Wacken Open Air 2015: Savatage & Trans-Siberian Orchestra, Γερμανία, 30/07/15
"Mozart and Mud...ness"
04/08/2015 @ 10:03
«Θα ζήσετε μία εμπειρία μοναδική και αξέχαστη. Ένα “once in a lifetime show”». Με αυτές τις λέξεις ο Jon Oliva εκτίναξε στο κατακόρυφο την αγωνία μας. Και λίγα λεπτά αργότερα επιβεβαιώθηκε...
Η κούραση και η ταλαιπωρία, απόρροια της καταιγίδας, της λάσπης (που έφτανε μέχρι το γόνατο) και της μέχρι ενός βαθμού ανοργανωσιάς των ιθυνόντων του φεστιβάλ, διαγράφονται μονομιάς με τις πρώτες νότες του "The Ocean". Οι καπνοί «πέφτουν» και οι φυσιογνωμίες της αυθεντικής σύνθεσης (από την τελευταία εποχή) των Savatage ξεχωρίζουν πάνω στη σκηνή. Πανζουρλισμός!
Πρώτο κομμάτι το "Gutter Ballet". Ο Jon Oliva δείχνει σε εξαιρετική φόρμα. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, εμφανίζεται στο σανίδι ...fit, έχοντας χάσει αρκετά κιλά, γεγονός που τον βοηθάει τόσο στο να κινείται στη σκηνή και να μην είναι καθηλωμένος στα πλήκτρα του, όσο και να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος. Ο Chris Caffery είναι σταθερή αξία, ειδικά στα solo toy Criss Oliva, και δένει για μία ακόμα φορά τέλεια με τον Al Pitrelli. Τώρα για τους δύο rhythm masters, τι να γράψουμε... και μόνο που βλέπεις Johnny Lee Middleton και Jeff Plate μαζί στη σκηνή, ένα χαμόγελο ευχαρίστησης και συγκίνησης σχηματίζεται αυτόματα στο πρόσωπό σου.
Όσο για τον κόσμο; Να θέλει να χοροπηδήσει σαν τρελός και να μην μπορεί! Τα πόδια του είναι καρφωμένα στη λάσπη. Κυριολεκτικά κολλημένα! Ειδικά μπροστά από την σκηνή των Savatage, η λάσπη κολλάει σε τέτοιο βαθμό που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και μόνο για ένα μικρό βήμα. Η λάσπη δυσκολεύει μέχρι και το headbanging καθώς με δυσκολία κρατάει ο κάθε ένας την ισορροπία του.
Οι αντίξοες αυτές συνθήκες δεν αφαιρούν σπιθαμή τρέλας από το κοινό. Άπαντες –τουλάχιστον σε μεγάλη ακτίνα από το σημείο που βρισκόμουν– γνωρίζουν κάθε στίχο από τους ύμνους των Savatage. Κοιτάς δεξιά-αριστερά και βλέπεις οπαδούς με διάχυτη τη δίψα να τραγουδήσουν και να χτυπηθούν, όσο μπορούν. Γνωρίζουν καλά πως ίσως βλέπουν για τελευταία φορά την τρελοπαρέα. Και ρουφούν κάθε στιγμή. Άλλοι πάλι, απλώς παρακολουθούν αποσβολωμένοι, βουρκωμένοι.
Το μπάσο του Johnny προδίδει τη συνέχεια: "24 Hours Ago"! Ο Jon όρθιος, ξανά σε live των Savatage, δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο (σ.σ.: Criss Oliva's Memorial Show), να χτυπιέται, να ερμηνεύει με τον δικό του «παρανοϊκό» τρόπο και μαζί του η υπόλοιπη μπάντα να αποδεικνύει πως η χημεία είναι διαχρονική και δεν χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Και αν έριξαν ελάχιστα το τέμπο σε ορισμένα κομμάτια, ήταν τέτοια η πόρωση που λίγοι το αντιλήφθηκαν και κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται.
Τρίτο κομμάτι και... η ώρα του Ζαχαρία φτάνει. "An offering of reasons…". Ο κόσμος να τραγουδά με ένταση τους στίχους του "Edge Of Thorns" και με το τέλος του οι ελληνικές «παροικίες» του Wacken να φανερώνονται! Κάνοντας μία στροφή 180 μοιρών βλέπω δύο ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν ανάμεσα στο (χαώδες –πάνω από 80.000 ψυχές) κοινό. Εκείνη τη στιγμή υψώνεται και το πανό του "Greek Legion" και για ελάχιστα δευτερόλεπτα το μυαλό μεταφέρεται πολλά χρόνια πίσω. Ταξίδι στο Σπόρτινγκ του 2002, έως ότου με επαναφέρει στο «σήμερα» το riff του "Jesus Saves". Άψογη εκτέλεση, άψογος Jon!
Το "The Storm" είναι αυτό που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή, ώστε αφενός να συνειδητοποιήσουμε τι ζούμε και, αφετέρου, να πάρουμε δύο ανάσες μέχρι το φινάλε του πρώτου μέρους του live. Ο Stevens βγαίνει ξανά στη σκηνή και οι Pitrelli-Caffery δίνουν το σύνθημα: "Dead Winter Dead". Σήμα κατατεθέν των Savatage στο Wacken, μιας και έχει βιντεοσκοπηθεί επίσημα εκτέλεσή του κομματιού στο φεστιβάλ του 1998. Εντύπωση μου έκανε πως υπήρχε ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου που έδειχνε να το απολαμβάνει σε μεγαλύτερο βαθμό και από τα πιο παλιά, κλασικά τραγούδια της μπάντας. Ειδικά το γερμανικό κοινό, λατρεύει τους δύο προτελευταίους δίσκους ("Dead Winter Dead" και "Wake Of Magellan").
Καμία έκπληξη στο finale. Το "Hall of the Mountain King" δονεί την ατμόσφαιρα. Εντάξει, το συγκρότημα λέγεται Savatage αλλά θα σταθώ ξανά στον Jon Oliva: Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟΣ! «Οκτώ μήνες προετοιμαζόμουν για ένα και μόνο live», μας είπε λίγη ώρα πριν από τη συναυλία.
Εάν μετά από αυτό το 40λεπτο τα φώτα έσβηναν και δεν υπήρχε συνέχεια, θα έλεγα και πάλι πως άξιζε τον κόπο. Αντιθέτως, βέβαια, όχι απλώς δεν έσβησαν, αλλά τότε είναι που φωτίστηκε για τα καλά το Wacken. Στη διπλανή σκηνή από αυτήν που έπαιξαν οι Savatage, στην True Metal σκηνή, ανεβαίνει η ορχήστρα και η χορωδία των Trans-Siberian Orchestra. Μαζί και ο Zak, ο οποίος μοιράζεται το stage με τον Andrew Ross των T.S.O. Oι δύο τους μαγεύουν το κοινό με ένα εκπληκτικό ντουέτο του "The Hourglass". Ανατριχίλα! Έχω δει τον Stevens με Savatage και Circle II Circle δεκάδες φορές. Πρώτη φορά τον ακούω να βγάζει τέτοιο συναίσθημα, να τραγουδάει τόσο άρτια, καθηλωτικά. Η κάμερα εστιάζει σε κάποια φάση στο πρόσωπό του. Έχει βουρκώσει όσο ερμηνεύει. Προφανώς αντιλαμβάνεται και ο ίδιος πως αυτή τη στιγμή αγγίζει την τελειότητα.
Η συνέχεια είναι ένα κλασικό show των T.S.O.. Αποτραβιόμαστε σιγά-σιγά από το κάγκελο της Black Metal σκηνής (όπου έπαιξαν οι Savatage), ώστε να απολαύσουμε τα λέιζερ, τα φώτα, τα πυροτεχνήματα και όλα τα εφέ που συνοδεύουν τα live των T.S.O. Υπερθέαμα! Όσον αφορά το budget, πιθανότατα να ξεπερνάει και αυτό από τις συναυλίες του Roger Waters για το "The Wall". Όποιος τους βλέπει για πρώτη φορά, εντυπωσιάζεται. Παίζουν τα ακόλουθα κομμάτια τους: "The Mountain", "Madness Of Men", "Carmina Burana", "Another Way You Can Die", "Prometheus", "Mozart And Memories", "Beethoven" καθώς και το ακυκλοφόρητο "King Rurick" από τον επερχόμενο δίσκο τους.
Καλοί οι T.S.O. και το κοινό τους απόλαυσε, όμως οι Sava-fans διψάνε για Savatage! Οι δύο σκηνές δεν άργησαν να γίνουν μία, με τους δεκάδες μουσικούς να χωρίζονται δεξιά και αριστερά και τα ορχηστρικά έπη, που κυκλοφόρησαν από το 1994 και έπειτα, να ζωντανεύουν ένα προς ένα μπροστά μας! Ακούστηκαν τα "Chance", "Morphine Child", καθώς και το "Turns To Me". Και πάλι το μικρόφωνο δόθηκε στον Andrew Ross, ο οποίος συμπλήρωνε τη φωνή του Stevens.
Ακολούθως ένας τραγουδιστής των T.S.O. τραγούδησε το "Another Way", ενώ προς το τέλος του live έπαιξαν το "Believe" (αφιερωμένο στον Criss Oliva, με τον Caffery να δείχνει τον ουρανό). Η αυλαία έπεσε με τα "Christmas Eve" και "Requiem (The 5th)", υπό καταιγισμό πυροτεχνημάτων.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω: όποιος ήξερε τι ακριβώς πάει να παρακολουθήσει (live Savatage ΚΑΙ T.S.O.) δεν πέρασε απλώς υπέροχα. Βίωσε μία εμπειρία μοναδική που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη του για πάντα. Όποιος είχε σχηματίσει στο μυαλό του την εικόνα πως θα ακούσει "Scream Murder" και "Twisted Little Sister" ίσως σήμερα να γκρινιάζει. Επίσης ίσως κάποιοι «χαλάστηκαν» που μοιράστηκαν το μικρόφωνο, σε τραγούδια των Savatage και άλλοι τραγουδιστές πλην των Stevens-Oliva. Ας μην ξεχνάμε όμως πως στο κατά γενική ομολογία απίστευτο show προ δεκατριών ετών στο Σπόρτινγκ, τραγουδιστής ήταν κάποιος Jiniya.
Παραλειπόμενα:
- Στην είσοδο των backstage υπάρχει ένας μεγάλος φυσικός λόφος. Σε αυτόν είχε τοποθετηθεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πανό που έφτιαξαν οι άνθρωποι του Wacken και όπου έγραφε Welcome Back Savatage.
- Ο Paul O' Neil ήταν στρεσαρισμένος πριν από τη συναυλία. «Θα ηρεμήσω όταν ακουστεί η τελευταία νότα», έλεγε. Όπως αγχωμένοι έδειχναν και οι περισσότεροι από τους Savatage. Εξαίρεση, ο Jon: «Γιατί άγχος; Ένα live είναι. Ξεχωριστό, αλλά παραμένει ένα live. Θα βγούμε και θα τα σπάσουμε».
- Όταν η κουβέντα πήγε στο ενδεχόμενο συναυλίας στην Ελλάδα, ο Paul απάντησε: «Λατρεύω την Ελλάδα. Όνειρό μου είναι να δώσουμε κάποια στιγμή συναυλία με φόντο την Ακρόπολη. Και τι δεν θα έδινα για να το πραγματοποιήσω!» (σ.σ.: εννοεί, λογικά, το Ηρώδειο, ακριβώς όπως και ο Jon Oliva το 2004, όταν είχε μιλήσει σχετικά σε συνέντευξη στο Rocking.gr). Αποδείχθηκε μάλιστα εξαιρετικός γνώστης της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.
- Όσο για τον Jon, όταν ρωτήθηκε αν σκοπεύει να επιστρέψει στην Ελλάδα με τους J.O.P. και να παίξει ολόκληρο το "Streets" (όπως πρόσφατα έκανε στην Ατλάντα) απάντησε λακωνικά: «Το ξέρεις πως τρελαίνομαι να παίζω στην Αθήνα».
- Στο Wacken ταξίδεψαν άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης για να βιώσουν τη Sava-εμπειρία. Όμως υπήρξε ένας οπαδός που έκανε το κάτι παραπάνω. Ταξίδεψε από την Αλαμπάμα οδικώς μέχρι την Τάμπα και το νεκροταφείο του Criss. Οκτώ ώρες ταξίδι! Μόνο και μόνο για να περιποιηθεί το χόρτο γύρω από τον τάφο, που «είχε μεγαλώσει αρκετά», και για να αφήσει ένα λουλούδι. Και από εκεί πήρε αεροπλάνο για τη Γερμανία.
- Το κάγκελο στο Wacken –ή έστω οι πρώτες σειρές– είναι πάντα εύκολα προσβάσιμοι χώροι, ακόμα και αν παίζουν μεγάλα ονόματα.
- To Wacken μπορεί να αποδειχτεί φοβερή ταλαιπωρία σε περίπτωση βροχής (50-50 οι πιθανότητες). Όμως παραμένει ένα τεράστιο πανηγύρι. Ένα metal καρναβάλι. Βλέπεις από τους... Power Rangers (όλους ταυτόχρονα) να κάνουν crowd surfing, μέχρι παρέες που το ρίχνουν στα λασπόλουτρα υπό τους ήχους των Sepultura.
- Πέρα από τους Savatage, είδαμε πολλά και δυνατά συγκροτήματα. Από Amorphis και Opeth μέχρι Running Wild, U.D.O., Dream Theater, Queensryche, Black Label Society και Priest. Νομίζω πάντως πως η κορυφαία στιγμή ήταν το Rock Meets Classic του Mat Sinner. Μοιράστηκαν την σκηνή οι Joe Lynn Turner, Michael Kiske και ο κορυφαίος frontman (με διαφορά από τον δεύτερο) του φεστιβάλ Dee Snider και... τα έσπασαν σε ένα ξέφρενο 90λεπτο πάρτι.
Ανδρέας Οικονόμου (αναγνώστης)
Η κούραση και η ταλαιπωρία, απόρροια της καταιγίδας, της λάσπης (που έφτανε μέχρι το γόνατο) και της μέχρι ενός βαθμού ανοργανωσιάς των ιθυνόντων του φεστιβάλ, διαγράφονται μονομιάς με τις πρώτες νότες του "The Ocean". Οι καπνοί «πέφτουν» και οι φυσιογνωμίες της αυθεντικής σύνθεσης (από την τελευταία εποχή) των Savatage ξεχωρίζουν πάνω στη σκηνή. Πανζουρλισμός!
Πρώτο κομμάτι το "Gutter Ballet". Ο Jon Oliva δείχνει σε εξαιρετική φόρμα. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, εμφανίζεται στο σανίδι ...fit, έχοντας χάσει αρκετά κιλά, γεγονός που τον βοηθάει τόσο στο να κινείται στη σκηνή και να μην είναι καθηλωμένος στα πλήκτρα του, όσο και να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος. Ο Chris Caffery είναι σταθερή αξία, ειδικά στα solo toy Criss Oliva, και δένει για μία ακόμα φορά τέλεια με τον Al Pitrelli. Τώρα για τους δύο rhythm masters, τι να γράψουμε... και μόνο που βλέπεις Johnny Lee Middleton και Jeff Plate μαζί στη σκηνή, ένα χαμόγελο ευχαρίστησης και συγκίνησης σχηματίζεται αυτόματα στο πρόσωπό σου.
Όσο για τον κόσμο; Να θέλει να χοροπηδήσει σαν τρελός και να μην μπορεί! Τα πόδια του είναι καρφωμένα στη λάσπη. Κυριολεκτικά κολλημένα! Ειδικά μπροστά από την σκηνή των Savatage, η λάσπη κολλάει σε τέτοιο βαθμό που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και μόνο για ένα μικρό βήμα. Η λάσπη δυσκολεύει μέχρι και το headbanging καθώς με δυσκολία κρατάει ο κάθε ένας την ισορροπία του.
Οι αντίξοες αυτές συνθήκες δεν αφαιρούν σπιθαμή τρέλας από το κοινό. Άπαντες –τουλάχιστον σε μεγάλη ακτίνα από το σημείο που βρισκόμουν– γνωρίζουν κάθε στίχο από τους ύμνους των Savatage. Κοιτάς δεξιά-αριστερά και βλέπεις οπαδούς με διάχυτη τη δίψα να τραγουδήσουν και να χτυπηθούν, όσο μπορούν. Γνωρίζουν καλά πως ίσως βλέπουν για τελευταία φορά την τρελοπαρέα. Και ρουφούν κάθε στιγμή. Άλλοι πάλι, απλώς παρακολουθούν αποσβολωμένοι, βουρκωμένοι.
Το μπάσο του Johnny προδίδει τη συνέχεια: "24 Hours Ago"! Ο Jon όρθιος, ξανά σε live των Savatage, δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο (σ.σ.: Criss Oliva's Memorial Show), να χτυπιέται, να ερμηνεύει με τον δικό του «παρανοϊκό» τρόπο και μαζί του η υπόλοιπη μπάντα να αποδεικνύει πως η χημεία είναι διαχρονική και δεν χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Και αν έριξαν ελάχιστα το τέμπο σε ορισμένα κομμάτια, ήταν τέτοια η πόρωση που λίγοι το αντιλήφθηκαν και κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται.
Τρίτο κομμάτι και... η ώρα του Ζαχαρία φτάνει. "An offering of reasons…". Ο κόσμος να τραγουδά με ένταση τους στίχους του "Edge Of Thorns" και με το τέλος του οι ελληνικές «παροικίες» του Wacken να φανερώνονται! Κάνοντας μία στροφή 180 μοιρών βλέπω δύο ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν ανάμεσα στο (χαώδες –πάνω από 80.000 ψυχές) κοινό. Εκείνη τη στιγμή υψώνεται και το πανό του "Greek Legion" και για ελάχιστα δευτερόλεπτα το μυαλό μεταφέρεται πολλά χρόνια πίσω. Ταξίδι στο Σπόρτινγκ του 2002, έως ότου με επαναφέρει στο «σήμερα» το riff του "Jesus Saves". Άψογη εκτέλεση, άψογος Jon!
Το "The Storm" είναι αυτό που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή, ώστε αφενός να συνειδητοποιήσουμε τι ζούμε και, αφετέρου, να πάρουμε δύο ανάσες μέχρι το φινάλε του πρώτου μέρους του live. Ο Stevens βγαίνει ξανά στη σκηνή και οι Pitrelli-Caffery δίνουν το σύνθημα: "Dead Winter Dead". Σήμα κατατεθέν των Savatage στο Wacken, μιας και έχει βιντεοσκοπηθεί επίσημα εκτέλεσή του κομματιού στο φεστιβάλ του 1998. Εντύπωση μου έκανε πως υπήρχε ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου που έδειχνε να το απολαμβάνει σε μεγαλύτερο βαθμό και από τα πιο παλιά, κλασικά τραγούδια της μπάντας. Ειδικά το γερμανικό κοινό, λατρεύει τους δύο προτελευταίους δίσκους ("Dead Winter Dead" και "Wake Of Magellan").
Καμία έκπληξη στο finale. Το "Hall of the Mountain King" δονεί την ατμόσφαιρα. Εντάξει, το συγκρότημα λέγεται Savatage αλλά θα σταθώ ξανά στον Jon Oliva: Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟΣ! «Οκτώ μήνες προετοιμαζόμουν για ένα και μόνο live», μας είπε λίγη ώρα πριν από τη συναυλία.
Εάν μετά από αυτό το 40λεπτο τα φώτα έσβηναν και δεν υπήρχε συνέχεια, θα έλεγα και πάλι πως άξιζε τον κόπο. Αντιθέτως, βέβαια, όχι απλώς δεν έσβησαν, αλλά τότε είναι που φωτίστηκε για τα καλά το Wacken. Στη διπλανή σκηνή από αυτήν που έπαιξαν οι Savatage, στην True Metal σκηνή, ανεβαίνει η ορχήστρα και η χορωδία των Trans-Siberian Orchestra. Μαζί και ο Zak, ο οποίος μοιράζεται το stage με τον Andrew Ross των T.S.O. Oι δύο τους μαγεύουν το κοινό με ένα εκπληκτικό ντουέτο του "The Hourglass". Ανατριχίλα! Έχω δει τον Stevens με Savatage και Circle II Circle δεκάδες φορές. Πρώτη φορά τον ακούω να βγάζει τέτοιο συναίσθημα, να τραγουδάει τόσο άρτια, καθηλωτικά. Η κάμερα εστιάζει σε κάποια φάση στο πρόσωπό του. Έχει βουρκώσει όσο ερμηνεύει. Προφανώς αντιλαμβάνεται και ο ίδιος πως αυτή τη στιγμή αγγίζει την τελειότητα.
Η συνέχεια είναι ένα κλασικό show των T.S.O.. Αποτραβιόμαστε σιγά-σιγά από το κάγκελο της Black Metal σκηνής (όπου έπαιξαν οι Savatage), ώστε να απολαύσουμε τα λέιζερ, τα φώτα, τα πυροτεχνήματα και όλα τα εφέ που συνοδεύουν τα live των T.S.O. Υπερθέαμα! Όσον αφορά το budget, πιθανότατα να ξεπερνάει και αυτό από τις συναυλίες του Roger Waters για το "The Wall". Όποιος τους βλέπει για πρώτη φορά, εντυπωσιάζεται. Παίζουν τα ακόλουθα κομμάτια τους: "The Mountain", "Madness Of Men", "Carmina Burana", "Another Way You Can Die", "Prometheus", "Mozart And Memories", "Beethoven" καθώς και το ακυκλοφόρητο "King Rurick" από τον επερχόμενο δίσκο τους.
Καλοί οι T.S.O. και το κοινό τους απόλαυσε, όμως οι Sava-fans διψάνε για Savatage! Οι δύο σκηνές δεν άργησαν να γίνουν μία, με τους δεκάδες μουσικούς να χωρίζονται δεξιά και αριστερά και τα ορχηστρικά έπη, που κυκλοφόρησαν από το 1994 και έπειτα, να ζωντανεύουν ένα προς ένα μπροστά μας! Ακούστηκαν τα "Chance", "Morphine Child", καθώς και το "Turns To Me". Και πάλι το μικρόφωνο δόθηκε στον Andrew Ross, ο οποίος συμπλήρωνε τη φωνή του Stevens.
Ακολούθως ένας τραγουδιστής των T.S.O. τραγούδησε το "Another Way", ενώ προς το τέλος του live έπαιξαν το "Believe" (αφιερωμένο στον Criss Oliva, με τον Caffery να δείχνει τον ουρανό). Η αυλαία έπεσε με τα "Christmas Eve" και "Requiem (The 5th)", υπό καταιγισμό πυροτεχνημάτων.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω: όποιος ήξερε τι ακριβώς πάει να παρακολουθήσει (live Savatage ΚΑΙ T.S.O.) δεν πέρασε απλώς υπέροχα. Βίωσε μία εμπειρία μοναδική που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη του για πάντα. Όποιος είχε σχηματίσει στο μυαλό του την εικόνα πως θα ακούσει "Scream Murder" και "Twisted Little Sister" ίσως σήμερα να γκρινιάζει. Επίσης ίσως κάποιοι «χαλάστηκαν» που μοιράστηκαν το μικρόφωνο, σε τραγούδια των Savatage και άλλοι τραγουδιστές πλην των Stevens-Oliva. Ας μην ξεχνάμε όμως πως στο κατά γενική ομολογία απίστευτο show προ δεκατριών ετών στο Σπόρτινγκ, τραγουδιστής ήταν κάποιος Jiniya.
Παραλειπόμενα:
- Στην είσοδο των backstage υπάρχει ένας μεγάλος φυσικός λόφος. Σε αυτόν είχε τοποθετηθεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πανό που έφτιαξαν οι άνθρωποι του Wacken και όπου έγραφε Welcome Back Savatage.
- Ο Paul O' Neil ήταν στρεσαρισμένος πριν από τη συναυλία. «Θα ηρεμήσω όταν ακουστεί η τελευταία νότα», έλεγε. Όπως αγχωμένοι έδειχναν και οι περισσότεροι από τους Savatage. Εξαίρεση, ο Jon: «Γιατί άγχος; Ένα live είναι. Ξεχωριστό, αλλά παραμένει ένα live. Θα βγούμε και θα τα σπάσουμε».
- Όταν η κουβέντα πήγε στο ενδεχόμενο συναυλίας στην Ελλάδα, ο Paul απάντησε: «Λατρεύω την Ελλάδα. Όνειρό μου είναι να δώσουμε κάποια στιγμή συναυλία με φόντο την Ακρόπολη. Και τι δεν θα έδινα για να το πραγματοποιήσω!» (σ.σ.: εννοεί, λογικά, το Ηρώδειο, ακριβώς όπως και ο Jon Oliva το 2004, όταν είχε μιλήσει σχετικά σε συνέντευξη στο Rocking.gr). Αποδείχθηκε μάλιστα εξαιρετικός γνώστης της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.
- Όσο για τον Jon, όταν ρωτήθηκε αν σκοπεύει να επιστρέψει στην Ελλάδα με τους J.O.P. και να παίξει ολόκληρο το "Streets" (όπως πρόσφατα έκανε στην Ατλάντα) απάντησε λακωνικά: «Το ξέρεις πως τρελαίνομαι να παίζω στην Αθήνα».
- Στο Wacken ταξίδεψαν άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης για να βιώσουν τη Sava-εμπειρία. Όμως υπήρξε ένας οπαδός που έκανε το κάτι παραπάνω. Ταξίδεψε από την Αλαμπάμα οδικώς μέχρι την Τάμπα και το νεκροταφείο του Criss. Οκτώ ώρες ταξίδι! Μόνο και μόνο για να περιποιηθεί το χόρτο γύρω από τον τάφο, που «είχε μεγαλώσει αρκετά», και για να αφήσει ένα λουλούδι. Και από εκεί πήρε αεροπλάνο για τη Γερμανία.
- Το κάγκελο στο Wacken –ή έστω οι πρώτες σειρές– είναι πάντα εύκολα προσβάσιμοι χώροι, ακόμα και αν παίζουν μεγάλα ονόματα.
- To Wacken μπορεί να αποδειχτεί φοβερή ταλαιπωρία σε περίπτωση βροχής (50-50 οι πιθανότητες). Όμως παραμένει ένα τεράστιο πανηγύρι. Ένα metal καρναβάλι. Βλέπεις από τους... Power Rangers (όλους ταυτόχρονα) να κάνουν crowd surfing, μέχρι παρέες που το ρίχνουν στα λασπόλουτρα υπό τους ήχους των Sepultura.
- Πέρα από τους Savatage, είδαμε πολλά και δυνατά συγκροτήματα. Από Amorphis και Opeth μέχρι Running Wild, U.D.O., Dream Theater, Queensryche, Black Label Society και Priest. Νομίζω πάντως πως η κορυφαία στιγμή ήταν το Rock Meets Classic του Mat Sinner. Μοιράστηκαν την σκηνή οι Joe Lynn Turner, Michael Kiske και ο κορυφαίος frontman (με διαφορά από τον δεύτερο) του φεστιβάλ Dee Snider και... τα έσπασαν σε ένα ξέφρενο 90λεπτο πάρτι.
Ανδρέας Οικονόμου (αναγνώστης)
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
