Cannibal Corpse, Ancient, Dr. Living Dead! @ Piraeus Academy, 16/06/19

Η συγκεκριμένη συναυλία μας έβαλε να αναρωτηθούμε για κάμποσα πράγματα ένα εκ των οποίων πως θα μπορούσαν να συνδυαστούν τόσο διαφορετικά σχήματα. Από crossover thrash, σε black metal και death metal μέσα σε πέντε περίπου ώρες. Τελικά το εγχείρημα όχι απλά ήταν επιτυχημένο αλλά συνάμα δείχνει και τη διάσταση της metal μουσικής. Το πόσο πολύ έχει απλωθεί και διασταλεί εισβάλλοντας και σε άλλους μουσικούς χώρους λειτουργώντας σαν ένα γουδί όπου όλα αυτά, αρμονικά η αλήθεια είναι, στέκονται το ένα δίπλα το άλλο. Μπορεί αυτό να μη λειτουργεί πάντα, η παράκρουση κάποιου πρεσβευτή της αλήθειας και της παράνοιας όλος ο κόσμος πρέπει να δέχεται την ‘πραγματικότητα’ του να είναι φαινόμενο υπαρκτό. Συναυλίες όμως σαν αυτή δίνουν μια καλή ένδειξη του πως πρεσβεύει η metal μουσική την έννοια της ελευθερίας. Και τοποθετώντας τη πιστεύω σε υψηλό επίπεδο, χωρίς υποκρισίες.

Περίπου 7 με κάτι οι Σουηδοί Dr Living Dead! ανεβαίνουν στο σανίδι για να μας κάνουν να χοροπηδήσουμε με το μείγμα από thrash a la Slayer, Suicidal Tendencies, M.O.D. και λοιπά. Γενικά όταν βλέπω βερμούδες στο thrash θέλω να πάρω αλυσοπρίονα και σφαίρες παίρνοντας όλους στο κυνήγι αλλά οι κύριοι εδώ με αποστόμωσαν. Απίστευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή, η χορευτική διάθεση του μπασίστα με άφησε άφωνο ενώ ο τρόπος που έπαιζαν δε μπορούσε να σε κάνει να αδιαφορήσεις. Μέσα σε ένα set που κράτησε πάνω από μία ώρα οι Dr Living Dead! έδειξαν ότι έχουν καλά τραγούδια για live, που σε ξεσηκώνουν ακόμα και όταν τα ακούσεις για πρώτη φορά. Ο τραγουδιστής πολύ κινητικός, ο κιθαρίστας τους κατέβηκε και κάτω για να οργανώσει ένα mosh pit ενώ η όλη διάθεση τους σε έκανε να χαμογελάς και να χτυπιέσαι. Μπορεί να μη συγκρίνονται με S.O.D. ή Nuclear Assault αλλά έχουν ένα επίπεδο. Μαζί με τη σκηνική τους παρουσία, τις μάσκες και τον ιδρώτα που έριξαν είναι δεδομένο ότι απόκτησαν κάποιους νέους οπαδούς.      

Αν έκανα μια ανάκληση μνήμης για το συγκρότημα Ancient παραδόξως το πρώτο που μου έρχεται είναι η τρίτη δισκογραφική δουλειά τους και το θάψιμο που έπεφτε στους Νορβηγούς. Δε θα ήταν τίμιο να βγάλω της ουρά μου εκτός αφού ένιωθα ότι οι Ancient με το που υπογράψανε στη Metal Blade ήταν λες και άλλαξαν εντελώς. Ήταν και η περίοδος τότε που όλοι είχαν πάθει παράκρουση με τους Άγγλους δρακουλιάρηδες και σύσσωμο το black έμπαινε σε κάτι σα φρενίτιδα βαμπιρολαγνείας. Εκεί που το είδος είχε αρχίσει με επιρροές από Bathory, Sodom, Destruction κ.τ.λ. πλέον όλα είχαν μετατραπεί σε βελούδα και δαντέλες. Ευτυχώς οι περισσότεροι παλουκωθήκαν και γλιτώσαμε. Γίνεται αντιληπτό λοιπόν τι συναισθήματα είχα με το που ανέβηκαν πάνω.

Άρχισαν με πιο πρόσφατα τραγούδια τα οποία είτε λόγω ελάχιστης ποιότητας είτε λόγω ήχου μου φάνηκαν εντελώς αδιάφορα έως ταλαιπωρία. Τα φωνητικά του Aphazel ίσα που ακούγονταν ενώ πολλές φορές οι κιθάρες δεν έβγαζαν ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Μόνος που φαινόταν να σωζόταν ήταν ο drummer o οποίος δεν ήταν ο Nick Barker αλλά ο Ιταλός Emanuele Pradoni. Και ενώ κυμαινόμασταν σε πελάγη απραξίας ξάφνου σκοτεινιάζουν τα πάντα και το λογότυπο από πίσω παίρνει μια μωβ απόχρωση. Ακούω το εισαγωγικό του "Svartalheim" και σκάει το "Trumps Of An Archangel". Πιθανότατα να έχω πάνω από εικοσαετία να ακούσω το δίσκο αλλά λες και τρώω flash back νιώθω ότι γυρνάω μέσα σε δάση του Bergen. Μετά θα έρθουν τα "The Call Of The Absu Deep", "Det Glemte Riket", "Trolltaar" και νομίζω πλέον ότι έχει ανέβει ένα άλλο συγκρότημα πάνω και όχι το αρχικό. Εξακολουθώ να έχω κάποιες ενστάσεις για τον ήχο και για τους δύο axe men αλλά θες οι αναμνήσεις θες τα τραγούδια τα ίδια με κάνουν να είμαι σε μικρή έκσταση. Ακόμα και το "Lilith’s Embrace" με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το βασικό, αρχικό του riff είναι όντως καλό. Το δε φινάλε, ανέλπιστο. "13 Candles" διασκευή και πλέον πλέω σε μαύρα ουράνια. Βάζοντας και το fire breathing με το οποίο έκλεισε ο Aphazel το τραγούδι ειλικρινά ένιωσα ότι θα μπορούσα να κάτσω και άλλες ώρες ακούγοντας τους.  Δε περίμενα ποτέ ότι το Grimm περιόδου υλικό θα μου έκανε τόσο εντύπωση live μιας και το θεωρούσα πιο προσωπική εμπειρία αλλά οι Ancient έδειξαν ότι μπορούνε να το μεταφέρουνε με αξιοπρέπεια και προσοχή.

Μετά από όλα αυτά έρχεται και το κυρίως πιάτο. Για άλλη μια φορά οι Cannibal Corpse έδειξαν κάτι που το έχουμε ξαναγράψει και παλαιότερα. Live είναι μάλλον η καλύτερη death metal μπάντα. Μετατρέπουν τα τραγούδια τους σε ζωντανή μανιακή επίθεση η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι πως και με ποιόν τρόπο βρίσκουν η δύναμη να το κάνουν. Ακόμα πιο παράξενο ότι το κάνουν μέρα παρά μέρα. Δε ξέρω πως είναι ο Corpsegrinder μετά από κάθε live, εγώ προσωπικά ήμουν ράκος, και με ποιο μεταφυσικό τρόπο μπορεί να το επαναλάβει την επόμενη μέρα. Και ξανά πάλι. Λίγο ουρλιάξαμε στο "Devour By Vermin" και κοντέψαμε να βγει η χολή μας ενώ αυτός συνέχιζε ατάραχος. Αδιανόητα πράγματα. Και οι υπόλοιποι βέβαια, μηχανές ασταμάτητες. Λες και ήταν κουρδισμένοι στην εντέλεια. Αυτοί πρέπει να προβάρουν και στον ύπνο τους. Ο Rutan από την άλλη, λες και έπαιζε μαζί τους για πάντα.

Πώς όμως μπορείς να περιγράψεις ένα Cannibal Corpse live πέραν της αναφοράς στο επαγγελματισμό που δείχνουν και στις μουσικές τους ικανότητες. Επιγραμματικά:

1. Το γεγονός ότι παίζουν καινούργια τραγούδια τα οποία δε σε χαλάνε καθόλου αφού τα σπάνε εξίσου.
2. Το "Scourge Of Iron", που πλέον είναι κλασσικό και το να βλέπεις κεφάλια να ταλαντώνονται ακριβώς στο groove του σε κάνει να πιστεύεις στη μαγεία της μουσικής. 
3. Επιλέξανε να τιμήσουν το δεύτερο lp, με το εκπληκτικό "Gutted".
4. Η ροπή του μαλλιού του Corpsegrinder είναι ικανή να προξενήσει τη περιστροφή της γης αν αυτή ποτέ σταματήσει.
5. Ακόμα και τώρα τραγούδια σαν "I Cum Blood", "Stripped, Raped And Strangled", "Staring Through The Eyes Of The Dead", "Unleashing The Bloodthirsty" και φυσικά "Hammer Smashed Face" δεν τα χορταίνεις. Ειδικά παιγμένα ζωντανά. 

Οι Αμερικάνοι βγάζουν τόση ενέργεια και δύναμη που μετά είσαι ένα πτώμα. Νιώθεις νεκρός αλλά απίστευτα χαρούμενος. Ξεδίνεις και ευχαριστιέσαι death metal από δαύτους. Απλά κορυφαίοι.