Allochiria, Afformance, Nochnoy Dozor @ Ghetto, Πάτρα, 10/01/19

Χαμηλή προσέλευση αλλά υψηλή αισθητική

Από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου, 14/01/2019 @ 10:41

Κάθε φορά τα live της underground σκηνής στην Πάτρα είναι ένα ρίσκο για την εκάστοτε διοργάνωση. Είναι μια πόλη που ο κόσμος της συνεχώς ανακυκλώνεται και έχει ποικίλα μουσικά ακούσματα με αποτέλεσμα οι συναυλίες με μεγάλα ονόματα να χαρακτηρίζονται από υψηλή προσέλευση. Την περασμένη Πέμπτη, λοιπόν, το live στο Ghetto είχε ελάχιστο κόσμο το οποίο είναι από τη μία κακό, αλλά από την άλλη ήταν μια σχεδόν μυστική συνάντηση αυτών που αγαπούν το post-rock και το sludge metal.

Allochiria Afformance Nochnoy Dozor Ghetto Patra

H έναρξη έγινε με τους Nochnoy Dozor, με την ομορφιά του συγκροτήματος να κρύβεται στην εναλλαγή φωτός και σκότους. Ένας γυναικείος φωνητικός πυρήνας της Λίνας και της Ρεβέκκας βάζει τις αρχικές μελωδικές γραμμές και τα υπόλοιπα μέλη ακολουθούν δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον γεμάτο πειραματισμό και βαρέων riff. Για τη μουσική συγγένεια με τους Universe 217 αλλά και την εξαιρετική ποιότητα του ήχου στην συναυλία ευθύνεται ο κιθαρίστας Μάνος Γεωργακόπουλος ο οποίος ως άξιος μουσικός επιδίδεται στην σύνθεση μιας  ποικιλίας μελωδικών ειδών με σκοπό κάθε φορά ο ακροατής να ανακαλύπτει κάτι καινούργιο στην μουσική τους. Λυρικά ξεσπάσματα, heavy riff, ακόμη και pop στιγμές είναι μερικά από τα στοιχεία που θα συναντήσεις στα μαγευτικά "Ben-Hur" και "All Mine" και σαν άλλος πρωταγωνιστής της ταινίας Night Watch (Nochnoy Dozor) από όπου και πήραν το όνομά τους θα μπαινοβγαίνεις σε διάφορες διαστάσεις όσο αλλάζει η συχνότητα του ήχου.

Μετά τη μικρή περιήγηση στον ομώνυμο δίσκο των Nochnoy Dozor που κυκλοφόρησε πέρσι ακολούθησαν οι Affomance, οι οποίοι εμπνέονται από τα φυσικά φαινόμενα, το γέλιο, την κραυγή, την αναπνοή και το χτύπημα της καρδιάς. Αυτή η περιοριστική καταγραφή είναι ανίκανη να περιγράψει το συγκρότημα που χαρακτηρίζεται από έναν μηδενιστικό όρο και ισορροπεί στις εμφανίσεις του ανάμεσα στην συναυλία και στην performance. Μια από τις παλαιότερες post-rock μπάντες στην Ελλάδα με κυκλοφορίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα προσφέρει στο κοινό απενοχοποιήμενο ορχηστρικό death metal. Ένας pad controller, ένας υπολογιστής και μερικά άλλα μουσικά όργανα συνέθεσαν μερικά κομμάτια από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες "Music For Imaginary Film #1" και "Pop Nihilism". Κομμάτια όπως το "Cordyceps", το "Youth Corrupter" αρκούν για να σε πείσουν για τη δημιουργικότητά τους και κομμάτια όπως το  "Perspectivism" θα σε εισάγουν στο πεδίο όπου η μουσική γίνεται το μέσο για την ένωση πολλών μορφών τέχνης σε έναν δίσκο.

Τελευταίοι της βραδιάς οι Allochiria, που ξύπνησαν αναμνήσεις σε αυτούς που τους γνωρίζουν από το 2010 και την πρώτη κυκλοφορία τους και δημιούργησαν συγκινήσεις στους καινούργιους ακροατές που ήρθαν σε επαφή με τους δίσκους "Omonia" και "Throes". Η μουσική των Allochiria είναι οι λέξεις που είχαν σ’ένα χαρτί μπροστά τους την ώρα του set τους. Πόλεμος, σκληρό και ξύλο είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ιδιότυπη νευρολογική τους νόσο από όπου και έχουν πάρει το όνομά τους. Αφοπλιστικό post-sludge metal με το αγαπημένο του κοινού κομμάτι "We Crave What We Lack", μια μακροσκελής σύνθεση ορχηστρικού χαρακτήρα που απογειώνεται με τις σπαρακτικές κραυγές της Ειρήνης. Στον ανδροκρατούμενο κόσμο της metal σκηνής η Ειρήνη επιλέγει να ουρλιάζει για τα βιώματά της, πλάτη στο κοινό ίσως γιατί οι Allochiria δεν θέλουν να αντιμετωπιστούν σαν μια μπάντα που έχει τη γλυκούλα κοπέλα που βγάζει κραυγές, αλλά ως το συγκρότημα που με κομμάτια όπως το "Denouement" περνάει μέσα από πειραματικούς ηλεκτρικούς δρόμους και συνεχώς ανακαλύπτει. Κιθάρες γοτθικού χαρακτήρα πλαισιωμένες από τρομακτικές γυναικείες φωνές και δυνατά τύμπανα ήταν αυτά που κράτησαν το ενδιαφέρον μας αμείωτο με αποτέλεσμα να τους ακούσουμε με ευλάβεια μέχρι το τέλος.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography (από το live των Allochiria με τους Minsk @ Κύτταρο, 25/10/18)

  • SHARE
  • TWEET