Ζωρζ Πιλαλί & Η Soufra Band @ Stage Vol. 1, 30/05/14

Είναι αξιοπερίεργο το ότι ο περισσότερος κόσμος που ήρθε στη συγκεκριμένη συναυλία πίστευε ότι ο Ζωρζ Πιλαλί είχε να εμφανιστεί ίσως και χρόνια στη σκηνή, όταν η πραγματικότητα είναι ότι οι εμφανίσεις του κάθε χρόνο είναι λίγες μεν, αλλά υπαρκτές. Υπάρχει βεβαίως εξήγηση για αυτό και δεν είναι άλλη από τη διαφήμιση και την προβολή που έλαβε η εμφάνιση αυτή όπου, για να πω την κακία μου, θυμήθηκαν τον Πιλαλί κάθε πιθανό και απίθανο μέσο, οι περισσότεροι εκ των οποίων βέβαια δεν έκαναν τον κόπο να έρθουν και στη συναυλία να δουν τέλος πάντων περί τίνος πρόκειται.

Αυτό το γεγονός πάντως διαμόρφωσε σε ένα βαθμό και τη μορφή της βραδιάς. Λίγοι ήταν αυτοί που φαινόταν να ξέρουν τι να περιμένουν. Καμία σχέση δεν είχε το κοινό στο Stage Vol. 1 σε σχέση με αυτό που μαζεύεται στα συνήθη στέκια όπως το Κύτταρο. Αλλαγές όμως υπήρξαν και στην παράσταση, αφού καινά δαιμόνια έχουν παρεισφρήσει στο έργο του Ακαδημαϊκού Ζορζ Πιλαλί, όπως μία avant garde (;), ατονική διασκευή στο "Red House" του Jimi Hendrix ή ένα νέο κείμενο που αποδομεί και επανασυστήνει τον μύθο του Δράκουλα (απόσπασμα του οποίου μπορείτε να διαβάσετε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε).



Το έργο υπό την ονομασία "Θεήλατοι" περιελάμβανε και κάποιες προβολές βίντεο με απαγγελίες, οι οποίες η αλήθεια είναι ότι δεν δούλευαν πάντοτε τόσο καλά όσο θα ήταν επιθυμητό, με κάποια τεχνικά προβλήματα να κάνουν την εμφάνισή τους. Είτε για αυτό, είτε γιατί τα νέα κείμενα του Πιλάλα είναι πιο λόγια και λείπει η ατάκα και η μαγκιά των παλιότερων οπότε και είναι πιο δυσνόητα, θέλουν περισσότερες ακροάσεις για να τα «πιάσεις», κι έτσι το πρώτο μέρος της παράστασης κύλισε πιο νωθρά ως προς τις αντιδράσεις του κόσμου. Αισθητή έλλειψη ήταν επίσης (στους φανατικούς) και κάποιες εισαγωγικές ιστορίες που συνήθως προλόγιζαν κάποια τραγούδια όπως αυτή με τον Πουλικάκο πριν τo "Ζουζου - Κοκο". Γενικά έλειψε φυσικά και ο Μήτσος, αν και θα πρέπει να δεχτούμε ότι προφανώς οι σχέσεις τους αυτή τη στιγμή δεν βρίσκονται στο καλύτερο σημείο.



Πάντως ο Πιλάλας δεν έχει κανένα πρόβλημα, το έχει ξανακάνει πολλάκις εξάλλου, να κρατήσει μία παράσταση αποκλειστικά αυτός με τους μουσικούς του, οι οποίοι ως συνήθως αποτελούν εκλεκτή παρέα. Ο Μπάμπης Παρίτσης στο βιολί είναι μοναδικός ενώ από κοντά ακολουθούν ο Κυριάκος Δαρίβας (Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος κτλ), ο Κώστας Γεωργίου στα πλήκτρα και οι δύο Mode Plagal, Κλέων Αντωνίου και Αντώνης Μαράτος, σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Στην παρέα ήρθε για δύο τραγούδια και η μοναδική Τζένη Καπάδαη, μία, όπως έχουμε πει και αλλού, από τις καλύτερες φωνές στην ελληνική rock και blues σκηνή.



Η παράσταση μπορεί να χωριστεί σε δύο νοητά μέρη. Στο πρώτο ακούστηκαν κυρίως τα ρεμπετο-blues τραγούδια της "Θεοκωμωδίας", κάποια γνώριμα κείμενα (το "Μια Rock 'N' Roll Ιστορία" το έλεγαν από το κοινό σχεδόν εξίσου όσο και ο Πιλάλας στη σκηνή, ο "Κούλης Ο Εστιγμένος" απαιτήθηκε δια βοής), αλλά και οι γνωστές προσθήκες από τα βιβλία του Κουτρουμπούση και οι διασκευές με τη φωνή της Τζένης.



Το δεύτερο μέρος ήταν φυσικά το πανηγύρι. Εδώ παίχθηκαν τα «σκυλάδικα» της "Επιθυμίας" καθώς και το νεότερο σατιρικόν "Πεσόα" που μάλιστα είχε και νέα στιχάκια. Προς το τέλος ανέβηκαν στη σκηνή για να τραγουδήσουν την "Ωδή Στο Μηλιώνη" (γνωστό και ως "O.D.") ο ίδιος ο Μηλιώνης (γνωστός και ως «κτήνος») αλλά και ο Σπύρος Πάζιος, κιθαρίστας και παιδικός φίλος του Πιλαλί με τον οποίον ξεκίνησαν το Καραβάνι. Αφού στον ρυθμό του πανηγυριού και τα «λα μινόρια» παρασύρθηκαν πλέον ακόμα και οι πιο «είδα φως και μπήκα» θεατές, η συναυλία έκλεισε όπως της έπρεπε, μετά από δύο ώρες διάρκειας με μία λιτή εκτέλεση του "Βαθιά Στη Θάλασσα" του Ζαμπέτα και τη "Λιτανεία Του Μάγκα" του Τσιτσάνη εν είδει κάθαρσης.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com