Walls Of Jericho, Cataract, Overdose, Grain Of Sense, Against The Society @ Texas Necropolis, 13/04/09

Οι σάλπιγγες ηχούν για μια τελευταία φορά προτού πέσουν τα τείχη που με σθένος υπερασπίζεται το θηρίο ονόματι Walls Of Jericho. Η κραυγή του "All Hail The Dead" ακούγεται στον αέρα, ωσάν ιαχή στο πεδίο μιας ένδοξης μάχης. Ακούγεται παράξενο, αλλά και πέρα για πέρα δικαιολογημένο. Η εισαγωγή αυτής της hardcore συναυλίας έπρεπε να λάβει έναν επικό τόνο, λόγω του τιμώμενου ονόματος, αλλά κι όσων τελικά διαδραματίστηκαν στο χώρο...

Όπως πάντα, το πρώτο μέρος του κειμένου αφορά τα ελληνικά support acts. Τρια τα γκρουπ που θα μας απασχολήσουν αυτή τη φορά, με τους Βολιώτες Against The Society να κερδίζουν περισσότερο σε εντυπώσεις, χάρη στην ιδιαίτερα δεμένη σύνθεση των τραγουδιών, αλλά και της ίδιας της μπάντας. Διόλου παράξενο, βέβαια, καθώς αυτή η πόλη έχει βγάλει ανά καιρούς αρκετά αξιόλογα ονόματα, με πρωτεργάτες τους (αδικοχαμένους) Rafferty Rules. Κι όπως συμβαίνει σε πολλές ανάλογες διοργανώσεις, και αυτή τη φορά είχαμε μια αντίστοιχη «συμμετοχή» στα φωνητικά, όπου η σκυτάλη πέρασε στον Δημήτρη των ομοϊδεατών και συμπατριωτών τους Die Without...

Εν συνεχεία, ακολούθησαν οι Grain Of Sense, οι οποίοι -παρά το νεαρό της ηλικίας τους- δε συγχωρούνται για τα πάμπολλα λάθη σε εκτελέσεις. Άκρως θετική εντύπωση πάντως έκανε η τραγουδίστρια, που καλά θα κάνει να παραγκωνίζει τους backing vocalists και να αναλάβει από μόνη της το ρόλο που δικαιωματικά της αξίζει. Sorry guys, αλλά τα δεύτερα φωνητικά έμοιαζαν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Παρ' όλα αυτά, το σχήμα φάνηκε να έχει σωστές βάσεις, με τρόπο που άμα δείξει την ανάλογη υπομονή, θα καταφέρει να βελτιώσει τις επιδόσεις του στο, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον.

Τρίτο σχήμα (υπό το πλέον γνωστό metalcore μοτίβο) αποτέλεσαν οι Θεσσαλονικείς Overdose, οι οποίοι έδωσαν μια ομολογουμένως δυνατή παρουσία, που μπορεί να μην κατάφερε να εντυπωσιάσει, όπως η αντίστοιχη του εναρκτήριου σχήματος, αλλά άφησε αρκετά θετικές εντυπώσεις. Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε η διασκευή στο "In Dying Days" των (κατά τα άλλα, Θεών) As Blood Runs Black - πριν ακολουθήσει η δεύτερη που είχαν ετοιμάσει, από τους Bring Me The Horizon.

Φτάνοντας στο κομμάτι των Cataract, ο γράφων οφείλει να ομολογήσει πως κάπου εκεί περίμενε ένα «μακελειό» να προηγηθεί της αναμενόμενα καλής εμφάνισης των Walls Of Jericho. Τελικά όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Οι Cataract έδωσαν μια υπέρ του δέοντος άψογη εμφάνιση, δίχως όμως να καταφέρουν να αγγίξουν τα standards των headliners, ενώ βασικό ρόλο έπαιξε και το κοινό, το οποίο, καθ' όπως φάνηκε, απαρτιζόταν από οπαδούς των Walls Of Jericho κατά βάση.



Οι Cataract πάντως έκαναν ό,τι μπορούσαν, σε σημείο που η σκηνική παρουσία του Fedi έμοιαζε αρκετή για να τον τοποθετήσει ανάμεσα στους πλέον «πορωτικούς» frontmen αυτής της σκηνής. Πραγματικά δεν έχανε ευκαιρία να παροτρύνει το σχετικά χλιαρό κοινό, το οποίο, παρεμπιπτόντως, άρχισε να ζεσταίνεται για τα καλά με τις πρώτες νότες του "Killing Tool". Από εκεί κι ύστερα, highlight της εμφάνισης αποτέλεσαν οι δύο τελευταίες επιλογές στο setlist, με τους λόγους φυσικά να μένουν ευνόητους. Το "With Triumph Comes Loss" είναι (για εμπορικούς και μη λόγους) ο σημαντικότερος δίσκος των Cataract και, κάτα τέτοιο τρόπο, πάντα έχει την τιμητική του.



Cataract setlist:
Intro / War Οf Cultures / On This Graveyard / The Separation Of Life And Time / Killing Tool / Snake Skin / Sacrificed For The Wealth / Doomed Steps / Tongues Spitting Hate / Vanished In The Dark / Nothing's Left

Επιστρέφοντας ξανά στο θέμα του προλόγου, καλύτερα να αγνοήσετε κάθε υποψία για πιθανές υπερβολές, επειδή οι Walls Of Jericho έβγαλαν την «ψυχή» που πραγματικά λείπει από τα περισσότερα συγκροτήματα της σημερινής εποχής. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό της εμφάνισης, μόνο ένα θέαμα αντίκριζε κανείς στο μεγαλύτερο μέρος του club που ακούει στο όνομα Texas Necropolis. Πόλεμος. Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Mε το που πατήσαν το πόδι τους στη σκηνή, υπό τους ήχους του "A Trigger Full Of Promises", ξεκίνησε από κάτω ένα ανεπανάληπτο moshpit που έφτανε σε όλο το μήκος και πλάτος της αρένας, ακόμη και στις θέσεις που βρίσκονταν στα πλαϊνά του ηχολήπτη. Όσοι πάλι βρήκαν το δρόμο τους στο μάτι του κυκλώνα, ισοπεδώθηκαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά.

Αυτή η εικόνα βέβαια δε συνεχίστηκε με την ίδια ένταση καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, αλλά είναι άκρως ενδεικτική της απόδοσης και της πυγμής που φέρει το σχήμα επί σκηνής. Στα των μελών συγκεκριμένα, πραγματική μορφή της συναυλίας στάθηκε η Candace Kucsulain, ή, αν προτιμάτε, αληθινή «Σπαρτιάτισσα» σε σώμα και ψυχή. Υπήρχαν δηλαδή στιγμές που νόμιζες πως μόνη κρατούσε τις Θερμοπύλες ενάντια στο λυσσασμένο κοινό, το οποίο με τις προσπάθειές του κατάφερε να κερδίσει επάξια ένα επιπλέον τραγούδι. Φυσικά, αναφερόμαστε στο περιβόητο "Revival Never Goes Out Of Style", που βρήκε την Candace ορμώμενη μέσα στον κόσμο, να υποβαστάζεται από δύο άτομα στις μπροστινές σειρές, ενώ η ατμόσφαιρα είχε γίνει τόσο πνιγηρή, που μετά βίας μπορούσες να αναπνεύσεις.

Η πλειοψηφία του κοινού πάντως δεν έδειξε να πτοείται, ούτε καν τη στιγμή που μια αξιοπρεπής σε διάρκεια εμφάνιση έδωσε τη θέση της στον αντίστοιχο ευσεβή πόθο. Μπορεί η ένταση στην ατμόσφαιρα να έμοιαζε ιδιαίτερα αναζωογονητική, αλλά και οι επιλογές από την άλλη απεδείχθηκαν υπερβολικά λίγες. Ας είναι. Οι Walls Of Jericho ήρθαν κι έφυγαν με ένα set που άγγιζε τα 45 λεπτά, ωσάν οδοστρωτήρας έτοιμος να μας συνθλίψει. Όσοι βρίσκονταν εκεί «το νοιώθουν» ακόμα στα κόκκαλά τους, ενώ οι υπόλοιποι πήραν μια γεύση του τι μπορούν να περιμένουν την επόμενη φορά...

Walls Of Jericho setlist (με την εξαίρεση ενός τουλάχιστον τραγουδιού):
A Trigger Full Of Promises / All Hail The Dead / Playing Soldier Again / A Day And A Thousand Years / Welcome Home / Feeding Frenzy / The American Dream / II. The Prey / I Know Hollywood And You Ain't It / Revival Never Goes Out Of Style