Villagers of Ioannina City, The Road Miles @ Gazi Music Hall, 15/04/16

Αυτή ήταν η τέταρτη συναυλία των VIC που είχα την ευτυχία να ζήσω, αλλά ταυτόχρονα η πρώτη που τους είδα σε κλειστό venue. Ο ήχος ήταν φανταστικός, η οργάνωση σωστή και η δουλειά στα φώτα εκπληκτική. Παρόλα αυτά κι ενώ η μπάντα απέδωσε άψογα, τους έχω συνδέσει στο μυαλό μου με ανοιχτούς χώρους, μιας και η μουσική τους έχει κάτι παραδοσιακό και βουνίσιο κι ένα κλειστό venue, όσο καλά στημένο και αν είναι, δεν θα αντικαταστήσει ποτέ το παραδοσιακό σκηνικό. Δεν χρειάζεται να μείνω σε αυτό παραπάνω. Αυτό που χρειάζεται να αναφέρω είναι πως η συγκεκριμένη μπάντα επισκέφτηκε την πρωτεύουσα τρεις φορές στο διάστημα των τελευταίων δέκα μηνών και κάθε φορά ο κόσμος ανταποκρίνεται καθολικά στο κάλεσμά τους. Μαγκιά τους.

Κατά τις 21:15 ανέβηκαν στη σκηνή οι The Road Miles, ένα πενταμελές συγκρότημα από την Αθήνα. Ο ήχος τους έχει αρκετά post-rock στοιχεία, οι συνθέσεις τους είναι μεγάλες και κατά κύριο λόγο αργόσυρτες. Χρειάζονται υπομονή και αμφιβάλλω κατά πόσον ο περισσότερος κόσμος τους «έπιασε», χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου. Σίγουρα, όμως, όλοι αισθανθήκαμε την ατμόσφαιρα της μουσικής τους και εντυπωσιαστήκαμε από τη σκηνική τους παρουσία. Ήταν εμφανές πως έχουν δουλέψει τον ήχο τους και φάνηκε να έχουν ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους. Ο ντράμερ ήταν σε απόλυτη συμμαχία με τις δυναμικές των τραγουδιών και τα έγχορδα χρωμάτιζαν αναλόγως.

Τα περισσότερα μάτια ήταν στραμμένα στη front-woman Αφροδίτη, όπως είναι λογικό, η οποία ήξερε πώς να γεμίσει τον χρόνο που δεν τραγουδούσε χορεύοντας και γενικώς δημιουργώντας μια gothic νότα με την παρουσία και την κίνησή της. Θα ήθελα να ακούσω περισσότερα τραγούδια σαν το τελευταίο που έπαιξαν, το οποίο ήταν το πιο επιθετικό τους, γενικώς όμως το post-rock ποτέ δεν ήταν η προτίμησή μου. Οι The Road Miles κρίθηκαν και δοκιμάστηκαν σε μία πολύ ζόρικη και απαιτητική βραδιά. Μια χαρά ζέσταναν το κοινό, δικαίως κέρδισαν το χειροκρότημά τους και μας αποχαιρέτησαν λίγο μετά τις 22:00.

Τώρα αυτά που έγιναν από τις 22:30 και μετά τα ξέρετε. Παρακολουθήσαμε ένα γεμάτο set από τους Ηπειρώτες χωρισμένο σε δύο μέρη, το δεύτερο εκ των οποίων περιλαμβάνει όλα τα δυνατά τους τραγούδια. Η πλάκα είναι, όμως, πως αυτή τη φορά ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το αρχικό μέρος του show. Τα πιο ήρεμα τραγούδια των VIC, αυτά που βρίσκονται στις post-rock περιοχές του μουσικού τους φάσματος, είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Ο λόγος, νομίζω, βρίσκεται στη συμβολή των πνευστών.

Τόσο το κλαρίνο, όσο και η τσαμπούνα σολάρουν ανελλιπώς, με τόσο υπέροχες φράσεις που γεμίζουν το λιτό παίξιμο της μπάντας και δίνουν ένα νεύρο και μία ζωντάνια που συνήθως μου λείπει από αυτό το στυλ μουσικής. Ειδικά το "Jιannim" αυτή τη φορά μας συγκίνησε όλους, ενώ στο αγαπημένο μου "Nova" περιμέναμε να τελειώσει το υπέροχο κουπλέ για να συνεχίσουμε να τραγουδάμε τη μαγευτική φράση του κλαρίνου που ακολουθεί. Στη "Chalasia" ανέβηκε, κλασικά, στη σκηνή ο Γ. Μήτσης και έκανε την παρουσία του θέμα συζήτησης μετά τη συναυλία. Απίστευτη φωνή και ερμηνεία και γενικώς πολύ έντονη στιγμή.

Μετράμε ήδη 75 λεπτά, όταν ο Αλέξης μας ευχαρίστησε για όλη μας την αγάπη στην μπάντα τα τελευταία δύο χρόνια (από την κυκλοφορία του "Riza"), μας ενημέρωσε πως ο κύκλος αυτός φτάνει στο τέλος του και μας πληροφόρησε πως ξεκινάει το δεύτερο μέρος της συναυλίας. "Zvara". Αυτό το τραγούδι χτυπάει μέσα στα άγρια ένστικτά μας. Πάντα πανικός θα γίνεται όταν το παίζουν. Mosh pits θα ανοίγουν, μπουκάλια θα πετάγονται, παπούτσια, κόσμος θα λυσσάει και θα ξελαρυγγιάζεται. Συνέχεια με "Krasi" και "Ti Kako" και οι φωνές δεν σταματούν στιγμή. Το συγκρότημα φαινόταν πως έχει την απαραίτητη πείρα πλέον, σε σχέση με παλαιότερες εμφανίσεις τους και ενώ παρέμεινε λακωνικό και στωικό στη σκηνή, είχε έναν αέρα, μία άνεση και έναν τσαμπουκά που μόνο μετά από μία περιοδεία αποκτάει κανείς. Το set κλείνει με την Αγία Τριάδα, "St. Triad", και ο κόσμος πιάνεται χέρι με χέρι και χορεύει, άλλοι άνιωθοι συνέχισαν να χτυπιούνται βέβαια, αλλά αυτή είναι και η μαγεία της rock συναυλίας. Πως ο καθένας περνάει καλά με όποιον τρόπο γουστάρει και οι Villagers μπορούν εγγυημένα να μας διασκεδάζουν. Αποχωρούν από τη σκηνή και επιστρέφουν για το μοναδικό encore "Karakolia"...

Τώρα, λοιπόν, που ο κύκλος του πρώτου δίσκου τελείωσε και ο πήχης είναι τόσο ψηλά μένει να δούμε τι σκαρώνει η μπάντα για τον δεύτερο δίσκο της. Γιατί αν αυτό το riff που έπαιξε για μερικά δευτερόλεπτα μετά το τέλος του "Karakolia", και που έκανε όλο το venue να στρώσει, βρίσκεται σε καινούριο τραγούδι, αυτή η μπάντα θα φτάσει ακόμα ψηλότερα. Ελπίζω μόνο να μη βιαστούν. Τους χορτάσαμε αρκετά εδώ κάτω. Τώρα περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο βήμα τους και θα χαρώ πολύ να είναι ακόμα πιο πρωτότυπο, ακόμα πιο βαρύ κι εντυπωσιακό. Εις το επανιδείν, λοιπόν, μάγκες.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά