Villagers Of Ioannina City @ Fuzz Club, 15/11/14

O χαρακτήρας του John Cusack, Rob Gordon, στο κλασικό "High Fidelity" έλεγε πως «κάποιοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι η μπάντα τους ήταν support στους Nirvana». Ίσως κάποιος αναρωτηθεί αν οι Villagers Of Ioannina City ξεπεράσουν το θέαμα ενός κατάμεστου Fuzz με κοντά 2.000 άτομα, με μόλις έναν δίσκο και ένα EP στο ενεργητικό τους. Ο χρόνος μόνο θα δείξει, αν και η εκκίνησή τους είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτική.

Μετά το σχεδόν δίωρο σετ τους, πολλά μπορείς να πεις. Αν σε αυτό το review μείνουμε μόνο στη συγκεκριμένη βραδιά, θα είμαστε σύντομοι και κατανοητοί. Αποθέωση από το πρώτο λεπτό. Όταν έμπαινε ο ήχος του κλαρίνου πανηγυρίζαμε σαν να σκόραρε -επιτέλους- η Εθνική, τραγούδι με τραγούδι όλο το μαγαζί χόρευε (όπως το εννοεί κανείς), σκηνές από  metal συναυλίες, crowd surfing. Δεν υπήρχε άνθρωπος ακόμα και στο φουαγιέ που να μην χάζευε τα όσα συνέβαιναν γύρω του.



Εμείς οι «μεγαλύτεροι», σε αντίθεση με την πλειοψηφία της πιτσιρικαρίας που τίγκαρε το Fuzz, μετά το καθηλωτικό στιγμές-στιγμές live, θα κάτσουμε  να σκεφτούμε και μερικά πράγματα. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα... απαραίτητο, ούτε καν μομφή σε όσους δεν το κάνουν. Kάθε συναυλία είναι εκείνη η χρονική στιγμή, το ταλέντο της μπάντας, η αντίδραση του κοινού.



Δεν γίνεται όμως να μην σκεφτείς, βλέποντας τόσο κόσμο για μια ελληνική μπάντα που παίζει ηπειρώτικα κλαρίνα με heavy ενορχηστρώσεις για headbanging. Πολλοί δίπλα μας χαμογελούσαν στο ξεκίνημα με τον ήχο του κλαρίνου και τον δυναμισμό του κλαρινιτζή Πιστιόλη στη σκηνή. Μετά τους 200, 300 που τους είδαν σε μικρότερα μαγαζιά της Αθήνας, απόψε ήρθαν πολλοί περίεργοι για πρώτη φορά. Αν οι VIC αφήσουν στον επόμενο δίσκο τους το κλαρίνο, την ελληνική γλώσσα και την πλούσια παράδοσή μας, θα συνεχίσουν να τους ακολουθούν; Θα είναι η μπάντα που ακούσαμε να λένε «φίλε βαράνε άσχημα και παίζουν δημοτικά που ακούει ο πατέρας μου»; Αν θέλουν να εξελιχθούν ως δημιουργοί, αυτό θα κάνουν. Και πρέπει, γιατί με εμφανίσεις σαν αυτή στο Fuzz, οι προσδοκίες έγιναν τεράστιες. Το «γραφικό» με το «γαμάτο» δεν απέχουν πολύ στα μυαλά πολλών εκεί έξω.



Το καλό είναι πως ίσως «αλλαξοπιστήσουν» οι πάρα πολλοί οπαδών του «έντεχνου» (μην ρωτάτε πώς τους καταλαβαίνουμε...). Να αφήσουν τις συναυλίες «αγαπημένων καλλιτεχνών» που πας κατευθείαν για ύπνο, και να διαλέξουν την ωμότητα και την ένταση των Villagers.

Οι VIC είναι ο Αλέξης Καραμέτης σε κιθάρα και φωνή, Άρης Γιαννόπουλος στα ντραμς , Άκης Ζώης στο μπάσο,  Αχιλλέας Ράδης στα πλήκτρα και Κωνσταντής Πιστιόλης στο κλαρίνο. Το live τους είναι... βουνοκορφές πιο πάνω από τις εξαιρετικές στούντιο ηχογραφήσεις τους. Δεμένοι, σίγουροι, άνετοι. Το «αισθανόμασταν πριν το live σαν να πηγαίναμε πρώτη μέρα σχολείο» κατανοητό και εύστοχο.



Χαμός στο "Τi Kako", εξαιρετική εκτέλεση του "Chalasia" παρέα με τον Γιάννη Μήτση (δέκα κλάσεις ανώτερο από τον δίσκο), άπαντες τραγουδούσαν στο "Jiannim" και αποθέωση στα "Zvara" και "Karakolia" του νέου τους EP. Το τελευταίο ακούστηκε και στο encore, για το οποίο η μπάντα έλεγε πως δεν κάνει, αλλά πως θα πεις όχι σε ένα γεμάτο μαγαζί; Aσε, που αν έλεγαν στις 00:30 που τέλειωσαν «παιδιά, το ξαναπάμε όλο από την αρχή», κανείς δεν θα το κουνούσε... Όλοι κλαρίνο!

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com