The Fleshtones, Dirty Fuse, The Statycs @ Gagarin 205, 05/06/14

Οι αναμνήσεις από την τελευταία εμφάνιση των Fleshtones στην Αθήνα με στοίχειωναν όπως ερχόμουν στο Gagarin και ακόμα περισσότερο όταν με την είσοδό μου στο χώρο είδα το απογοητευτικό νούμερο των περίπου 30 ατόμων. Σε ολιγάριθμο κοινό είχαν παίξει το 2008 οι Νεοϋορκέζοι, όχι ότι αυτό τους εμπόδισε να είναι όπως πάντα σαρωτικοί. Κάτι ανάλογο περίμενα και φέτος αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι κρίμα να μην υπάρχουν περισσότεροι που να βιώσουν μία συναυλία των Fleshtones. Κρίμα και για αυτούς και για το συγκρότημα. Μέχρι το τέλος της βραδιάς η προσέλευση βελτιώθηκε σημαντικά...

...αν και δεν ήταν έτσι τα πράγματα όταν οι Statycs εμφανίστηκαν στη σκηνή. Ο ήχος τους είναι βαθιά ριζωμένος στην garage-o-ψυχεδέλεια των '60s και αυτό φυσικά δεν πρέπει να χάλασε κανέναν από τους παρευρισκόμενους. Παρότι ο συνδυασμός δύο κιθάρων και πλήκτρων στο δικό μου μυαλό είναι υπερβολικός για τέτοιου είδους συγκρότημα, στην περίπτωσή τους απέδιδε αξιοπρεπέστατα είτε σε δικό τους υλικό (ξεχώρισα το "Cosmic Trip" που μάλιστα είναι και το πρώτο τραγούδι που έγραψαν και εμπεριέχει μία γέφυρα που θυμίζει έντονα Doors) είτε στις διασκευές ("Too Drunk To Fuck" και "I Can Only Give You Everything" από αυτές που θυμάμαι αποδόθηκαν πολύ όμορφα και κέρδισαν το χειροκρότημα).



Ένα μειονέκτημα που εντοπίζω είναι ότι οι ρυθμοί τους είναι σε όλα τους τα τραγούδια κάπως άτονοι με αποτέλεσμα η εμφάνισή τους να μην έχει ιδιαίτερη ένταση. Και τέλος πάντων αφού παίζουν σε αυτό το στυλ, ας δοκιμάσουν το "Can't Seem To Make You Mine" την επόμενη φορά, έχω την υποψία ότι θα τους ταιριάζει.

Το ακριβώς αντίθετο ήταν η εμφάνιση των Dirty Fuse που ήταν σαρωτικοί και έφτιαξαν το κέφι σε όλους τους παρευρισκόμενους που πλέον είχαν αυξηθεί στα νούμερα που θα έμεναν και όλη τη βραδιά (περίπου 300, ίσως και περισσότεροι).



Ξεκινώντας με το στυλ που καθιέρωσαν στο τελευταίο τους EP, δηλαδή το συγκερασμό του surf με το ρεμπέτικο (μία ιστορία παλιά σχεδόν όσο και το rock 'n' roll), εμφανίστηκαν διαθέτοντας πέρα από κιθάρα-μπάσο-drums και το σαξόφωνο που ταιριάζει στο ύφος τους και με μπουζούκι (ή κάποιο άλλο αντίστοιχο όργανο, ας με συγχωρήσουν οι της παραδοσιακής μουσικής για την άγνοιά μου). Οι διπλοπενιές τόσο στην ηλεκτρική όσο και στο μπουζούκι έδιναν και έπαιρναν και έφτιαχναν ατμόσφαιρα έστω κι αν στην αρχή, μέχρι να μπεις στο κλίμα, είχες την αίσθηση ότι ακούς μία εκτεταμένη συνεχόμενη εκδοχή της "Misirlou".



Στη συνέχεια το μπουζούκι εξαφανίστηκε και ήρθε η δεύτερη κιθάρα, λίγα όμως άλλαξαν αφού το κέφι και η διάθεση για beach party συνεχίστηκε για πολύ συνεπικουρούμενη από την πολύ σωστή, μετρημένη αλλά και γεμάτη σκηνική παρουσία των παιδιών. Η απόδοσή τους στο "Ακρογιαλές - Δειλινά" του Τσιτσάνη ήταν μάλλον το κλου της εμφάνισής τους και γενικότερα ήταν τόσο καλοί που κάποιοι σκέφτηκαν ότι ίσως και να κέρδιζαν τις εντυπώσεις της βραδιάς. Αυτό βεβαία δεν είναι δυνατόν όταν μιλάμε για τους Fleshtones.



Μπαίνοντας ως συνήθως τρέχοντας στη σκηνή και με τον Peter Zaremba να έχει αλλάξει τελικά και το λαμέ ασημί πουκάμισό του, για ένα πάντως εξίσου έντονο, οι βετεράνοι πλέον της σκηνής ξέρουν πώς να μην αφήσουν το πόδι από το γκάζι. Ουσιαστικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από την ώρα αυτή και μέχρι το πρώτο encore δε σταμάτησαν ούτε στιγμή να παίζουν. Ακόμα και οι ομιλίες του Zaremba προς το κοινό, είτε για να τους παρακινήσει να στριφογυρίσουν κάνοντας το «wheel of talent», είτε για να τους συστήσει το συγκρότημα και να δώσει συχνά τη σκυτάλη στη φωνή είτε στον κιθαρίστα Keith Streng είτε στον μπασίστα Ken Fox.



Εν τω μεταξύ η τρέλλα τους δεν είχε όρια. Από το σκαρφάλωμα στους ενισχυτές στο πλάι μέχρι τα χοροπηδητά δεξιά κι αριστερά κι από τα πους-απς κατά τη διάρκεια του "Push Up Man" (με τους Last Drive να ανεβαίνουν από θεατές στη σκηνή μόνο για το τραγούδι αυτό) έως το να αφήσει ο Zaremba το μικρόφωνο στο κοινό και αυτός να πάει μία βόλτα στο έξω μπαρ του Gagarin. Όλα μπορούν να συμβούν σε μία συναυλία των Fleshtones και όλα συμβαίνουν εδώ που τα λέμε με σκοπό το κέφι να μένει ψηλά αλλά και η όλη παράσταση να εξυπηρετεί και τη μουσική τους.



Μία μουσική η οποία παρά τις κάποιες ενδείξεις διαφοροποίησης στο φετινό τους "Wheel Of Talent" επί σκηνής παραμένει πεισματάρικα rock 'n' roll με περιττούς κάθε δευτερεύοντες προσδιορισμούς. Τα όποια χιτάκια τους, νεότερα ή παλιότερα έκαναν την εμφάνισή τους σε άτακτη σειρά εντός του σετ όπως και τα νέα τους τραγούδια αλλά κανέναν δεν πείραζε αυτό αφού τόσο η ομοιογένεια και η ποιότητα του υλικού τους όσο και η προσεγμένη επιλογή ώστε η ένταση να μην πέφτει ποτέ κάνουν τη συναυλία να αποτελεί ένα non-stop πανηγύρι. Ενδεικτικό ότι η μιάμιση ώρα της παρουσίας του φάνταζε πολύ πολύ μεγαλύτερη, όχι από κούραση αλλά  καθώς ξεπέταγαν σχεδόν δύο τραγούδια το πεντάλεπτο.



Θα επαναλάβω ότι στα δικά μου μάτια οι Fleshtones είναι το καλύτερο live συγκρότημα που έχω δει. Και το εξηγώ με την έννοια του πόσο ανεβάζουν το υλικό τους στις συναυλίες τους, πόσο καλά, έντονα και ευχάριστα περνάει κανείς βλέποντάς τους, πόσο συμμετέχουν οι θεατές και πόσο τελικά αδιάφορο είναι το αν έχεις γνώση της δισκογραφίας τους ή όχι. Για όλα αυτά ευχαριστούμε τους Fleshtones και είθε να έρθει η στιγμή που θα παίξουν και ποσοτικό στο κοινό που τους αξίζει.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com