Thunder, The Electric Boys @ Civic Hall, Wolverhampton (Αγγλία), 10/07/09

Από τον Κώστα Σακκαλή, 04/08/2009 @ 16:41
Σαφώς και το ταξίδι είναι αυτό που έχει την ουσία, αλλά χρειάζεται και ένας προορισμός. Μία επίσκεψη στο Λονδίνο λοιπόν είναι πάντα καλοδεχούμενη, έπρεπε, όμως, να βρεθεί και μία αφορμή. Και αυτή βρέθηκε με τον καλύτερο τρόπο με τη farewell περιοδεία των hard rockers Thunder, των οποίων τη ζωντανή εμπειρία δεν είχα την τύχη να βιώσω μέχρι τώρα και αν δεν άρπαζα την ευκαιρία αυτή δε θα την είχα και ποτέ. Το γεγονός ότι η επίσκεψη αυτή συνδυάστηκε και με άλλα καλούδια και απρόοπτα (κάποια από αυτά θα τα μάθετε από τις σελίδες του rocking σύντομα, ενώ άλλα θα μείνουν προσωπικά - μπορώ όμως να πω ότι η δισκοθήκη μου ευλογήθηκε με εκλεκτές προσθήκες) έκανε το όλο ταξίδι να φαίνεται σα βόλτα με το rollercoaster του μουσικόφιλου.

Η παρουσία μας με τον συνοδοιπόρο και (γιατί όχι) μέντορα Χρήστο Κισατζεκιάν στην τελευταία συναυλία των Thunder στο Λονδίνο στάθηκε αδύνατη, οπότε η προτελευταία εμφάνισή τους στο επαρχιακό Wolverhampton (200 χλμ. μακριά από την πρωτεύουσα) φάνταζε ως ιδανική επιλογή. Αυτό επιβεβαιώθηκε τόσο από τον όμορφο συναυλιακό χώρο (ούτε η Αθήνα δεν έχει τέτοιον, πόσο μάλλον η ελληνική επαρχία), όσο και από το γεγονός ότι έμοιαζε όλη η πόλη να κινείται γύρω από τους ρυθμούς των Thunder. Αφού ακολουθήσαμε τα πάμπολλα μπλουζάκια με το logo του συγκροτήματος (αλλά και άλλων από το χώρο του κλασικού ροκ μέχρι και αυτών του πιο σκληρού ήχου) και βρήκαμε τις θέσεις μας στην αρένα, υποδεχτήκαμε στη σκηνή το support της ημέρας, τους Σουηδούς Electric Boys.



Αν και ανεξοικείωτος με τη μουσική τους, δεν ήταν δύσκολο να διακρίνω τις Aerosmith επιρροές τους αλλά και την αρχοντική παρουσία του αδιαφιλονίκητου ηγέτη τους τραγουδιστή-κιθαρίστα που έμοιαζε ένας συνδυασμός Steven Tyler και Joe Perry, «2 σε 1», και πρέπει να κέρδισε αρκετές groupies με το παρουσιαστικό του. Ο ήχος τους ήταν μέτριος και δε μπόρεσαν να συνεπάρουν το κοινό, το οποίο πάντως τους χειροκρότησε για το αξιοπρεπές rock n roll show που του προσέφεραν.



Κακά τα ψέματα, όμως, η βραδιά άρχισε πραγματικά όταν υπό τους ήχους του "Thunderstruck" των AC/DC στα ηχεία και το κοινό να φωνάζει στα κατάλληλα σημεία "Thunder!" έκαναν την εμφάνισή τους οι οικοδεσπότες. Μπαίνοντας με το "Backstreet Symphony" δε μπόρεσα ως ξένος να μη μείνω άφωνος από την αγάπη και το σεβασμό που τρέφουν στην Αγγλία για αυτό το συγκρότημα. Η ζωντάνια, το κέφι και ο παλμός που υπήρχε στο κοινό μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα αντίστοιχα της επί σκηνής πεντάδας. Κι αν ο Danny Bowes έκανε το κοινό πραγματικά ό,τι ήθελε, παίζοντάς το στα δάχτυλά του, κι αν η φωνή του είναι ανεπίτρεπτα καλή σε βαθμό που οι studio ερμηνείες του μπορεί τελικά να την έχουν αδικήσει παρά «φτιάξει», κι αν είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τα soul χρώματα που αποκτά η μουσική των Thunder, η συμμετοχή των υπόλοιπων είναι εξίσου δομική στον ήχο της μπάντας.



Η στιβαρή ρυθμική βάση μπάσου - ντραμς αποτελεί την επιτομή του ήχου κάθε blues based hard rock συγκροτήματος, ο Ben Matthews άλλοτε στη δεύτερη κιθάρα και άλλοτε στα πλήκτρα προσθέτει πινελιές μεγαλοσύνης στα τραγούδια και φυσικά ο Luke Morley, ο πραγματικός ηγέτης τους, τόσο συνθετικά, όσο και στη σκηνή, οδηγεί το σφιχτοδεμένο άρμα των Thunder με φρενίτιδα και παντιέρα την Flying V κιθάρα του.



Η ενημέρωση προς το κοινό ότι το show ηχογραφείται (το παραλάβαμε έναντι ενός διόλου ευκαταφρόνητου αντιτίμου στην έξοδό μας, αλλά χαλάλι, πρώτη φορά γράφω για μία συναυλία ξανακούγοντάς την ταυτόχρονα από τα ηχεία) λειτούργησε ως αναμενόταν ευεργετικά, αν και η απόλυτη γνώση σχεδόν όλων των στίχων όλων των τραγουδιών δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας ως προς την αφοσίωση των παρευρισκομένων. Η απουσία του "River Of Pain" προσωπικά μου στοίχισε, αλλά η ερμηνεία του Danny στο "Love Walked In" και ακόμα περισσότερο στο "Don't Wait For Me", σπαράζοντας κυριολεκτικά μαζί με το κοινό στους στίχους «when all I wanna do is hold you / but all I seem to do is cry / and all you had to say / the day you walked away / is 'don't wait for me, goodbye'», με έκανε να ανατριχιάσω όσο λίγες φορές στη ζωή μου και με αποζημίωσε στο μέγιστο βαθμό.



Στο τέλος της δίωρης παράστασης μείναμε ξεθεωμένοι από το "Dirty Love", που το ζήσαμε με κάθε σπιθαμή του κορμιού μας, αλλά χορτασμένοι από rock 'n' roll, που πιστεύω ότι δε θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο όποιον και να το βίωνε. Και μιλώντας προσωπικά, μπορεί οι Thunder πάντα να μου άρεσαν, αλλά ήταν αφήνοντας το Civic Hall που ένιωσα να γίνομαι οπαδός. Κάλλιο αργά...



Setlist:
Backstreet Symphony / Dirty Dream / Everybody Wants Her / Castles In The Sand / Gimme Some Lovin' / Until My Dying Day / The Devil Made Me Do It / Love Walked In / Stand Up / Just Another Suicide / Don't Wait For Me / I Love You More Than Rock 'N' Roll
Encore: A Better Man / Fade Into The Sun / Dirty Love

Κώστας Σακκαλής


Φωτογραφίες: Thunder



















Φωτογραφίες: The Electric Boys











  • SHARE
  • TWEET