Tim Booth - Θεσσαλονίκη (13/11/04)

H έκπληξη μας περίμενε όταν πήγαμε στα γραφεία της Encore να πάρουμε την πρόσκλησή μας, ένα πολύ προσεγμένο καρτελάκι. Και αν αυτό σας φαίνεται ασήμαντο, τι θα λέγατε αν σας λέγαμε ότι η Encore ήταν πολύς συνεπής στα ραντεβού της για τα λεωφορεία που θα πήγαιναν τον κόσμο δωρεάν στον συναυλιακό χώρο και θα τον γυρνούσαν πίσω; Πρέπει να τονίσω ότι η οργάνωση της συναυλίας ήταν η καλύτερη από όσες είχα την τύχη να παρακολουθήσω φέτος, oπότε τους αξίζει ένα μπράβο. Όσον αφορά την συναυλία αυτή καθεαυτή, ήταν υπέροχη μέχρι και το encore. Εκεί το κλίμα δυστυχώς χάλασε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Φτάσαμε περίπου στις 20.30 στο συναυλιακό χώρο. Το πανέμορφο Principal Theatre, ένας παρθένος χώρος, που πρώτη φορά φιλοξενούσε συναυλία, κέρδισε τις εντυπώσεις του κοινού. Μου έκανε εντύπωση ο εξαερισμός που έκανε πολύ καλή δουλειά, αφού δεν άφησε να καπνιστεί ο κόσμος σε μια συναυλία sold out. H αναμονή κράτησε ως τις 22.00, οπότε και ο χώρος γέμισε εντελώς. Τότε εμφανίστηκε ο Tim με την παρέα του, ένα drummer, ένα μπασσίστα/κιθαρίστα/σαξοφωνίστα, ένα κιθαρίστα/μπασσίστα και μια πολύ γοητευτική μουσικό στα φωνητικά/πλήκτρα/μελόντικα/effects, την Lisa. Ο Booth κέρδισε το κοινό από την πρώτη στιγμή. Η παρουσία του, εκρηκτική, νεανική, κεφάτη, σε κάποια σημεία εκρηκτική (χορεύει πολύ πολύ όμορφα), δεν άφησε περιθώρια στο κοινό.

Η συναυλία ξεκίνησε με το πασίγνωστο "Laid" σε μια ακουστική εκδοχή. Το κοινό τραγούδησε όλους τους στίχους μαζί με τον τραγουδιστή. Ένα πολύ σημαντικό στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει ο Booth ήταν το να πείσει τον κόσμο ότι δεν επρόκειτο για συναυλία των James. Μάλλον δεν τα κατάφερε καλά σε αυτό και θα καταλάβετε στη συνέχεια το γιατί. Συνολικά πρέπει να έπαιξε τρία ή τέσσερα τραγούδια των James, αν δεν κάνω λάθος, με καλύτερο το "Five-O" όπου πραγματικά το κοινό ξεσηκώθηκε, ανταποκρινόμενο στους απίστευτους ρυθμούς που έδινε ο drummer.

Πέρα όμως από τα τραγούδια των James, η μπάντα του Booth (The individuals, όπως τους ονόμασε), ερμήνευσε πολλές επιτυχίες από το προηγούμενο δίσκο του Booth σε συνεργασία με τον Angelo Badalamenti (γνωστός για τα μουσικά έργα που έχει δημιουργήσει στο πλάι του σκηνοθέτη David Lych), αλλά και από το πολύ δυνατό "Bone", τον τελευταίο δίσκο του. Ουσιαστικά αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο έγινε η συναυλία, η προώθηση του δίσκου. Αλλά ευτυχώς πρόκειται για ένα δίσκο πολύ αξιόλογο, οπότε τουλάχιστον 5 τραγούδια από αυτόν, έτσι όπως εκτελέστηκαν στη συναυλία, απογείωσαν τον κόσμο. Μάλιστα οι εντυπώσεις ήταν πολύ καλύτερες σε σχέση με αυτές που αποκομίσαμε ακούγοντας τα ίδια τραγούδια στις studio εκτελέσεις.

Το αποτέλεσμα: χορός, πλήρης ανταπόκριση από τον κόσμο και μια συναυλία που η χημεία της ήταν αξιοζήλευτη. Μέχρι και το τελευταίο τραγούδι πριν το encore, το φοβερό "Monkey God", που κατά τη γνώμη μου ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας και η καλύτερη στιγμή του "Bone" (και σίγουρα ο καλύτερος χορός που έχω κάνει σε χώρο δυο πατούσων, μια και είμαστε ασφυκτικά στριμωγμένοι), όλα πήγαιναν τέλεια.

Το γκρουπ έφυγε και ξαναγύρισε ενώ το κοινό τους αποθέωνε. Ωστόσο οι επιλογές τους, στα δυο encore δεν ικανοποίησαν καθόλου. Και ερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε στην αρχή. Ήρθαμε σε συναυλία του Tim Booth, όχι των James. Δυστυχώς ο κόσμος δεν το κατάλαβε αυτό και περίμενε, στο encore τουλάχιστον, να ακούσει αγαπημένες επιτυχίες των James ("Say Something", "Lose Control" και άλλα). Και όχι μόνο περίμενε, αλλά το απαιτούσε, δημιουργώντας κάπως άσχημη ατμόσφαιρα. Μετά το πρώτο encore ο Booth και η παρέα του έφυγε για να ξαναγυρίσει για ένα τελευταίο encore. Ζήτησε, ησυχία για να εκτελέσει το τελευταίο τραγούδι, το "Fall In Love With Me", μια επιλογή που απογοήτευσε φανερά το κοινό, που φυσικά περίμεναν κάτι από James (ήμουν έτοιμος να πνίξω δυο κορίτσια και ένα αγόρι δίπλα μου που ξελαρυγγιαζόταν φωνάζοντας να παίξει το "Say Something"). Έπειτα από πολλές εκκλήσεις για ησυχία από τον Tim, αρκετή δυσαρέσκεια εκατέρωθεν, επετεύχθη ησυχία ως ένα σημείο. Η, διόλου διπλωματική ατάκα του Booth ("Γιατί προσπαθείτε να αποδείξετε ότι οι Αθηναίοι είχαν δίκιο;") πρέπει να προκάλεσε περαιτέρω δυσφορία. Η ακουστική εκτέλεση του "Fall In Love With Me" ήταν κάτι σαν αγγαρεία για το γκρουπ αλλά και για το κοινό, μια και το μαγικό feeling που είχε κρατηθεί ως λίγο πριν ανέπαφο, είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Το γκρουπ χαιρέτησε και έφυγε.

Highlights της βραδιάς, η υπέροχη παρουσία του Booth, όσον αφορά τη σκηνική εμφάνιση, όσο και τις φωνητικές ικανότητες, το υπέροχο χαμόγελο της Lisa, που ωστόσο επισκιάστηκε από την ακόμη πιο υπέροχη φωνή της, το απίστευτα χειμαρρώδες παίξιμο του drummer και η απόδοση του γκρουπ στα "Five-O", "Bone", "Monkey God". Στα άσχημα σημεία περιλαμβάνονται η αδύναμη εκτέλεση του "Dance Of The Bad Angels" (το αγαπημένο μου κομμάτι από Tim Booth), η πολύ άσχημη ατμόσφαιρα του φινάλε, καθώς και η μη επιλογή (αναμενόμενη όμως) τραγουδιών από το διαμάντι των James "Pleased to Meet You". Ωστόσο οι εντυπώσεις ήταν παραπάνω από θετικές. Επιτέλους είδα από κοντά ένα από τους πιο αγαπημένους frontmen. Καλή αντάμωση.

Γιώργος Κάκαρης