Thirty Seconds To Mars, Marsheaux @ Πλατεία Νερού, 06/07/11

Δεν ήθελα ποτέ να γίνω σαν κι αυτούς που κοροϊδεύω, να τολμάω να λέω τη φράση «πάει, χάλασαν αυτοί, κάποτε ήταν μπλα μπλα μπλα», άλλα έπιασα τον εαυτό μου να το σκέφτεται αρκετές φορές χθες, κατά τη διάρκεια του live. Θα μιλήσω, πιστεύω, με αλήθειες, αλήθειες που πιθανότατα το 80% των παρευρισκομένων το βράδυ της Τετάρτης στην Πλατεία Νερού δε θα καταλάβουν, θα θέλουν να διαφωνήσουν και τελικώς θα καταλήξουν να με βρίσουν. Έτσι όμως ειν' αυτά και θα εξηγήσω γιατί χαίρομαι κιόλας που είναι έτσι.

Μπαίνοντας στον πανέμορφο χώρο, ο οποίος απορώ γιατί τόσα χρόνια δεν έχει αξιοποιηθεί καλύτερα, μιας και φαντάζει εξαιρετικός για καλοκαιρινές συναυλίες, το πρώτο που σου κάνει εντύπωση είναι ο κόσμος. Πέρα από τον βαμμένο οπαδό της μπάντας, που, όπως και να το κάνουμε, ο μέσος όρος ηλικίας του, μάλλον της δηλαδή, είναι τα δεκαπέντε, είχες να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι. Άτομα με βραδινά φορέματα, άτομα που περιμένες να δεις έξω από το Rex, πολλοί γονείς και γενικά ένα κοινό τόσο ετερόκλητο, που, όπως είπε ένας φίλος μου, περισσότερο σαν event φάνταζε, παρά συναυλία. Και κάπου εκεί αρχίζε το πράγμα και μυρίζει ξινίλα.



Support οι Marsheaux. Για μένα προσωπικά πέρασαν και δεν ακούμπησαν, καθώς σπάνια το electro-pop με συγκινεί. Πολλοί γύρω μου τις αντιμετώπισαν με αδιαφορία, αλλά υπήρχαν και κάποιοι που ευχαριστήθηκαν το live τους και γενικώς η εμφάνισή τους ήταν αναμενόμενη. Το ντουέτο φάνηκε ότι προσπαθούσε να περάσει κάποιο party vibe στο κοινό, αλλά η μεγαλύτερη μερίδα αυτού έμεινε ασυγκίνητη. Το support, λοιπόν, δεύτερη ξινίλα, αυτή τη φορά προσωπική. Με τους Thirty Seconds To Mars μεγάλωσα, έχοντας τους αστέρια στο μυαλό μου στις πρώτες τάξεις του λυκείου, με τους δύο πρώτους δίσκους τους να είναι βίβλοι μου και εμπνευσμένα έργα alternative rock. Και ως εχθές, ήρωες του alternative rock είχαν μείνει στο μυαλό μου και όχι ένα pop σχήμα του οποίου το dj-suppport, οι Playmen, θα έβρισκε ταιριαστό τον Benny Benassi για να προλογίσει τη μπάντα.

Στις δέκα, λοιπόν, έσβησαν τα φώτα, οι οθόνες δίπλα και στο κέντρο της σκηνής και ακούστηκαν τα ουρλιάχτα των κοριτσακίων, τα όποια εξέπεμπαν σε υπεράνθρωπες συχνότητες, και αμέσως μετά βγήκε η μπάντα. Οι οθόνες στο πλάι της σκηνής, καθ' όλη την εμφάνιση της μπάντας, έμειναν αδικαιολόγητα σβηστές. Ενώ στις ώρες πριν το live μας βομβάρδιζαν με εμετό στο repeat -η φράση μιας δεσποινίδας, που της είχαν πάρει λέει συνέντευξη, «ήμουν τόσο χτυπημένη, I was sο broken», έγινε το σλόγκαν μου για το υπόλοιπο καλοκαίρι- ήταν μάλλον δύσκολο να βρεθεί ο εξοπλισμός και το ανθρώπινο δυναμικό ώστε να καλυφθεί έτσι και η συναυλία, αλλά πολλοί δε βλέπανε, ιδίως όσοι προτίμησαν να μη δώσουν τα 60 ευρώ για να βρεθούν στο μπροστινό pitch της αρένας.

"A Beautiful Lie" και "Attack", έτσι προτίμησαν να ανοίξουν τη συναυλία τους. Άνετα στα καλύτερα τραγούδια που 'χει συνθέσει η μπάντα και, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τα φωνητικά του Leto τα σκοτώσανε, τόσο που κάποιοι παραδίπλα μου έπρεπε να περάσει το μισό κομμάτι για να καταλάβουν πως είναι το "Attack" αυτό που έπαιζε και όχι κάποιο άγνωστο κομμάτι. Ευτυχώς όμως έστρωσαν τα πράματα στο τρίτο κομμάτι, και πρώτο από το τελευταίο τους άλμπουμ, "Search And Destroy". Για το "This Is War" τα 'χω ξαναπεί, είναι δίσκος ο οποίος έχει γραφτεί για να παίζεται live, αφού κάθε κομμάτι έχει το κατιτίς ειδικό, το οποίο είναι να τραγουδιέται αποκλειστικά από το κοινό. Το θέμα είναι, πως για να αποδωθεί σωστά, και να βγουν τα κομμάτια καταπληκτικά, πρέπει το κοινό να ξέρει ποιά σημεία είναι αυτά. Πράγμα που δεν ίσχυε τόσο για το κοινό της Αθήνας και αυτό ήταν φανερή αδυναμία, ειδικότερα στα επόμενα δύο κομμάτια, "This Is War" και το αδερφάκι του "100 Suns". To τελευταίο, που είναι και από τα πιο όμορφα και moving κομμάτια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, χαντακώνεται άσχημα χωρίς τη συμμετοχή του κοινού, όπως και έγινε. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως μπροστά-μπροστά γινόταν χαμός και όλες ούρλιαζαν τα πάντα και σωστά, αλλά το υπόλοιπο κοινό, όντως όπως είπαμε ετερόκλητο, και με λίγα λόγια, ξέμπαρκο, δεν είχε ιδέα τι να κάνει. Ο ήχος όμως και η ακουστική γενικά του χώρου ήταν καταπληκτικά.

"Vox Populi" και έπειτα ο Shannon Leto αποφάσισε να πιάσει μια ακουστική και να παίξει το "L490", μονάχα για να φύγει από τη σκηνή και να έρθει μόνος του ο αδερφός του μετά, με τη δική του ακουστική και να αρχίσει τις ομιλίες. Requests μας ζήτησε και το κοινό φώναζε "The Kill". Έρχεστε σε συναυλία Thirty Seconds To Mars, σας ζητάει request, και εσείς φωνάζετε το χιτάκι, λες και δε θα το έπαιζαν ας πούμε. Τέλος πάντων, με ένα μικρό πέρασμα από Lady Gaga και αρκετό μπλα μπλα, συνεχίσαμε με ακουστικές εκτελέσεις των "Hurricane" και "Alibi", πράγμα που υπό κανονικές συνθήκες θα μ' άρεσε, αλλά για τα συγκεκριμένα κομμάτια το βρήκα εντελώς αταίριαστο, μιας που και τα δύο βασίζονται πάνω σε αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και μου κακοφάνηκε. Δηλαδή ένα "The Story" ή "Brand New Name" θα ήταν τόσο απαράδεκτο να παιχτεί; Kαι σα να μην έφτανε αυτό, είχαμε μισό μονάχα πέρασμα από το "From Yesterday", έτσι απλά, το ρεφραινάκι, για να μπει ο Leto με το "The Kill", το μισό μόνος του, με την κιθάρα του, και το υπόλοιπο με τη μπάντα να ξανάρχεται στη σκηνή για να τελειώσει το κομμάτι. Βέβαια όλα αυτά κράτησαν πάνω από ένα εικοσάλεπτο, στην ουσία έχοντας τον Leto να κάνει χαβαλέ.

Τελευταίο κομμάτι, λέει, και "Closer To The Edge", το οποίο, ομολογώ, είχε τεράστια απήχηση στο κοινό και όντως ακούστηκε πανέμορφα. Λίγο μετά τις έντεκα, λοιπόν, και τα φώτα όλα έσβησαν πάλι, ο κόσμος όμως φώναζε για το encore. Όπως και έγινε. Η μπάντα ξανανεβαίνει στη σκηνή για το κλείσιμο με "Kings And Queens". Έχοντας ξαναδεί ζωντανά το group, ήξερα τι ήταν αυτό που θα ακολουθούσε και δεν ήταν παρά ένα λογύδριο και ένα παιδομάζωμα, στο οποίο ο Jared σήκωνε άτομα από το κοινό και τα ανέβαζε στη σκηνή. Ναι, φαινόταν εντυπωσιακό, και είναι, δε λέω, αλλά ως τώρα έχω μετρήσει δεκάμιση κομμάτια με το ζόρι και ξέροντας πως η συναυλία έκλεινε σε λίγα λεπτά, ε, ξινίλα μεγάλη μου έκανε όλο αυτό το «χάσιμο» χρόνου. Το "Kings And Queens" πάντως ήρθε να δέσει με τα δύο πρώτα κομμάτια της βραδιάς, με τη φωνή του Leto να βρίσκεται να είναι κουρασμένη και η ερμηνεία του κομματιού να χαρακτηρίζεται ως απλά κακή, αλλά το κοινό, αυτό που βρίζω στο υπόλοιπο report, κατάφερε και έσωσε την κατάσταση, τραγουδώντας όπως έπρεπε.

Πού θέλω να καταλήξω; Οι Thirty Seconds To Mars πλέον έχουν φύγει από τα δικά μου αγαπημένα λημέρια και έχουν πάει σε άλλα, πιο pop θα πω, μέρη. Δεν κατακρίνω κανέναν, απλά πλέον δε μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Όταν έχεις τρία μονάχα άλμπουμ και στις συναυλίες σου δεν κάνεις ούτε ένα μικρό tribute στο ντεμπούτο σου, που είναι, όπως προείπα, φανταστικός δίσκος, ε, κάτι έχει αλλάξει. Ο Jared Leto είναι αυτός που είναι. Star, με όλες τις πιθανές έννοιες. Είναι, το ξέρει, και το ξέρουμε κι εμείς. Μακάρι να' ταν και άλλοι και να είχαν τόση συσσωρευμένη δημιουργικότητα όσο αυτός, και ας βγάζει αυτό το ποζεριλίκι και την ωραιοπάθεια, πάει με τη δουλειά θα πω εγώ. Το θέμα είναι πως έρχεσαι στο headline tour σου, παίζεις μία ώρα και είκοσι λεπτά και στην ουσία ακούμε έντεκα κομμάτια. Τόσα παίξανε, όντας και τέταρτο όνομα, σε περσινό φεστιβάλ που τους είδα, και ακόμα λέω πως είναι από τα καλύτερα live που 'χω δει ποτέ.

Το χθεσινό, όμως, στα μάτια μου, ήταν απλά ένα μέτριο event. Για ένα πράγμα χαίρομαι όμως. Για το πενήντα τοις εκατό του κοινού, και ίσως λέω και λίγο, θα ήταν η πρώτη τους συναυλία και προφανώς κάτι τέτοια που με ξίνισαν εμένα αυτοί τα ακούνε βερεσέ και το μόνο που θα θυμούνται, και πολύ καλά κάνουν, είναι πως είδαν ένα από τα μεγαλύτερα μοντέρνα σχήματα, στη χώρα τους, καλοκαιράκι, δίπλα από τη θάλασσα. Είναι μία ολόκληρη γενιά νέων συναυλιόφιλων και πείτε με ρομαντικό, αλλά αυτό πολύ το γουστάρω και γι' αυτό δε θα διαφωνήσω με κανέναν που θα μου πει «είσαι ζώον και ΓΑΜΗΣΑΝ εχθές οι 30 Seconds» και απλά θα χαμογελάσω.

«...ΓΑΜΗΣΑΝ εχθές οι 30 Seconds...»

Setlist:

1. Escape (Intro)
2. A Beautiful Lie
3. Attack
4. Search And Destroy
5. This Is War
6. 100 Suns
7. Vox Populi
8. L490 (instrumental)
9. Hurricane (acoustic)
10. Alibi (acoustic)
11. From Yesterday (acoustic, λειψό)
12. The Kill (half-acoustic)
13. Closer To The Edge
14. Kings And Queens

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
(η φωτογράφηση, κατόπιν εντολών, πραγματοποιήθηκε από τον πύργο της κονσόλας, σε απόσταση εκατό μέτρων από τη σκηνή)