Band Of Friends, Mr. Highway Band @ Κύτταρο, 22/12/18

Στη χώρα μας υπάρχει μεγάλη και αγνή αγάπη προς το πρόσωπο και το έργο του μεγάλου Ιρλανδού Rory Gallagher. Οι δύο συναυλίες που είχε δώσει τον Σεπτέμβριο του 1981 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχουν μείνει ιστορικές στην πολιτιστική ιστορία της χώρας μας και είναι ίσως και οι συναυλίες που οι περισσότεροι κάτω των 50 ζηλεύουν που δεν είχαν καταφέρει να πάνε είτε επειδή ήταν πολύ μικροί, είτε γιατί δεν είχαν καν γεννηθεί. Δυστυχώς ο αγαπητός Rory έχει αφήσει τον μάταιο κόσμο μας από το μακρινό 1995 και πολλές παλιές και νέες γενιές μουσικόφιλων έχουν το παράπονο ότι δεν κατάφεραν να τον δούνε ποτέ.

Ένα μικρό υποκατάστατο για την ικανοποίηση αυτού του παραπόνου μπορεί να αποτελέσει το συγκρότημα των Band Of Friends, δηλαδή του Gerry McAvoy, επί 20 χρόνια μπασίστα του Gallagher, του Ted McKenna, drummer σε ορισμένους από τους πιο επιτυχημένους του δίσκους και του Marcel Scherpenzeel, κιθαρίστα και τραγουδιστή που είχε είδωλο τον Rory και έχει προσπαθήσει πολύ να του μοιάσει, με αξιοσημείωτα καλά αποτελέσματα. Για μια ακόμα φορά φέτος, διοργανώθηκε μια βραδιά-γιορτή στο Κύτταρο στη μνήμη του Rory, με τη συμμετοχή των παλιών του συνοδοιπόρων.

Τη βραδιά άνοιξαν τα 4/5 των Mr. Highway Band με ένα ιδιότυπο στήσιμο μιας και ο Δημήτρης δεν έπαιζε drums, αλλά ένα ταμπούρλο ζωσμένο στη μέση του, ενώ το ηλεκτρικό μπάσο του Dennis συνόδευε τις ακουστικές κιθάρες του Γρηγόρη και του Γιάννη. Όλα αυτά βέβαια ήταν αναμενόμενα και σχεδιασμένα, από τη στιγμή που είχε ήδη ανακοινωθεί και ήταν γνωστό ότι το συγκρότημα θα έπαιζε ένα ειδικό ακουστικό set αφιερωμένο στον μεγάλο Neil Young. Αυτό τελικά αποτελείτο από εμβληματικά κομμάτια του uncle Neil, τα οποία προσεγγίστηκαν πολύ προσεγμένα, ειδικά δεδομένου του ότι δε μιλάμε για απλές διασκευές, αφού χρειαζόταν δουλειά και για να προσαρμοστεί η μουσική σε ακουστικά όργανα.

Η απόδοση όλων των μουσικών ήταν πολύ δουλεμένη και είχε ψυχή (λέξη-κλειδί για ολόκληρη τη βραδιά), με τον ήχο να είναι καθαρός και ζεστός. Προσωπικά ξεχώρισα ελαφρώς τα "Harvest Moon" και "Down By The River", όμως ολόκληρο το set των Mr. Highway Band ήταν καλοπαιγμένο και αποτέλεσε όμορφο άνοιγμα της βραδιάς. Το κοινό θα μπορούσε να ήταν και πιο ήσυχο, αφού όσοι είχαμε πάει για να δούμε τη συναυλία δεν ενδιαφερόμασταν να πληροφορηθούμε για τα νέα των διπλανών μας.

Λίγο μετά τις 23:00, η τριάδα των Band Of Friends ανέβηκε στη σκηνή του κατάμεστου Κυττάρου και ξεκίνησε με σερί δυναμιτών όπως το "The Last Of The Independents" (με τον πολύ ταιριαστό για Rory τίτλο αν σκεφτούμε ότι αυτός ο μουσικός τη δεκαετία του '70 είχε αρνηθεί να πάει στους Rolling Stones, που τελικά προσέλαβαν τον Ron Wood, αλλά και στους Deep Purple για να αντικαταστήσει τον ογκόλιθο Ritchie Blackmore) και τα εναρκτήρια κομμάτια δύο από τους σημαντικότερους δίσκους τους, τα "Shin Kicker" και "Follow Me", χωρίς μάλιστα να υπάρχει κενό μεταξύ των εκτελέσεων. Το πόδι κατέβηκε λίγο από το γκάζι στη μέση του εναρκτήριου κομματιού από τον σημαντικότερο δίσκο του ("Do You Read Me" από το "Calling Card"), όπου ο ουσιαστικός frontman McAvoy μας προέτρεψε σε απόλυτη ησυχία (που επιτεύχθηκε με δυσκολία) για να μπορέσει να ακουστεί ο διακριτικός, bluesy αυτοσχεδιασμός στον οποίο είχε επιδοθεί απορροφημένος ο Marcel, αλλά μετά συνέχισε ακάθεκτο, όπως ήταν άλλωστε φυσικό, με το εμβληματικό "Moonchild". Ο ήχος ήταν εξαιρετικός από την αρχή, σε άλλη μια διαφαινόμενη βραδιά υψηλής στάθμης σε αυτόν τον τομέα στο Κύτταρο.

Ύστερα από 40 λεπτά, είχε έρθει η ώρα να πέσουν λίγο οι τόνοι και να απολαύσουμε μια ελαφρώς εκτεταμένη εκτέλεση του "Off The Handle", με το "Bought And Sold" να παίρνει τη σκυτάλη. Κάπου εκεί ο Gerry McAvoy μας εξήγησε ότι ο Ray Beavies, σαξοφωνίστας που είχε παίξει με τον Rory και που μάλιστα ήταν παρών και στις ελληνικές συναυλίες του 1981, δεν κατάφερε να πετάξει από το Gatwick προς την Αθήνα λόγω των ...δολοφονικών drones που εντοπίστηκαν πάνω από το αεροδρόμιο και προκάλεσαν χάος για μέρες με την ακύρωση εκατοντάδων πτήσεων. Δυστυχώς σε αυτόν τον τομέα ήμασταν άτυχοι, όμως αναφέρθηκε ότι θα προσπαθήσουν ώστε ο Beavies να έρθει στο αντίστοιχο event του χρόνου. Έπειτα, ο Gerry ανέλαβε και τα φωνητικά για την απόδοση του "Homeland", ενός από τα κομμάτια της βραδιάς που δεν ήταν διασκευή σε Rory και που στάθηκε αξιοπρεπώς δίπλα στα υπόλοιπα.

Το κλείσιμο του set έγινε με ένα ακόμα σερί ύμνων, με το υπέροχο "A Million Miles Away" να ακολουθείται από το "Tattoo'd Lady" και το εκπληκτικό "Bad Penny", τα οποία κάθε φορά που ακούω αναρωτιέμαι πόση έμπνευση είχε αυτός ο άνθρωπος και πόσα πανέμορφα τραγούδια είχε γράψει. Το συγκρότημα αποδίδει σαν power trio με πολύ μεστό και γεμάτο ήχο, ενώ οι εκτελέσεις των κομματιών είναι πραγματικά αψεγάδιαστες. Ο Marcel, στον οποίο καλώς ή κακώς τα περισσότερα βλέμματα είναι στραμμένα, έχει μπει κυριολεκτικά στο πετσί του δύσκολου ρόλου που έχει κληθεί να παίξει, σε σημείο που αν κάποιος έκλεινε τα μάτια του, μπορεί να νόμιζε ότι ακούει τον Rory. Και αυτό το γράφω με πλήρως θετική χροιά. Τελευταίο αποδόθηκε το "Shadow Play", με άπαντες να συμμετέχουν με φωνές, παλαμάκια, μέχρι και με γηπεδικά συνθήματα.

Οι ιαχές συνεχίστηκαν και τελικά έφεραν μετά από λίγη ώρα το συγκρότημα ξανά στο σανίδι του Κυττάρου για το κλασσικό encore με το δικό τους "Succubus", που ήταν μάλλον το καλύτερο από τα τρία δικά τους κομμάτια που παίχτηκαν και με μια υπερ-δεκάλεπτη εκτέλεση του "Bullfrog Blues".

Δεν χωρά αμφιβολία πως για όποιον δεν έχει δεν το συγκεκριμένο event, αξίζει να το κάνει. Ακόμα όμως και για όποιον το έχει ξαναδεί κάποια από τις προηγούμενες φορές τα τελευταία χρόνια, ενώ ίσως και να μην υπάρχουν πολλά καινούργια πράγματα για να πάρει από αυτό μετά από την πρώτη φορά, η παρακολούθησή του μας υπενθυμίζει πόσο σπουδαίος και αληθινός μουσικός ήταν ο μεγάλος Rory Gallagher, πόσο όμορφα τραγούδια είχε γράψει, πόσο πολύ αγαπήθηκε στη χώρα μας και με πόσο τίμιο τρόπο οι επί χρόνια συνοδοιπόροι του γιορτάζουν μαζί μας τη μνήμη του. Και ακριβώς επειδή όλα αυτά δεν είναι ούτε αυτονόητα, ούτε ασήμαντα, όταν με το καλό το event πραγματοποιηθεί και του χρόνου, θα είμαστε εκεί, παρέα με όλους τους υπόλοιπους.

Ίσως να ήταν χρήσιμο το event να απλωθεί και πάλι σε δύο ημέρες, όπως γινόταν παλιότερα, ώστε ο κόσμος να μοιραστεί λίγο και να αποσυμφορηθεί η κατάσταση εντός του Κυττάρου, η οποία ήταν οριακά ανεκτή (πολύς κόσμος, πολύς καπνός).

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης