The Silent Wedding, Ghost Season, Disillusive Play @ The Crow, 10/03/17

Ωραία τα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα και η παρακολούθηση ήδη φτασμένων και εδραιωμένων συγκροτημάτων, μα ενίοτε η ουσία της σκληρής μουσικής βρίσκεται στα πιο μικρά gigs και στη βιωματική αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και μουσικών. Ζώντας σε πρώτο χρόνο τα πρώτα βήματα (Disillusive Play), τη δίψα για διάκριση (Ghost Season) και τη διαρκή εξέλιξη και αλλαγή επιπέδου (The Silent Wedding) τριών καθόλα αξιόλογων, ταλαντούχων μπαντών, αντιλαμβάνεσαι τελικά γιατί αυτή η μουσική σημαίνει πολλά περισσότερα από μια περιστασιακή ασχολία για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού της.

Έτσι, η βραδιά της περασμένης Παρασκευής στο γνωστό μαγαζί της Σινώπης, με πρωταγωνιστές τα τρία προαναφερθέντα σχήματα, προμηνυόταν πως θα κυλούσε άψογα, καθώς λίγο η παρεΐστικη ατμόσφαιρα του χώρου, λίγο η ποιότητα και ευρύτητα των μουσικών προτάσεων των τριών συγκροτημάτων, εγγυούταν πως κάθε παρευρισκόμενος θα έβρισκε κάτι για να περάσει καλά.

Ξεκινώντας το συναυλιακό κομμάτι της βραδιάς περίπου στις 23:00, η hard & heavy μπάντα των Disillusive Play μας κράτησε συντροφιά για το επόμενο μισάωρο περίπου. Παρουσιάζοντας μια επιλογή κομματιών από τον επερχόμενο πρώτο δίσκο τους, το αθηναϊκό σχήμα έδειξε αρκετά καλά στοιχεία στο διάστημα που έπαιξε.

Συνθέσεις με τσαγανό, μερικές ενδιαφέρουσες μελωδίες και με τα όμορφα φωνητικά της Αντιγόνης Καλαμαρά να ξεχωρίζουν, η εμφάνισή τους κέρδισε το ενδιαφέρον του κοινού, παρά το γεγονός πως ελάχιστοι ήταν από πριν εξοικειωμένοι με τη μουσική τους. Μοναδικό ψεγάδι, αν μπορεί να το πει κάποιος τέτοιο, το γεγονός πως έμοιαζαν κάπως ψαρωμένοι πάνω στο σανίδι, προσπαθώντας να βρουν ακόμη τα πατήματα τους σε αυτό, αν και θεωρώ πως με τον καιρό και την περαιτέρω συναυλιακή τριβή θα έρθει και η ζητούμενη άνεση.

Βέβαια, οι alternative/modern metallers Ghost Season, οι οποίοι και ακολούθησαν σε σειρά εμφάνισης, βρίσκονται, σε ό,τι αφορά τον τομέα της προαναφερθείσας άνεσης, στο άλλο άκρο. Δεμένοι, ενεργητικότατοι και με τον frontman τους ιδιαίτερα επικοινωνιακό, έπιασαν από τα μαλλιά την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα όχι δικό τους κοινό. 
Έχοντας στις αποσκευές τους το ολόφρεσκο "Like Stars In A Neon Sky" άλμπουμ τους, το συγκρότημα έδειξε πως το μέλλον του ανήκει, καθώς οι συνθέσεις του και η συνολική του παρουσία φανέρωσε δυναμικές που μπορούν να κερδίσουν ακόμη και ακροατές άλλων ειδών.

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, μπορεί το ύφος τους, που κυμαίνεται χονδρικά κάπου μεταξύ της μεσαίας περιόδου των In Flames, των Shinedown και των All That Remains, να μην με βρίσκει ως τον πιο πιστό ακροατή του, μα ακόμη κι έτσι, το γεγονός πως η εμφάνιση τους με παρακίνησε να αναζητήσω περισσότερα γι' αυτούς δηλώνει πολλά για το ποιόν τους. Μια συνολικά δυνατή εμφάνιση, λοιπόν, αλλά και μια παρότρυνση από μεριάς μου να εστιάσουν στις πιο μελωδικές πτυχές της μουσικής τους, αφού τα «καθαρά» του τραγουδιστή τους κέρδισαν κατά κράτος τις εντυπώσεις μου, σε σχέση με τα λίγο άψυχα brutal του.

Ξεκάθαρα, όμως, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε έρθει για τους The Silent Wedding, οι οποίοι γιόρταζαν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ και, αναμενόμενα, αποτελούσαν το επίκεντρο της βραδιάς. Οι μελωδικοί prog/power metallers αποτελούν ένα από τα ραγδαίως ανερχόμενα συγκροτήματα της εγχώριας κλασσικομεταλλικής σκηνής, έχοντας ήδη σημαντικές εμπειρίες πάνω στον τομέα των ζωντανών εμφανίσεων.

Άλλωστε, αυτό φάνηκε από τις πρώτες νότες του ουσιαστικά εναρκτήριου "The Return (To Ithaca)", όπου το επαγγελματικό στήσιμο της μπάντας και η άμεση απόκριση σε υψηλά εκτελεστικά επίπεδα κατέδειξαν άμεσα την διαφορά επιπέδου των headliners από τα προηγούμενα σχήματα.

Η παρουσίαση του νέου τους δίσκου, του πολύ δυνατού "Enigma Eternal" ξεκίνησε ακολούθως, με το εδώ και καιρό γνωστό "Shadows And Dust" να γνωρίζει θερμής υποδοχής και την μπάντα να το καταδιασκεδάζει. Στο "What Lies Beyond" η παρουσία των πλήκτρων, τα οποία αποτελούν κύριο και αναπόσπαστο συστατικό του ήχου τους, κέρδισε αρκετό χώρο από την κιθάρα του Τζίμη, μέχρι τη συνεργασία τους στο solo τμήμα του τραγουδιού, ενώ το "Insanity" σημαδεύτηκε από το "Voices In My Head" στιχουργικό του μέρος, που χρησιμοποιήθηκε κατόπιν από κοινό και μπάντα ως αστεϊσμός στα προβλήματα επιστροφής που αντιμετώπιζε ο ντράμερ.

Η εξαιρετική, θεατρική ερμηνεία του Μάριου στο "The Endless Journey" ξεχώρισε εύκολα, ενώ το «κοπάνημα» πάνω και κάτω από τη σκηνή συνεχίζονταν, με μπροστάρηδες τον ασυγκράτητο μπασίστα, μα και τον Γιάννη στα πλήκτρα, φλερτάροντας με το αυχενικό σύνδρομο. Ευτυχώς, η μπαλαντοειδής φύση του "Loneliness" έριξε τους τόνους πάνω στην ώρα, ενώ το "Dream Of Choices" που ακολούθησε, έδειξε πως η στουντιακή συμμετοχή του Tom Englund ήταν απλώς το κερασάκι μιας σπουδαίας έτσι κι αλλιώς σύνθεσης, με τον Μάριο να αποδίδει άψογα και τα μέρη του Σουηδού.

Η επιστροφή στο παρελθόν, με τα "The Tale Of Strahd" και "In Vitro" του πρώτου δίσκου, κατέδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλύτερο πρόβλημα του "Livin’ Experiments", εκείνο της μετριότατης παραγωγής του. Η ζωντανή τους απόδοση, αλλά κυρίως ο συναυλιακός ήχος τους, παρά τις αναμενόμενες ατέλειες που υπάρχουν σε μια ζωντανή εμφάνιση, παραδόξως υπήρξε σαφώς καταλληλότερος για την ανάδειξη των πλεονεκτημάτων των συνθέσεων από εκείνον του άλμπουμ.

Ανάμεσα τους, καθώς πλησιάζαμε προς το τέλος, η ύπαρξη του "Closer To The End" συνέχιζε να μας υπενθυμίζει την τεράστια συνθετική βελτίωση της μπάντας από δίσκο σε δίσκο, με το έδαφος να προετοιμάζεται πια για το καταληκτικό - κι ενδεχομένως πιο προσβάσιμο λόγω των δομών του - "Silence", το οποίο και αποτέλεσε την τελευταία αφορμή για να ταρακουνηθεί ο χώρος.

Με τα φώτα να σβήνουν, την μπάντα να ευχαριστεί για ακόμη μια φορά το κοινό για την παρουσία του και το προηχογραφημένο "Hands Of Fate" να ακούγεται από τα ηχεία, η ολοκλήρωση της εμφάνισης των The Silent Wedding επισφράγισε μια σημαντικότατη ημερομηνία για την μπάντα με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Άλλωστε, η κίνηση της μπάντας να έχει ένα τόσο χαμηλό αντίτιμο για την είσοδο, βοήθησε στο να γεμίσει ιδανικά ο χώρος, που με τη σειρά του ενδείκνυται για τέτοιες περιστάσεις. Πάντα τέτοια, λοιπόν, και μακάρι και οι τρεις μπάντες που είδαμε, στον βαθμό που τους αναλογεί, να μας απασχολούν το ίδιο ευχάριστα και στο μέλλον, με δυνατές κυκλοφορίες κι αξιομνημόνευτες εμφανίσεις.