Zola Jesus, Sofia Sarri @ Fuzz Club, 05/11/15

Για να είναι μία front-woman εντυπωσιακή πρέπει να διαθέτει μία συνισταμένη δυνάμεων, επιπρόσθετη απ' αυτή, της μουσικού. Ακόμα κι αν πάρουμε την παραπάνω, όμως, φράση ως δεδομένο δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμφωνήσουμε σε μία κοινή αντίληψη του τι εστί «δυναμική front-woman». Τα προσωπικά γούστα και οι παραξενιές μας θα βρίσκουν πάντοτε ευκαιρία να κάνουν την «κοινή λογική», λιγότερο κοινή. Ωστόσο, καταλήγω στο ότι υπάρχουν αρκετές διαφορετικές εκδοχές καλλιτέχνιδων εκεί έξω, αλλά πάντα θα είναι ευδιάκριτη εκείνη που θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις.

Την περασμένη Πέμπτη παρατηρήσαμε δυο γυναίκες singer-songwriters που μπορεί να είχαν πολλές διαφορές, είχαν όμως ένα κοινό. Δηλαδή, παρουσίασαν το act τους όντας ένα θεατρικό, με μεγάλη ακρίβεια και προσοχή στο στήσιμο, μην έχοντας καμία επαφή ή σύνδεση με το κοινό. Μία τακτική που τυχαίνει να αποτελεί το ελλιπές στοιχείο, για μένα, της κατάκτηση του προαναφερθέντος τίτλου και αυτή, που θα τις διαχωρίζει πάντοτε απ' τις σπουδαίες «μπροστάρισσες».

Με απόλυτη τήρηση του προγράμματος, η Σοφία Σαρρή εμφανίστηκε μπροστά στο λιγοστό κοινό για να δώσει μία γεύση απ' το επερχόμενο ντεμπούτο της "Euphoria". Τα φωνητικά και η σκηνική παρουσία της ήταν φανερά βελτιωμένα απ' τις προηγούμενες φορές, αλλά το αίσθημα της αμηχανίας «μπερδευόταν», πάλι, στα αεικίνητα χέρια της.



Η εντύπωση που δινόταν κατά τη διάρκεια του set είναι ότι ,παρά την προϋπηρεσία της, το είδος που έχει επιλέξει δεν συνάδει με την χλιαρή ερμηνεία που μάχεται να σωθεί απ' τον πνιγμό της μεγάλης σκηνής. Τα αυστηρά μέτρα και το άρτια τεχνικό παίξιμο των εμπνευσμένων συνθέσεων πειραματικού folk δεν τις αφήνουν να αναπνεύσουν τον συναισθηματισμό που ενέχουν, παρά τις ταλαντούχες βάσεις των μουσικών που την πλαισιώνουν σε βιολί, λύρα, βιμπράφωνο και ηλεκτρικό κοντραμπάσο.



Η διασκευή "Song To The Siren", που έκλινε περισσότερο σε This Mortal Coil αντί σε Buckley, διέγραψε με σχετική ευκολία απ' την μνήμη μας τα "Cuckoo" και "Kira Kitana" που είχαν προηγηθεί, ενώ  το "The Moon", που κέρδισε το χειροκρότημα του κόσμου, αποτέλεσε, όχι μόνο, την πιο δυνατή της δημιουργία, αλλά και το ιδανικότερο φινάλε.

Το εναρκτήριο και ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου της άλμπουμ, "Taiga", έδωσε το έναυσμα μιας τόσο προσεγμένης μέχρι λεπτομέρειας performance που είχες καιρό να παρακολουθήσεις. Η εισαγωγή των καθαρών φωνητικών της Zola Jesus ακολουθήθηκε από ένα ηχητικό ξέσπασμα ταυτόχρονα με εκείνο του χορού της, προϊδεάζοντάς μας για τη συνέχεια της βραδιάς.



Η σκοτεινή μινιμαλιστική σκηνική παρουσία αντικρουόταν από τα «πληθωρικά» ξεσπάσματα μέσα σε μια υπερπαραγωγή φωτορρυθμικών και ξηρού πάγου, αναδεικνύοντας  στοχευμένα τις αντιθέσεις της ίδιας της της δισκογραφίας. Το setlist εξυπηρέτησε αυτόν τον σκοπό, μιας διαρκούς εναλλαγής συναισθημάτων και κινήσεων η οποία δεν κούραζε, αλλά κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον.



Η Nika Roza Danilova, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, παρέμεινε αφοσιωμένη στο πρόσφατο πόνημα της με κάποιες παρελθοντικές προσθετικές πινελιές, αλλά εντυπωσίασε με την μυσταγωγική και ανεξέλεγκτη ενέργειά της. Την μία στιγμή «ξεβιδωνόταν» στον χορό, "Dangerous Days", την άλλη γονάτιζε ή έπεφτε με δύναμη στο πάτωμα. Όταν δεν έτρεχε απ' την μία γωνία της σκηνής στην άλλη," Dust", περίπλεκε το καλώδιο του μικροφώνου της τόσο σφιχτά πάνω της που το περνούσες για στιλιστική άποψη, "It's In Your Nature". Και αυτά όταν δεν την χάναμε επειδή περιφερόταν ανάμεσά μας ή «χιμούσε» στην πρώτη σειρά, σκαρφαλώνοντας τα κάγκελα.



Αν και το κοινό ήταν διστακτικό, ο εκρηκτικός ρυθμός του "Hunger" παρότρυνε ορισμένους να εκφραστούν και προς έκπληξή μου το μπαλαντοειδές "Go" ώθησε πολύ περισσότερους να sing-along. Το δεύτερο απρόσμενο γεγονός  ήταν ότι η μέχρι πρότινος, ψυχρή persona που κοίταζε αλλά δεν έβλεπε το κοινό και είχε θέσει νοητά μουσικά όρια δίπλα στα υπαρκτά που χώριζαν την σκηνή, βούρκωσε τη στιγμή που ερμήνευε την τεχνητή άρια του "Sea Talk", προτού πέσει και πάλι στο πάτωμα. Μπορεί να ήταν στο πλαίσιο της δομημένης «θεατρικής παράστασης», μπορεί και όχι. Τουλάχιστον, εκείνη ήταν καλή- ή καλύτερη- ηθοποιός.



Μετά από βαθιά ανάσα προλόγισε το "Lawless" με την φράση «Είναι εκπληκτικό πόσοι είστε σήμερα εδώ, παρά την κατάσταση που βιώνετε. Ευχαριστώ». «Προχώρησε» στην a cappella εκτέλεση του "Nail" που έκανε ολόκληρο το Fuzz να γεμίσει με την «αποστομωτική» φωνή της, ενώ, ακολούθησαν τα "Long Way Down" και "Hollow" ως μικρό διάλειμμα πριν επιστρέψει η ανατριχιαστική ερμηνεία της για το "Night", αλλά και για το "Skin" του encore.



Το φινάλε επήλθε φαντασμαγορικά, με τα απόκοσμα φωνητικά του "Vessel" και την Zola Jesus να χτυπάει μανιασμένη το πιατίνι, καθηλώνοντάς μας. Η αντισυμβατική pop persona, λοιπόν, μπορεί να μην έκοψε όσα εισιτήρια της άξιζαν, αλλά αιχμαλώτισε αδιαμφισβήτητα όλους όσοι παρευρέθηκαν στην πρώτη της εμφάνιση στην χώρα μας, προμηνύοντας  σειρά sold-out επιστροφών.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά