Barcelona Rock Fest - Day 2 (Michael Schenker Fest, ZZ Top, Gamma Ray, Candlemass, Thunder, Rage κ.ά) @ Parc De Can Zam, Βαρκελώνη, 05/07/19

Η θερμοκρασία στην πρωτεύουσα της Καταλονίας είχε φτάσει τους 43 βαθμούς εκείνη την ημέρα και με το που βγήκα από το ξενοδοχείο, κατευθυνθήκαμε στον πρώτο φούρνο που βρήκα μπροστά μου για να πάρω τις απαραίτητες δόσεις δροσιάς, όπως και για ένα πλούσιο πρωινό για να πάρω τις απαραίτητες δυνάμεις για την αρχή μιας ακόμα δύσκολής ημέρας. Ναι, η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη ημέρα ήταν εξαντλητική από κάθε άποψη τόσο στην ακαδημία το πρωί όσο και η συνέχεια της ημέρας στο Φεστιβάλ.

Στον χώρο του Φεστιβάλ έφτασα γύρω στις 13:30, λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες και να ξεκινήσει να παίζει η πρώτη μπάντα. Έχοντας το απαραίτητο καύσιμο, δηλαδή μπύρες, κατευθυνθήκαμε προς το press room για να οργανωθούμε και αργότερα προς την μια από τις δυο κεντρικές σκηνές όπου θα εμφανίζονταν οι Φινλανδοί heavy/power metallers Beast In Black του Anton Kabanen (πρώην Battle beast). Όπως γνωρίζετε όλοι, από το 2015 ανήκει στην μπάντα ο τραγουδιστής Yannis Papadopoulos, γνωστός από τις συμμετοχές του σε Until Rain και Wardrum. Αν και για πρώτη μπάντα και με τον ήλιο ντάλα, οι Φινλανδοί κατάφεραν να ξεσηκώσουν το ταλαιπωρημένο κοινό και να έχουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Κομμάτια όπως "Blind And Frozen", "Born Again", "Unlimited Sin", "Die By The Blade", "Cry Out For A Hero" και "The Fifth Angel" μπορούν να εκτιμηθούν ως τα highlights της εμφάνισης τους. Ο πατριώτης μας, Yannis Papadopoulos, ήταν εξαιρετικός στις ερμηνείες και μαζί με την υπόλοιπη μπάντα κατάφεραν να κάνουν μια εμφάνιση που θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί και πιο αργά το απόγευμα και να το ευχαριστηθούμε περισσότερο.

Σχετικά με την εμφάνιση των Thunder, τους παρακολουθήσαμε από μακριά κραδαίνοντας ένα ποτήρι μπύρα κάτω από ένα δέντρο παρέα με κάποιους συναδέλφους, μιας και η ζέστη ήταν ανυπόφορη και επίσης έπρεπε να κάνουμε την απαραίτητη οικονομία δυνάμεων για την συνέχεια. Οι hard rockers από την Μεγάλη Βρετανία, γιορτάζουν με την περιοδεία "Stand Up/Sit Down" τα 30 χρόνια από την ίδρυση τους, έχοντας μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια αποχωρήσεις μελών, διαλύσεις και επανασυνδέσεις και πάει λέγοντας. Πάντως, όσοι ήρωες παρευρέθηκαν κάτω από αυτόν τον ήλιο διασκέδασαν και με το παραπάνω με το ποιοτικό hard rock των Βρετανών.

Όσο τελείωνε το set των Thunder, δίπλα ετοιμαζόταν η σκηνή για να υποδεχτούμε τους Γερμανούς Rage μαζί με την φιλαρμονική ορχήστρα της Βαρκελώνης. Όλα στήθηκαν τέλεια και ο Peavy με την παρέα του έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή. Είναι γνωστό σε όλους ότι σε αυτή την περιοδεία μας παρουσιάζουν όλο το θρυλικό άλμπουμ, "Thirteen", μιας και κλείνει 20 χρόνια από την επίσημη κυκλοφορία του. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πολλά για τις συνθέσεις του, όλοι οι ορκισμένοι power metallers έχουμε σιγοτραγουδήσει το ρεφρέν του "From The Cradle To Grave" ή του εκπληκτικού "Days Of December". Απλά, ο Peavy θέλησε να μας υπενθυμίσει ότι αυτή η δισκάρα συναρπάζει ακόμα όλη την μεταλλική κοινότητα με την ατμόσφαιρα της.

Στο τέλος, βέβαια που έπαιξαν το "Higher Than The Sky" από το επίσης εκπληκτικό "End Of All Days", εκεί είναι που «χάθηκε η μπάλα». Επίσης, από το 2015, οπότε και άλλαξε το line-up ο Peavy, το σχήμα έχει αποκτήσει περισσότερη φρεσκάδα και ένα τόνο ανανέωσης. Μπορεί η μπάντα να μην κυκλοφορεί τα αριστουργήματα του ένδοξου παρελθόντος, αλλά στέκεται στο ύψος της με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες όπως το τελευταίο τους πόνημα, "Seasons Of The Black". Μια ένσταση που θα ήθελα να εκφράσω είναι σχετικά με τον ρόλο της φιλαρμονικής ορχήστρας που συνόδευε την μπάντα, δεν ακουγόταν όσο θα έπρεπε και έτσι περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό.

Συνεχίζουμε με power metal, μιας και είναι και ένα από τα αγαπημένα ιδιώματα των Ισπανών, με τους Rhapsody των Turilli/Lione. Έχω να αναφέρω ότι ήταν μια πολύ θεαματική εμφάνιση, μιας και η συμμορία είναι πάλι πίσω, εξαιρουμένου του Alex Starropolli ο οποίος αποφάσισε να συνεχίσει με τους Rhapsody Of Fire και τον κλασσικό ήχο που ανέδειξε την μπάντα από την Βορειοανατολική Ιταλία. Όπως και στο νέο τους άλμπουμ, έτσι και στη live εμφάνιση τους μας θύμισαν τους Kamelot σε έντονο βαθμό, κάτι που δεν είναι κακό φυσικά. Η μπάντα έχοντας πίσω από τα drums τον γερόλυκο, Alex Holzwarth και σε πολύ καλή φόρμα τους Dominique Leurquin και Patrice Guers, παρουσίασαν κομμάτια τόσο από την Rhapsody εποχή, όσο και από τους Rhapsody Of Fire. Επίσης, έπαιξαν κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ, "Zero Gravity (Rebirth And Evolution)" όπως τα "Phoenix Rising", "Zero Gravity" και "D.N.A. (Demon And Angel)" τα οποία και έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά από την έναρξη της περιοδείας τους. Έλειπε βέβαια και το "Emerald Sword" αλλά χαλαλι τους μετά από μια τέτοια εμφάνιση.

Παίρνουμε μπύρες και κατευθυνόμαστε προς την μικρή σκηνή που εμφανίζονταν οι θρύλοι του doom metal, Candlemass. Συμπεριλαμβάνομαι στους πολύ τυχερούς που τους έχει παρακολουθήσει με τον κορυφαίο Messiah Marcolin πριν καμιά 15αριά χρόνια στην Αθήνα μαζί με τους Entombed και τους Dark Tranquillity στο καμίνι του Gagarin. Έτσι, ήμουν πολύ περίεργος να δω πόσο έχουν αλλάξει μετά την περατζάδα του Robert Lowe των εξίσου κορυφαίων Solitude Aeturnus από την μπάντα και την αντικατάσταση του με τον πρώτο τραγουδιστή της μπάντας, Johan Langquist. Λίγα λόγια για αυτή την περίπτωση, ο Langquist είχε ερμηνεύσει τις συνθέσεις του κορυφαίου ντεμπούτου των Σουηδών, "Epicus Doomicus Metallicus" και μετά αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του και να πάρει το μονοπάτι της pop (?), ενώ η μπάντα έκανε φιλότιμες προσπάθειες να τον κρατήσει. Επέστρεψε στην μπάντα το 2018 και κυκλοφόρησαν μαζί το "The Door To Doom". Η επιλογή της μικρής σκηνής για τους Candlemass λειτούργησε καταλυτικά για να δημιουργηθεί η πρέπουσα ατμόσφαιρα για το είδος για το οποίο είναι κορυφαίοι πρεσβευτές εδώ και περίπου 33 χρόνια. Ο Leif και η παρέα του εμφανίζεται στη σκηνή και οι ήχοι του "Well Of Souls" προκαλούν χαμό στις πρώτες σειρές, η εποχή του εκπληκτικού "Nightfall" είναι εδώ.

Πάμε δυο χρόνια πιο μετά σε έναν από τους κορυφαίους δίσκους στον πλανήτη του doom metal, "Tales Of Creation" κυρίες και κύριοι. Το "Dark Reflections" ακόμα προκαλεί ρίγη συγκίνησης και για τον γραφών είναι ότι καλύτερο έχει περάσει στο είδος. Ακολουθεί το hit, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, "Mirror, mirror" από το "Ancient Dreams" και η μπάντα είναι ένα ασταμάτητο τρένο που φτάνει στον πρόσφατο δίσκο με το κομμάτι "Astrolus - The Great Octopus" και επιστρέφει πάλι στο 1988 με το "Bewitched". Οι ήχοι του "Dark Are The Veils Of Death" μας συνεπαίρνουν και ο Johan κάνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία σε ένα κομμάτι που ήταν «φτιαγμένο - ραμμένο» για τον «μοναχό». Οι μελωδίες του επόμενου κομματιού είναι πολύ γνωστές για τον Johan και το "A Sorcerer’s Pledge" κάνει θριαμβευτική είσοδο. Δεν υπήρχε αυτό που γινόταν στις πρώτες σειρές, μιλάμε για χαμό. Πριν συνέλθουμε καλά, το "Black Trinity" από το νέο τους άλμπουμ αποτελεί ένα πολύ όμορφο διάλειμμα για να χαλαρώσουμε λίγο και να έρθει στο τέλος το "Solitude" και να μας αποτελειώσει. Δεν ξέρω τι πρέπει να περιγράψω εδώ, τι να θεωρήσω ως σημαντικό γεγονός και τι όχι. Ήταν σαν να βλέπαμε την μπάντα πίσω στο μακρινό 1986 να παίζει για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, μιλάμε για μια εντυπωσιακή εμφάνιση που δεν χωράει να μιλήσουμε για μειονεκτήματα. Τα είχαμε όλα εδώ, η μπάντα εμφανίστηκε σε κλειστό χώρο, ήταν old school φάση και έκαναν αρκετά προσεκτική επιλογή κομματιών για ένα τόσο μικρό σετ. Αν με ρωτούσατε τι θα ήθελα παραπάνω, θα ήθελα μία ώρα ακόμα.

Μετά το σοκ, παίρνουμε ανάσες και πάμε προς την κεντρική σκηνή, οι Gamma Ray είναι έτοιμοι για να αλώσουν την Βαρκελώνη. Όλοι γνωρίζουμε πως είναι ο Kai Hansen στις live εμφανίσεις του, όταν οι υπόλοιποι Helloween είναι διακοπές στην Τενερίφη, αυτός περιοδεύει με το Super group του και μετά θα μπει στο studio με τους Helloween και μετά πάλι περιοδεία και πάει λέγοντας. Δεν κάθεται σε ησυχία λέμε ο άρχοντας του Europower. Τον τελευταίο χαρακτηρισμό επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά η μπάντα από το Αμβούργο. Έχοντας στα φωνητικά τον Frank Beck ξεκίνησαν το show με το "Heaven Can Wait" από το ντεμπούτο τους και συνέχισαν με τα "Gardens Of The Sinner" και "Man On A Mission" προερχόμενα και από δυο πολύ σημαντικούς δίσκους, "Powerplant" και "Land Of The Free". Τα τρία πρώτα κομμάτια ήταν αρκετά για να κάνουν το κοινό να χοροπηδάει σαν τρελό στον ακατάπαυστο ρυθμό των συναυλιακών "Master Of Confusion" και "Heavy Metal Universe". Το "Dethrone Tyranny" που ακολούθησε ήταν ένα όμορφο break γιατί μετά ακολούθησαν κορυφαίες συνθέσεις που αποτελούν must για τις συναυλίες της μπάντας, όπως τα θρυλικά "Rebellion In A Dreamland" και "Land Of The Free". Το τέλος της εμφάνισης τους ήρθε με το "Send Me A Sign" από το "Powerplant". Εξαιρετική εμφάνιση από τους Gamma Ray μπροστά στο ισπανικό κοινό που έδειχνε να τους λατρεύει, όπως και τους Helloween άλλωστε. Είναι γνωστή η αγάπη που τρέφουν οι Ισπανοί προς τις μπάντες αυτές. Όσο υπάρχουν καλλιτέχνες σαν τον Kai, αυτό το ιδίωμα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα για το μέλλον.

Λόγω της εμφάνισης των Rays, έχασα τους Entombed A.D. στη μικρή σκηνή αλλά άκουσα από συναδέλφους ότι τα ισοπέδωσαν όλα εκεί μέσα. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στην διπλανή κεντρική σκηνή για να υποδεχτεί ένα από τα πιο hot ονόματα του heavy/power metal, τους Powerwolf από το Saarbracken της Γερμανίας οι οποίοι εμφανίστηκαν χωρίς μπασίστα. Εντάξει, όπως και το 2016 στο Graspop Metal Meeting, πραγματοποίησαν μια εκρηκτική εμφάνιση με τον Attila και τον Falk να κάνουν διάφορα αστεία με το κοινό και να φτιάχνουν μια πολύ επιτυχημένη επικοινωνία. Αγνοώντας τα δυο πρώτα τους άλμπουμ, λόγω χρόνου λογικά, βασίστηκαν περισσότερο στα υπόλοιπα άλμπουμ. "Fire And Forgive" για να κάνουμε μια καλή αρχή και κατευθείαν στα «βαθιά» με "Army Of The Night", οι Γερμανοί αποδεικνύουν για άλλη μια εμφάνιση σε πόσο καλή φόρμα βρίσκονται αυτό τον καιρό. Συνεχίζουν με "Incense And Iron", "Amen And Attack" και "Demons Are A Girl’s Best Friend" και γίνετε χαμός στις μπροστινές σειρές. Οι Powerwolf γνωρίζουν τι να κάνουν για ένα πετυχημένο show και τα καταφέρνουν περίφημα. Το επόμενο κομμάτι "Armata Strigoi" είναι από τα αγαπημένα μου μαζί με τα "Blessed And Possessed" και "We Drink Your Blood" τα οποία και έπαιξαν ως τελευταία κομμάτια μαζί με το τέλειο "Werewolves Of Armenia". Οι Powerwolf εδώ και αρκετά χρόνια δείχνουν να τα πηγαίνουν τέλεια τόσο σε εμπορικό επίπεδο όσο και σε θέμα κοινού, μιας και σε κάθε συναυλία έχουν αξιοσέβαστο αριθμό. Θα μπορούσα να πω ότι έχουν πολλές ομοιότητες με τους Sabaton σε αυτό το θέμα.

Ήρθε η ώρα για ένα από τα δυο μεγάλα ονόματα της βραδιάς, για τους ZZ Top. Εντάξει, μπορεί να είχαμε αράξει πίσω στο press στα πρώτα λεπτά της εμφάνισης τους αλλά μετά βγήκαμε αρένα και παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό show. Ξεκίνησαν με το "Got Me Under Pressure" και συνέχισαν με μια διασκευή σε ένα κομμάτι των Sam and Dave στο "Thank You" συγκεκριμένα. Σε αυτό το σημείο αποχώρησα από την αρένα και με κάποιους συναδέλφους πίναμε μπύρες και παρακολουθούσαμε από μακριά την μπάντα από το Houston του Texas. Γυρνάμε στο 1973 και σιγοτραγουδάμε "Have mercy, waiting for the bus all day..." και "Jesus just left Chicago" αμέσως μετά και γίνετε χαμός. 10 χρόνια μετά οι Αμερικάνοι κυκλοφόρησαν το "Eliminator" και το υπέροχο "Gimme All Your Lovin" είναι γεγονός. Παραμένουμε στη δεκαετία του ’80 με το "Pearl Necklace" το οποίο μετά διαδέχεται το "I am bad, I am nationwide" από το πολύ καλό "Deguello" του 1979. Το "La Future" είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ για να λείπει ένας εκπρόσωπος του από το setlist, έτσι το "I Gotsta Get Paid" έχει την τιμητική του. Όλοι γνωρίζουμε ότι η περιοδεία που πραγματοποιούν οι Τεξανοί έχει να κάνει με την επέτειο των 50 ετών τους στη δισκογραφία, έτσι όπως είναι φυσιολογικό έχουν επιλέξει κομμάτια από όλη την καριέρα τους, έτσι φτάνουμε στο 1990 και στο "Recycler"από το οποίο επέλεξαν να παίξουν το κορυφαίο τους για μένα από αυτό το άλμπουμ, "My Heads In Mississippi". Η αδυναμία στα western δεν κρύβεται, έτσι η διασκευή στο υπέροχο "Sixteen Tons" του Merle Travis δεν θα μπορούσε να λείπει. Πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ένας τίτλος κομματιού όπως το "Beer Drinkers And Hell Raisers" από το τρίτο άλμπουμ των ZZ Top αλλά και τέλειο κομμάτι. Και εκεί που πάω να κάνω refill στην μπύρα ακούω τους πρώτους ήχους του "Get Paid" και στέκομαι προσοχή, μετά έρχεται το "Sharp Dressed Man" και δεν το κουνάμε από εκεί, όπως και με το "Legs". Ευτυχώς, έχουμε encore και πάμε για refill στα γρήγορα. Οι κομματάρες που περιμέναμε είναι εδώ και τα θρυλικά "Tush" και "La Grange" κάνουν όλο τον κόσμο να χοροπηδάει στους ρυθμούς τους. Η επιλογή να τελειώσουν την εμφάνιση τους με το "Jailhouse Rock" του Elvis Presley ήταν συμπαθητική. Ήταν μια εξαιρετική εμφάνιση, αν και τόσο ο Billy Gibbons όσο και ο Dusty Hill φαίνεται να έχουν επηρεαστεί από πέρας του χρόνου, μιλάμε για δυο ανθρώπους που έχουν πατήσει τα 70. Πέραν τούτων, πρόσφεραν ένα απίστευτο show που οι ορκισμένοι και όχι μόνο fans τους θα το θυμούνται για πολλά χρόνια. Ηρεμία τώρα και καιρός για φαγητό μιας και είμαστε με ένα πρωινό από το πρωί, ευτυχώς οι Καταλανοί έχουν φροντίσει να έχουν πολλές «κουζίνες» στον χώρο, όπου και δείξαμε προτίμηση στην παραδοσιακή τους.

Τον Michael Schenker και την πολυπληθή παρέα του, που έπαιξαν αμέσως μετά στην διπλανή κεντρική σκηνή τους παρακολουθήσαμε για καμιά ώρα. Ξεκίνησαν με το θρυλικό "Doctor, Doctor" και συνέχισαν με δημοφιλείς συνθέσεις από τους MSG όπως τα "Into The Arena", "Armed And Ready", "Messing Around", "Attack Of The Mad Axe Man" και "Captain Nemo". Οι πρώτες εντυπώσεις από τον εκκεντρικό κιθαρίστα και αδερφό του Rudolf από τους Scorpions, είναι έχει μείνει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου εκτελεστικά. Διατηρεί ακόμα την υψηλή τεχνική που τον διακρίνει και μαζί με Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley και Doogie White κατάφεραν να προσφέρουν ένα υπέροχο θέαμα μιάμιση ώρας. Από την περίοδο McAuley - Schenker group έπαιξαν τα "Love Is Not A Game" και "Save Yourself", από Scorpions το "Coast To Coast" και από την λαμπρή περίοδο των UFO, εκτός από το εναρκτήριο "Doctor, Doctor", έπαιξαν τα "Lights Out" και "Rock Bottom" (τα οποία και δεν πρόλαβα) μιας και ήταν στο τέλος. Αν θυμάμαι καλά κάτσαμε μέχρι και το "Coast To Coast" των Scorpions. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι έπαιξαν από το ντεμπούτο τους τα "Heart And Soul", "The Girl With The Stars In Her Eyes", "Take Me To The Church" και "Warrior". Επίσης, έπαιξαν και το "Vigilante Man" από την περίοδο των Michael Schenker’s Temple of rock. Πολύ καλό show από καλλιτέχνες που έχουν λιώσει τα παπούτσια τους παγκοσμίως εδώ και 3 - 4 δεκαετίες.

Εν κατακλείδι, η δεύτερη μέρα στην Βαρκελώνη, εκτός από τα μουσικά, σημαδεύτηκε από την άνοδο της θερμοκρασίας στους 43 βαθμούς και το τρέξιμο για να αγοράσουμε καπέλα γιατί δεν παλευόταν η ζέστη, μιας και δεν κουνιόταν και φύλλο στην κυριολεξία. Στα μουσικά τώρα, αυτός ο power metal οργασμός με Gamma ray, Powerwolf, Rage και Rhapsody μας πήρε και μας σήκωσε. Η έναρξη της ημέρας με τους εντυπωσιακούς Beast in Black ήταν ότι έπρεπε. Οι Candlemass μας εκτόξευσαν στα ουράνια με την εμφάνιση τους, πραγματικά οι Σουηδοί ήταν εκπληκτικοί και θέλω να τους παρακολουθήσω ξανά και σύντομα μάλιστα. Τρομερές εμφανίσεις από Thunder και ZZ top, όπως και το «επιδόρπιο» με Michael Schenker Fest που δυστυχώς το set των τελευταίων δε το παρακολουθήσαμε όλο. Η δεύτερη μέρα έκλεισε όπως έπρεπε και μετά από 14 ώρες τρέξιμο επιστρέψαμε στο κέντρο της Βαρκελώνης για ύπνο, για πολλές ώρες ύπνο, μιας και η επόμενη ημέρα ήταν ζόρικη.

Κυριάκος Αθανασιάδης