Ζωρζ Πιλαλί & The Soufra Band, Δημήτρης Πουλικάκος @ Κύτταρο, 11/11/11

Από τον Κώστα Σακκαλή, 16/11/2011 @ 14:58
Ο κροταλίας της ασφάλτου, ο ορίτζιναλ ο γάτος, ο θάνατος της Αμερικής, ο ιπτάμενος αλλά όχι τζέντλεμαν, το περικολόζο το άτομο το ωραίο, ο bluesman με τη λαϊκή φλέβα, ο Ζωρζ Πιλαλί, έκανε ξανά την εφάνισή του στην αθηναϊκή νύχτα μετά από καιρό. Δεν ήταν τυχαίο ότι το Κύτταρο γέμισε ασφυκτικά από παρφέ άτομα, καθώς μάς έλειψε ο αγαπητός και οι εμπριμέ βραδιές του.



Άμα τη εμφανίσει του στη σκηνή κραυγές ακούγονται δια μικροφώνου εν μέσω αλαλαγμών από τους πιο έμπειρους του κοινού: «Θάνατος! Θάνατος!», για να λάβουν την απάντηση «Ζωή σε λόγου μας!». Αμέσως η resonator κιθάρα φτάνει στα χέρια του πρωταγωνιστή και αυτός μας αποδεικνύει με ένα από τα χαρακτηριστικά ρεμπέτικα blues του γιατί θεωρείται ο καλύτερος Έλληνας slide κιθαρίστας στην πιάτσα. Τo "Ανατολικά Του Kentucky" παίρνει τη σκυτάλη σε πιο καθαρούς blues ήχους και μία από τις πιο χαρακτηριστικές αφηγήσεις. Η "Θεοκωμωδία" συνεχίζεται με τον Πωλ Σιδηρό να κάνει την εμφάνισή του μέσω της κούκλας θεάτρου σκιών που κρατάει ο Πιλαλί και τον Θείο Νώντα - Δημήτρη Πουλικάκο να «βλέπει φως και να μπαίνει».

Και ενώ η Soufra Band ήδη φύσαγε, τόσο με τον Οδυσσέα Γαλανάκη στην κιθάρα (από τους Απροσάρμοστους), όσο και με τον εξαιρετικό Μπάμπη Παρίτση στο βιολί, η εμφάνιση του Μήτσου είναι ενδεικτική της χημείας που έχουν οι δύο τους και της σχέσης που έχει καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε τραγούδι συνοδεύεται από την απαραίτητη (ξεκαρδιστική) εισαγωγή, με αποκορύφωμα το πώς ηχογράφησαν από κοινού το "Άμα Το Λέει Η Σούφρα Σου".

Η παράσταση του Πιλάλα δε χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στη σκληρή της γλώσσα, ούτε στα νοήματα. Έτσι από τη "Ζουζού Και Την Κοκό" περνάμε στον "Χωροφύλακα" και την "Ιστορία Για Τα Λιόσια" (γνωστή και ως "Μία Rock 'N' Roll Ιστορία"), που αμφότερες σε καιρούς εθνοπατριωτικής έξαρσης έχουν πολλά να πουν. Μουσικά τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν σε εκτεταμένα τζαμαρίσματα που «αναγκάζουν» μέχρι και τον Πουλικάκο να πάρει την κιθάρα στα χέρια του για να σύρει το χορό σε ένα εκτεταμένο αυτοσχεδιαστικό blues, προσφέροντάς μας μία σπάνια στιγμή. Το πρώτο μέρος κλείνει κάπου εκεί, μετά από δύο ώρες λούμπεν καταστάσεων.

Η συνέχεια του προγράμματος έχει λαϊκό πανηγύρι (λα τα μινόρια) και είναι ίσως αυτό που οι περισσότεροι περιμένουν ανυπόμονα. Έρχονται κατά σειρά "Το Τρίκυκλο", "Στο Χάρλεμ / Η Μπετονιέρα", "Η Ντίβα", το "Love Boat" και λοιπά ηθοπλαστικά άσματα, με αποκορύφωμα το "Του Μηλιώνη", το οποίο έχουμε την τιμή, ημέρα που είναι (η ημέρα με τους έξι άσσους κατά τας γραφάς), να περιλαμβάνει και guest εμφάνιση από το «κτήνος» για το οποίο γράφτηκε το τραγούδι.

Αν όλα τα παραπάνω ακούγονται μπερδεμένα στους αμύητους είναι γιατί δεν περιγράφονται οι παραστάσεις που ο Πιλάλας δημιουργεί, ούτε μπορεί να υποψιαστεί κάποιος που δεν τις έχει βιώσει την περσόνα που ξέρει να πλάθει. Ναι, είναι οι ίδιες παρλάτες, οι ίδιες ατάκες, τα ίδια τραγούδια και τα ίδια σκετσάκια επί σκηνής, σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα. Αλλά είναι και το ίδιο κέφι, η ίδια ευφράδεια λόγου και ευμάρεια πνεύματος, που δε σε αφήνουν ούτε στιγμή να βαρεθείς, να νιώσεις επανάληψη ή κούραση. Τι κι αν το κοινό ξέρει απ' έξω όλα τα κείμενα; Τι κι αν τα ίδια τραγούδια αποδίδονται και δεύτερη φορά για να γεμίσει ένα χορταστικό τρίωρο πρόγραμμα, όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά γιατί έτσι βγαίνει. Τέτοια επαφή κοινού και καλλιτέχνη δεν έχει όμοιο.

Αρντάν, ζωή και κίνηση!

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET