Amorphis, Soilwork, Nailed To Obscurity @ Electric Ballroom, Λονδίνο, 04/02/19

Δεν είναι πολλές οι φορές που σου δίνεται η ευκαιρία να δεις live αγαπημένα σου συγκροτήματα που είναι στο peak της καριέρας του έχοντας κυκλοφορήσει καταπληκτικούς δίσκους. Και μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, τα μαλλιά και τα μούσια να έχουν ασπρίσει και ενίοτε αραιώσει, αλλά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ενεργής παρουσίας τόσο οι Soilwork όσο και οι Amorphis (προφέρεται α-μό-ρφις όπως κατάλαβα μετά από τόσα χρόνια που τους έλεγα ά-μορ-ρφις) μετά τα απίστευτα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν νομίζω άνετα μπορούμε να πούμε ότι βρίσκονται στο peak της καριέρας τους (ξανά).

Το κρύο βράδυ στο Λονδίνο το βράδυ της 4ης Φεβρουαρίου λοιπόν, 1.500 πιστοί και αρκετά φανατικοί θα έλεγα, γέμισαν το ιστορικό Electric Ballroom στην καρδιά του Camden στο βόρειο Λονδίνο. Ένα venue με 80χρονη ιστορία που δείχνει πόσο παλιό είναι, σαν μια αποθήκη με μπαρ και μια σκηνή και στο οποίο έχουν κατά καιρό εμφανιστεί τιτάνες της ιστορίας της παγκόσμιας μουσικής: U2, Smiths, The Clash, Prince, Killers, Nick Cave, Joy Division και τόσοι πολλοί άλλοι. Ένας χώρος τόσο ιστορικός που όταν το 2003 η εταιρία που διαχειρίζεται το μετρό του Λονδίνου ήθελε να το γκρεμίσει και να χτίσει γραφεία υπήρξε κύμα διαμαρτυριών και μετά από δικαστικές μάχες και τη βοήθεια των μουσικών του φίλων (Bob Geldof, Graham Coxon) κατάφερε να κερδίσει την πρώτη μάχη και ακόμα στέκεται εκεί ως το μουσικό σύμβολο του «εναλλακτικού» κέντρου του Λονδίνου.

Τη συναυλία ήταν να ανοίξουν κανονικά οι Ουκρανοί Jinjer αλλά κάποια προβλήματα με τη βίζα δεν τους επέτρεψε καν να περάσουν τα σύνορα (!). Κρίμα, γιατί θα είχε ενδιαφέρον να δούμε από κοντά ένα γκρουπ για το οποίο ακούγονται τόσο καλά λόγια και έχει μια καλή κυκλοφορία πρόσφατα στο ενεργητικό του ("Micro"). Ωστόσο τον ρόλο του τρίτου support είχαν οι Nailed To Obscurity οι οποίοι και αυτοί κυκλοφόρησαν πρόσφατα έναν αρκετά καλό δίσκο και αν δεν είναι "my cup of tea" όπως λένε και εδώ πάνω, είχα περιέργεια να ακούσω προς τι οι καλές κριτικές και ο σχετικός θόρυβος.

Λίγο μετά τις 18:30, λοιπόν, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι λιγομίλητοι Γερμανοί και με σοβαρότητα και συνέπεια μας έδωσαν πέντε κομμάτια στο σύνολο τα οποία όμως δεν κατάφεραν να κερδίσουν και πολύ τον κόσμο, ο οποίος έδειχνε μεγαλύτερη προτίμηση στις μπύρες στο μπαρ παρά στις φιλότιμες προσπάθειες του Raimond Ennenga (φωνητικά), ο οποίος ήταν αρκετά ενθουσιασμένος για την πρώτη εμφάνιση του συγκροτήματος στο Λονδινο. Τα τέσσερα κομμάτια από το "Black Frost" προσωπικά δεν με έκανα να αλλάξω άποψη για το είδος, αλλά όπως είπα δεν είμαι και ο πιο φανατικός ούτως ή άλλως. Ωστόσο το τελευταίο"“Desolate Ruin" με το οποίο μας αποχαιρέτησαν, σίγουρα ήταν το highlight της εμφάνισης τους και κέρδισε επάξια ένα δυνατό χειροκρότημα από τον κόσμο που σιγά-σιγά πύκνωνε τις μπροστινές γραμμές εις αναμονή των Σουηδών Soilwork.

Στις 19:30 λοιπόν υπό τους ήχους του intro "Verkligheten" ο πληθωρικός Björn Strid πήρε τη θέση του επί της σκηνής μαζί με τους πολύ χαρούμενους θα έλεγα συντρόφους του και επί μιάμιση ώρα παρέδωσαν στο διψασμένο κοινό ένα υπέροχο, γεμάτο setlist με όλες τις «επιτυχίες» μεν αλλά με λιγότερα τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ απ' όσο περίμενα. Στη θέση του "The Akuma Afterglow" πχ θα πήγαινε καλύτερα το "Bleeder Despoiler" ενώ δεν έπαιξαν καν την κομματάρα "The Ageless Whisper". Υπερβάλλω που ήθελα να παίξουν όλο το "Verkligheten"; Αλλά ας επικεντρωθούμε στο τί παίξανε. Κάλυψαν το εύρος της δισκογραφίας τους και αν ο στόχος ήταν να μας κάνουν να κουνηθούμε τότε το συνεχόμενο moshing circle pits δείχνουν οτι το κατάφεραν.

Ο «νέος» Bastian Thusgaard στα ντραμς ήταν λίγο αμήχανος και το σχολίαζε και ο Strid πειράζοντας τον επειδή αργούσε να ξεκινήσει τα κομμάτια. Οι Soilwork έχουν και αυτοί αλλάξει τον ήχο τους με πιο "light" κομμάτια και clean φωνητικά, αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει τις σκληροπυρηνικές σουηδικές τους ρίζες όπως κάτι άλλοι τύποι μέσα στις φλόγες (ονόματα δεν λέμε) και ο κόσμος έδειχνε να γουστάρει την εναλλαγή ανάμεσα στο παλιό και νέο υλικό.

Και με 18 τραγούδια και attitude ως headliners (ασχέτως αν επισήμως δεν ήταν) ήταν μια παθιασμένη εμφάνιση με περίσσευμα ενέργειας, επαγγελματική θα έλεγα χωρίς πολλά λόγια αλλά με ουσία. Highlights: "Stabbing The Drama", "The Crestfallen" και "The Nurturing Glance".

Και ενώ περίμενα οι Soilwork να με παρασύρουν περισσότερο λόγω προσωπικής προτίμησης σε σχέση με του headliners, όταν στις 21:15 μπήκαν στη σκηνή οι Φινλανδοί ήταν φανερό ποιός ήταν ο κυρίαρχος της βραδιάς. Εξοπλισμένοι και αυτοί με έναν εκπληκτικό δίσκο και δισκογραφία βαριά σαν ιστορία (για να μην ξεχνιόμαστε), από τα πρώτα «μπλιπλίκια» του "The Bee" το κοινό άρχισε να ενθουσιάζεται υπερβολικά, ξαφνικά στις μπροστινές γραμμές εμφανίστηκαν πάρα πολλές γυναικείες παρουσίες και θα έλεγα πολύ νεαρόκοσμος που δείχνει ότι η νέα γενιά ξέρει να εκτιμά και να ακούει metal. Not all hope is lost after all. Δεν υπερβάλλω όταν λέω οτι και στα 15 κομμάτια των Amorphis έγινε χαμός στο Ballroom. Moshing, crowd surfing, πολύ κοπάνημα (ο σβέρκος μου δυο μέρες μετά ακόμα πονάει) και τρομερό κέφι. "The Golden Elk", "Sky Is Mine" και "Sacrifice" που καλό μεν κομμάτι αλλά live είναι δέκα φορές καλύτερο.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο καλά ή μάλλον καλύτερα ακούγονταν οι Amorphis live απότι στον δίσκο και αυτό είναι σημάδι μιας εξαιρετικά προσεγμένης και επαγγελματικής αντιμετώπισης και σεβασμός και αγάπη προς το κόσμο που ήρθε να σε παρακολουθήσει. O Tomi Joutsen ευχαριστούσε τον κόσμο συνεχώς και σαν ‘οπτικό’ παραλειπόμενο να αναφέρω την ανομοιομορφία στην στυλιστική εμφάνιση του γκρουπ με τον μπασίστα  Olli-Pekka Laine να μοιάζει σαν τον Duff McKagan των Guns N Roses και τον Holopainen με μπλουζάκι The Doors. Η βραδιά έκλεισε με τα "Death Of A King" και "House Of Sleep" όπου οι Amorphis αποθεώθηκαν δικαίως αφού έκλεψαν την παράσταση.

Ένα χορταστικό βράδυ και βγαίνοντας από το Ballroom στο παγωμένο Camden μπορούσε να διακρίνεις τον αχνό που έβγαινε από τον ιδρωμένο κόσμο που σίγουρα απόλαυσε τέσσερις ώρες ποιοτικού metal.