν μαθήματα κλασικού σουηδικού death metal. Κάνουν τα πάντα ολόσωστα αλλά κάτι το υπερβολικά επαγγελματικό τους στήσιμο και κάτι το εντελώς Dimebag/Anselmo attitude των Gujic/Christiansen με κρατάνε κάπως συναισθηματικά απόμακρο, δίνοντας μου λίγο την αίσθηση ότι όλα είναι κάπως fake και διεκπαιραιωτικά. Πως θα μου άρεσε να έπαιζε ακόμα ο Tchort και να εξομάλυνε τη γεροπαραξενιά μου! Επιστροφή στο Jager main stage για να δούμε τί εστί Mgla. Το λέω ανοιχτά, είμαι από αυτούς που έχουν επηρεαστεί από τις ενδείξεις των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Παρόλα αυτά κι αν μείνουμε αποκλειστικά στο μουσικό κομμάτι, βλέποντας τους live κατάλαβα απόλυτα γιατί θεωρούνται black metal ηγέτες του παρόντος χρόνου. Κρατάνε κάτι από την παλιά black ψυχρότητα και ταυτόχρονα την εκμοντερνίζουν, κάνοντας την ξανά uncool και επικίνδυνη. Με φοβερό ήχο κι ενώ ασφυκτιούν μέσα στα μαύρα πανιά που κρύβουν τα πρόσωπα τους, οι Πολωνοί παραδίδουν ένα σαρωτικό set όπου κάθε τραγούδι μοιάζει με έναν μεγάλο κύκλο από στάχτη. Γνωρίζουν την αποθέωση.

Damnation Festival - Inter Arma

Οι Inter Arma δεν μπορούν παρά να θεωρηθούν ως μια από τις μπάντες-αποκάλυψη του φετινού Damnation. Το φοβερό ''Sulphur English'' και γενικώς το βαθύ τους sludge με έκαναν να περιμένω μια μπάντα με «σοβαρό» καλλιτεχνικό προφίλ, η εμφάνιση τους στο Tone stage όμως ήταν αναπάντεχα πορωτική και εξωστρεφής. Γκρουπ διαμάντι, πολλοί τόνοι ιδρώτα, αβυσσαλέο πάθος, εξαιρετικά ποιοτική extreme μουσική κι ένας bigger than life Mike Paparo σε αποκαλυπτικές φωνητικές ερμηνείες. Δείτε τους κάπου, οπωσδήποτε. Τρέχω καταχαρούμενος στην υπόγα του Cult Never Dies για να δω τους Voices, οι πειραματισμοί των οποίων δεν μας έχουν αφήσει καθόλου ασυγκίνητους. Τρομερά ιδιαίτερο γκρουπ, κάτι όμως από την παράξενη τους ταυτότητα χάνεται στον σχετικά μέτριο ήχο και στο ακίνητο κόκκινο φως που πέφτει πάνω τους, σαν να ήταν κάποιο gothic γκρουπ. Δεν έπαιξαν καθόλου άσχημα αλλά δεν έζησα το υλικό του ''Frightened'' με την ένταση που περίμενα. Χρειάζονταν καλύτερη οπτικοακουστική υποστήριξη. Η βόλτα μου στο main stage για να δω ελάχιστα τους λατρεμένους Primordial ήταν πολύ σύντομη για να γράψω επίσημες εντυπώσεις. Τις χρειάζεστε όμως; Λίγα πράγματα στο heavy metal είναι τόσο εγγυημένα όσο ένα live τους!

Είχα προαποφασίσει ότι θα «κάψω» τους Birds In Row (μπαντάρα αλλά τους είδα πριν 7 μήνες) και τους A Pale Horse Named Death (λυπάμαι αλλά όχι πολύ του γούστου μου) για το απαραίτητο pit stop. Τίμιο, περήφανο burger στην ταράτσα του πολυχώρου κι ενώ η ώρα είναι λίγο μετά τις 18.00 παρατηρώ ότι η πλειοψηφία των συνφεστιβαλιτών μου είναι σε μια ευχάριστη κατάσταση λίγο πριν τη μέθη. Ή λίγο μετά. Έτοιμοι για το κυρίως πιάτο του φεστιβάλ!

Damnation Festival - Alcest

Λίγο μετά τις 19.00 οι Alcest ανεβαίνουν στην Jager stage με το "Kodama" κι είναι ξεκάθαρο ότι βλέπουμε ένα από τα highlights του φεστιβάλ. Πολύ καλός ήχος, φοβερός φωτισμός αλλά κυρίως η μουσικάρα τους να ξεχύνεται σαν βέλος κατευθείαν στην καρδιά. Τα "Sapphire" και "Protection" από το καινούριο τους ημι-αριστούργημα ''Spiritual Instinct'' σκάνε σαν κλασικοί ύμνοι, πείθοντας και τον τελευταίο από εμάς ότι είμαστε μάρτυρες μιας σπουδαίας μπάντας σε μια χρυσή στιγμή της καριέρας της. Η αγγελική μορφή του Neige δεσπόζει και η μία ώρα του σετ τους δεν είναι αρκετή για να χορτάσουμε με τη μελαγχολική ανάταση, το ήθος και την ευγένεια που ακτινοβολούν. Ελπίζω να έρθουν σύντομα στην Ελλάδα, αν όχι, κάντε κάτι, σας ξορκίζω. Οι Alcest είναι φάρμακο για την ψυχή.

Damnation Festival - Mayhem

Μόνο σοκ και δέος μπορεί να περιμένει κανείς από τους μεγάλους Mayhem. Λουσμένοι σε λαμπερό φωτισμό -κι όχι στα σκοτάδια όπως τότε που τους είδα τελευταία φορά - και όντας η ζωντανή ιστορία του black metal, η μπάντα είναι εύκολο να παρασύρει το κοινό στους φρενήρεις ρυθμούς της. Παρόλα αυτά, υπήρχαν σημαντικά ηχητικά προβλήματα με θορύβους στο P.A (αργότερα έμαθα ότι ήταν η μόνη μπάντα που απαίτησε να χρησιμοποιήσει τη δική της κονσόλα, ανεπιτυχώς) που πάγωσαν για λίγο την ατμόσφαιρα. Όταν όλα έφτιαξαν, το live απογειώθηκε. Πολύ πιο πριμάτοι από τον ήχο του ''Daemon'' και με πολύ επιθετικές διαθέσεις, ήταν άριστοι εκτελεστικά ενώ ο τεράστιος Attila εξακολουθεί να είναι από τις πιο επιβλητικές φιγούρες του metal. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς, με best of και όχι concept-ικό αέρα, οι Mayhem είναι συνώνυμοι της αίγλης. Και όσες φορές κι αν ακούσεις αυτό το ρημάδι το "Freezing Moon", πάντα θα σου στεγνώνει τον λαιμό.

Damnation Festival - Venom Prison

Δηλώνω ένοχος: δεν είχα ακούσει καθόλου Venom Prison, παρά τον χαμούλη που έχει προκαλέσει το φετινό "Samsara". Πήγα να δω το headlining set τους στο Tone πιο πολύ ενστικτωδώς κι από περιέργεια. Να σας πω τί είδα; Μια από τις πιο εκπληκτικές και φρέσκιες death metal μπάντες του πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Κάθε τραγούδι ένα μικρό έπος, ασύλληπτη ενέργεια και παρουσία, όλοι τους φοβεροί παίκτες και μια αδιανόητη Larissa Stupar να φτύνει τα εσώψυχα της με κάθε λέξη. Η τύπισσα είναι συ-γκλο-νι-στι-κή και καπαρώνει υψηλότατη θέση στα καλύτερα θηλυκά του metal (όταν με το καλό συνεχίσουμε με τον Αντώνη Μαρίνη αυτό που ξεκινήσαμε). Μου έκαναν την ίδια εντύπωση με τους προ 15ετίας Arch Enemy μόνο που οι Venom Prison είναι καλύτεροι, πιο αληθινοί, πιο core και πιο επίκαιροι, ηχητικά κι αισθητικά. Κρίνοντας από αυτό που είδα, θα πρωταγωνιστήσουν στα επόμενα χρόνια. Άξιο, περήφανο headlining - κι όταν η Larissa είπε σε αποθέωση ότι αφιερώνουν τη μουσική τους στους απροστάτευτους και τους κατατρεγμένους, ήξερα ότι είχα κάνει έναν καινούριο φίλο.

Damnation Festival - Opeth

Η ώρα που οι περισσότεροι περίμεναν είχε φτάσει, στο Jager δεν έπεφτε καρφίτσα κι έπρεπε να παλέψω σκληρά για να βρεθώ στις πρώτες 10 σειρές. Ήμουν περίεργος πως θα αποδοθεί η νέα δουλειά των Opeth και πως θα αναμιχθεί με το υπόλοιπο σετ. Ο ήχος ήταν πολύ καλός - θα μπορούσε και καλύτερος - και ο Akerfeldt με τρελό στυλάκι vintage δανδή. Ενώ κάθε τραγούδι ήταν άρτιο στην εκτέλεση του, δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω σαν να βλέπω δύο διαφορετικές μπάντες, μια καινούρια και μια παλιά. Αυτό που έλειπε βέβαια σε ομοιογένεια περίσσευε σε πλουραλισμό και φυσικά ούτε κουβέντα για την άρτια απόδοση όλων των μελών, με τον Akerfeldt να δείχνει να απολαμβάνει ιδιαίτερα τα lead και τα ακουστικά μέρη των τραγουδιών. Οι Opeth παίζουν με τους δικούς τους όρους, χωρίς να διστάζουν να προκαλούν maiden-ικές αντιδράσεις στο κοινό σε τραγούδια όπως "The Leper Affinity" και να καταδύονται στις περίτεχνες ατμόσφαιρες του ''In Cauda Venenum'', παρεμβάλλοντας τα θρυλικά πλέον χιουμοριστικά τους λογύδρια. Έχουν «μεγαλώσει» πάρα πολύ και ο κόσμος θα δεχόταν τα πάντα από αυτούς, αρκεί βέβαια το "Deliverance" να είναι αιωνίως το τελευταίο τραγούδι. Επιβλητική εμφάνιση, με μόνο αρνητικό στοιχείο το ότι όλο και περισσότερο μοιάζουν με solo project του Mikael. Είναι όμως τέτοιο το μουσικό του διαμέτρημα που θα πάμε πάσο. Οι Opeth έδωσαν στο κοινό του Damnation ακριβώς αυτό που κάθε λογικός οπαδός θα περίμενε.

SETLIST

 

Svekets Prins
The Leper Affinity
Hjartat Vet Van Handen Gor
Reverie/Harlequin Forest
Nepenthe
The Lotus Eater
Sorceress
Deliverance

Αυλαία λοιπόν για ένα εξαιρετικό φεστιβάλ που, αντικειμενικά μιλώντας, δεν θα μπορούσε μέσα σε μία μόλις μέρα να δώσει πληρέστερη εικόνα για τον extreme metal ήχο του 2019. Η πολύ προσιτή του τιμή και τοποθεσία, καθώς και η συμπυκνωμένη του φύση το κάνουν ένα must see για όσους αρέσκονται στα σχετικά ακούσματα. Ελπίζοντας να τα καταφέρω και του χρόνου, παραθέτω συνοπτικά τα προσωπικά highs and lows:

Highlights:

Εγγύηση οι Opeth και Mayhem. Μπάντα του φεστιβάλ οι Alcest, δεύτερη και τρίτη θέση Venom Prison και Inter Arma.

• Η Tone MGMT σκηνή.

• Οι ενδυματολογικές επιλογές των Άγγλων.

• Το t-shirt Hakuna Matata του ντράμερ των Venom Prison.

Απογοητεύσεις:

• Το ότι «θυσίασα» τους Gaal's Wyrd, Vintage Caravan, Jo Quail και Imperial Triumphant.

• Το πόσο (επιπλέον) κοντός νιώθω όταν βλέπω συναυλίες στο εξωτερικό.

• Η μέτρια main stage - μόνο μπροστά από τον ηχολήπτη μπορούσες να δεις και να ακούσεις.

• Η μοναξιά ενός Έλληνα που σε ένα φεστιβάλ ψάχνει να πιει έναν καφέ.

Υ.Γ: Στιλιστικά τίποτα δεν νικάει τους Άγγλους και συγκριτικά οι Έλληνες μεταλλάδες μοιάζουμε πιο συντηρητικοί κι από γεροντάκια με παπιγιόν. Η φαντασία ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα: τύποι με corpsepaint και τύποι με μοικάνες, κόμισσες και πρίγκηπες, βαμπίρ και θρασάδες, κορίτσια με μπράτσα και αγόρια με ψηλοτάκουνα, καλλίγραμμα μουστάκια κι ολόσωμα tattoo, μια παρέλαση απ' ό,τι βάζει ο νους σου ήταν εκεί, σε ένα πραγματικά αξιολάτρευτο freak show. Εύγε!

Φωτογραφίες: Em Coulter​, Mark Latham

 
  • SHARE
  • TWEET