Martin Turner's Wishbone Ash @ Rodeo, 17/02/08

Σε μια έρημη πάλλευκη Αθήνα, ένα μικρό «Αργείτικο» χωριό αντιστέκεται σθεναρά στον κυρίαρχο χιονιά. Παρά τις, αν μη τί άλλο, αντίξοες συνθήκες, ο χώρος του Rodeo -γνωστού σε υπόγειους κύκλους ως «το στέκι των ψηλών»- είναι σχεδόν ασφυκτικά γεμάτος. Οι πάμπολλοι διόλου τυχαία παρευρισκόμενοι, πολλοί δε και για δεύτερη φορά στο ίδιο σαββατοκύριακο, θρηνούν τους αποκλεισμένους απόντες.



Ένα ψυχεδελικό νομικό αμπρακατάμπρα μας έφερε τον Martin Turner και τρείς εξαιρετικούς μουσικούς, υπό την ονομασία προέλευσης «Wishbone Ash», κι ενώ ο Andy Powel, απών από το παρόν σχήμα, περιοδεύει παράλληλα υπό την ίδια ονομασία, με άλλους τρείς εξαιρετικούς μουσικούς. Οι θαμώνες του Rodeo είχαν ξεπεράσει το αλληθώρισμα που προκαλεί η προηγούμενη πρόταση και ανέμεναν υπνωτισμένοι και με χαμόγελο ως τα αυτιά να ακούσουν ζωντανά ολόκληρο το -ιστορικό για τους ανιστόρητους και αγαπημένο για τους «ανήμερους»- άλμπουμ "Argus".



Αυτοί εδώ οι Wishbone Ash προκάλεσαν ασύγκριτα ευχάριστη έκπληξη. Ο άριστος ήχος επέτρεψε στον χαβανεζοπουκαμισάτο ρυτιδιασμένο κύριο Turner να επιβάλλει το σχήμα του και να ταξιδέψει ένα ενθουσιώδες κοινό στον ήχο μιας αρυτίδωτης εποχής. Η πρώτη «πράξη» της συναυλίας, με απόγειο το αδυσώπητο "You See Red", έθεσε τις βάσεις της απολαυστικής προσμονής. Ο Martin Turner διέκοψε. Ανήγγειλε τη δεύτερη «πράξη», που στο κύριο μέρος της θα αποτελείτο από το "Argus", και παραδόθηκε σε ένα σύντομο διάλειμμα επικαλούμενος την ανάγκη για «ουσιώδεις επισκευές», κάνοντας τη χειρονομία της μπυροποσίας.



Η επιστροφή με το "Argus" ράγισε τους τοίχους του υπογείου κλαμπ και πρέπει να έχει άμεση σχέση αιτίας-αιτιατού με την ξαφνική τοπική άνοδο της θερμοκρασίας που καταγράφηκε από τους δορυφόρους της NASA. Ο κιθαριστικός συγχρονισμός των Ray Hatfield και Keith Buck ήταν παραδειγματικός και η ανατριχιαστική λιτότητα της φωνής του Martin Turner έφερε τη στάμπα της ιδρωμένης ροκ ουσίας. Ενώ τα κομμάτια φυσικά παίχτηκαν με τη σειρά που είχαν στο άλμπουμ, ο κόσμος υποδεχόταν την κάθε εισαγωγή σαν έκπληξη και παραδόξως επιδιδόταν σε «παραγγελιές» (!). Ξαφνική διαρροή «βασιλοφροσύνης» και συγκινητικός πανικός, που κόπασε χάρη στην προσήλωση στην αξία της στιγμής, στο αριστουργηματικό "The King Will Come".



Πραγματική ευτυχία να δει κανείς ένα συγκρότημα με τέτοια απόδοση και έναν μπροστάρη, που κουβαλά τόσο βαριές δάφνες, σε έναν χώρο που προσφέρει τόση εγγύτητα.

Με μια σκέψη για τον αποκλεισμένο ειδήμονα, στο πατινάζ της επιστροφής, το ερώτημα μένει. Ποιοί είναι ο καλύτεροι, οι Wishbone Ash ή οι Wishbone Ash;