Woven Hand @ AN Club, 01/06/07

Η τελευταία εμφάνιση του David Eugene Edwards στο αλησμόνητο Ρόδον -κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, με τους 16 Horsepower στο πλάι του- είχε προσελκύσει το αθηναϊκό κοινό, παρασύροντάς το με τη διαφορετικότητά της. Τα χρόνια πέρασαν, οι Horsepower αποτελούν παρελθόν και το βράδυ της Παρασκευής ο Eugene κατέβηκε τα σκαλοπάτια του κατάμεστου AN CLUB έχοντας πλάι του το νέο του project -όχι και τόσο νέο αν σκεφτεί κανείς πως το Mosaic είναι ο τέταρτός τους δίσκος-, τους Woven Hand.

Με τους Woven Hand στο πλευρό του, ο Edwards καταφέρνει να προσεγγίσει την ουσία της τέχνης του στον απόλυτο βαθμό... Και η ουσία αυτής, για όσους θυμούνται από τις εποχές των Horsepower, είναι τα χριστιανικά κηρύγματα που εγκαταστάθηκαν μέσα του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του -όντας εγγονός περιπλανώμενου πάστορα-, με επίκεντρο τις πιο άγριες πτυχές της Αγίας Γραφής.

Η μουσική έντυσε με ιδιοφυή τρόπο τα παραπάνω -μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπός μας είναι ένας από τους πιο ευφάνταστους συνθέτες της γενιάς του-, παραπέμποντας σε μια διόλου τυχαία συνάντηση του Johnny Cash με την goth ατμόσφαιρα των Joy Division, δίνοντας, κατ' αυτόν τον τρόπο, χαρακτήρα ιεροτελεστίας στο setlist της βραδιάς.

Κομμάτια όπως τα ανατριχιαστικά "The Speaking Hands" και "Tin Finger" αλλά και τα μεταφυσικά "Whistling Girl" και "Dirty Blue" δόθηκαν στο αποσβολωμένο κοινό με τρομερή ένταση από μια μπάντα που δημιουργήθηκε και μυήθηκε για να αποδώσει με απόλυτη ακρίβεια την εσωτερικότητα των σκοτεινών οραμάτων του μουσικού από το Colorado - αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως βάση της καλλιτεχνικής του υπόστασης από την εποχή των Horsepower. Και ενώ το σκληρό κήρυγμα συνεχιζόταν -"Your Russia"-, η μοναχική φιγούρα του Eugene με το bandoneon στα χέρια σε μια άκρως country εκτέλεση του "Black Soul Choir" έκανε το κοινό να σκιρτήσει και να περιπλανηθεί στις θύμησες των 16 Horsepower.

Αυτό που δεν άλλαξε καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν το αλλόκοτο, σεληνιασμένο βλέμμα του Edwards, το οποίο, εμπλουτισμένο με μονολόγους σε απόσταση από το μικρόφωνο, παρέμενε αναλλοίωτο, προδίδοντας την άκρως σπάνια ψυχική κατάσταση ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται στην οριακή θέση να σμίγει, με ιδανικό ομολογουμένως τρόπο, τα εσωτερικά του πιστεύω με τις επιταγές της τέχνης του. O συνδυασμός των παραπάνω θεωρείται εξαιρετικά σπάνιος και πάντα αποφέρει συγκλονιστικά αποτελέσματα...