The Underground Youth, Wonky Doll And The Echo @ An Club, 29/01/14

Τείνουν να γίνουν ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που όταν έρχεται στην Ελλάδα είναι ένα κάποιο γεγονός, που έχει αρκετό κοινό να κάνει «greek tour» ενώ στον υπόλοιπο κόσμο παραμένουν αναλογικά αρκετά πιο μικρό μέγεθος (που πας χωρίς κριτική στο Pitchfork;). Είναι όμως και από αυτά τα ονόματα όπου αυτή μας η αδυναμία θα έπρεπε ταυτόχρονα να μας κάνει και υπερήφανους γιατί πραγματικά αξίζουν όλο το σεβασμό μας που έχουν κερδίσει.



Δεν ξέρω πως τα φέρνει η τύχη, ή μάλλον η τρέλα μιας καθημερινής ημέρας, αλλά δεύτερη φορά σε συναυλία τους δεν προλαβαίνω το support συγκρότημα. Ένα ταπεινό συγνώμη στους Wonky Doll And The Echo λοιπόν. Απλά οφείλω να αναφέρω, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι τέτοιες ευκαιρίες περιμένουν τα νέα συγκροτήματα να γίνουν πιο γνωστά, ότι ψάχνοντάς τους φαίνονται αρκετά ενδιαφέροντες, σε new wave και λίγο gothic μονοπάτια.

Πάντως το μεσοβδόμαδο δεν εμπόδισε αρκετό κόσμο, περίπου τριπλάσιο από ότι στο Six D.O.G.S. πριν από ενάμιση χρόνο, να συρρεύσει με εμφανή ανυπομονησία και γνώση του τι περίμενε, σε βαθμό που να αναρωτηθώ (και πάλι) πότε ακριβώς έγιναν τόσο δημοφιλείς οι Underground Youth και μάλιστα όχι σε ένα, πιο αναμενόμενο για μένα, κοινό τριαντάρηδων, αλλά αντίθετα αρκετών πιτσιρικάδων και μάλιστα θηλυκού γένους.



Οι ίδιοι οι Underground Youth πάντως παραμένουν ...υπόγειοι, τόσο στη συμπεριφορά τους που παρέμεινε μαζεμένη και σχεδόν ντροπαλή σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, όσο και στη μουσική τους. Όταν, βέβαια, λέω μαζεμένοι εννοώ την έλλειψη επικοινωνίας με το κοινό, η οποία περιορίστηκε σε κάποια σποραδικά thank you, και όχι την ένταση και την ενέργεια που έβγαζαν χτυπώντας μανιωδώς τα όργανά τους. Όργανα τα οποία αυτή τη φορά ήταν τέσσερα με την προσθήκη μπάσου. Η νέα τους μορφή έχει δώσει ταυτόχρονα μία πιο χορευτική διάθεση (ναι χορευτική!), αφού κλειδώνει πολύ πιο ταιριαστά στο αέναο groove το μπάσο με τα λιτά drums της γλυκύτατης Olya Dyer, όσο και στο shoegaze θόρυβο των δύο κιθάρων που απελευθερώθηκαν στον ρόλο τους.



Τα τραγούδια που έλαβαν τη μεγαλύτερη ανταπόκριση ήταν, ως αναμενόταν, τα πιο γνωστά και αγαπημένα "I Need You", "Morning Sun" και "Hope & Pray" στρατηγικά (;) κατανεμημένα στο set τους. Εκτός των άλλων όμως ήταν μάλλον και αυτά που συνθετικά έμοιαζαν να είχαν περισσότερα να δώσουν σε σχέση με τα πιο καινούργια τραγούδια του "The Perfect Enemy Of God" (που παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο). Ή έστω αυτή την εντύπωση σχημάτισα με εξαίρεση το "In The Dark I See" που ξεχώρισε επίσης.



Η σύντομη διάρκεια της εμφάνισής τους, μόλις μία ώρα και ένα τέταρτο, είναι συνηθισμένο φαινόμενο όχι μόνο για αυτούς αλλά και γενικότερα για τα συγκροτήματα της σκηνής τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ένταση και ο υπολογισμένος θόρυβος είναι αρκετά εξουθενωτικά τόσο για τους μουσικούς όσο και για το κοινό, οπότε η εμφάνισή τους δεν υστέρησε τελικά ούτε σε αυτό το επίπεδο. Λογικά δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα τους δούμε με το ακροατήριο που δείχνουν να διαμορφώνουν στην Ελλάδα και με μία παράδοση τίμιων, αν όχι σπουδαίων, live εμφανίσεων που δημιουργούν.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com