The Tiger Lillies @ Badminton Theater, 15/01/09

Σιαμαίες δίδυμες, νάνοι, τριπόδαροι, καρχαριόπαιδα, μακρυμαλλούσες που αναπνέουν με τα μαλλιά τους, απέθαντοι που επιβίωσαν από λογής δυστυχήματα, η Whole Lotta Rosie (ω, ναι!), γίγαντες με έξι χέρια και κάθε λογής φρικιά που μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους (ή αν προτιμάτε, ο νους του Martyn Jacques) επιστρατεύτηκαν για το ολοκαίνουριο εγχείρημα των Λονδρέζων The Tiger Lillies, που μάλιστα μας έκαναν την τιμή να ξεκινήσουν από τη χώρα μας και με προορισμό κάθε γωνιά του κόσμου, θέλησαν να μας δείξουν έναν πιο σκοτεινό κι εκκεντρικό κόσμο-ταμπού που προσεγγίζει ταυτόχρονα την ομορφιά και την ασκήμια, την ευαισθησία και την σκληρότητα, το κέντρο του κόσμου του περιθωρίου.

Μέσα από τα μάτια του Sebastiano Toma, σκηνοθέτη της παράστασης, και τις μουσικές των The Tiger Lillies, το "Freakshow" (σήκουελ της παράστασης "Tiger Lillies Circus" πριν από 6 χρόνια περίπου) φιλοξενήθηκε στο Θέατρο Badminton και μάγεψε τους φαν, αλλά και όχι μόνο, των ιδιότροπων "Lillies", χαρίζοντας μας δυο ώρες ενός θεατρικού ταξιδιού, μέσα από τα μελαγχολικά τέρατα της ψυχής και του υποσυνείδητου μας, via της μουσικής του artistic τρίο, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν, όπως εμείς τους έχουμε αγαπήσει.

Η πρωτοτυπία ετούτη τη φορά έγκειται στο ότι το σώου συνοδεύτηκε από μια πληθώρα καλλιτεχνών στο είδος τους, ακουμπώντας πιστά το ρόλο των «φρικιών», αναβιώνοντας επιτυχώς τα περίφημα freak shows της Αμερικής στα τέλη του 19ου αιώνα, που σκοπό είχαν να σοκάρουν και να διεγείρουν τη φαντασία των θεατών που συνήθως επρόκειτο για κάποιο απαίδευτο επαρχιακό κοινό. Νάνοι, σιαμαία δίδυμα και άνθρωποι-τέρατα με κάθε είδους δυσπλασία ήταν οι πρωταγωνιστές και η έμπνευση για τη δημιουργία της συγκεκριμένης παράστασης, η οποία επιτυχώς μας βυθίζει στο όνειρο «εφιάλτη» του Johnny -αφού πήρε το όπλο του- με τον πατέρα, στην Κόλαση του Morrison, στους Δαίμονες του William Blake, πάντα υπό την ηχητική καθοδήγηση του ακορντεόν του Jacques, των κρουστών του Huge και του κόντρα μπάσο του Stout, που φόρεσαν τα καλύτερα θλιμμένα χαμόγελά τους και στόχευσαν ξεκάθαρα τις καρδιές μας, τις οποίες και κέρδισαν. Ζωντανή απόδειξη, το πλήθος κόσμου που έσπευσε να τους πλησιάσει μετά το πέρας του σώου στο φουαγιέ του Θεάτρου για να εκφράσει τον θαυμασμό, τη συγκίνηση και τη συμπαράσταση στο δύσκολο έργο τους να αγγίζουν τις ψυχές μας.

Και οι τρεις ήταν υπέροχοι, και οι τρεις ήταν απολαυστικοί, τα βλέμματα όλων όμως συγκεντρώθηκαν στην καλλιτεχνική φιγούρα του Martyn Jacques, με το φαρδύ φανελένιο παντελόνι, το ακορντεόν και το δεκανίκι, ιδιαίτερα στα solo μέρη που το λιγοστό φως του προβολέα έπεφτε στην ακριβοθώρητη ξεφτισμένη μορφή του με το σαρκώδες λυπημένο χαμόγελο και το νεκρικό make up που κάνει τα μάτια του να μοιάζουν με καρικατούρα από το «Ρασομόν» του Ακουταγκάουα κι εμείς μέναμε μαγνητισμένοι από το εύρος και την ποιότητα της φωνής του, ως αναδείκνυε ο ακουστικός καμβάς του Badminton, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως χρειαζόμαστε τέτοιους χώρους για να στηρίζουν τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας. Ο ορισμός του καλλιτέχνη, η μετενσάρκωση του Μπουκόφσκι που έζησε για 7 χρόνια πάνω από έναν οίκο ανοχής στο Σόχο του Λονδίνου, η προσωποποίηση της ματαιότητας της θλίψης, την ώρα που το αλληγορικό δεκανίκι στο δεξί του χέρι μας έδειχνε με περισσή μαεστρία πως δεν το χρειαζόμαστε τελικά, ό,τι κι αν είναι αυτό.

Αφού λοιπόν νάνοι, γυναίκα-φίδι, ακροβάτες, θαυματοποιοί και λοιποί artists καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό που ομολογουμένως στο δεύτερο μέρος της παράστασης μετά βίας καθόταν και δεν ξέσπασε σε επιτόπιο χορό, οι Lillies εμφανίστηκαν ξανά στη σκηνή, μόνοι αυτή τη φορά, για να μας κεράσουν ένα encore με την «Ημέρα της Κρίσης» (βλέπε "Crack Οf Doom"), το οποίο ακολουθήθηκε και από ένα δεύτερο, με το σπινθηροβόλο "Start A Fire", και ποιος δεν είδε το γυαλιστερό μάτι του Jacques που παρότρυνε σε εμπρησμούς και δεν το φοβήθηκε, την ώρα που σχεδόν αμήχανα το κοινό ξεσπούσε σε γέλια, μιας και ο συνειρμός με τα πρόσφατα γεγονότα της χώρας μας ήταν αναπόφευκτος. Η τέχνη είναι πάντα επίκαιρη άλλωστε...

Η κόκκινη βελούδινη κουρτίνα έπεσε και σκέπασε τη νωπή σκηνή από τις εφιαλτικές παρουσίες του αλλόκοτου παραμυθιού, η επιγραφή "The Tiger Lillies Freakshow" τη φώτισε για τελευταία φορά και απόψε και οι μουσικές του "Start A Fire", μαζί με πυκνό καπνό στις μπροστινές σειρές του Θεάτρου, έμελλαν να μας συνοδέψουν στο δρόμο για αυτό που ονομάζουμε «Σπίτι». Για τον καθένα, βρίσκεται εκεί που του λέει η καρδιά του.


* Φωτογραφίες δεν παραθέτονται για να μην προκληθούν καταστάσεις πανικού, απέχθειας και δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης.
Εκ της Διευθύνσεως.