Blood Ceremony, Bus @ Fuzz Club, 12/01/19

Οι Blood Ceremony έπρεπε να 'χουν ξανάρθει εχθές

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 14/01/2019 @ 12:42

Το πρώτο live της χρονιάς το περιμέναμε με ιδιαίτερη ανυπομονησία, καθώς σε κάθε ανακοίνωση ευρωπαϊκής περιοδείας των Blood Ceremony τα προηγούμενα χρόνια η χώρα μας έλαμπε δια της απουσίας της. Το πλήρωμα του χρόνου επιτέλους έφτασε το Σάββατο το βράδυ όχι στο Temple αλλά στο Fuzz, με την τετράδα από τον Καναδά να εντυπωσιάζει με την απόδοσή της επί σκηνής και να δικαιολογεί πλήρως όλους όσους τους έχουμε πιστέψει την τελευταία δεκαετία.

Την συναυλία της Αθήνας αλλά και την επομένη στην Θεσσαλονίκη θα άνοιγαν οι Bus, ταιριαστή σε σημαντικό βαθμό επιλογή, καθώς αισθητικά και υφολογικά έχουν αρκετά κοινά σημεία με τους Καναδούς. Έχοντας κάνει αθόρυβα το μπαμ με το ντεμπούτο τους και καθώς βρίσκονται ένα βήμα πριν την κυκλοφορία του δεύτερου τους άλμπουμ, ξεκίνησαν το σετ τους ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα έναρξης (το πρόγραμμα άλλωστε θα τηρούνταν κατά γράμμα μέχρι τέλους), με πολύ κόσμο να βρίσκεται ήδη στο Fuzz.

Bus

Μπορεί το γενικότερο στήσιμο δεδομένων των συνθηκών να μην ήταν απολύτως ευνοϊκό, η τετράδα από την Αθήνα όμως έκανε την δουλειά με το παραπάνω, βασίζοντας το 45λεπτο σετ της στο "The Unknown Secretary", άλμπουμ που είχε βρει θέση στα καλύτερα του 2016 σύμφωνα με τους συντάκτες του Rocking. Η τζούρα δε από το επερχόμενο "Never Decide" με το τρομερό εξώφυλλο που κυκλοφορεί πρώτη Μάρτη από την Αμερικάνική RidingEasy υπήρξε παραπάνω από καλοδεχούμενη, καθώς το "You Better Come In You Better Calm Down" έχει τα φόντα να γίνει htάκι, στέλνοντας του Kinks στο τρελάδικο.

Bus

Κατά τα λοιπά, από το ιδιαίτερα συμπαγές αποτέλεσμα που βγάζουν επί σκηνής οι Bus και υφολογικά καλύπτει τον συμπυκνωμένο ιστορικό χρόνο από τα heavy των '70s μέχρι το metal των αρχών της δεκαετίας του '80, ξεχώρισε ο frontman Bill City, τόσο με το παρουσιαστικό του, όσο και με την ιδιαίτερη και σπάνια φωνή του, ενώ οι κιθάρες έσπερναν σολίδια και η ρυθμική βάση δεν έπαιρνε ανάσα.Μετά από μια άκρως ικανοποητική εμφάνιση λοιπόν, οι Bus άφησαν την σκηνή με επόμενο σταθμό την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ.

Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, η σκηνή απελευθερώθηκε και οι ίδιοι οι Blood Ceremony ρύθμισαν τις τελευταίες λεπτομέρειες για να αποχωρήσουν, πριν επιστρέψουν για την έναρξη, ενόσω είχαν πέσει τα φώτα. Από τις πρώτες νότες γίνεται αντιληπτό ότι η ήχος θα είναι τρομερός, όσος παλιακός, καθαρός και δυνατός πρέπει, κι εμείς με την σειρά μας εγκαταλείπουμε το αριστερό μπαρ, για να βρεθούμε μπροστά στον ξυπόλητο Lucas Gadke, o οποίος εν συνεχεία θα έσκαβε λακούβες στην ταστιέρα του μπάσου του.

Blood Ceremony

Το ξεκίνημα με το "The Great God Pan" προς τιμήν πιθανότατα την χώρας μας (όπως και το φινάλε το κανονικού σετ με το "Hymn To Pan") ίσως μας πιάνει λίγο απροετοίμαστους, από το "Goodbye Gemini" και έπειτα όμως οι Καναδοί μας παρασέρνουν με ευκολία σε ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με τον παιχταρά Sean Kennedy να σπέρνει riff και solo με χαρακτηριστική ευκολία, τον αντικαταστάτη παρακαλώ του Michael Carrillo άψογο πίσω από τα τύμπανα και φυσικά την εντυπωσιακή Alia O'Brien σε τριπλό, πρωταγωνιστικό ρόλο (φωνή, φλάουτο, nord organ).

To dark poppy, όπως προλογήθηκε "Drawing Down the Moon" της Dio αισθητικής (αχ αυτή η κουδούνα) και το "Half Moon Street" με την δισολία κιθάρας και φλάουτου a la "I'd Love To Change The World" στο φινάλε, ενδεικτικά της αγάπης του συγκροτήματος για το φεγγάρι όπως αναφέρθηκε  χαρακτηριστικά, έφεραν το αραβουργηματικής εισαγωγής "Hop Toad", για να κλείσει η άτυπη πρώτη πεντάδα με εκπροσώπηση και από τα τέσσερα άλμπουμ.

Blood Ceremony

Στην συνέχεια θα είχαμε την τιμητική μας, καθώς θα παιζόταν σε πρώτη παγκόσμια το νέο τραγούδι "Lolly Windows", το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο με b-side την διασκευή στο "Heaven and Hell" των Who. Γρήγορο, πιασάρικο και χαρακτηριστικό του ύφους των Καναδών, μας ανοίγει την όρεξη για έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο, που ελπίζουμε να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. Σειρά είχαν οι «λόρδοι», με το τρομερό ρεφρέν του "Lord of Misrule" να κυριεύει το Fuzz και τους τόνους να πέφτουν στο πανέμορφο "Lord Summerisle" με την θαυμάσια ερμηνεία του Lucas, σε διφωνία με την Alia.

To κανονικό σετ θα έκλεινε πάνω στην μία ώρα και κάτι με το "Oliver Haddo" ("he did human sacrifice with a reason" όπως μας ενημέρωσε χαμογελώντας η Alia) και ένα φοβερό φινάλε στα πλήκτρα, το σαμπαθικό "I'm Coming With You" και τον Ύμνο στον Πάνα, πριν η τετράδα επανέλθει για τα τρία τραγούδια στο encore. Το "Old Fires" έβγαλε γούστα, το "My Demon Brother" καθήλωσε και το τελευταίο τελευταίο "Witchwood" υπενθύμισε πόσο cool είναι να ανοίγει ένας δίσκος με τον στίχο "Black magic has risen in Witchwood".

Blood Ceremony

Κάπως έτσι, οι Blood Ceremony μας αποχαιρέτησαν, αφού υποσχέθηκαν ότι δεν θα αργήσουν τόσο την επόμενη φορά με το κοινό που είχε γεμίσει με άνεση τον κάτω χώρο του Fuzz να τους καταχειροκροτεί. Γενικότερα, μπορεί να μην είχαμε πολλές στιγμές που άπαντες σηκωθήκαμε στο πόδι και ανεπανάλπητα sing along (μάλλον τα τραγούδια δεν προσφέρονται), έχω όμως την εντύπωση ότι όλοι (οι περισσότεροι μεγάλοι σε ηλικία σε αντίθεση με την ηλικία των μουσικών) γούσταραν κάργα και παρακολούθησαν σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια μια πρώτης τάξεως παράσταση.

Για το ίδιο το συγκρότημα, υπάρχουν πάρα πολλά ή πολύ λίγα να πει κανείς. Το σίγουρο είναι πως απέδειξαν ότι εκτελεστικά επί σκηνής, βρίσκονται στο υψηλό επίπεδο των δίσκων τους. Όσο κι αν η παλιακή έως αρχαϊκή υφολογική τους προσέγγιση δεν προδιαθέτει για υψηλό ερμηνευτικό επίπεδο, συνολικά αλλά και μεμονωμένα οι Blood Ceremony έπαιξαν πολύ μεγάλη μπάλα, υπενθυμίζοντας την ξεχωριστή περίπτωση που αποτελούν οι Καναδοί στην rock μουσική γενικότερα.

Blood Ceremony

Κινούμενοι στο φάσμα με αφετηρία τους Sabbath και τέρμα το κλασικό doom, συνδυάζουν πλήθος επιρροών από τα '60s, το '70s prog το ορθόδοξο και την επιβλητικότητα της folk όταν προσαρμόζεται σε πιο σκληρές φόρμες, με αποτέλεσμα το χαρμάνι τους, παρά τις επιμέρους αναφορές να είναι μεθυστικό, είτε στο studio είτε επάνω στο σανίδι. Μοναδική μομφή θα μπορούσε να αποτελεί η διάρκεια των 80 καθαρών λεπτών, όταν όμως όσο διαρκεί το live βρίσκεσαι στην τσίτα δεν μπορεί επουδενί να είσαι ανικανοποίητος, ενώ δεν γνωρίζουμε πόσο απαιτητικός είναι ο ρόλος της Alia. Τα τραγούδια που δεν ακούσαμε θα τα περιμένουμε την επόμενη φορά. 

Όσον αφορά την ανταπόκριση του κόσμου σε συνδυασμό με την απήχηση που έχουν γενικότερα οι Blood Ceremony, επιτρέψτε μου να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Δεδομένου ότι δεν έτυχε να δούμε το συγκρότημα τα προηγούμενα χρόνια και του αρχικού προγγραμματισμού στο Temple, αλλά και ότι τελείωσαν πολύ νωρίς τα t-shirt, η πρώτη φορά κρίνεται επιτυχημένη και η επόμενη θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Blood Ceremony

Γενικότερα, ίσως η διάσταση που υπάρχει μεταξύ το ονόματος και του ύφους στο οποίο κινείται η μπάντα -το οποίο δεν είναι και το πλέον εμπορικό- να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα και να φέρει σε σύγχυση το μεγάλο ακροατήριο, ίσως το γεγονός ότι είναι Καναδοί και όχι Αμερικάνοι, Άγγλοι ή Σουηδοί να επηρεάζει αρνητικά τα logistics. Στην μουσική άλλωστε η δικαιοσύνη είναι τουλάχιστον σχετική για να μην πούμε αμφίβολη, και για τους εκάστοτε Ghost αυτού το κόσμου υπάρχουν οι αντίστοιχοι Blood Ceremony. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε να κάνουν «τα δικά τους» και όπου τους βγάλει.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST


The Great God Pan
Goodbye Gemini
Drawing Down The Moon
Half Moon Street
Hop Toad
Lolly Windows
Lord Of Misrule
Lord Summerisle
Oliver Haddo
I'm Coming With You
Hymn To Pan

Encore:

Old Fires
My Demon Brother
Witchwood

  • SHARE
  • TWEET