Void Droid, Hedvika, Narcosis @ Six D.O.G.S., 04/06/16

Ιστορία εν τη γενέσει της...

Από τον Σπύρο Κούκα, 06/06/2016 @ 13:26

Επιτέλους, έχει αρχίσει να καλοκαιριάζει για τα καλά, και τι πιο ιδανικό από το να συνδυάσει κανείς τη Σαββατιάτικη έξοδο με φίλους, με την έμπρακτη υποστήριξη σε κάποιες, εκ των πλέον, ελπιδοφόρων, νέων, εγχώριων μπαντών. Έτσι, η ζωντανή παρουσίαση του υπέροχου ντεμπούτου των Πατρινών Void Droid στον συναυλιακό χώρο του Six D.O.G.S., παρέα με τους Hedvika και τους Narcosis, δημιουργούσε μια ποικιλόμορφη μουσική πρόταση που απλά δεν γινόταν να χάσουμε, πόσο μάλλον με ένα τόσο χαμηλό αντίτιμο.

Με την ώρα να έχει φτάσει μερικά λεπτά μετά τις 21:30, οι alternative/heavy rockers Narcosis έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής, με αρκετό κόσμο ήδη από κάτω. Παρόλο που η ιστορία τους ξεκινά από το 1998, το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι, αποτελώντας τρόπον τινά μια νέα αφετηρία για την αθηναϊκή μπάντα, η οποία παρουσιάζεται πλέον απολύτως ενεργή. Με απλωμένες συνθέσεις βγαλμένες από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90, η μεστή τους εμφάνιση αποτέλεσε την ιδανική έναρξη της συναυλιακής βραδιάς, ξεκινώντας, ακούσια, συζητήσεις για την επιδραστικότητα της σκηνής του Seattle, η οποία είκοσι και πλέον χρόνια μετά την εμφάνιση των κυρίαρχων σχημάτων της, είναι πιο έντονη από ποτέ.

Narcosis

Η μπάντα φαινόταν να γουστάρει πλήρως αυτό που κάνει, κάτι που ζέστανε για τα καλά το κοινό, και συνολικά έθεσε ψηλά τον πήχη για τις επόμενες μπάντες. Μοναδική ένσταση, η μικρή επικοινωνία με το κοινό στο μεσοδιάστημα μεταξύ κάθε κομματιού, γεγονός που δικαιολογείται, ωστόσο, από τον περιορισμένο χρόνο της εμφάνισης τους. Άλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις, η καλύτερη επιλογή είναι να αφήσεις τη μουσική να μιλήσει.

Σειρά είχαν οι post sludge/black metallers Hedvika, με το πειραματικό - και σίγουρα ετερόκλητο, σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς - ύφος τους να αποτελεί πρόκληση και συνάμα ταξίδι στα πιο απόκρημνα μονοπάτια της μουσικότητας, κατά τις διδαχές των μαγίστρων Electric Wizard και των πρωτοπόρων Neurosis. Για τα επόμενα τρία τέταρτα της ώρας καθήλωσαν το μαγαζί μέσα σε έναν πηχτό καπνό παραμόρφωσης και βαρβαρότητας, με τα πιο ήρεμα περάσματα να λειτουργούν ωσάν άλλες Σειρήνες, προσελκύοντας ανυποψίαστους ακροατές σε ένα ηχητικό πεδίο πνιγηρότητας και απόγνωσης.

Hedvika

Ωστόσο, παρά το κορυφαίο της απόδοσης τους, θεωρώ πως καθαρά σε επίπεδο μουσικής συνάφειας με τους headliners, ήταν μια αμφιλεγόμενη επιλογή, μιας και το απαιτητικό ύφος τους περισσότερο αποπροσανατόλισε το κοινό. Βέβαια, το θερμό χειροκρότημα, ως επιβράβευση της συνολικής τους παρουσίας, αποτελεί το σημαντικότερο κριτήριο, και αυτό οι Hedvika το κέρδισαν με το σπαθί τους.

Είχε πλέον φτάσει η ώρα των Void Droid, και κατόπιν μιας εισαγωγής που περιελάμβανε μουσικά θέματα του Star Wars (με το Imperial March να έχει την τιμητική του) και, προφανώς, του intro του δίσκου, "Terrestrial", η μπάντα ξεκίνησε το set της με το "Flying Jesus", προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού. Ο χώρος, πλέον, ήταν κατάμεστος και ο κόσμος το καταδιασκέδαζε, γνωρίζοντας ήδη, σχεδόν απ’ έξω το μεγαλύτερο μέρος του υλικού των Πατρινών metallers. Οι ίδιοι αντιμετώπισαν αυτές τις στιγμές μεγαλείου, επιστρατεύοντας πολύ χιούμορ και ειλικρινή διάθεση ανταπόδοσης, πραγματοποιώντας μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους έως τώρα, και σίγουρα την καλύτερη τους στην πρωτεύουσα.

Void Droid

Από το μακελειό στο γεννημένο για hit "Mokujin", που ζητούσαμε επίμονα, αλλά ματαίως, να παιχτεί ξανά στο τέλος της εμφάνισης τους, στη μελωδικότητα του αγαπημένου "Chameleon White" και από εκεί στις κορυφές των "The Watermaker" και "Praying Mantis", η εμφάνιση τους έδειχνε σε κάθε της στιγμή πως αν συνεχίσουν έτσι, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τους απολαμβάνουμε σε πολύ μεγαλύτερα venues. Το υλικό τους αποτελεί αναμφισβήτητα ένα κράμα αγαπημένων ήχων, με το μελωδικό southern να μπλέκεται με τη συνθετική ποικιλία των '90s Metallica, αλλά μοιάζει τόσο προσωπικό και σχεδόν αυτόφωτο, κερδίζοντάς σε, μεμιάς.

Void Droid

Πέραν του νέου τους δίσκου, και του "Little Droid’s Blues" που χρησίμευσε σαν μια εκστατική εισαγωγή για το "Chameleon White", παρουσίασαν ένα νέο κομμάτι, το "Super Ego Villain", όπου, κρίνοντας από το σχεδόν thrash main riff του και το ξεσηκωτικό του groove, αποτελεί ό,τι σκληρότερο έχουν γράψει μέχρι στιγμής και, πέραν των προοπτικών εξέλιξης του ήχου τους που διαφαίνονται ξεκάθαρα, εντείνει την ανυπομονησία για το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα.

Void Droid

Τελικά, ο επίλογος με το "Stray Dog Rolly" αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας βραδιάς, η οποία, στα δικά μου μάτια, μοιάζει ως η αρχή για κάτι μεγάλο για την μπάντα˙ μια εμφάνιση που θα αποτελεί σημείο αναφοράς τα επόμενα χρόνια για όσους τη ζήσαμε και πυξίδα για τους ίδιους, ώστε να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνατότητες τους. Ίσως η ιδέα για ένα σόλο ντραμς να λειτουργήσει ευεργετικά σε μελλοντικές εμφανίσεις, ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει, και τότε εκεί θα είμαστε σίγουρα, για να τους απολαύσουμε εκ νέου.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

SETLIST

Terrestrial
Flying Jesus
Mokujin
Jack In The Box
Little Droid’s Blues (εισαγωγή)
Chameleon White
The Martian Architect
Kua Fu
The Watermaker
Super Ego Villain
Praying Mantis
Stray Dog Rolly
  • SHARE
  • TWEET