Uli Jon Roth & Gus G. (special guests: Jorn Lande, Mats Leven) @ Κύτταρο, 12/03/14

Όταν πριν από δύο περίπου μήνες ανακοινώθηκε η κοινή ελληνική περιοδεία των Gus G. και Uli Jon Roth με ειδικούς καλεσμένους τους Jorn Lande και Mats Leven, ήταν σίγουρο πως το συνολικό συναυλιακό πακέτο θα αποτελούσε ένα από τα γεγονότα της χρονιάς για τους φίλους του κλασικού hard rock και του μελωδικού heavy metal. Βλέπετε, δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπει κανείς ζωντανά έναν από του σημαντικότερους κιθαρίστες των 70s και έναν από τους πιο καταξιωμένους κιθαρίστες της τελευταίας δεκαετίας, μαζί με δυο σπουδαίους τραγουδιστές της νεότερης γενιάς. Αφορμή του όλοι εγχειρήματος υπήρξε φυσικά η επικείμενη κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού άλμπουμ του Gus G., "I Am The Fire". Το Rocking.gr βρέθηκε στην τελευταία στάση της περιοδείας Unity I, ώστε να καταγράψει τα τεκταινόμενα και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις.

Μπαίνοντας στο όχι ασφυκτικά γεμάτο Κύτταρο γύρω στις 21:20, δέκα λεπτά δηλαδή πριν από την υποτιθέμενη ώρα έναρξης, διαπίστωσα πως η εμφάνιση του Jorn Lande είχε ήδη ξεκινήσει, καθώς ακουγόταν η διασκευή στο "Wishing Well" των Black Sabbath.



Στη μισή ώρα περίπου που βρέθηκε συνολικά στη σκηνή ο πολυγραφότατος Noρβηγός (Masterplan, Allen/Lande, Jorn κ.ά.), βασίστηκε σε τραγούδια από τις πιο πρόσφατες προσωπικές του δουλειές με τη συνοδεία των μουσικών που θα συνόδευαν αργότερα τον Uli Jon Roth, τουτέστιν Ule W. Ritgen στο μπάσο (ιδρυτής των Fair Warning και συνοδοιπόρος του Roth από τους Εlectric Sun), Jamie Little στα τύμπανα, Niklas Turmann στην κιθάρα (Crystal Breed) και Μάκης Τσελέντης (2002 GR) στα πλήκτρα. Η λίγο Dio, λίγο Thin Lizzy εμφάνιση του Lande, τιμιότατη και με εξαιρετικό ήχο για σχήμα που άνοιγε συναυλία, αποτέλεσε ιδανικό ορεκτικό για ό,τι θα ακολουθούσε.

Έπειτα από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, ο ιδιαίτερα αγαπητός Gus G. ανέβηκε στη σκηνή, συνοδευόμενος από τον Mats Leven (Therion, Krux, Candlemass κ.ά.) και το rhythm section των Ule W. Ritgen και Jamie Little. Το πρώτο μισό του set βασίστηκε αποκλειστικά σε κομμάτια του "I Am The Fire", τα οποία αποδόθηκαν εξαιρετικά, παρότι αυτή ήταν στην ουσία η έκτη και πιθανώς τελευταία εμφάνιση της μπάντας. Ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις μου άφησε το αλανιάρικο instrumental "Vengeance", χωρίς βέβαια να υστερούν και τα υπόλοιπα, περισσότερο προσανατολισμένα στο hard rock καινούρια κομμάτια.



Η πρώτη διασκευή που ακούσαμε ήταν στο "Hollywood (Down On Your Luck)" από το "Renegade" των Thin Lizzy, πολύ καλή επιλογή καθώς είναι ένα από τα αδικημένα κομμάτια της τελευταίας φάσης τους, όπως επίσης και εκτέλεση. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο Bob Katsionis για μια ημι-διασκευή του φοβερού "Kill To Live", opening track του "Forged By Fire" (δεν χρειαζόταν να μαντέψουμε τι θα έπαιζαν, όπως είπε αστειευόμενος ο Gus). Το τελείωμα προέβλεπε εναλλάξ δύο ακόμη κομμάτια από το "I Am The Fire" και δύο αναμενόμενες λίγο πολύ διασκευές. Τα καινούργια ήταν το "Redemption" και το ομώνυμο του δίσκου, για το οποίο υπάρχει κι ένα νέο video clip (που με «λύπη» ο Gus G. διαπίστωσε πως το έχουν δει μόνο δεκαπέντε άτομα!).



Οι δύο διασκευές που περιμέναμε ήταν το "Into The Void" των Black Sabbath (από τον δίσκο που άλλαξε τη ζωή του Gus G.) και το "Crazy Train" του Ozzy Osbourne. Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Από τη μία έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι ορισμό του headbanging και τόσο πλούσιο σε μουσική που άλλοι θα το έσπαγαν και θα έφτιαχναν δύο τρία ακόμη κομμάτια, και από την άλλη με έναν ύμνο του heavy metal που σήκωσε επιτέλους το Κύτταρο στο πόδι. Ιδανικό φινάλε δηλαδή σε μια εμφάνιση αντάξια της φήμης των Gus G. και Mats Leven (επιλογή του Gus G. για τη θέση του τραγουδιστή των Firewind που τελικά δεν ευδοκίμησε, όμως μας είπε ανέφερε ο Έλληνας κιθαρίστας στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν από λίγο καιρό).



Gus G. setlist: My Will Be Done / Eyes Wide Open / Summer Days / Vengeance / Blame It On Me / Just Can't Let Go / Hollywood (Thin Lizzy) / Kill To Live (Firewind) / Redemption / Into the Void (Black Sabbath) / I Am The Fire / Crazy Train (Ozzy Osbourne)

H headline εμφάνιση της βραδιάς άνηκε στον τεράστιο Uli Jon Roth και δεν περιελάμβανε σημαντικές διαφοροποιήσεις από την προ οκτώ μηνών συναυλία του στον ίδιο χώρο. Όσον αφορά την σύνθεση του σχήματος, έλειπε ευτυχώς ο τρίτος κιθαρίστας David Klisinski, ενώ τη θέση του Steve Owen κάλυπτε με το επιβλητικό του Hammond XK3c ο Μάκης Τσελέντης. Δυστυχώς ο ήχος ήταν και πάλι υπερβολικά δυνατός για έναν μικρό σχετικά χώρο όπως το Κύτταρο, ενώ αρνητικός πρωταγωνιστής ήταν ξανά ο Niklas Turmann. Σίγουρα το φορτίο του να αναπαράγεις ζωντανά τις ερμηνείες του Klaus Meine είναι βαρύ για τους περισσότερους τραγουδιστές, ο Turmann όμως έδινε την εντύπωση πως είναι απλά ένας καλός κιθαρίστας που μπορεί να συνοδεύσει όμορφα το παίξιμό του αλλά σε καμία περίπτωση να ερμηνεύσει.



Κατά τα άλλα, γίναμε μάρτυρες μίας ακόμη μαγικής εμφάνισης του αέρινου Uli Jon Roth και απολαύσαμε καταρχήν έντεκα κλασικά κομμάτια των παλιών Scorpions σε υπερδυναμικές εκτελέσεις. Ξεχώρισαν τα εντυπωσιακά φινάλε στα "Crying Days", "We'll Burn Τhe Sky" και "Fly Τo Τhe Rainbow", το sing-along στο "In Trance" και όπως πάντα το φοβερό και τρομερό "The Sails Οf Charon". Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης στους ακούραστους Ule W. Ritgen και Jamie Little που συνέχιζαν στο ίδιο υψηλό επίπεδο μετά από τρεις και πλέον ώρες επί σκηνής.



Κερασάκι στη τούρτα και ο λόγος που αρκετοί βρέθηκαν στην Unity I περιοδεία ήταν η συνεύρεση των Gus G. και Uli Jon Roth, έστω και για τα τρία τελευταία κομμάτια. Η αρχή έγινε με το "Pictured Life" που τραγουδήθηκε ιδανικά από τον Mats Leven (η διασκευή του είχε περιληφθεί στο "Between Heaven And Hell" των Firewind). Η συνέχεια δόθηκε με την εκτεταμένη εκδοχή του ύμνου της τρίτης περιόδου των Purple Purple που ονομάζεται "Mistreated". O Jorn Lande αυτή τη φορά ερμήνευσε με περίσσιο πάθος αλλά και πιο σκληρά απ' όσο ίσως χρειαζόταν και τα solo των δύο σπουδαίων κιθαριστών έκλεψαν αναμενόμενα τη παράσταση. Τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήταν μια ελεύθερη διασκευή στο "Atlantis" του Roth, με την κιθαριστική μονομαχία να μαίνεται και το εξαιρετικό solo στο Hammond να οδηγεί σε ένα σχεδόν power metal τελείωμα.



Όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης στο Κύτταρο, αλλά και στις προηγούμενες στάσεις τις περιοδείας όπως μπορώ να φανταστώ, έμειναν ικανοποιημένοι από την τρίωρη κιθαριστική πανδαισία και την ευκαιρία να απολαύσουν ζωντανά αρκετούς σπουδαίους μουσικούς. Το πείραμα λοιπόν της συνεύρεσης του σπουδαίου δασκάλου με τον άξια επιτυχημένο μαθητή κρίνεται επιτυχημένο, με μια ενδεχόμενη και ίσως περισσότερη πειραματική συνέχεια να είναι καλοδεχούμενη.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com