Up The Hammers III: Manilla Road, Stormwarrior, Cage, Battleroar, Lonewolf, Silver Fist, Celtic Legacy, Trinakrius @ AN Club, 12/04/08

Η δεύτερη μέρα του festival ξεκίνησε το ίδιο καλά με την πρώτη. Με μια μικρή καθυστέρηση, στη σκηνή του ΑN club ανέβηκαν οι Ιταλοί Trinakrius. Το κλασσικού ύφους heavy metal που παίζουν ζέστανε τον παγωμένο κάπως χώρο, μιας και εκείνη την ώρα δεν βρισκόταν πολύς κόσμος στο μαγαζί. Οι Trinakrius είχαν πολύ καλή σκηνική παρουσία, δείγμα του ότι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Αν και πρώτοι στη σειρά εμφάνισης, είχαν πολύ καλό ήχο που τους βοήθησε στο να ακουστούν τα τραγούδια τους όσο καλύτερα γινόταν. Εγκατέλειψαν την σκηνή αποσπώντας το χειροκρότημα και αφήνοντας μας με πολύ καλές εντυπώσεις. Ένα ακόμα πολύ καλό σχήμα από τη γειτονική χώρα.

Επόμενοι στο billing ήταν οι Ιρλανδοί Celtic Legacy, ένα συγκρότημα που μου ήταν παντελώς άγνωστο πριν το festival. Στα περίπου 40 λεπτά της παρουσίας τους, ήταν ένα «τσακ» πιο πάνω από τους προηγούμενους. Επηρεασμένοι από τα καλύτερα στοιχεία των συμπατριωτών τους Thin Lizzy (και με το κομμάτι "Resurrection" να φέρνει συνειρμικά στο νου τον μεγάλο Phil Lynott) και έχοντας προσθέσει και μια δόση από παλιούς Iron Maiden, έχουν δημιουργήσει ένα μουσικό σύνολο που αρέσκεται στη μελωδία και το feeling. Αυτό πέρασε και στον κόσμο, ακόμα και σε αυτούς που για πρώτη φορά έρχονταν σε επαφή με τη μουσική τους. Θέλοντας και μη, θα κουνούσες χέρι ή πόδι, αφού από τα κομμάτια τους πηγάζουν πολλά θετικά συναισθήματα. Ευτυχώς ο ήχος ήταν σύμμαχος και για τους Celtic Legacy, οπότε τα κομμάτια τους, που έχουν βάση τη μελωδία, ακούστηκαν χωρίς προβλήματα. Άλλη μια πολύ καλή, αν και σχετικά άγνωστη, μπάντα λοιπόν.

Τη σκυτάλη πήραν εν συνεχεία οι Silver Fist, ερχόμενοι από μια άκρως μεταλλική χώρα, την Ισπανία. Μάλιστα, οι στίχοι των κομματιών τους ήταν στα ισπανικά, κάτι που σίγουρα δεν έχει συνηθίσει το ελληνικό κοινό, πέραν βέβαια αυτών που έχουν εντρυφήσει στο ισπανικό heavy metal. Πάραυτα, αν και κάπως περίεργη για τα δεδομένα μας, η γλώσσα έκφρασης τους δεν ηχούσε καθόλου άσχημα. Ηχητικά οι Ισπανοί είχαν πολύ πιο ανεβασμένες ταχύτητες σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες μπάντες. Σε σημεία ο ήχος τους ήταν αρκετά thrash, αλλά σε γενικές γραμμές αποτελούν μια άκρως metal μπάντα, που αρέσκεται όμως σε αρκετά γρήγορους ρυθμούς.

Προς το τέλος της εμφάνισης τους μας επιφύλασσαν δύο διασκευές - εκπλήξεις: Καταρχάς έπαιξαν ένα κομμάτι των Muro (δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος), μιας μπάντας θρύλου στο ισπανικό metal, ενώ έπειτα, με όλους να θεωρούν ότι η εμφάνιση τους έχει λήξει, ο drummer ξεκίνησε να παίζει το "Reign In Blood" των Slayer. Την πρώτη μικρή έκπληξη διαδέχτηκε μια ακόμα μεγαλύτερη, αφού το εν λόγω κομμάτι δεν πήγε σε κανενός το μυαλό ότι θα μπορούσε να διασκευαστεί από τέτοιου ύφους group. Κι όμως, η διασκευή ήταν πολύ καλή, με το κοινό να ανταποκρίνεται ανάλογα. Οι επευφημίες στο τέλος τους άξιζαν απόλυτα, τόσο λόγω της εμφάνισής τους, όσο και λόγω του -για άλλη μια φορά- αψεγάδιαστου ήχου.

Ακολούθησε ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα του ελληνικού κοινού, οι Γάλλοι Lonewolf. Η αγάπη του κόσμου φάνηκε από τα πρώτα μόλις λεπτά, με τη συμμετοχή των περισσότερων, είτε τραγουδώντας, είτε κάνοντας headbanging. Το group ανταπέδωσε την αγάπη παίζοντας κομμάτια και από τις τρεις δουλειές του, αλλά και το "Buried Alive", b Side του πρώτου single τους "Holy Evil"! Κρίμα που δεν είχαν πάνω από 40-50 λεπτά στη διάθεση τους. Δεν πειράζει. Δεν είναι η πρώτη φορά που τους βλέπουμε, οπότε το αν αξίζουν η όχι το ξέρουμε ήδη. Όσοι τους παρακολούθησαν για πρώτη φορά, πιστεύω πως με το πέρας της εμφάνισης τους είχαν σχηματίσει ολοκληρωμένη και αποκρυσταλλωμένη γνώμη για αυτούς.

Η συναυλία βρισκόταν πλέον σχεδόν στα μισά της. Η μεγάλη ώρα για τους Manilla Road δεν αργούσε. Η μεγάλη ζέστη ήταν όμως ήδη παρούσα. Δυστυχώς, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα η ατμόσφαιρα στο AN club ήταν ανά στιγμές αποπνικτική, αναγκάζοντας πολλούς οπαδούς στο να βγαίνουν εκτός μαγαζιού για τις απαραίτητες ανάσες. Εν μέσω όλων αυτών, οι «οικοδεσπότες» Battleroar ανέβηκαν στη σκηνή. Οι Battleroar δε χρειάζονται πια συστάσεις. Αν και υπάρχουν σχετικά μικρό διάστημα στο χώρο, έχουν φτιάξει πολύ καλό όνομα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Το epic metal στο οποίο αρέσκονται διασκεδάζει αλλά και πωρώνει το κοινό. Όσες φορές κι αν τους έχω δει, είναι πάντα πολύ καλοί και σταθεροί. Η εμφάνιση τους στο Up The Hammers III δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Όντας όλο το group σε τρομερή φόρμα και έχοντας μια γενικότερη εξέλιξη και πρόοδο, σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, έκαναν τα πάντα για να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το κατάφεραν, προσφέροντας μια εμφάνιση... πραγματικά το κάτι άλλο! Οι οπαδοί φάνηκαν να ικανοποιούνται απόλυτα και ο παλμός που υπήρχε από τη συμμετοχή τους ήταν σε υψηλό βαθμό, χαρακτηριστικό της αμεσότητας μεταξύ κοινού και μουσικών. Ανά στιγμές ήταν όλοι ένα, αποδεικνύοντας την αγάπη του κόσμου αλλά και ότι το group είναι πια στην ελίτ του είδους.

Έπαιξαν και από τους τρεις δίσκους τους, προσπαθώντας όσο γίνεται να χαροποιήσουν όλους. Λίγο πριν το τέλος, τη σκηνή μαζί τους μοιράστηκαν μουσικοί που έχουν γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα τους στην power / epic σκηνή. Καταρχάς, ο κιθαρίστας και mainman των Omen Kenny Powell έπαιξε μαζί τους το κομμάτι τους "Megaloman", όπως και στην πρώτη δισκογραφική δουλειά τους. Έπειτα, οι Mark "The Shark" Shelton και Bryan "Hellroadie" Patrick (των Manilla Road), σε κιθάρα / φωνή και φωνή αντίστοιχα (τώρα πια), έπαιξαν με τους Batleroar το "The Isle Of The Dead", ένα κομμάτι πραγματικό διαμάντι των Manilla Road. Αναμφίβολα στιγμές που δείχνουν πόσο σεβαστό είναι το συγκρότημα στα μεγαθήρια του είδους. Δυστυχώς, τηρώντας τα χρονικά περιθώρια του festival, εγκατέλειψαν τη σκηνή μετά από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Μετά τη μεγαλειώδη αυτή εμφάνιση, όλοι περίμεναν να δουν ζωντανά μια από τις κορυφαίες αμερικανικές μπάντες των τελευταίων ετών, τους Cage. Το συγκρότημα όχι μόνο δικαίωσε το όνομα του, αλλά αντί για «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» έκανε πράξη το «ήρθατε, σας δέρνουμε (για να μη χρησιμοποιήσω βωμολοχίες), τώρα φύγετε». Τα κομμάτια τους, που χαρακτηρίζονται ως «ο Rob Halford συναντά τον παραδοσιακό αμερικανικό power ήχο», σε συνδυασμό με τον τρομερό ήχο, έκαναν την εμφάνιση αψεγάδιαστη. Ειλικρινά ό,τι και να γράψω είναι λίγο. Κλείνοντας τα μάτια νόμιζες ότι ακούς cd και όχι ζωντανή εμφάνιση. Όλο το συγκρότημα, με πρωτεργάτη τον τραγουδιστή του Sean Peck, ήταν σε τρελά κέφια και φάνηκε άκρως προβαρισμένο. Τα 50 λεπτά που έπαιξαν, ναι μεν κάλυπταν σχεδόν όλη την καριέρα τους, αλλά φάνταζαν πολύ λίγα για αυτό που όλοι βλέπαμε. Εύχομαι να τους ξαναδούμε τώρα πια μόνους τους, και με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους. Άφησαν τη σκηνή όταν το κεντρικό κλειδί του ερπυστριοφόρου τανκ που ερχόταν συνεχώς κατά πάνω μας γύρισε στο turn off. Ευτυχώς, γιατί μπορεί να υπήρχαν και άνθρωποι επιρρεπείς με την καρδιά τους.

Με τέτοιες εμφανίσεις ο κόσμος εξαντλείται, και όπως φαντάζεται κανείς, οι ουρές για νερό ήταν μεγάλες. Πόσο μάλλον όταν ο χώρος είχε γίνει σχεδόν σα χαμάμ!



Λίγα λεπτά αργότερα, η συνέχεια ανήκε στους Γερμανούς Stormwarrior, ένα από τα σημαντικότερα groups που έχει κατά τη γνώμη μου αναδείξει η σύγχρονη μουσική ιστορία. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τους ανέδειξε ο Kai Hansen. Μετά από ένα σύντομο intro, οι πρώτες νότες του ομώνυμου κομματιού από την πρόσφατη δουλειά τους "Heading Northe" δόνησαν το χώρο. Δυστυχώς κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα που είχαν στον ήχο τους απέτρεψαν από τα κάνουν ένα δυναμικό ξεκίνημα. Παρ' όλα αυτά, το συγκρότημα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να αποδείξει την αξία του, κάτι που εν τέλει κατάφερε.



Καθ' όλη τη διάρκεια, ο τραγουδιστής τους Lars Ramcke, με τη μοναδική αυτή φωνή, και η παρέα του δικαίωσαν αυτούς που τους επέλεξαν για να εμφανιστούν μια θέση πριν τους Manilla Road. Σε όλο το χρονικό διάστημα που βρέθηκαν στη σκηνή, το τευτονικό metal που αρέσκονται να παίζουν ικανοποίησε τον κόσμο, ο οποίος έδειχνε να γνωρίζει καλά τη μπάντα. Κατά τη γνώμη μου η εμφάνιση τους ήταν ένα σκαλί πιο κάτω από αυτήν των Cage, ίσως και λόγω χειρότερου ήχου. Ακούστηκαν αντιπροσωπευτικά κομμάτια και από τις τρεις δουλειές τους, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αφού ήρθαν στη χώρα μας για πρώτη φορά. Μακάρι να έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ξανά, γιατί είναι κι αυτοί από τα συγκροτήματα που χαίρεσαι να βλέπεις. Το ζεστό χειροκρότημα θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη αμοιβή τους. Γνωρίζοντες και μη τη μπάντα αναγνώρισαν την αξία της στο σύγχρονο «χρηματιστήριο».



Η ώρα ήταν ήδη 00:30 όταν έκαναν την εμφάνιση τους εν μέσω επευφημιών οι Manilla Road. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Επιτέλους θα βλέπαμε για ακόμα μια φορά στη χώρα μας μια από τις μπάντες που γέννησαν τον epic metal ήχο. Το μαγαζί ήταν πια σχεδόν γεμάτο. Η μπάντα χωρίς πολλά λόγια ξεκίνησε την επίθεση της: "Death By The Hammer" και "Witches Brew" έδωσαν το έναυσμα στον κόσμο να τραγουδάει και να μοιραστεί με τη μπάντα τη δύναμη και το πάθος που εκπεμπόταν από τη σκηνή. Όλοι ήταν σε μεγάλα κέφια, αποδίδοντας τα κομμάτια τους με τον καλύτερο τρόπο. Ο ηγέτης του group, Mark "The Shark" Shelton, ήταν σαφώς γερασμένος, κάτι πολύ λογικό άλλωστε, αλλά και συνάμα πολύ αδυνατισμένος σχετικά με την προηγούμενη φορά που είχαν παίξει στη χώρα μας. Η απόδοση της μπάντας κυμάνθηκε σε πολύ καλά και υψηλά επίπεδα, έστω και τόσο αργά. Τα φωνητικά σχεδόν σε όλο το live είχε αναλάβει εξολοκλήρου ο, μέχρι πρότινος drummer του group, Bryan "Hellroadie" Patrick, ο οποίος τουλάχιστον εμένα μου θύμισε τον Shelton στις καλές εποχές του.



Ανταποδίδοντας την πρόσκληση των Battleroar στο set list τους, οι Manilla Road κάλεσαν κάποια στιγμή τον τραγουδιστή τους Marco, με τον οποίο απέδωσαν μαζί ένα από τα τελευταία κομμάτια των Manilla Road (δυστυχώς δε θυμάμαι ποιο ήταν). Το set list του group είχε κομμάτια τόσο από τις πιο πρόσφατες δουλειές του, όσο και από τις παλιότερες. Χαμός έγινε με το "Avatar", ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους τα τελευταία έτη. Η επιλογή κάποιων μεγάλων σε διάρκεια και όχι τόσο επιτυχημένων κομματιών, σε συνάρτηση με την ήδη περασμένη ώρα, έφερε μια «ψιλομουρμούρα» στον κόσμο, αλλά τι να κάνουμε... η επιλογή αυτών τον κομματιών από το group είναι σεβαστή. Καλά θα ήταν να ακούγαμε μόνο τα παλιά διαμάντια, αλλά κάθε group πρέπει να παίζει και από τις τελευταίες δουλειές του, αφού υπάρχουν. Όσοι τους έχουν ξαναδεί ίσως και να μη στεναχωρήθηκαν. Από την άλλη, το γεγονός ότι έπαιξαν περίπου 2 ώρες και 10 λεπτά δε νομίζω να συναντιέται εύκολα τώρα πια. Αυτό βέβαια κάπως κούρασε τον κόσμο που ήταν όρθιος για πολλές ώρες. Οι Manilla Road είχαν ήχο ο οποίος ήταν ο μεγάλος τους σύμμαχος. Έτσι και αυτοί βοήθησαν ώστε τα τραγούδια τους να έχουν καλή ακουστική και να τα ευχαριστηθεί ο κόσμος. Μετά και το "Up From The Crypt", ένα κομμάτι ιδανικό για τελείωμα, εγκατέλειψαν τη σκηνή. Η ώρα είχε πάει ήδη 02:30. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που παρακαλούσα να τελειώσει ένα live. Πραγματικά δεν άντεχα άλλο. Ίσως αν είχαν βγει πιο νωρίς να μην υπήρχαν τα ίδια συναισθήματα.



Εν κατακλείδι, ήταν ένα διήμερο γεμάτο αγνό heavy metal. Στις δυο αυτές μέρες το ελληνικό κοινό απήλαυσε μεγαθήρια του είδους αλλά και συγκροτήματα που βάσει μουσικής ποιότητας έχουν περίοπτη θέση στο σημερινό metal χάρτη. Αξίζει ένα μπράβο στους διοργανωτές του όλου event, αλλά και στον καθένα που συνέβαλλε με την παρουσία στο να είναι το festival επιτυχημένο. Άλλωστε, δε βλέπεις συχνά με φτηνό εισιτήριο τόσα ονόματα! Μακάρι το τέταρτο μέρος, του χρόνου, να γίνει σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο και να κατακλυστεί πάλι από κόσμο. Ας έχει όμως καλύτερο εξαερισμό, γιατί όπως λέει ο λαός «δεν την παλεύω»! Κρίμα για όσους δεν κατάφεραν να παραβρεθούν στο διήμερο, έχασαν μοναδικές στιγμές... Άντε και στα καλύτερα!

Set lists:

Lonewolf:
Hellenic Warriors / Made In Hell / Seawolf / S.P.Q.R / Holy Evil / Buried Alive

Battleroar:
Victorius Path / Siegecraft / Hyrkanian Blades / Mourning Sword / Finis Mundi / The Warlords Of March / Megaloman / Isle Of The Dead / Battleroar

Cage:
Rise Of The Beast / I Am The King / Kill The Devil / Hell Destroyer / Metal Devil / Final Solution / King Diamond / Wings Of Destruction

Stormwarrior:
Intro / Heading Northe / Heavy Metal Fire / Metal Legacy / Remember The Oathe / The Axewielder / Odins Warriors / Sign Of The Warlord / Into The Battle / Thunderer /Iron Prayers

Manilla Road:
Death By The Hammer / Witches Brew / Blood Eagle / Road Of Kings / Mystification / Avatar / Voyager / The Fall of Iliam / The Riddle Master / Resurrection / Flaming Metal System / Divine Victim / Necropolis / Up From The Crypt