The Gathering - National Pornographic live

Από τον Γιάννη Βόλκα, 18/05/2004 @ 16:17
08/05/04, Μύλος, Θεσσαλονίκη

Μια ταυτόχρονα μαγευτική και εφιαλτική νύχτα ζήσαμε με τους Gathering στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 8 Μαιου στο Club του Μύλου. Ας ξεκινήσουμε με τη μαγεία και θα έρθουμε και στον εφιάλτη...

Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς National Pornographic τους οποίους είχα ξαναδεί support στους Amorphis στον ίδιο χώρο. Τα παιδιά παίζουν ένα πρωτότυπο μίγμα ατμοσφαιρικού - avant-garde - stoner - jazz - post-rock - metal και κάθε φορά μου θυμίζουν τους σχετικά άγνωστους στους πολλούς: Atrox. Όπως είπε και πολύ καλός μου φίλος σχετικά με αυτή τη μπάντα, έχουν βάλει τον πήχη πολύ ψηλά και οι ίδιοι προσπαθούν να ξεπεράσουν συνεχώς τον εαυτό τους. Δύσκολες συνθέσεις και τεχνικά και ακουστικά και είναι ευχάριστο που δεν κυνηγάνε εύκολες μουσικές συνταγές ώστε να είναι άλλη μια μπάντα που να θυμίζει άπειρες άλλες. Η τραγουδίστρια εμφανώς επηρεασμένη από την Anneke των Gathering θα ήθελα να βελτιώσει το “presence” της φωνής της μέσα στο σύνολο, να αποκτήσει μεγαλύτερη ένταση και εύρος και να πάρει τα ηνία της μπάντας που αυτή τη στιγμή μάλλον έχουν τα υπόλοιπα τρία παιδιά. Πέρα από τα κομμάτια τους απέδωσαν και πολύ όμορφα το “Angel” των Massive Attack. Σε γενικές γραμμές είναι μια μπάντα που αφήνει μεγάλες ελπίδες για το μέλλον και ήταν (επιτέλους) ένα πολύ ταιριαστό σχήμα για support στη συγκεκριμένη συναυλία.

Τη σκυτάλη πήραν οι Ολλανδοί ήρωες του post-rock (πλέον) οι οποίοι μας παρουσίασαν ένα ημι-ακουστικό σετ γνωστών τους κομματιών καθώς προωθούν το τελευταίο τους semi-acoustic live cd “Sleepy Buildings”. Το πρώτο που μου έκανε λοιπόν εντύπωση είναι η χαμηλή ένταση που έβγαινε από τον ήχο της μπάντας, σε σημείο που ενοχλούσαν και κάποιες ομιλίες από το κοινό! Καιρό είχα να ζήσω κάτι παρόμοιο. Παρ’ όλα αυτά ο ήχος σαν μίξη ήταν πολύ καλός. Το live των Gathering ήταν μαγευτικό... μία ελεγεία, ένας θρήνος και μία κάθαρση... Αργόσυρτα κομμάτια, ατμοσφαιρικά και μελαγχολικά με διακριτικούς -απαλούς ήχους και εφέ.

Η Anneke πλέον έχει φύγει πολύ μακριά από την υπόλοιπη μπάντα και σε συνδυασμό με το ότι στο συγκεκριμένο show (αλλά και στο “Sleepy Buildings”) η μπάντα παίζει πιο ήρεμα, νιώθεις ότι είναι σχεδόν ένα one woman’s (!) show καθώς όλοι είχαν καρφωμένη τη ματιά τους και την αυτιά τους (sic) στην γλυκύτατη Ολλανδέζα. Παρεπιπτόντως, η φράση της βραδιάς από τον ανδρικό πληθυσμό ήταν “Την παντρεύομαι...!” και αν και στη ζωή είναι τόσο γλυκιά αυτή η κοπέλα όσο είναι στη σκηνή, δεν είναι να τους αδικείς...! Μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν στο live, όπως τα συγκράτησε ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Βόλκας, είναι: “These Good People”, “Even The Spirits Are Afraid”, “Broken Glass” και “Souvenirs” από τον ομώνυμο δίσκο, “Saturnine” και “Amity” από το "If Then Else", “Travel”, “Big Sleep”, “Marooned” από το "How To Measure A Planet" και περνάμε στα παλιότερα “Eleanor”, “In Motion ptII” από το "Mandylion", “Like Fountains” από το "Almost A Dance" και “Stonegarden”, “Black Light District” από το "Always" τα οποία παλαιότερα και διασκεύασαν στην ουσία φέρνοντας τα πολύ κοντά στον νέο τους ήχο (τους άλλαξαν τα φώτα, κοινώς!). Επίσης ακούστηκε και το πολύ καλό “Sleepy Buildings”, το νέο κομμάτι από το πρόσφατο live CD τους.

Ερχόμαστε όμως στον εφιάλτη της βραδιάς που δεν μας άφησε να απολαύσουμε τη συναυλία όπως θα θέλαμε και θα έπρεπε. Το Club του Μύλου είχε (για άλλη μία φορά) ελλιπέστατο εξαερισμό και ζέστη και το όλο show μετατράπηκε σε μία μεγάλη, ομαδική σάουνα. Απίστευτη ζέστη και καπνίλα, μας έπιασε πονοκέφαλος, ένα παιδί πίσω μου ζαλίστηκε και λιποθύμησε και η Anneke φανερά ενοχλημένη από την ατμόσφαιρα να αναφέρει συνεχώς το πόσο ζεστά είναι... Πραγματικά η κοπέλα χάρη μας έκανε που τραγουδούσε σε τέτοια ατμόσφαιρα καθώς και την επόμενη μέρα είχε live. Είχαμε ποτήρια με παγάκια για κομπρέσες και τα εξατμίζαμε στο λεπτό... Έβγαιναν ατμοί από το μέτωπό μας... Τραγικές καταστάσεις. Σε παρατήρηση στους υπεύθυνους μας είπαν ότι τον έχουν ανοιχτό τον εξαερισμό! Αίσχος! Γίνομαι κουραστικός αλλά αυτές οι συνθήκες για άλλη μία φορά δείχνουν ότι το metal κοινό λαμβάνει την ίδια αντιμετώπιση με τα ζώα. Με τα τσουχτερά εισιτήρια που πληρώνουμε δε δικαιολογείται να γίνονται live σε τέτοιους χώρους. Ντροπή πια.

Κείμενο: Θανάσης DrDream
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας

  • SHARE
  • TWEET