Vinyl Is Back: Χωρίς Περιδέραιο, Libido Blume & Cpt. Neφos, No Man's Land @ Cine Κεραμεικός, 12/12/15

Μία σύντομη ανασκόπηση γιατί έχουμε και κάτι καινούργια βινύλια να ακούσουμε...

Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/12/2015 @ 11:26
Πάντοτε είχα την απορία πώς γίνεται να είναι τόσο ξεκομμένα τα παζάρια βινυλίου από τη μουσική. Οξύμωρο; Κι όμως, μην νομίζετε ότι όλοι όσοι συλλέγουν βινύλια είναι απαραιτήτως και μουσικόφιλοι. Ίσως γι' αυτό και το παράδοξο η μουσική να είχε τις περισσότερες φορές δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στον (απολύτως θεμιτό) φετιχισμό του βινυλίου. Δεν θα πρέπει να παραξενέψει κανέναν αν διαπιστώσει ότι, άνθρωποι που θα έδιναν 50 και 60 ευρώ για να αγοράσουν ένα «σπάνιο» βινύλιο, δεν θα έδιναν ούτε το ένα τρίτο των χρημάτων αυτών για να δουν τους ίδιους καλλιτέχνες να παίζουν ζωντανά. Κατά τη γνωστή παροιμία, λοιπόν, πήγε ο Μωάμεθ στο βουνό και το Vinyl Is Back έκανε μία σοφή και συναισθηματική κίνηση προσκαλώντας μερικά από τα συγκροτήματα των οποίων οι δίσκοι λίγο πιο δίπλα πωλούνταν σε υψηλές τιμές, να παίξουν ζωντανά και να μετρήσουν τους πραγματικούς (;) φίλους τους.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η επιτυχία της διοργάνωσης. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι εξαρχής ο παρευρισκόμενος ένιωθε άνθρωπος, μουσικόφιλος και πελάτης με αυτή τη σειρά, συνεχίζοντας στην επιλογή ενός πραγματικά πολύ άνετου και με πολλές προοπτικές χώρου και τελειώνοντας με τις διάφορες παράλληλες δραστηριότητες, σχετικές με τα βινύλια ή και όχι, οι διοργανωτές έδειξαν ότι είχαν ρίξει σκέψη για το πώς να κάνουν τις ημέρες αυτές ξεχωριστές. Κι αν η ουσία του πράγματος είναι οι πωλήσεις δίσκων, και εδώ η ποικιλία ήταν (φυσικά) μεγάλη με αρκετά από τα γνωστά καταστήματα του χώρου να είναι μαζεμένα και προσβάσιμα αλλά όπως συχνά συμβαίνει οι ιδιώτες να έχουν αρκετές καλές προσφορές.

Η μετάβαση από το ισόγειο των δίσκων ήταν συναισθηματικά δύσκολη αφού ένιωθες ότι σε κάποιον πάγκο υπάρχει ένα διαμαντάκι που σου φωνάζει να το αποκτήσεις. Ίσως εκεί να οφείλεται και το γεγονός ότι στους No Man's Land η (μεγάλη πάντως) αίθουσα δεν είχε γεμίσει ακόμα. Έπαιξαν τις πολύ καλές και μεγάλης διάρκειας συνθέσεις τους με το δέσιμο και την δεινότητα που τους δίνει το γεγονός ότι είναι πιο ενεργοί από ποτέ, με συχνή δισκογραφική παρουσία.

No Man's Land

Μάλιστα έπαιξαν και μία σύνθεση από την επερχόμενη δουλειά τους ενώ για να δέσει ακόμα περισσότερο η παρουσία τους με την ταμπέλα του «'80s live» είχαν προσκαλεσμένους από τις πρώτες ημέρες τους την Εύη Χασαπίδου - Watson στη φωνή (μετέπειτα Echo Tattoo) καθώς και τον Γιώργο Παπαγεωργιάδη στη ρυθμική κιθάρα. Έκλεισαν με μία ταιριαστή εκτέλεση του "Set The Controls For The Heart Of The Sun" ξεχειλωμένη όσο την έκαναν και οι δημιουργοί της.

Η συνέχεια ήθελε στη σκηνή δύο συγκροτήματα σε συσκευασία ενός. Οι Cpt. Neφοs και οι Libido Blume (με ολίγη από Sigmatropic) μπήκαν δυναμικά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, το "Cadillac Dreams" σε ένα σετ που μετά την εσωστρεφή ψυχεδέλεια των No Man's Land ήταν ένα έναυσμα για μεγαλύτερη συμμετοχή και πιο ανεβασμένη διάθεση από τους θεατές που είχαν γεμίσει την αίθουσα.

Cpt. Νέφος / Libido Blume

Ο ήχος υπήρξε πολύ καλός όπως και σε όλα τα συγκροτήματα, αλλά ειδικά σε αυτούς έχω την αίσθηση ότι αποδίδουν πλέον τα τραγούδια τους καλύτερα ζωντανά από ό,τι στις γνώριμες στούντιο ηχογραφήσεις τους. Αργότερα στο σετ τους τα "Colours Melting" και "In My Room" έτυχαν εξίσου θερμής υποδοχής, ενώ το κλείσιμο ήρθε με το, παραδοσιακά απροβάριστο, "Guns Of Brixton".

Σε έναν συνδυασμό που θύμισε το περίφημο πλέον πολύ-reunion του "Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο", τους Libido Blume / Cpt. Neφos διαδέχθηκαν οι Χωρίς Περιδέραιο, η συνολική αποδοχή των οποίων πλέον είναι μάλλον αδιανόητη για κάποιον που τους ήξερε να παλεύουν στα '80s.

Χωρίς Περιδέραιο

Με τη γνώριμη πια μίνιμαλ αισθητική τους, είτε μουσικά είτε από άποψη παρουσίας στη σκηνή, έπαιξαν το υλικό από τον έναν δίσκο τους και το ένα EP τους αλλά και το "Λέρος" των Stress με τη βοήθεια του Λούη Κοντούλη ο οποίος κάθησε μαζί τους για τρία-τέσσερα τραγούδια, μέχρι να κλείσουν δηλαδή με το "48 Σιωπές".

Το γεγονός ότι τα συγκροτήματα που έπαιξαν θα μπορούσαν να βλέπουν τους δίσκους τους να πουλιούνται δίπλα τους για περισσότερο από όσο οι ίδιοι πιθανόν να πληρώθηκαν για την εμφάνισή τους, δημιουργεί μία γνώριμη ανισορροπία στον χώρο της βινυλ-αγοράς. Ευτυχώς όμως το ζεστό χειροκρότημα είναι υπεράνω χρημάτων και αυτό το κέρδισαν με ευκολία και τα τρία συγκροτήματα. Ένα ακόμα από εμάς για τους διοργανωτές και κάπου εδώ θα κλείσει απότομα αυτό το κείμενο γιατί έχω κάτι καινούργια βινύλια να πάω να ακούσω, να με συγχωράτε...

Φωτογραφίες: Ι. Κανελλόπουλος

  • SHARE
  • TWEET