Up Festival (Γιάννης Αγγελάκας, The Last Drive, Παύλος Παυλίδης & The B-Movies κ.ά.) @ Κουφονήσια, 17-19/07/14
«No-ticket love party» στην ακρογιαλιά...
Από τους Κατερίνα Μυτιληναίου, Γιάννη Κοτζιά, 25/07/2014 @ 12:35
«No-ticket love party» στην ακρογιαλιά...
Tην παραπάνω φράση χρησιμοποίησε ο Γιάννης Νάστας από τους Xaxakes θέλοντας να περιγράψει λακωνικά το Up Festival. Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, η παραλία Πορί και το Άνω Κουφονήσι δονήθηκαν από αλλεπάλληλα μουσικά vibes και αποδείχθηκε ότι τα live παραμένουν ο καλύτερος τρόπος για να διασκεδάσεις. Πάντα με ελεύθερη είσοδο και με πολλές μικρές νέες προσθήκες όπως: opening party στο Soroko's Bar, DJ sets κάθε μέρα, φυλλάδιο με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες συγκεντρωμένες, πολύ προσεγμένο merchandise (μέχρι και άπειρα δωρεάν «πουράκια» πραλίνας προσφορά από έναν εκ των χορηγών), αλλά και όλα όσα αγαπήσαμε στο παρελθόν: μίνι gigs κατά τη διάρκεια των soundcheck το μεσημέρι, καλό(φεγγο) καφέ και ΤΟ closing party στα «Καλάμια».
Με δεκατρία ονόματα σύνολο στο line-up, εκ των οποίων μερικά από τα πιο αγαπημένα του ελληνικού κοινού και σε συνδυασμό με τη μαγευτική τοποθεσία διεξαγωγής, αναμενόμενα το φεστιβάλ μάζεψε αρκετό κόσμο απ'όλη τη χώρα, πολύ περισσότερο από πέρυσι κατά την εκτίμησή αυτών που είχαν παρευρεθεί και προηγούμενες χρονιές.
Πέμπτη, 17 Ιουλίου
Melorman
Την εκκίνηση στο φεστιβάλ έδωσε ο Melorman με τους ηλεκτρονικούς του ήχους. Η εμφάνισή του δεν είχε τόσο τη λογική μιας performance, εξ ου κι ο ελάχιστος κόσμος που έσπευσε να τον παρακολουθήσει προσεκτικά, αλλά λειτούργησε κυρίως ως background άκουσμα και κάλεσμα για τον κόσμο να αρχίσει να μαζεύεται σιγά - σιγά από την παραλία προς το σημείο της σκηνής. Οι ήρεμες, ευχάριστες συνθέσεις του ήταν αρκετά ταιριαστές με το όλο μαγευτικό σκηνικό που είχε αρχίσει να δημιουργείται λίγο πριν τη δύση του ηλίου στην παραλία. (Γ.Κ.)
A Victim Of Society
Οι χαλαροί ρυθμοί του Melorman έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα θορυβώδες και πολλά υποσχόμενο ντουέτο, τους A Victim Of Society. Η προσεγμένη noise αισθητική των A Victim Of Society κι όπως αυτή εκφράζεται στο ντεμπούτο τους "Distractions" αποτυπώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο πάνω στην σκηνή του Up Festival με κομμάτια όπως το "Enough Said". Πιθανότατα η ύπαρξη ενός φυσικού ντράμερ και όχι ενός drum machine να ανέβαζε σε υψηλότερα επίπεδα τις live εμφανίσεις τους αλλά έστω κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικό. (Γ.Κ.)
Lumiere Brother
Η πρόσφατη μετατροπή από one-man project σε κανονική μπάντα (Γιάννης Ματσούκας - τύμπανα, Ερμάνια Φαλλιέρα - πλήκτρα / φωνητικά, Ξενοφών Σακελλαρίου - μπάσο) έδειξε να ωφελεί τον -μετά το τέλος των Serpentine- μονήρη Lumiere Brother, που παρουσίασε τραγούδια από τα δύο του άλμπουμ. Με εμφανείς τις cinematic επιρροές (ακόμα και το όνομά του το δανείστηκε από τους αδερφούς Lumière, τους πρώτους κινηματογραφιστές στην ιστορία) και το τρίτο άλμπουμ να έρχεται, η παρουσία τους στο πρώτο βράδυ του φετινού Up Festival ήταν καταπραϋντική της κούρασης του ταξιδιού και ταιριαστή με το ακόμα χαλαρό κλίμα της ώρας που εμφανίστηκαν. (K.M.)
Baby Guru
Οι Baby Guru είναι σαφώς πιο έμπειρη μπάντα από όσες προηγήθηκαν στο line-up και αυτό φάνηκε στην εμφάνισή τους στο φεστιβάλ, ειδικά όταν αποφάσιζαν να αυτοσχεδιάσουν. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερος fan των δουλειών τους και γενικότερα του ήχου τους, εκτίμησα ιδιαιτέρως την εκτελεστική αρτιότητα που επέδειξαν για άλλο ένα live που τους παρακολούθησα.
Για κάτι παραπάνω από μία ώρα οι Baby Guru μας ταξίδεψαν σε ήχους βγαλμένους από την εποχή των hippies, φλέρταραν με τους Hawkwind και τα '70s γενικώς και τα ψυχεδελικά τους τζαμαρίσματα δημιούργησαν ένα άτυπο απόκοσμο soundtrack κάτω από τον έναστρο ουρανό του Αιγαίου. (Γ.Κ.)
Γιάννης Αγγελάκας
Όχι ότι με τους εξαιρετικούς Baby Guru τα πράγματα ήταν ήσυχα, αλλά λίγο πριν ανεβεί στη σκηνή ο headliner της πρώτης μέρας / νύχτας του φετινού line-up, με τον ηλεκτρισμό της προσμονής στην ατμόσφαιρα μπορούσες να φορτίσεις αρκετά πηνία. Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι μουσικοί του άνοιξαν επάξια τον χορό των καλλιτεχνών από τη συμπρωτεύουσα (Xaxakes - Π. Παυλίδης) κι όλα έγιναν αλλιώς. Η ωμή δυναμική μουσικής και στίχου σε συνδυασμό με την επιβλητικότητα της μορφής και η κτηνώδης, διονυσιακή ερμηνεία είναι παραπάνω από αρκετοί λόγοι για να περάσεις σε άλλο επίπεδο συναυλιακής μέθεξης. Κι όλα αυτά, γύρω στις 23:30.
Αυτό που σας είπα στην αρχή για τον διάχυτο ηλεκτρισμό, επιβεβαιώθηκε και πρακτικά μετά από λίγα τραγούδια, όταν το "Ακούω Την Αγάπη" προκάλεσε black-out και μείναμε στα σκοτάδια. Ο κόσμος βοήθησε αντικαθιστώντας τον μπαγλαμά και ο Αγγελάκας -μη πτοούμενος- συνέχισε a capella. Όταν επανήλθε το ρεύμα, όλοι συνεχίσαμε από κει που είχαμε μείνει. Καθ'όλη τη συναυλία, ορμητικά κύματα ξεπηδούσαν από τη σκηνή όταν ο Αγγελάκας με ανταριασμένη όψη αποφάσιζε να τα πει όρθιος, συνεπαρμένος κι αυτός από τη μουσική αναστάτωση που προκαλούσε.
Το ηχητικό τοπίο να συμπληρώνει το φυσικό και κάπου στη μέση, το μεταίχμιο, μεταξύ ερωτισμού και πολιτικού στοχασμού, πάνω στο οποίο ακροβατούν οι περισσότεροι στίχοι. Με όλους τους μουσικούς σε εξαιρετική φόρμα και τον ίδιο τον τραγουδοποιό σε μεγάλα κέφια («Γεια σου Γιάννη!», του φώναζαν συνεχώς από κάτω), η έκπληξη της βραδιάς δεν ήρθε ούτε από το setlist (όλα), ούτε από τη διάρκεια (φύγαμε μετά τις 03:00), ούτε από το τριπλό encore, αλλά από την υποδοχή που απολαμβάνει στο σύνολό της η "Γελαστή Ανηφόρα", δείχνοντας ότι μπορούν να βγουν ακόμα δίσκοι που γίνονται ολόκληροι επιτυχία. Αυτό είναι το ελληνικό φαινόμενο «Αγγελάκας». (K.M.)
Παρασκευή, 18 Ιουλίου
Moa Bones
Σε μια παραλία αρκεί έτσι κι αλλιώς ένα τυπάκι με μια ακουστική κιθάρα για να απογειώσει τη διάθεση αμέσως, πόσο μάλλον όταν αυτό το τυπάκι είναι ο Moa Bones. Ο εν λόγω καλλιτέχνης κατάφερε και τράβηξε αρκετά το ενδιαφέρον αν και πρώτος στο line-up γιατί συνδύασε την παρείστικη ατμόσφαιρα του σκηνικού με το μεγάλο ταλέντο που φαίνεται πως διαθέτει.
Ιστοριούλες μεταξύ των τραγουδιών, εξαιρετικό παίξιμο κιθάρας, ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ερμηνεία και «κερασάκι στην τούρτα» οι διασκευές στο "Solitary Man" του Neil Diamond (κι όχι των ΗΙΜ ρε παίδες...) και στο "Blowin' In The Wind" του Dylan.
Υ.Γ. Όσοι τον είδαν και την παραμονή του φεστιβάλ (16/7) σε μπαρ του νησιού μόνο τα καλύτερα είχαν να πουν. (Γ.Κ.)
The Noise Figures
Η εξαιρετική απόδοση έφερε τους Noise Figures μέσα στις πρώτες θέσεις της προτίμησής μου στο φετινό line-up του φεστιβάλ. Αν και τους είχαμε ξαναδεί ως support στους Black Rebel Motorcycle Club τον Μάρτιο, η μπάντα τώρα έπαιξε πολύ δεμένα και στρωτά, χωρίς περιττές παραμορφώσεις, σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της. Η μουσική των George Nikas (ντραμς / φωνή) και Stamos Bamparis (κιθάρα) βγήκε σκληρή και βαθιά απ' το «γκαράζ», στέλνοντάς μας άναυλα σε άλλα rock 'n' roll μέρη.
Το κοινό που όλο και μαζευόταν απαίτησε υψηλότερη ένταση, ο Στάμος κατέληξε χωρίς Α (Λα) χορδή και αναγκάστηκε να δανειστεί την Epitome των Burger Project, με την οποία έβγαλε το μισό live και το χρήσιμο συμπέρασμα ότι «...παίζεις καλύτερα με πιο στενή τη ζώνη» (σ.σ.: της ηλεκτρικής). Το δίδυμο έδειξε να αξίζει τη δυναμική που του έχει αποδοθεί. (Κ.Μ.)
The Burger Project
Με λίγο κυνικότητα θα πω πως στους Burger Project δεν αναγνωρίζω κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Στο χαβαλέ όμως είναι μάστορες άρα σαφέστατα απαραίτητοι στο εν λόγω φεστιβάλ. Η εμφάνισή τους ήταν μια εγγυημένη πηγή διασκέδασης και χορού για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων και η διασκευή στο "Time Of Your Life" απέκτησε απολύτως ρεαλιστικές διαστάσεις σε όσους ζήσαμε το όλο σκηνικό του τριημέρου.
Με συναδέλφους πάντως από άλλα Μέσα που βρέθηκαν στο φεστιβάλ των Κουφονησίων συμφωνήσαμε σε αυτοσχέδιο «πηγαδάκι» πως η ρεμπέτικη διασκευή στο "Holiday In Cambodia" των Dead Kennedys αποτελεί όσο να 'ναι ένα είδος ιεροσυλίας. Δε βαριέσαι... καλά περάσαμε. (Γ.Κ.)
The Last Drive
Το μεγάλο όνομα της βραδιάς μας πέτυχε απροετοίμαστους, αφού με τα ηλεκτρονικά χορευτικά τερτίπια των Burger Project να έχουν προηγηθεί λίγα λεπτά, ο κόσμος είχε μπει σε mood τελείως διαφορετικό του επιθυμητού. Ο garage ήχος των Last Drive στα live είναι βαρύς και δύσκολος από μόνος του, πού να τον ακούσεις μετά από swing-ish τουρκοτσιφτέτελο! Παρά το αλλοπρόσαλλο line-up, οι φίλοι της μπάντας αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή με τις πρώτες νότες, τιμώντας το ιστορικό συγκρότημα.
Με τον Στέφανο Φλώτσιο (Screaming Fly, Keep Shelly In Athens) στην κιθάρα, ύστερα από τη φιλική αποχώρηση του Θάνου Αμοργινού, ρυθμός και ένταση έμεναν σταθερά σε μέσα επίπεδα, χωρίς τρομερές εκρήξεις, οι οποίες αναμένονταν προς το τέλος. Αλλά το σπάσιμο μιας χορδής (άλλης μίας σε αυτό το φεστιβάλ! Χορδές - Up Festival 4-0) κάπου στη μέση του setlist τους ανάγκασε σε μακροσκελή τζαμαρίσματα, που έσπασαν την πολύ καλή ως τότε ροή και τελικά δημιούργησαν «κοιλιά» που από κάποιους δεν ξεπεράστηκε ποτέ εκείνο το βράδυ.
Η κούραση μάς ανάγκασε να δούμε παροπλισμένοι το υπόλοιπο από το μπαρ, με άλλους μπροστά στη σκηνή να περνούν πολύ καλά. Σίγουρα όχι η καλύτερη εμφάνισή τους, αλλά όπως και να 'χει... η «ύστατη κούρσα» συνεχίζεται! (K.M.)
Σάββατο, 19 Ιουλίου
The Man From Managra
Ομολογώ πως η αλλαγή της (σχεδόν) τελευταίας στιγμής των Electric Litany με το project The Man From Managra του Coti K. με «ξενέρωσε» καθώς τους πρώτους τους θεωρώ συγκρότημα πολλών «κυβικών» και η ιδέα ότι θα τους έβλεπα σε αυτό το παραδεισένιο μέρος υπό τη δύση του ηλίου με είχε εξιτάρει απίστευτα. Οι The Man From Managra αποδείχθηκαν ένα group ιδιαίτερης υφής, άποψη που την ενίσχυσε και η παρουσία δύο μπάσων επί σκηνής αντί κιθάρων. Έντονο το στοιχείο της dream pop στη μουσική των The Man From Managra οι οποίοι επέδειξαν ικανότητα να «χτίζουν» ήχους χωρίς όμως να παρουσιάζουν κάποια χαρακτηριστική κορύφωση στις συνθέσεις τους. (Γ.Κ.)
Leon Of Athens
Ο Leon, ή Leon Of Athens όπως μας συστήνεται πλέον. αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Έχοντας στις αποσκευές του το εξαιρετικό "Futrue" του 2010 και το φετινό "Global" μας παρέσυρε σε ένα πολυσυλλεκτικού μουσικού χαρακτήρα live έχοντας υποστήριξη από μια καλοκουρδισμένη μπάντα.
Κορυφαίες στιγμές το ομώνυμο κομμάτι από το "Global" και το "(To The) Children Of Tomorrow" από το "Futrue", τα οποία έδειξαν και το μουσικό εύρος στο οποίο κινείται με ευκολία ο Leon. Η εμφάνισή του ήταν από αυτές που ξεχώρισα ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια του τριημέρου. (Γ.Κ.)
Xaxakes
Μετά από μικρή καθυστέρηση (διακοπές, no problem!), ο Γιάννης Νάστας και η μουσική παρέα του γέμισαν με στυλ τη σκηνή του Up για δεύτερη χρονιά. Ο κόσμος μαζεύτηκε για τα καλά μιας και "A Shot Of..." pop ήταν ό,τι έλειπε από την καλοκαιρινή νύχτα, γι'αυτό και το ακούσαμε επί δύο! Ευφυείς συνθέσεις, καλογυαλισμένα φωνητικά και ο εύθυμος χαρακτήρας του glam frontman, ο οποίος και το εδήλωσε εξ αρχής ότι ήρθε να παρτάρει, έκαναν πιο εύκολη την αναμονή για τον Παύλο Παυλίδη, μη σας πω ότι ξεχαστήκαμε εντελώς.
Η περίεργη αίσθηση που άφησε η εμφάνιση της μπάντας στο κοντινό En Lefko Festival διεγράφη παντελώς από τη μνήμη μας και όλοι συμφωνήσαμε αμέσως στο "I Wanna Go Dancing" και τη μαγική του αισθητική. Ο εραστής της τέχνης με το κατακόκκινο κοστούμι και τον αέρα σταρ περασμένων δεκαετιών σίγουρα ήταν η πιο feel good παρουσία του φεστιβάλ. Viva! (K.M.)
Παύλος Παυλίδης & The B-Movies
Αρκετή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, η σκηνή του Up Festival υποδέχθηκε για άλλον έναν άξιο εκπρόσωπο της πλούσιας μουσικής παραγωγής του βορρά, τον παλιό γνώριμό της Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies, για το γνωστό πλέον ξέφρενο πάρτι. Με πολλά δικά του τραγούδια και κάποια από Ξύλινα Σπαθιά και Μωρά στη Φωτιά, τα πράγματα ξέφυγαν πολύ γρήγορα, με κόκκινα καπνογόνα (κανά-δυο, μην φαντάζεστε το Καραϊσκάκη να φλέγεται...), crowd-surfin' και pit ακόμα και στα «ήσυχα» μέρη του live.
Το κοινό του φεστιβάλ ξεπέρασε τα όρια του ενθουσιασμού για τον Παύλο και μπορεί να θεωρηθεί κοντά στο fan-club. Διαρκές sing-along -πότε πιο μουρμουριστό, πότε άγριο και πρωτόγονο- και η σκόνη που σήκωναν τα συνεχή ποδοβολητά, μας έκαναν μετά το πέρας της εμφάνισής του να χρειαζόμαστε ΩΡΛ ή «κι άλλο»!
Κάποια προβλήματα που αντιμετώπισε ο Παυλίδης με τον ήχο (δεν άκουγε από τα μόνιτορ) ορισμένες στιγμές στάθηκαν η αιτία να μην αφήσουν κομμάτια όπως το "Στοιχειωμένο Σπίτι" να αναδείξουν για άλλη μια φορά την άγρια ομορφιά τους. Σε κάποιες περιπτώσεις ο Παυλίδης ορμώμενος από requests του κοινού παρέκκλινε από το setlist που είχε σχεδιάσει (π.χ. "Ρόδες"). Πραγματικά ήταν μια πανέμορφη εμπειρία να βλέπεις έναν από τους καλύτερους Έλληνες rock τραγουδοποιούς να καταθέτει επί σκηνής ότι έχει και δεν έχει από τον πλούσιο κατάλογό του και να μη δίνει σημασία στο «ρολόι», το οποίο, όταν κατέβηκε από την σκηνή σημαίνοντας άτυπα τη λήξη του Up Festival, έγραφε τέσσερις τα ξημερώματα. (Κ.Μ., Γ.Κ.)
Συμπερασματικά μιλώντας για όλο το τριήμερο, δύσκολα κάποιος από τους παρευρισκομένους σε αυτό το φεστιβάλ στα Κουφονήσια δεν θα πέρασε καλά, ακόμα και αν δεν ήταν η πλειοψηφία των καλλιτεχνών του γούστου του. Σε κάτι τέτοιες απολαυστικές στιγμές ακόμα και λεπτομέρειες που στην Αθήνα θα φάνταζαν ενόχληση (καθυστερήσεις στο πρόγραμμα π.χ.) στο ανέμελο σκηνικό του Κουφονησίου έμοιαζαν ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό, ως κάτι το λογικότατο και το καλοδεχούμενο. Σε αυτό το σημείο αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα που διοργάνωσε το Up Festival που, πέρα από το γεγονός ότι μάζεψε αρκετούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες σε αυτήν την πανέμορφη κουκκίδα του Αιγαίου, κατάφερε και προσέφερε χωρίς αντίτιμο εισιτηρίου ένα πολύ καλά οργανωμένο festival, με εξυπηρετικότατο προσωπικό και (αξίζει να σημειωθεί) λογικότατες τιμές στα ποτά, τα οποία έρρεαν ασταμάτητα όλο το τριήμερο.
Το Up Festival πλέον έχει καθιερωθεί ως θεσμός και το επόμενο καλοκαίρι ελπίζουμε να μας βρει και πάλι στα Κουφονήσια με γνωστούς αγαπημένους καλλιτέχνες αλλά και νέους ταλαντούχους. Εις το επανιδείν!
Σημ.: Αν σας ξένισε το χαλαρό και ανάλαφρο στυλ του report σε σχέση με τη δουλειά που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε στο Rocking.gr όλα αυτά τα χρόνια, συγχωρέστε μας και προσπαθήσετε να κατανοήσετε το mood στο οποίο ήμασταν όλες αυτές τις μέρες στα Κουφονήσια, το οποίο απείχε πάρα πολύ από αυτό μιας συναυλίας / φεστιβάλ στην πόλη. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Tην παραπάνω φράση χρησιμοποίησε ο Γιάννης Νάστας από τους Xaxakes θέλοντας να περιγράψει λακωνικά το Up Festival. Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, η παραλία Πορί και το Άνω Κουφονήσι δονήθηκαν από αλλεπάλληλα μουσικά vibes και αποδείχθηκε ότι τα live παραμένουν ο καλύτερος τρόπος για να διασκεδάσεις. Πάντα με ελεύθερη είσοδο και με πολλές μικρές νέες προσθήκες όπως: opening party στο Soroko's Bar, DJ sets κάθε μέρα, φυλλάδιο με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες συγκεντρωμένες, πολύ προσεγμένο merchandise (μέχρι και άπειρα δωρεάν «πουράκια» πραλίνας προσφορά από έναν εκ των χορηγών), αλλά και όλα όσα αγαπήσαμε στο παρελθόν: μίνι gigs κατά τη διάρκεια των soundcheck το μεσημέρι, καλό(φεγγο) καφέ και ΤΟ closing party στα «Καλάμια».
Με δεκατρία ονόματα σύνολο στο line-up, εκ των οποίων μερικά από τα πιο αγαπημένα του ελληνικού κοινού και σε συνδυασμό με τη μαγευτική τοποθεσία διεξαγωγής, αναμενόμενα το φεστιβάλ μάζεψε αρκετό κόσμο απ'όλη τη χώρα, πολύ περισσότερο από πέρυσι κατά την εκτίμησή αυτών που είχαν παρευρεθεί και προηγούμενες χρονιές.
Πέμπτη, 17 Ιουλίου
Melorman
Την εκκίνηση στο φεστιβάλ έδωσε ο Melorman με τους ηλεκτρονικούς του ήχους. Η εμφάνισή του δεν είχε τόσο τη λογική μιας performance, εξ ου κι ο ελάχιστος κόσμος που έσπευσε να τον παρακολουθήσει προσεκτικά, αλλά λειτούργησε κυρίως ως background άκουσμα και κάλεσμα για τον κόσμο να αρχίσει να μαζεύεται σιγά - σιγά από την παραλία προς το σημείο της σκηνής. Οι ήρεμες, ευχάριστες συνθέσεις του ήταν αρκετά ταιριαστές με το όλο μαγευτικό σκηνικό που είχε αρχίσει να δημιουργείται λίγο πριν τη δύση του ηλίου στην παραλία. (Γ.Κ.)
A Victim Of Society
Οι χαλαροί ρυθμοί του Melorman έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα θορυβώδες και πολλά υποσχόμενο ντουέτο, τους A Victim Of Society. Η προσεγμένη noise αισθητική των A Victim Of Society κι όπως αυτή εκφράζεται στο ντεμπούτο τους "Distractions" αποτυπώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο πάνω στην σκηνή του Up Festival με κομμάτια όπως το "Enough Said". Πιθανότατα η ύπαρξη ενός φυσικού ντράμερ και όχι ενός drum machine να ανέβαζε σε υψηλότερα επίπεδα τις live εμφανίσεις τους αλλά έστω κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικό. (Γ.Κ.)
Lumiere Brother
Η πρόσφατη μετατροπή από one-man project σε κανονική μπάντα (Γιάννης Ματσούκας - τύμπανα, Ερμάνια Φαλλιέρα - πλήκτρα / φωνητικά, Ξενοφών Σακελλαρίου - μπάσο) έδειξε να ωφελεί τον -μετά το τέλος των Serpentine- μονήρη Lumiere Brother, που παρουσίασε τραγούδια από τα δύο του άλμπουμ. Με εμφανείς τις cinematic επιρροές (ακόμα και το όνομά του το δανείστηκε από τους αδερφούς Lumière, τους πρώτους κινηματογραφιστές στην ιστορία) και το τρίτο άλμπουμ να έρχεται, η παρουσία τους στο πρώτο βράδυ του φετινού Up Festival ήταν καταπραϋντική της κούρασης του ταξιδιού και ταιριαστή με το ακόμα χαλαρό κλίμα της ώρας που εμφανίστηκαν. (K.M.)
Baby Guru
Οι Baby Guru είναι σαφώς πιο έμπειρη μπάντα από όσες προηγήθηκαν στο line-up και αυτό φάνηκε στην εμφάνισή τους στο φεστιβάλ, ειδικά όταν αποφάσιζαν να αυτοσχεδιάσουν. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερος fan των δουλειών τους και γενικότερα του ήχου τους, εκτίμησα ιδιαιτέρως την εκτελεστική αρτιότητα που επέδειξαν για άλλο ένα live που τους παρακολούθησα.
Για κάτι παραπάνω από μία ώρα οι Baby Guru μας ταξίδεψαν σε ήχους βγαλμένους από την εποχή των hippies, φλέρταραν με τους Hawkwind και τα '70s γενικώς και τα ψυχεδελικά τους τζαμαρίσματα δημιούργησαν ένα άτυπο απόκοσμο soundtrack κάτω από τον έναστρο ουρανό του Αιγαίου. (Γ.Κ.)
Γιάννης Αγγελάκας
Όχι ότι με τους εξαιρετικούς Baby Guru τα πράγματα ήταν ήσυχα, αλλά λίγο πριν ανεβεί στη σκηνή ο headliner της πρώτης μέρας / νύχτας του φετινού line-up, με τον ηλεκτρισμό της προσμονής στην ατμόσφαιρα μπορούσες να φορτίσεις αρκετά πηνία. Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι μουσικοί του άνοιξαν επάξια τον χορό των καλλιτεχνών από τη συμπρωτεύουσα (Xaxakes - Π. Παυλίδης) κι όλα έγιναν αλλιώς. Η ωμή δυναμική μουσικής και στίχου σε συνδυασμό με την επιβλητικότητα της μορφής και η κτηνώδης, διονυσιακή ερμηνεία είναι παραπάνω από αρκετοί λόγοι για να περάσεις σε άλλο επίπεδο συναυλιακής μέθεξης. Κι όλα αυτά, γύρω στις 23:30.
Αυτό που σας είπα στην αρχή για τον διάχυτο ηλεκτρισμό, επιβεβαιώθηκε και πρακτικά μετά από λίγα τραγούδια, όταν το "Ακούω Την Αγάπη" προκάλεσε black-out και μείναμε στα σκοτάδια. Ο κόσμος βοήθησε αντικαθιστώντας τον μπαγλαμά και ο Αγγελάκας -μη πτοούμενος- συνέχισε a capella. Όταν επανήλθε το ρεύμα, όλοι συνεχίσαμε από κει που είχαμε μείνει. Καθ'όλη τη συναυλία, ορμητικά κύματα ξεπηδούσαν από τη σκηνή όταν ο Αγγελάκας με ανταριασμένη όψη αποφάσιζε να τα πει όρθιος, συνεπαρμένος κι αυτός από τη μουσική αναστάτωση που προκαλούσε.
Το ηχητικό τοπίο να συμπληρώνει το φυσικό και κάπου στη μέση, το μεταίχμιο, μεταξύ ερωτισμού και πολιτικού στοχασμού, πάνω στο οποίο ακροβατούν οι περισσότεροι στίχοι. Με όλους τους μουσικούς σε εξαιρετική φόρμα και τον ίδιο τον τραγουδοποιό σε μεγάλα κέφια («Γεια σου Γιάννη!», του φώναζαν συνεχώς από κάτω), η έκπληξη της βραδιάς δεν ήρθε ούτε από το setlist (όλα), ούτε από τη διάρκεια (φύγαμε μετά τις 03:00), ούτε από το τριπλό encore, αλλά από την υποδοχή που απολαμβάνει στο σύνολό της η "Γελαστή Ανηφόρα", δείχνοντας ότι μπορούν να βγουν ακόμα δίσκοι που γίνονται ολόκληροι επιτυχία. Αυτό είναι το ελληνικό φαινόμενο «Αγγελάκας». (K.M.)
Παρασκευή, 18 Ιουλίου
Moa Bones
Σε μια παραλία αρκεί έτσι κι αλλιώς ένα τυπάκι με μια ακουστική κιθάρα για να απογειώσει τη διάθεση αμέσως, πόσο μάλλον όταν αυτό το τυπάκι είναι ο Moa Bones. Ο εν λόγω καλλιτέχνης κατάφερε και τράβηξε αρκετά το ενδιαφέρον αν και πρώτος στο line-up γιατί συνδύασε την παρείστικη ατμόσφαιρα του σκηνικού με το μεγάλο ταλέντο που φαίνεται πως διαθέτει.
Ιστοριούλες μεταξύ των τραγουδιών, εξαιρετικό παίξιμο κιθάρας, ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ερμηνεία και «κερασάκι στην τούρτα» οι διασκευές στο "Solitary Man" του Neil Diamond (κι όχι των ΗΙΜ ρε παίδες...) και στο "Blowin' In The Wind" του Dylan.
Υ.Γ. Όσοι τον είδαν και την παραμονή του φεστιβάλ (16/7) σε μπαρ του νησιού μόνο τα καλύτερα είχαν να πουν. (Γ.Κ.)
The Noise Figures
Η εξαιρετική απόδοση έφερε τους Noise Figures μέσα στις πρώτες θέσεις της προτίμησής μου στο φετινό line-up του φεστιβάλ. Αν και τους είχαμε ξαναδεί ως support στους Black Rebel Motorcycle Club τον Μάρτιο, η μπάντα τώρα έπαιξε πολύ δεμένα και στρωτά, χωρίς περιττές παραμορφώσεις, σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της. Η μουσική των George Nikas (ντραμς / φωνή) και Stamos Bamparis (κιθάρα) βγήκε σκληρή και βαθιά απ' το «γκαράζ», στέλνοντάς μας άναυλα σε άλλα rock 'n' roll μέρη.
Το κοινό που όλο και μαζευόταν απαίτησε υψηλότερη ένταση, ο Στάμος κατέληξε χωρίς Α (Λα) χορδή και αναγκάστηκε να δανειστεί την Epitome των Burger Project, με την οποία έβγαλε το μισό live και το χρήσιμο συμπέρασμα ότι «...παίζεις καλύτερα με πιο στενή τη ζώνη» (σ.σ.: της ηλεκτρικής). Το δίδυμο έδειξε να αξίζει τη δυναμική που του έχει αποδοθεί. (Κ.Μ.)
The Burger Project
Με λίγο κυνικότητα θα πω πως στους Burger Project δεν αναγνωρίζω κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Στο χαβαλέ όμως είναι μάστορες άρα σαφέστατα απαραίτητοι στο εν λόγω φεστιβάλ. Η εμφάνισή τους ήταν μια εγγυημένη πηγή διασκέδασης και χορού για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων και η διασκευή στο "Time Of Your Life" απέκτησε απολύτως ρεαλιστικές διαστάσεις σε όσους ζήσαμε το όλο σκηνικό του τριημέρου.
Με συναδέλφους πάντως από άλλα Μέσα που βρέθηκαν στο φεστιβάλ των Κουφονησίων συμφωνήσαμε σε αυτοσχέδιο «πηγαδάκι» πως η ρεμπέτικη διασκευή στο "Holiday In Cambodia" των Dead Kennedys αποτελεί όσο να 'ναι ένα είδος ιεροσυλίας. Δε βαριέσαι... καλά περάσαμε. (Γ.Κ.)
The Last Drive
Το μεγάλο όνομα της βραδιάς μας πέτυχε απροετοίμαστους, αφού με τα ηλεκτρονικά χορευτικά τερτίπια των Burger Project να έχουν προηγηθεί λίγα λεπτά, ο κόσμος είχε μπει σε mood τελείως διαφορετικό του επιθυμητού. Ο garage ήχος των Last Drive στα live είναι βαρύς και δύσκολος από μόνος του, πού να τον ακούσεις μετά από swing-ish τουρκοτσιφτέτελο! Παρά το αλλοπρόσαλλο line-up, οι φίλοι της μπάντας αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή με τις πρώτες νότες, τιμώντας το ιστορικό συγκρότημα.
Με τον Στέφανο Φλώτσιο (Screaming Fly, Keep Shelly In Athens) στην κιθάρα, ύστερα από τη φιλική αποχώρηση του Θάνου Αμοργινού, ρυθμός και ένταση έμεναν σταθερά σε μέσα επίπεδα, χωρίς τρομερές εκρήξεις, οι οποίες αναμένονταν προς το τέλος. Αλλά το σπάσιμο μιας χορδής (άλλης μίας σε αυτό το φεστιβάλ! Χορδές - Up Festival 4-0) κάπου στη μέση του setlist τους ανάγκασε σε μακροσκελή τζαμαρίσματα, που έσπασαν την πολύ καλή ως τότε ροή και τελικά δημιούργησαν «κοιλιά» που από κάποιους δεν ξεπεράστηκε ποτέ εκείνο το βράδυ.
Η κούραση μάς ανάγκασε να δούμε παροπλισμένοι το υπόλοιπο από το μπαρ, με άλλους μπροστά στη σκηνή να περνούν πολύ καλά. Σίγουρα όχι η καλύτερη εμφάνισή τους, αλλά όπως και να 'χει... η «ύστατη κούρσα» συνεχίζεται! (K.M.)
Σάββατο, 19 Ιουλίου
The Man From Managra
Ομολογώ πως η αλλαγή της (σχεδόν) τελευταίας στιγμής των Electric Litany με το project The Man From Managra του Coti K. με «ξενέρωσε» καθώς τους πρώτους τους θεωρώ συγκρότημα πολλών «κυβικών» και η ιδέα ότι θα τους έβλεπα σε αυτό το παραδεισένιο μέρος υπό τη δύση του ηλίου με είχε εξιτάρει απίστευτα. Οι The Man From Managra αποδείχθηκαν ένα group ιδιαίτερης υφής, άποψη που την ενίσχυσε και η παρουσία δύο μπάσων επί σκηνής αντί κιθάρων. Έντονο το στοιχείο της dream pop στη μουσική των The Man From Managra οι οποίοι επέδειξαν ικανότητα να «χτίζουν» ήχους χωρίς όμως να παρουσιάζουν κάποια χαρακτηριστική κορύφωση στις συνθέσεις τους. (Γ.Κ.)
Leon Of Athens
Ο Leon, ή Leon Of Athens όπως μας συστήνεται πλέον. αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Έχοντας στις αποσκευές του το εξαιρετικό "Futrue" του 2010 και το φετινό "Global" μας παρέσυρε σε ένα πολυσυλλεκτικού μουσικού χαρακτήρα live έχοντας υποστήριξη από μια καλοκουρδισμένη μπάντα.
Κορυφαίες στιγμές το ομώνυμο κομμάτι από το "Global" και το "(To The) Children Of Tomorrow" από το "Futrue", τα οποία έδειξαν και το μουσικό εύρος στο οποίο κινείται με ευκολία ο Leon. Η εμφάνισή του ήταν από αυτές που ξεχώρισα ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια του τριημέρου. (Γ.Κ.)
Xaxakes
Μετά από μικρή καθυστέρηση (διακοπές, no problem!), ο Γιάννης Νάστας και η μουσική παρέα του γέμισαν με στυλ τη σκηνή του Up για δεύτερη χρονιά. Ο κόσμος μαζεύτηκε για τα καλά μιας και "A Shot Of..." pop ήταν ό,τι έλειπε από την καλοκαιρινή νύχτα, γι'αυτό και το ακούσαμε επί δύο! Ευφυείς συνθέσεις, καλογυαλισμένα φωνητικά και ο εύθυμος χαρακτήρας του glam frontman, ο οποίος και το εδήλωσε εξ αρχής ότι ήρθε να παρτάρει, έκαναν πιο εύκολη την αναμονή για τον Παύλο Παυλίδη, μη σας πω ότι ξεχαστήκαμε εντελώς.
Η περίεργη αίσθηση που άφησε η εμφάνιση της μπάντας στο κοντινό En Lefko Festival διεγράφη παντελώς από τη μνήμη μας και όλοι συμφωνήσαμε αμέσως στο "I Wanna Go Dancing" και τη μαγική του αισθητική. Ο εραστής της τέχνης με το κατακόκκινο κοστούμι και τον αέρα σταρ περασμένων δεκαετιών σίγουρα ήταν η πιο feel good παρουσία του φεστιβάλ. Viva! (K.M.)
Παύλος Παυλίδης & The B-Movies
Αρκετή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, η σκηνή του Up Festival υποδέχθηκε για άλλον έναν άξιο εκπρόσωπο της πλούσιας μουσικής παραγωγής του βορρά, τον παλιό γνώριμό της Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies, για το γνωστό πλέον ξέφρενο πάρτι. Με πολλά δικά του τραγούδια και κάποια από Ξύλινα Σπαθιά και Μωρά στη Φωτιά, τα πράγματα ξέφυγαν πολύ γρήγορα, με κόκκινα καπνογόνα (κανά-δυο, μην φαντάζεστε το Καραϊσκάκη να φλέγεται...), crowd-surfin' και pit ακόμα και στα «ήσυχα» μέρη του live.
Το κοινό του φεστιβάλ ξεπέρασε τα όρια του ενθουσιασμού για τον Παύλο και μπορεί να θεωρηθεί κοντά στο fan-club. Διαρκές sing-along -πότε πιο μουρμουριστό, πότε άγριο και πρωτόγονο- και η σκόνη που σήκωναν τα συνεχή ποδοβολητά, μας έκαναν μετά το πέρας της εμφάνισής του να χρειαζόμαστε ΩΡΛ ή «κι άλλο»!
Κάποια προβλήματα που αντιμετώπισε ο Παυλίδης με τον ήχο (δεν άκουγε από τα μόνιτορ) ορισμένες στιγμές στάθηκαν η αιτία να μην αφήσουν κομμάτια όπως το "Στοιχειωμένο Σπίτι" να αναδείξουν για άλλη μια φορά την άγρια ομορφιά τους. Σε κάποιες περιπτώσεις ο Παυλίδης ορμώμενος από requests του κοινού παρέκκλινε από το setlist που είχε σχεδιάσει (π.χ. "Ρόδες"). Πραγματικά ήταν μια πανέμορφη εμπειρία να βλέπεις έναν από τους καλύτερους Έλληνες rock τραγουδοποιούς να καταθέτει επί σκηνής ότι έχει και δεν έχει από τον πλούσιο κατάλογό του και να μη δίνει σημασία στο «ρολόι», το οποίο, όταν κατέβηκε από την σκηνή σημαίνοντας άτυπα τη λήξη του Up Festival, έγραφε τέσσερις τα ξημερώματα. (Κ.Μ., Γ.Κ.)
Συμπερασματικά μιλώντας για όλο το τριήμερο, δύσκολα κάποιος από τους παρευρισκομένους σε αυτό το φεστιβάλ στα Κουφονήσια δεν θα πέρασε καλά, ακόμα και αν δεν ήταν η πλειοψηφία των καλλιτεχνών του γούστου του. Σε κάτι τέτοιες απολαυστικές στιγμές ακόμα και λεπτομέρειες που στην Αθήνα θα φάνταζαν ενόχληση (καθυστερήσεις στο πρόγραμμα π.χ.) στο ανέμελο σκηνικό του Κουφονησίου έμοιαζαν ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό, ως κάτι το λογικότατο και το καλοδεχούμενο. Σε αυτό το σημείο αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα που διοργάνωσε το Up Festival που, πέρα από το γεγονός ότι μάζεψε αρκετούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες σε αυτήν την πανέμορφη κουκκίδα του Αιγαίου, κατάφερε και προσέφερε χωρίς αντίτιμο εισιτηρίου ένα πολύ καλά οργανωμένο festival, με εξυπηρετικότατο προσωπικό και (αξίζει να σημειωθεί) λογικότατες τιμές στα ποτά, τα οποία έρρεαν ασταμάτητα όλο το τριήμερο.
Το Up Festival πλέον έχει καθιερωθεί ως θεσμός και το επόμενο καλοκαίρι ελπίζουμε να μας βρει και πάλι στα Κουφονήσια με γνωστούς αγαπημένους καλλιτέχνες αλλά και νέους ταλαντούχους. Εις το επανιδείν!
Σημ.: Αν σας ξένισε το χαλαρό και ανάλαφρο στυλ του report σε σχέση με τη δουλειά που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε στο Rocking.gr όλα αυτά τα χρόνια, συγχωρέστε μας και προσπαθήσετε να κατανοήσετε το mood στο οποίο ήμασταν όλες αυτές τις μέρες στα Κουφονήσια, το οποίο απείχε πάρα πολύ από αυτό μιας συναυλίας / φεστιβάλ στην πόλη. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
