Uriah Heep, Asia live @ Leadmill, Sheffield

21/11/05, Leadmill, Sheffield (UK)

Το εισιτήριο έγραφε ως ώρα έναρξης τις 19:00. Θεώρησα έτσι λογικό να βρίσκομαι στο χώρο που θα γινόταν η συναυλία κατά τις 18:30. Την ώρα που έφτασα λοιπόν έξω από το club με έκπληξη αντίκρισα όλα κι όλα... 4 άτομα! Μιας και οι πόρτες ήταν εκείνη την ώρα κλειστές, όπως ήταν λογικό πιάσαμε τη κουβέντα με τους υπόλοιπους οι οποίοι είχαν έρθει από το κοντινό Leeds για να απολαύσουν τα δύο θρυλικά group. Ανάμεσα σε αυτούς και μία κυρία 70 περίπου ετών με μπλουζάκι Yngwie Malmsteen! Θεά έτσι; Την ώρα που συζητούσαμε, από μέσα ακουγόταν το soundcheck των Asia το οποίο περιελάμβανε το "Time Again", ανοίγοντας μας έτσι την όρεξη!

Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 19:00 και ένα τέταρτο αργότερα ανέβηκαν στη σκηνή οι Asia, την ώρα που από κάτω βρίσκονταν περίπου... 50 άτομα! «Μα καλά, είναι δυνατόν;» σκέφτηκα. «Το συγκρότημα μου θα μάζευε περισσότερο κόσμο!». Βέβαια αμέσως μετά από αυτή τη σκέψη έσκασε μύτη ένα μικρό κόκκινο διαβολάκι στο μυαλό μου, το οποίο μου υπενθύμισε πως το συγκρότημα μου δεν έχει πουλήσει 30 εκατομμύρια δίσκους και κάπως έτσι με έβαλε στη θέση μου! Θα φταίει η κίνηση γι' αυτό είναι τόσο λίγοι είπα μέσα μου, αφού όντως στην πόλη υπήρχε απίστευτο μποτιλιάρισμα, και άφησα τον εαυτό μου να απολαύσει τη σχεδόν private εμφάνιση των Asia. Παρά την αρχική παγωμάρα και των ιδίων, η απόδοση τους κυμάνθηκε σε αρκετά ψηλά επίπεδα. Ευτυχώς στη μέση περίπου του set τους το club είχε σχεδόν γεμίσει από 500-600 άτομα. Όχι πως είναι κανένα συγκλονιστικό νούμερο κι αυτό, αλλά από το ολότελα... Panagiotena is better που λένε και οι Άγγλοι.


Παρόλο που από την αρχική σύνθεση τους ο μοναδικός που έχει απομείνει είναι ο Geoff Downes, μπορώ να πω πως οι Asia στέκονται ακόμα πάρα πολύ καλά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πως τους είδα στο live, αλλά και στο ότι οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι όλοι υπέροχοι. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και το ότι ο John Payne (κιθάρα και μπάσο) βρίσκεται πλέον 15 χρόνια στο group, έχοντας δημιουργήσει ένα πολύ ικανό συνθετικό δίδυμο παρέα με τον Downes. Παρά το ότι ο χώρος ήταν σχετικά μικρός (το Leadmill κανονικά είναι club, το οποίο όμως αραιά και που φιλοξενεί και κάποιες συναυλίες. Κάτι σαν το Club 22 κοινώς) ο ήχος ήταν εξαιρετικός. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε επίσης το ότι οι Asia κατάφεραν να αναπαράγουν τον ήχο των δίσκων τους επακριβώς, πράγμα όχι εύκολο αν αναλογιστούμε τις απίστευτες παραγωγές που αυτοί έχουν.

Η φωνή του Payne είναι πανέμορφη και αντάξια του μεγάλου John Wetton (προκάτοχος του Payne), ενώ τα πλήκτρα του Downes είναι όλα τα λεφτά. Ιδιαίτερη μνεία όμως αξίζει ο τυπάρας Guthrie Govan (είχε παίξει κιθάρα σε κάποια κομμάτια του "Aura" το 2000 και άρεσε τόσο πολύ στους άλλους που τον κράτησαν για μόνιμο μέλος!). Πραγματικά εξαίσιος κιθαρίστας! Τελείως διαφορετικό στυλ από τον τρισμέγιστο Steve Howe βέβαια. Το παίξιμο του Guthrie είναι μεν αισθητά λιγότερο τεχνικό, πλην όμως αρκετά πιο heavy και δυναμικό. Απολαυστικός τέλος ήταν και ο νέος drummer Jay Schellen. Αναμφίβολα άξιος συνεχιστής της ιστορίας που έγραψαν στους Asia σπουδαίοι drummer όπως ο Carl Palmer και ο Chris Slade. Δυνατό και σταθερό παίξιμο χωρίς όμως ίχνος επιδειξιομανίας. Γενικά σε όλη τη διάρκεια του 55λεπτου set τους, κυρίως όμως προς το τέλος όταν και είχε μαζευτεί κόσμος, ήταν αρκετά ορεξάτοι. Το μόνο αρνητικό ήταν πως περιορίστηκαν σε δύο μόλις δίσκους τους! Συγκεκριμένα έπαιξαν 6 κομμάτια από το ομώνυμο ντεμπούτο τους και 3 από το περσινό και τελευταίο τους μέχρι στιγμής "Silent Nation". Θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω κάποια στιγμή με κανονικό set και με κάπως πιο ένθερμο κοινό από κάτω...

Μετά το τέλος της συναυλίας οι Asia πλην του John Payne πέρασαν από το περίπτερο με τo merchandise της μπάντας και υπέγραψαν αυτόγραφα. Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν και οι τρεις τους φιλικότατοι και πολλοί άνετοι!

Setlist: Wildest Dreams / Time Again / Silent Nation / Long Way From Home / Cutting It Fine / What About Love / Sole Survivor / Only Time Will Tell / Heat Of The Moment


Όσο τώρα για τους Uriah Heep, δεν έχω να προσθέσω πολλά σε όσα είχα γράψει το Γενάρη για τη συναυλία τους στην Αθήνα. Οι Uriah Heep είναι από τα λίγα συγκροτήματα που ξέρεις πως θα σε κάνουν σε κάθε εμφάνιση τους να περάσεις υπέροχα. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι τόσο ζεστή ώστε να νομίζεις κάθε φορά πως έχεις πάει να δεις το συγκρότημα των κολλητών σου φίλων! Πλάκες μεταξύ τους, χαμόγελα όλη την ώρα αλλά πάνω απ' όλα καλή rock μουσική! Θα αναφέρω μόνο δύο αστεία περιστατικά: Κατά τη διάρκεια του "Free Me" λύθηκε η ζώνη της ακουστικής του Mick Box δύο φορές (μέσα σε ένα λεπτό!), με αποτέλεσμα αυτός να τη στηρίζει με το πόδι μέχρι να τον βοηθήσει ο roadie! Ο Phil Lanzon (πλήκτρα) και ο Lee Kerslake (drums) που αντελήφθησαν το γεγονός δε σταμάτησαν να γελούν για δύο λεπτά! Πολύ γέλιο έπεσε και όταν στο τέλος του κανονικού set ο Kerslake (που τα έχει τα κιλάκια του) απέτυχε να περάσει ανάμεσα από τα drums και τα ηχεία που είχε πίσω του και άρχισε να φωνάζει «κόλλησααα»!


Τραγούδια όπως τα "Easy Livin'", "Lady In Black", "Gypsy" που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία του rock δε θα μπορούσαν φυσικά να λείψουν. Όπως δεν έλειψαν και μερικές από τις νεότερες επιτυχίες τους σε ένα setlist μικρό (περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο) αλλά αρκετά περιεκτικό! Το κοινό ήταν σαφώς πιο θερμό απ' ότι στους Asia, όμως και πάλι ουδεμία σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα. Απλά ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα από τα μέρη μας... Και κατά προτίμηση με έναν καινούργιο δίσκο (άντε ρε Mick! 8 χρόνια περιμένουμε!). Α! Παραλίγο να το ξεχάσω: Ο Bernie Shaw είναι κορυφαίος frontman! Αυτά.

Setlist: So Tired / Cry Freedom / Falling In Love / Words In The Distance / Between Two Worlds / Free Me / Sunrise / Return To Fantasy / Gypsy / July Morning / Easy Livin'
Encore: Lady In Black