Ty Segall, The Callas @ Αn Club, 04/06/14

Το να γράφεις εντυπώσεις - κριτική για μια συναυλία σαν αυτή του Ty Segall είναι μάλλον άνευ σημασίας. Εκτός κι αν θες να μοιραστείς τον ενθουσιασμό σου με όσους ήταν στο An, να προτρέψεις άλλους τόσους να πάνε την επόμενη φορά, ή να πείσεις κάποιον που δεν έμεινε ικανοποιημένος. Για τον τελευταίο η rock επιστήμη σηκώνει την κιθάρα της ψηλά...



Το live άνοιξαν οι Callas, με πολύ δύναμη κυρίως στο τέλος του μισάωρου σετ. Πολύ πιο «φασαριόζικοι» απ' ότι στον δίσκο, ξεκίνησαν καλά, αλλά η εμμονή τους να γυρνούν την πλάτη στο κοινό ήταν ακατανόητη, εκτός κι αν μου διέφυγε κάτι. Σε μέρη σαν το «οικογενειακό» An ισχύει κυριολεκτικά το «ήρθαμε να σας δούμε».

Η απάντηση στο ερώτημα «ποιά είναι η τέλεια rock συναυλία;» εξαρτάται από την ηλικία, αν φεύγεις κουρασμένος σωματικά ή ψυχικά, τις προσδοκίες, το hype. Ναι και όχι. Πώς γίνεται να αντισταθεί κανείς στα 70 λεπτά απόλυτου fun που προσφέρει ο 27-χρονος Ty Segall; O τύπος αποδεικνύει, και από την ασταμάτητη δισκογραφία του και επί σκηνής, πως δεν μπορεί να μείνει ήσυχος πάνω από δύο λεπτά. Ανάμεσα στα 20 περίπου τραγούδια του live, μεσολαβούσαν ελάχιστα δευτερόλεπτα ίσα να πάρει ανάσα και να ξεκινήσει το επόμενο.



Με ένα set παρμένο από τα "Melted", "Slaughterhouse", "Twins", συν τρία νέα, μία διασκευή και ένα-δύο παλαιότερα single, το γεμάτο -αλλά όχι ασφυκτικά- An ταρακουνήθηκε για κάτι παραπάνω από μία ώρα από το ορμητικό rock της τετράδας, που μπορεί να χωρέσει σε δίλεπτα και τρίλεπτα τραγούδια το πνεύμα του punk, των Sonics, Stooges, Ramones, του garage rock τα riff των Sabbath και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας.



Ο γνήσιος οπαδός της μουσικής πάντα θα στρέφεται σε κάποιον νέο θυμωμένο, χειμαρρώδη, άμεσο. Ο Ty τα έχει όλα, συν ότι μπορεί και γράφει ωραία τραγούδια. Σε έναν δίκαιο κόσμο, τύποι σαν κι αυτόν έπρεπε να είναι σούπερ σταρ, να διαδίδουν το αγνό rock. Ένας διασκεδαστής, συμπαθής με την πρώτη. Με το που χτυπάει τις χορδές, θέλεις απλά να ξαναγίνεις 18. Κλισέ μεν, αλήθεια δε...



Ξεκίνησαν σαρωτικά με τα "Wave Goοdbye" και "You're The Doctor" με τους 15 - 20 «ορκισμένους» μπροστά του να ξεκινούν το δικό τους πάρτι. "Thank God For Sinners" και "Oh Mary" είναι τα πέντε λεπτά που κάθε νέα μπάντα θα σκότωνε να έχει στο σετ της (και ο Jack White ζηλεύει κρυφά). Τα νέα τραγούδια δένουν στο σερί και το φινάλε με το "Tell Me What's Inside Your Heart" βρίσκει τον Ty να πηδάει στα χέρια του κόσμου, να δένεται μαζί του με ταινίες (!) και να φεύγει για δυο-τρία λεπτά, να βρέξει το λαρύγγι του, καθώς για μία ώρα ουδείς πίνει οτιδήποτε επί σκηνής, μήπως και καθυστερήσουν να ξεκινήσουν το επόμενο τραγούδι...



Ιδανικό φινάλε με τη διασκευή στο "Motörhead" και "Girlfriend" και βέβαια τη σίγουρη υπόσχεση πως θα μας ξανάρθει σύντομα.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com